Generale Synode Christelijke Gereformeerde Kerken 2024

[Middenrefo]

Je mist mijn punt. Het verdriet, verharding, frustratie, boosheid neemt kwadrarisch toe met de duur van het traject. Binnen een week overgaan naar een ander kv als gemeente en leden die niet meekunnen vertrekken (en een ga met God toewensen) zal veel minder (langdurige) schade opleveren dan jarenlang een traject in opbouw, federarie etc. Met jarenlange discussie overal. Elke verjaardag. Elke nummer van de kerkbode. Trek de pleister eraf ipv van elk half jaar een mm.

Maar afijn, het is al ten volle besloten.

Volgens mij mis je het punt van huisman. Namelijk dat overgaan naar een ander kerkverband ook splitsing oplevert in de gemeente. Daarom de tweetraps voor zo min mogelijk schade. Ik snap dat wel.

Juist mensen als middenrefo zijn voor een lange ontvlechting via een ooit nog te plannen synode.

Dat klopt inderdaad. Geduld is één van de vruchten van de Geest zoals we lezen in Galaten 5: De vrucht van de Geest is echter: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing. In Rijnsburg zullen ze vast zeggen, maar we hebben al genoeg geduld gehad. Is dat zo? En wat is genoeg? En waar zijn in dit kerkelijke conflict de vruchten van de Geest zichtbaar?

[Middenrefo]

Typisch het denken van de Afscheiding van 1834. De kerk wordt ondermijnd en bedreigd, dan gaan wij eruit en zetten die kerk voort zonder de heersende dwalingen. Volkomen logisch, maar het klopt niet en als het op prcederen aankomt zal Rijnburg ondanks de goede bedoelingen niet in het gelijk worden gesteld.

Jan, je hebt het tegen CGK-ers, die zijn blij met de Afscheiding van 1834, anders waren ze wel hervormd geweest.

Dus ja, door ze betichten van het denken van de Afscheiding 1834 laat je zien dat ze bij Rijnsburg juist typisch CGK-denken en de rest denkt meer als PKN. Luister maar naar prof Huijgen...

@ Refojongere, ik beticht niks. Ik constateer alleen maar. En in de CGK heeft men van oudsher een grote waarde gehecht aan het kerkrecht. Nee, naar prof. Huijgen luister ik niet, die kan ik nooit volgen. en ik wil hem ook niet volgen. Ik vermoed dat ze zelfs in Rome om hem schaterlachen.

T'kan verkeren. In mijn beginjaren op dit forum ben ik wel gebant omdat ik dr. Huijgen niet de verschuldigde eerbied betoonde. De contouren van zijn ontwikkelingen waren toen ook wel zichtbaar. Hoofdrolspelers in de huidige CGK ontwikkelingen (Rijbsburg kant) zagen toen in hem (op RF) het grote voorbeeld.

Overigens is dit ook zo'n ding van meten met 2 maten. Het gedachtengoed van dr. Huijgen - wat men er ook van mag vinden - was principieel allemaal prima te dragen blijkbaar.

Dat laatste onderschrijf ik. Net als het gedachtengoed van wijlen prof. Versteeg. Van prof. Peels die vanaf het begin betrokken was bij de NBV. Verbazingwekkend is ook dat prof. Selderhuis in geen enkele Rijnsburg gemeente mag (mocht?) preken, maar nu omarmd wordt omdat hij wat betreft v&a wel een beetje op hun lijn zit. Het kan allemaal verkeren.

[huisman]

Je mist mijn punt. Het verdriet, verharding, frustratie, boosheid neemt kwadrarisch toe met de duur van het traject. Binnen een week overgaan naar een ander kv als gemeente en leden die niet meekunnen vertrekken (en een ga met God toewensen) zal veel minder (langdurige) schade opleveren dan jarenlang een traject in opbouw, federarie etc. Met jarenlange discussie overal. Elke verjaardag. Elke nummer van de kerkbode. Trek de pleister eraf ipv van elk half jaar een mm.

Maar afijn, het is al ten volle besloten.

Volgens mij mis je het punt van huisman. Namelijk dat overgaan naar een ander kerkverband ook splitsing oplevert in de gemeente. Daarom de tweetraps voor zo min mogelijk schade. Ik snap dat wel.

Juist mensen als middenrefo zijn voor een lange ontvlechting via een ooit nog te plannen synode.

Dat klopt inderdaad. Geduld is één van de vruchten van de Geest zoals we lezen in Galaten 5: De vrucht van de Geest is echter: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing. In Rijnsburg zullen ze vast zeggen, maar we hebben al genoeg geduld gehad. Is dat zo? En wat is genoeg? En waar zijn in dit kerkelijke conflict de vruchten van de Geest zichtbaar?

Ik lees nergens (bv in Openbaring 2 en 3) dat een christelijke gemeente geduld moet hebben met een dwaling of met zonde. Dan gaan we lijken op de gemeente van Laodicea. Alles zijn gang laten gaan en elke dwaling goedpraten en gedogen. Lauw ben je dan en dat is geen goede typering voor een kerk.