Ander schreef:Moet ik deze schreeuwende massa die zich afkeert tegen de oude beproefde waarheid maar laten schreeuwen? We willen het zo graag zelf doen. Natuurlijk, we zeggen wel dat het 100% procent Gods werk is en dat we er niets aan kunnen doen maar toch: lijdelijke, goddeloze mensen in de kerk, dát is de schuld van de prediking. Weer moeten de mensen, nu de predikers het doen. Ze moeten anders preken. Alsof hun Zender ze aan hun lot overlaat en ze maar wat laat praten. Zulk een horizontaal geleuter.
(...)
Ik ben een beetje geprikkeld. Dat mag toch wel, zo op zijn tijd. Ik heb geen behoefte een discussie te winnen, dat is bijvoorbaat gedoemd te mislukken. Ik ben overigens behoorlijk inhoudelijk geweest. Dat de mens zich niet wil bekeren maar lijdelijk afwacht ligt aan hun eigen boze, verdorven en dode hart. Daarnaast ben ik heel inhoudelijk geweest om die lijdelijkheid te erkennen maar tegelijkertijd de dodelijke evangelische lijdelijkheid te noemen die zijn duizenden verslaat: jongeren en ouderen die nooit zondaar voor God geworden zijn en het altijd maar bezitten. Best inhoudelijk, vind je niet?
Ik zou het wel prettig vinden als je deze beschuldiging aan mijn adres (zie onderstreepte) terugnam. Want je weet heel goed, dat je nu mijn postings verdraait. Maar dit terzijde.
Lees nu eens goed, wat ik eerder schreef!
- Ik ben het eens met je dat ons verdorven hart maar al te graag lijdelijk is, of dat nu evangelisch of wettisch is. Dus in die zin: helemaal eens met je stelling eens dat lijdelijkheid een zaak is van ons verdorven hart.
- Het liefst worden we in die lijdelijkheid met rust gelaten. Maar de scherpte van Gods Woord
verdraagt geen valse rust. Ik ben bang dat onder een prediking van Steenblok mensen veel rust krijgen. Dát is precies mijn bezwaar. Hen wordt rust gegeven in hun lijdelijkheid. Je zegt dat in feite zelf ook, namelijk door in een andere posting te stellen dat je op een beschrijvende manier kan preken volgens de Dordtse Leerregels, namelijk met bevel van bekering en geloof. Dat kan niet op een beschrijvende wijze, waarin vooral in de 3e persoon meervoud gesproken wordt.
- Bij Steenblok vallen verkiezing en verbond feitelijk samen. En hoe komt dat? Omdat hij het levende Woord van God in theologische discussie en ook vaak in preken veel te scholastisch benadert. Van de ene denkstap komt hij tot de andere denkstap. Met Bert Mulder erken ik dat de leer van de verkiezing vooral een troostleer is, maar als je de verkiezing in de proclamatie van het heil zó laat functioneren, dat de hoorders vooral eerst bij zichzelf kenmerken van de verkiezing in hun leven gaan zoeken, of op die kenmerken gaan wachten, dan wordt bevorderd dat mensen in hun schuldige lijdelijkheid (die uit hun hart voortkomt!) blijven zitten en dat niet als schuld zien. Dan wordt mensen rust gegeven in hun lijdelijkheid.
- Memento sprak ware woorden over het verbond. Hij schreef:
"Een kind bevind zich in een verbondsrelatie, waarin hij als ongehoorzame schuldig staat. Vanuit die schuldige positie mag hij echter wél gebruik maken van zijn verbondsrechten, namelijk zich welkom weten bij God, en de vergeving der zonde om Christus wil. Beide aspecten, het welkom zijn bij Christus en het schuldig zijn van de mens moeten naar voren komen." Als een kind in het verbond is, dan zegt dat niet in de eerste plaats iets over dat kind. Want ook een bondeling ligt verloren voor God en zal door de werking van Gods Geest levend gemaakt moeten worden, anders gaat dat verbondskind voor eeuwig verloren. Dat moet zeker in de prediking naar voren komen. Maar het feit dat een kind in het verbond is, zegt vooral iets over de God van dat verbond, namelijk dat Hij alles tot de zaligheid van dat kind klaar heeft. Daar hoeft niets meer bij, daar kan niets bij, daar mag niets bij, ook niet onze tranen, gebeden, ons roepen tot de Heere, ons kiezen voor Hem, of hoe je het ook noemt. Niets. En tegelijkertijd is het de plicht van elke bondeling er alles aan te doen.
- Ds. K. Visser heeft in zijn boekje over het bijbelboek Judas een viertal gevaren opgesomd, waar de kerk in onze dagen mee te kampen heeft:
1. Remonstrantisme (De mens kan kiezen voor het heil.)
2. Verbondsautomatisme (De mens valt het heil (bijna) automatisch ten deel.)
3. Perfectionisme (De mens komt boven het 'arme-zondaar-zijn' uit.)
4. Subjectivisme (De bevinding, of andere rasters heersen over de Schrift.)
Waarom loopt ook deze discussie weer uit de hand? Om de eenvoudige reden dat met het bestrijden van het ene gevaar, we snel vervallen in de andere eenzijdigheid.
- Hoe komt het toch dat niemand in het dagelijkse leven zo redeneert, als rond de verkiezingstheologie? Als God wil dat ik nog 10 jaar leef, dan hoef ik ook niet meer te eten. Nee, men gebruikt de middelen! Dat is ook de plicht als het gaat om het geestelijk leven. Vanuit een redeneermodel is Steenblok daardoor gekomen tot het afwijzen van het algemeen, welmenend aanbod van genade. Nogmaals: Wij krijgen het verstandelijk niet rond dat de Heere enerzijds in Zijn Woord zegt: "Al wat Mij de Vader geeft zal tot Mij komen..." en tegelijkertijd ook "En die wil, neme het water des levens om niet." En iedereen die daar redenerend mee aan de haal gaat, rijdt of links of rechts de dijk af.