Ndonselaar, of ik de beloften wil verbinden aan de verkiezing? Heb ik dat gezegd impliciet ofzo, sorry dan. Misschien moet ik wel Oud-Gereformeerd ofzo zijn om je te verstaan .
Maargoed, ik wil alleen maar zeggen dat als je nog niet door de enge poort bent gegaan, dat je dan geen kind van God kunt zijn. Of was je vraag anders?
Ja: Hopende. Ik heb een wat oudere uitgave. In het Engels staat er trouwens: Hope.
Ik heb niet het idee dat RJ beloften en verkiezing (hier) verbindt. Naar mijn idee gebeurt dat inderdaad wel bij hen die zeggen dat Christen al voordat hij de enge poort zelfs maar bereikte een kind van God zou zijn. Overigens vind ik dat een geheel onjuiste voorstelling van zaken, maar ik denk, dat je wel, zoals RJ dat doet, kan zeggen dat hij toen al uitverkoren was. Echter, dit is niet relevant, omdat Christen slechts de tekst zag: Klopt en u zal open gedaan worden, en met die belofte had hij het te doen, ongeacht zijn uitverkiezing. De beloften komen tot iedereen, maar worden uiteindelijk slechts toegepast aan de uitverkorenen.
Beste RJ,
Dat voorbeeld van die zieke haalde ik slechts aan vanuit de tekst 'Die gezond zijn...' Ik wilde hiermee met name aangeven dat je vanuit die tekst niets kan zeggen ten gunste van een voorwaardelijke nodiging o.i.d.
We begrijpen elkaar. Ik moet wel zeggen dat het moeilijk blijft hoor. Want al het komen tot Christus zonder berouw is het rechte komen tot Christus niet. En toch mag je onvoorwaardelijk nodigen, het is zelfs Gods bevel.
Het probleem is: je hoeft niets MEE te brengen (berouw, lust tot bekering etc.). Maar aan de andere kant moet je wel alles WEG [willen] doen (lust tot de wereld, hoogmoedigheid etc.).
Het is natuurlijk zo dat een voorwaardelijk prediking in sommige kerken veel verwarring en onzekerheid brengt omdat mensen het bij zichzelf gaan zoeken, maar het bewaart aan de andere kant wel voor het fenomeen 'zomaar' aannemen en dan met een ingebeelde hemel..
Het is natuurlijk zo dat een voorwaardelijk prediking in sommige kerken veel verwarring en onzekerheid brengt omdat mensen het bij zichzelf gaan zoeken, maar het bewaart aan de andere kant wel voor het fenomeen 'zomaar' aannemen en dan met een ingebeelde hemel..
Beste RJ, toch moet de prediking onvoorwaardelijk zijn. Het was immers Christus die uitriep: 'Het is volbracht'. Hij heeft toch immers de volle last gedragen.
Je spreekt over een 'ingebeelde hemel' en het 'zomaar aannemen'. Dat wil ik nu wel eens uitgelegd hebben. Wat versta jij nu onder 'zomaar aannemen'? Nee, ik wilde iets formuleren, maar doe het zelf eens RJ.
Ik had het eigenlijk al neergezet bij 'Bevatting van Christus' aannemen. Daar citeerde ik een stukje van ds. L. Vroegindeweij waar 'terecht of onterecht' veel weerstand tegen was gekomen. Bij deze:
Is het mogelijk dat men juicht en zingt van Christus, maar dat men toch niet met God verzoend is door de dood van Zijn Zoon?
Ja, zulke mensen hebben niet Jezus aangenomen, maar een bevatting van Hem. 1. Echt ontdekt?
Deze zijn als de tijdgelovigen die het Woord terstond met blijdschap ontvangen. De golven van het gejuich gaan daar hoog, maar het zit meer in het gevoel en verstand dan in het hart. Waar hapert het bij hen aan? Nu, dat ze nog nooit zijn ontdekt aan hun diepe verdorvenheid, onmacht, verlorenheid, onwil en alles. Dus zij verstaan hun val niet diep genoeg? Ja, dat is het, het is meer gevoel dan verlicht verstand. Voelen ze dan wel hun schuld? Ja, maar ze voelen ze meer dan dat ze haar zien en beleven.
2. Bevatting of echt geloof?
Waaraan kan je tijdgeloof herkennen? Ten eerste houdt het geen stand, ten tweede is de tijdgelovige veel hoogmoediger dan de ware gelovige. Het gaat allemaal veel makkelijker en juichender. Ze hebben immers een bevatting van Christus aangenomen. Wat zegt Comrie daarover? Hij zegt dat zulk een spreekt van: “Ik heb in mijn droefheid die ik ondervonden heb over mijn zonden, leren kennen dat er een Jezus is, die door Zijn lijden en sterven aan de Goddelijke gerechtigheid voldaan heeft, en Die heb ik aangenomen en daarom geloof ik dat ik met Hem verenigd ben.â€
Ik kom nog met een reactie op het stuk van Ds. Vroegindeweij.
Toch hieronder een stukje van:
Wie enigszins ervaren is in de behandeling van het leerstuk aangaande de toepassing van de verlossing aan ons, weet heel goed dat zich direct de volgende zeer belangrijke vraag aandient: Zijn er voor de levendmaking en instorting van het ware zaligmakend geloof, dat ons wederbaart en tot nieuwe schepselen maakt, niet enige voorafgaande geschiktheden, hoedanigheden en werkzaamheden van
onze zijde, als voorbereiding tot de levendmaking en instorting van het geloof in welke hoedanigheden en werkingen men noemt een voorbereidend werk tot de wedergeboorte: praeparationes ad regenerationem?
Pelagiaanse dwaling
Om nu zo duidelijk als mogelijk voor ons is deze vraag te beantwoorden, zullen wij eerst zien wat zij, die buiten onze kerk zijn, in dezen gevoelen. Om nu niet van hele pelagianen te spreken, aangezien hun gevoelen zo ongerijmd is, dat bijna niemand dat omhelst, zo moeten wij weten, dat de halve pelagianen (van wier opkomst te Marseille in Frankrijk wij gesproken hebben) stellen, dat wij allengs, bij langzame trappen, uit de natuur opklimmen tot de genade. En dat dus als voorbereidsels ter ontvanging van Gods genade voorafgaat een bekering van zijn zondige weg, die verlatende en daarvan afstand doende; een droefheid der ziel dat wij God door onze zonden vertoornd hebben,' een begeerte naar Gods genade, hongeren en dorsten naar de gerechtigheid zoeken en kloppen, opdat er gevonden en opengedaan moge worden, en een oprechte, hoewel niet volmaakte liefde tot God en Zijn dienst. Hoewel deze dingen, zeggen zij, de genade en wedergeboorte eigenlijk niet verdienen als causa meritoria, verdienende oorzaken (hierin verschillen zij van Pelagius), nochtans vormen zij geschikte hoedanigheden om de mens een gepast voorwerp voor de genade te maken; en dat dus God Die altijd acht
geeft op de pogingen van Zijn schepsel tot het goede, naar Zijn grote mensenliefde en onnaspeurlijke ontferming bewogen wordt Zijn genade om Christus' wil ter levendmaking te schenken aan de zondaar, die God tot dusverre tegemoet gekomen is door zijn zonde te zien en te betreuren, zijn leven te beteren en naar genade te hongeren en te dorsten.
Helder en duidelijk stuk van Comrie heb je geplaatst. Je kan dat wat hij beschrijft gerust Rooms noemen. Evangelischen hebben het er ook over. Wij moeten eerst kiezen voor Jezus anders kan God niets voor ons doen.
En inderdaad moeten we wel oppassen dat wij als reformatorischen het Evangelie van vrije genade verkeerd gaan verstaan. Alsof het klagen en kermen op zich God kan bewegen. "Al wat niet uit het geloof is kan Gode niet behagen". Judas had ook wroeging over zijn daad. We moeten inderdaad vasthouden dat Gods genade alleen ziende op Christus wordt verkregen. Daar is het verschil niet over.
Alleen het gaat erom hoe een mens wordt gebracht tot dat zien. En dan gaat dat wel gepaard met een gemis van Jezus en een berouw over de zonden als schuld zijnde voor God.
In het stukje wat ik citeer en wat jij citeert van ds. Comrie gaat het over ALGEMENE OVERTUIGINGEN. Dan zien mensen hun overtuigingen als een 'prestatie' of 'iets om mee tot God te komen opdat Hij hun genadig zij'. Dat heb je in jouw stuk duidelijk laten zien.
In mijn stuk gaat het over de inhoud van die overtuigingen, dat het verstandelijk is, of dat het geweten erdoor bezwaard wordt (zoals bij Judas en Kain en kinderen die nog niet het eigendom van Christus zijn). Het blijft te oppervlakkig en leidt tot een oppervlakkig roemen in Christus hoewel dat met een gevoel van vreugde gedaan kan worden zoals de tijdgelovigen.
Maar voordat ik verder ga, wacht ik jouw reactie af.
Tja, beste RJ. Ik heb het stukje gelezen en als je eerlijk mijn mening wilt weten? Ik proef best de bewogenheid van Ds. Vroegindeweij met wellicht een valse rust. Toch heb ik best moeite met het stuk. Is hier nog wel sprake van een juiste pastorale bewogenheid. Natuurlijk mag men naar de vruchten zien, maar is men hier niet bezig om de wortel uit te graven?
Als ik zo het stukje lees, vraag ik me af of de bekering op de Tweede Pinksterdag niet te 'ondiep' is geweest. Het was immers slechts de vraag ' Wat zullen wij doen mannen broeders? En wat was het antwoord van Petrus hierop? Bekeert u, en een iegelijk van u worde gedoopt in den Naam van Jezus Christus, tot vergeving der zonden; en gij zult de gave
des Heiligen Geestes ontvangen.
Denk je dat ook de tijdgelovige 'roemt in Christus'? Ik denk dat we hierin een gevaarlijke weg inslaan. Laten we toch blijven in het spoor van onze oudvaders die de volgende dwaling verwerpen:
Die leren: Dat het geloof dergenen, die maar voor een tijd geloven, van het rechtvaardigmakend en zaligmakend geloof niet verschilt, dan alleen in de duurzaamheid. Want Christus Zelf, Matth. 13:20 en Luk. 8:13 en vervolgens, stelt klaarblijkelijk daarbenevens nog drieërlei onderscheid tussen degenen, die maar voor een tijd geloven, en de ware gelovigen, als Hij zegt dat genen het zaad ontvangen in een steenachtige aarde, maar dezen in een goede aarde of goed hart; dat genen zonder wortel zijn, maar dezen een vasten wortel hebben; dat genen zonder vruchten zijn, maar dezen hun vrucht, in onderscheiden mate, met standvastigheid of volstandigheid voortbrengen.
Dus niet alleen een verschil in de duurzaamheid, tijd, maar ook een verschil in de vrucht. Dat ze zonder vrucht zijn geeft aan dat ze geen wortel hadden.
Wat is nu de vrucht? Geloof en bekering.
Nou, ik heb anders zat wat mensen de Psalmen en opwekkingsliederen horen zingen die afgehaakt zijn van de kerk. En inderdaad, roemen in Christus is hier inbeelding en moet tussen aanhalingstekens gezet worden.
Om 'on topic' te blijven vind ik het aangehaalde stuk van A. Comrie heel interessant. Als je dit leest kan er toch nooit sprake zijn van een toeleidende weg tot Christus?
Beste Ndonselaar,
Naar mijn idee sluit die zinssnede van Comrie een toeleidende weg niet uit, maar wel een toeleidende weg waarop we zelf wat betekenen. Comrie sluit (voorzover ik het goed lees) voorbereidingen van onze kant op de wedergeboorte uit, maar dat wil niet zeggen dat Comrie geen ruimte laat voor voorbereidend werk van Gods kant. Of niet?
En dat is de hoogste trap van het geloof, lijkt me. Beseffen dat je zelf niets hebt, maar het van het nieuwe leven uit Christus te verwachten. Je láten zaligen en door God je leven laten besturen. Vragen wat God wil, dat je doen zult. Je leeft niet meer voor jezelf. Maar Christus leeft in je.
De dagelijkse praktijk is dus dat je jezelf niet meer stelt als dienstknecht van de zonde, maar als dienstknecht van de gerechtigheid (Rom. 6), van het nieuwe leven.
En die gerechtigheid heeft volgens mij niets uit te staan met zelf onder het recht Gods doorgaan. Niet omdat je zelf iets beleefd hebt wordt je zalig, maar juist omdat Christus alles betaald en beleefd heeft en door het geloof jou die gerechtigheid wordt toegerekend.
Daarom lijkt het me ook zo onbestaanbaar dat je Christus' gerechtigheid hebt, terwijl je hem niet kent. Hoewel ik hier niets ga uitsluiten. Ik houd alles voor mogelijk, en waarom? Omdat de liefde van Christus zo oneindig groot is, dat hij ook mensen die altijd met zichzelf tobben wil helpen. Omdat ik weet van de uitgestrektheid van Zijn liefde, kijk ik nergens van op.
De kern van het geloof lijkt me dus de rechtvaardigmaking. Dat betekent dat je weet dat je zelf zondig bent, maar dat je tóch rein bent voor God. Omdat Christus de gerechtigheid verworven heeft, omdat je in Hem aangezien wordt.
.