Herman schreef:

pierre27 schreef:Het ontkennen van het gevoel van berouw/leedwezen wel of niet zichtbaar/merkbaar is in mijn ogen onbijbels.

Ik weet niet of het per definitie publiekelijk behoort te zijn en daarmee merkbaar of zichtbaar. Hoe wil jij dat schriftuurlijk onderbouwen?

Om de eerder door jouw genoemde reden. Het ontkennen dat de bekeringsweg zonder die gevoelens gaat, dat is in mijn ogen on-schriftuurlijk.

Het is mijns inziens een trend, om de bekering zo simpel, makkelijk en behapbaar mogelijk voor te stellen. Alsof de waarachtige bekering slechts het sluitstuk is van een redernering.

Hierbij behoort het ontkennen dat de Heilige Geest gewoonlijk in de weg van zondeovertuiging de zondaar tot geloof in Christus brengt. Maar ook het ontkennen dat de wedergeboorte een zeer krachtige gebeurtenis is, die de totale mens betreft, en die ook niet buiten de ervaring en het gevoel omgaat. Mijns inziens is het ontkennen daarvan, een grote stap richting de onbewuste en veronderstelde wedergeboorte.

De Dordtse Leerregels leren ons echter over de wedergeboorte dat dit een "gans bovennatuurlijke, een zeer krachtige, en tegelijk zeer zoete, wonderlijke, verborgen, en onuitsprekelijke werking" is, een "vernieuwing, nieuwe schepping, opwekking van de doden en levendmaking" die "in haar kracht niet minder noch geringer is dan de schepping of de opwekking der doden".

J.C. Philpot schreef:Het is mijns inziens een trend, om de bekering zo simpel, makkelijk en behapbaar mogelijk voor te stellen. Alsof de waarachtige bekering slechts het sluitstuk is van een redernering.

Het voert te ver om het gehele (!) hoofdstuk van Brakel over de wedergeboorte te plaatsen, maar daar zie je in in het taalgebruik, hoewel zakelijk opgeschreven, ook allerlei dwarsverbanden naar erveringen die niet beleefd kunnen worden, zonder van je sokkel te zijn geblazen door Gods krachtige werking van de Geest,

pierre27 schreef:

Herman schreef:

samanthi schreef:Dat klopt, het ging om die uitdrukking zoals ik hierboven al schreef, je kunt Petrus niet als voorbeeld stellen, die had idd berouw, maar dat lees je niet van alle Bijbel figuren, bijvoorbeeld de Moorman, dat zou, in onze ogen, min of meer droge bekering zijn, met blijdschap dat wel, dus laten we niet zeggen zo en zo is het wel, zo en zo bestaat niet.

Petrus kun je juist wél als voorbeeld stellen, omdat hij wel deze emoties had. Waarom niet een eenvoudige bijbels getuigenis laten staan? Nogmaals, ik verabsoluteerd dit niet, maar te negeren is het ook niet.

Het ontkennen van het gevoel van berouw/leedwezen wel of niet zichtbaar/merkbaar is in mijn ogen onbijbels.

Wil je vertellen waar ik of anderen dit ontkennen?

Mara schreef:

samanthi schreef: Het ging over de uitdrukking, een droge bekering bestaat niet.
Ik ben emotioneel aangelegd, maar ken anderen die dat niet zijn, aan de buitenkant...

Wat vindt je hiervan?

Voetius sprak in zijn inaugurele rede : „Wee u, wee mij, wee alle theologen, als wij ijveren voor de godsdienst en anderen de godzaligheid inprenten, terwijl wij er zelf niet eens de smaak van gekregen hebben. Als wij bij spel en scherts tegen anderer zonden uitvaren en zelf vol verborgen ondeugden zijn. Als wij zeggen dat anderen moeten wenen, en in ons huis of onder elkander ons overgeven aan allerlei aards genot. Als wij anderen onrustig zoeken te maken en zelf onbewogen blijven. Als wij met woorden voor het geloof strijden en met ons leven tegen het geloof ingaan..."

Eensch

FlyingEagle schreef:

eilander schreef: Emoties tonen is nog wat anders dan emoties hebben. Ik ben het in elk geval roerend eens met deze predikant: een droge bekering bestaat niet. Of die emoties dan voor een ander te zien zijn, is nog wat anders. In de binnenkamer zullen er toch tranen liggen, dat geloof ik vast. Soms zou ik er wel wat meer willen hebben, voor wie het begrijpt.

Ga je hiermee niet voorbij aan mensen die (bijna) nooit emoties kunnen tonen? Van zeer nabij ken ik iemand die met haar autistische "stoornis" hele vlakke gevoelens heeft, die daardoor ook bijna geen emoties toont. Behalve wanneer ze overprikkeld is. Zou dat met een bekering dan opeens anders zijn?

Je hebt mijn eerste zin ook gelezen?

samanthi schreef:

pierre27 schreef:

Herman schreef:

samanthi schreef:Dat klopt, het ging om die uitdrukking zoals ik hierboven al schreef, je kunt Petrus niet als voorbeeld stellen, die had idd berouw, maar dat lees je niet van alle Bijbel figuren, bijvoorbeeld de Moorman, dat zou, in onze ogen, min of meer droge bekering zijn, met blijdschap dat wel, dus laten we niet zeggen zo en zo is het wel, zo en zo bestaat niet.

Petrus kun je juist wél als voorbeeld stellen, omdat hij wel deze emoties had. Waarom niet een eenvoudige bijbels getuigenis laten staan? Nogmaals, ik verabsoluteerd dit niet, maar te negeren is het ook niet.

Het ontkennen van het gevoel van berouw/leedwezen wel of niet zichtbaar/merkbaar is in mijn ogen onbijbels.

Wil je vertellen waar ik of anderen dit ontkennen?

Ik denk niet dat jij of anderen dit ontkennen. Volgens mij heb ik daar ook niemand van beticht. Hooguit zie je links/rechts een aanzet tot die gedachte.

Laten we het niet moeilijker maken dan het is. Emoties zijn er. Bij de een aan de binnenkant, bij de ander aan de binnen- en buitenkant. Dat is bij Gods volk niet anders.

Gelukkig is er niemand hier die van de emoties/tranen aan de buitenkant een kenmerk wil maken van het ware geloof. Dus daar zijn we het allemaal wel over eens.

Bij menselijke emotie staat de heerlijkheid van God op het spel. Als je je niet in God verheugt, onteer je God. En hoe meer je tevreden met Hem bent, hoe meer je Hem wilt verheerlijkten, aanbidden.

Iemand kan dat meer of minder uiten naar buiten toe. Maar het zal er zijn. Niet alleen het verdriet over de zonden maar ook de aanbidding en het grootmaken.

Susanna schreef:Bij menselijke emotie staat de heerlijkheid van God op het spel. Als je je niet in God verheugt, onteer je God. En hoe meer je tevreden met Hem bent, hoe meer je Hem wilt verheerlijkten, aanbidden.

Iemand kan dat meer of minder uiten naar buiten toe. Maar het zal er zijn. Niet alleen het verdriet over de zonden maar ook de aanbidding en het grootmaken.

Ja de Moorman reisde zijn weg met blijdschap.

Ik houd het liever bij de ootmoedige geloofsbelijdenis van de hoofdman over honderd, waarvan Jezus zelfs zei dat Hij zo'n groot geloof zelfs in Israël niet had gevonden.

Jantje schreef:Ik houd het liever bij de ootmoedige geloofsbelijdenis van de hoofdman over honderd, waarvan Jezus zelfs zei dat Hij zo'n groot geloof zelfs in Israël niet had gevonden.

Ootmoed sluit tranen en/of blijdschap niet uit.

samanthi schreef:

Jantje schreef:Ik houd het liever bij de ootmoedige geloofsbelijdenis van de hoofdman over honderd, waarvan Jezus zelfs zei dat Hij zo'n groot geloof zelfs in Israël niet had gevonden.

Ootmoed sluit tranen en/of blijdschap niet uit.

Klopt absoluut Samanthi!

pierre27 schreef:

samanthi schreef:

Jantje schreef:Ik houd het liever bij de ootmoedige geloofsbelijdenis van de hoofdman over honderd, waarvan Jezus zelfs zei dat Hij zo'n groot geloof zelfs in Israël niet had gevonden.

Ootmoed sluit tranen en/of blijdschap niet uit.

Klopt absoluut Samanthi!

Maar verheuging en blijdschap zonder diepe verootmoediging en berouw is namaak. Lees wat de moorman las en leef in waarom dit noodzakelijk was en is. Gods Geest moet ons overtuigen en overbuigen.

Dat staat buiten kijf Huisman.