Levensvragen

[huisman]

@liz boer het gaat toch niet anders dan McCheyne in zijn gedicht verwoord ?

Schuldbrief
4. Maar toen mij Gods Geest al mijn schuld had ontdekt,
Toen werd in mijn ziele de vreze gewekt,
Toen voelde ik wat eisen Godsheiligheid deed;
Daar werd al mijn deugd een wegwerpelijk kleed!

Vluchten voor redding tot de Zaligmaker
5. Toen vluchtte ik tot Jezus! Hij heeft mij gered;
Hij heeft mij verlost van het vonnis der Wet;
Mijn heil en mijn vrede en mijn leven werd Hij;
Ik boog me, en geloofde, en mijn God sprak mij vrij."t

Die twee dingen horen dus onlosmakelijk bij elkaar. terwijl ik bij sommige posters hier de indruk krijg dat de ontdekking van eigen schuld en verlorenheid een toestand is, die ook lange tijd kan voortduren zonder dat er een vluchten tot de Middelaar is.

Als het een waarachtige door Gods Geest gewerkte schuldontdekking is kan het geen lange tijd voortduren. De nood is immers van houdbare nood onhoudbaar geworden. Met zo een nood kun je niet bij Christus vandaan blijven ( bloedvloeiende vrouw) kun je het niet laten om te blijven roepen en smeken. ( blinde Bartimeüs) kun je ook bij schijnbare afhoudingen het niet laten te volharden in het smeken (De Kananese vrouw)

Maar buiten die nood is het schijn. Wel op weg naar de bruidegom maar voor altijd buiten ( vijf wijze en vijf dwaze maagden )

[Zeeuw]

Als het een waarachtige door Gods Geest gewerkte schuldontdekking is kan het geen lange tijd voortduren. De nood is immers van houdbare nood onhoudbaar geworden. Met zo een nood kun je niet bij Christus vandaan blijven ( bloedvloeiende vrouw) kun je het niet laten om te blijven roepen en smeken. ( blinde Bartimeüs) kun je ook bij schijnbare afhoudingen het niet laten te volharden in het smeken (De Kananese vrouw)

Maar buiten die nood is het schijn. Wel op weg naar de bruidegom maar voor altijd buiten ( vijf wijze en vijf dwaze maagden )

Dat denk ik ook wel Huisman, maar toch zijn er ook genoeg verhalen van mensen die pas op hun sterfbed echt ruimte kregen. Ik heb het zelf van nabij meegemaakt. Voor die tijd had die persoon dit nooit kunnen/durven/mogen zeggen, terwijl anderen hem al langer als een kind van God zagen. Ik denk dat deze zaken vaak erg teer liggen en we vooral onszelf niet willen bedriegen.
Dat ongeveer bedoelde ik met bovenstaande post denk ik.

[Luther]

Als het een waarachtige door Gods Geest gewerkte schuldontdekking is kan het geen lange tijd voortduren. De nood is immers van houdbare nood onhoudbaar geworden. Met zo een nood kun je niet bij Christus vandaan blijven ( bloedvloeiende vrouw) kun je het niet laten om te blijven roepen en smeken. ( blinde Bartimeüs) kun je ook bij schijnbare afhoudingen het niet laten te volharden in het smeken (De Kananese vrouw)

Maar buiten die nood is het schijn. Wel op weg naar de bruidegom maar voor altijd buiten ( vijf wijze en vijf dwaze maagden )

Dat denk ik ook wel Huisman, maar toch zijn er ook genoeg verhalen van mensen die pas op hun sterfbed echt ruimte kregen. Ik heb het zelf van nabij meegemaakt. Voor die tijd had die persoon dit nooit kunnen/durven/mogen zeggen, terwijl anderen hem al langer als een kind van God zagen. Ik denk dat deze zaken vaak erg teer liggen en we vooral onszelf niet willen bedriegen.
Dat ongeveer bedoelde ik met bovenstaande post denk ik.

Ik snap je wel, @Zeeuw. En dat is een groot wonder. Toch moet je tegelijk ook zeggen dat er dan geestelijk gezien een ondermaats leven is geweest. Dat kan ook liggen aan de geestelijke bakering of aan de prediking. Maar de ruimte en de zekerheid die er mag zijn en zoals de Bijbel ons die zelf leert, het leven uit Christus, wordt soms teveel verdacht gemaakt. Chronische twijfel is ook een teken van een geestelijk kwijnend leven. Dat is niet tot eer van de drie-enige God.

[Zeeuw]

Als het een waarachtige door Gods Geest gewerkte schuldontdekking is kan het geen lange tijd voortduren. De nood is immers van houdbare nood onhoudbaar geworden. Met zo een nood kun je niet bij Christus vandaan blijven ( bloedvloeiende vrouw) kun je het niet laten om te blijven roepen en smeken. ( blinde Bartimeüs) kun je ook bij schijnbare afhoudingen het niet laten te volharden in het smeken (De Kananese vrouw)

Maar buiten die nood is het schijn. Wel op weg naar de bruidegom maar voor altijd buiten ( vijf wijze en vijf dwaze maagden )

Dat denk ik ook wel Huisman, maar toch zijn er ook genoeg verhalen van mensen die pas op hun sterfbed echt ruimte kregen. Ik heb het zelf van nabij meegemaakt. Voor die tijd had die persoon dit nooit kunnen/durven/mogen zeggen, terwijl anderen hem al langer als een kind van God zagen. Ik denk dat deze zaken vaak erg teer liggen en we vooral onszelf niet willen bedriegen.
Dat ongeveer bedoelde ik met bovenstaande post denk ik.

Ik snap je wel, @Zeeuw. En dat is een groot wonder. Toch moet je tegelijk ook zeggen dat er dan geestelijk gezien een ondermaats leven is geweest. Dat kan ook liggen aan de geestelijke bakering of aan de prediking. Maar de ruimte en de zekerheid die er mag zijn en zoals de Bijbel ons die zelf leert, het leven uit Christus, wordt soms teveel verdacht gemaakt. Chronische twijfel is ook een teken van een geestelijk kwijnend leven. Dat is niet tot eer van de drie-enige God.

Tsja, niets menselijk is ons vreemd Luther. Als je je hele leven gewaarschuwd wordt voor 'pas op, kijk uit', 'overwinteren, overzomeren', 'kleine kuddeke', 'we horen tegenwoordig weinig over bekeringen', 'God bekeert de meesten voor hun 30e' dan raak je wel schuchter. Bij sommige mensen weet je ook welke reactie je op geestelijke zaken krijgt, dus begin je er soms gewoon niet aan.
Anderzijds, er zijn momenten dat je iedereen op straat wil staande houden om te vertellen hoe groot God is. Chronische twijfel is niet goed. Chronische hoogtepunten in het geloofsleven ook niet denk ik.

[Luther]

Als het een waarachtige door Gods Geest gewerkte schuldontdekking is kan het geen lange tijd voortduren. De nood is immers van houdbare nood onhoudbaar geworden. Met zo een nood kun je niet bij Christus vandaan blijven (…) Maar buiten die nood is het schijn. Wel op weg naar de bruidegom maar voor altijd buiten (vijf wijze en vijf dwaze maagden).

Zakelijk eens. Maar het vraagt wel om evenwicht. Als je bijvoorbeeld uit angst dat de ander zichzelf bedriegt, of zich lichtvaardig tot Gods kinderen rekent, steeds expliciet zegt dat het moet gaan om "waarachtige door Gods Geest gewerkte schuldontdekking" kan gebeuren wat @Zeeuw beschrijft: dat mensen zich maar blijven afvragen of het wel waarachtig is, of er wel voldoende schuldontdekking is, of de Geest het wel gewerkt heeft, en dat het daarmee voorwaardelijk gaat functioneren. @Zeeuw benoemt heel precies hoe dat kan gaan... helaas zeer herkenbaar.
Daarom moet tegelijk ook wel het appèl klinken om onverwijld tot Christus te vluchten. De drie-enige God is immers gewillig om alles te geven wat nodig is om zalig te leven en te sterven. Sterker: die belofte heeft Hij toegezegd in de doop, als teken van het verbond. En nee, dat gaat niet buiten de kennis van schuld en zonde om, en die ontvangen we alleen bij het licht van de Heilige Geest, maar het geloof richt zich niet op mijn schuldontdekking, maar op Christus en al Zijn weldaden. En die zijn niet los verkrijgbaar.

[Isala]

Toch moet je tegelijk ook zeggen dat er dan geestelijk gezien een ondermaats leven is geweest. Dat kan ook liggen aan de geestelijke bakering of aan de prediking. Maar de ruimte en de zekerheid die er mag zijn en zoals de Bijbel ons die zelf leert, het leven uit Christus, wordt soms teveel verdacht gemaakt. Chronische twijfel is ook een teken van een geestelijk kwijnend leven. Dat is niet tot eer van de drie-enige God.

Hartelijk eens.

[Isala]

dat gaat niet buiten de kennis van schuld en zonde om, en die ontvangen we alleen bij het licht van de Heilige Geest, maar het geloof richt zich niet op mijn schuldontdekking, maar op Christus en al Zijn weldaden. En die zijn niet los verkrijgbaar.

De schuldontdekking duurt ons hele leven, in het proces van heiligmaking.
Ik ben wel eens bang dat de schuldontdekking bijna in zijn geheel vóór de wedergeboorte geplaatst wordt, omdat er vaak een vaste volgorde geleerd wordt: ellende, verlossing, dankbaarheid.
Toch kom ik er steeds meer achter: het ligt niet vast, maar het ligt wel vast in Gods hand. Hoe Hij dat uitwerkt mag Hij Zelf bepalen.
Echter: er zal er geen één van deze drie zaken gemist worden.
Wat de een van voren leert, leert de ander van achter, maar nooit buiten de inhoud van het offer van Christus om.
God is de Opperste Wijsheid, Hij weet beter hoe wij dingen leren moeten, dan dat wij dat zelf weten.
Dus kunnen wij nooit een ander iets opleggen van want God ons op een bepaalde manier geleerd heeft.
God gaat daarin Zijn eigen gang, waarvoor Hij geen verantwoording aan ons heeft af te leggen.

[Zeeuw]

dat gaat niet buiten de kennis van schuld en zonde om, en die ontvangen we alleen bij het licht van de Heilige Geest, maar het geloof richt zich niet op mijn schuldontdekking, maar op Christus en al Zijn weldaden. En die zijn niet los verkrijgbaar.

De schuldontdekking duurt ons hele leven, in het proces van heiligmaking.
Ik ben wel eens bang dat de schuldontdekking bijna in zijn geheel vóór de wedergeboorte geplaatst wordt, omdat er vaak een vaste volgorde geleerd wordt: ellende, verlossing, dankbaarheid.
Toch kom ik er steeds meer achter: het ligt niet vast, maar het ligt wel vast in Gods hand. Hoe Hij dat uitwerkt mag Hij Zelf bepalen.
Echter: er zal er geen één van deze drie zaken gemist worden.
Wat de een van voren leert, leert de ander van achter, maar nooit buiten de inhoud van het offer van Christus om.
God is de Opperste Wijsheid, Hij weet beter hoe wij dingen leren moeten, dan dat wij dat zelf weten.
Dus kunnen wij nooit een ander iets opleggen van want God ons op een bepaalde manier geleerd heeft.
God gaat daarin Zijn eigen gang, waarvoor Hij geen verantwoording aan ons heeft af te leggen.

Klopt. Voor mezelf heb ik echt de ervaring dat het schuldgevoel steeds groter wordt tegenover Zijn licht.
Ik heb daar wel eens over gesproken en dan wel eens de reactie ontvangen dat het echt eerst in de diepte moet, voor het omhoog gaat. Ik heb juist het gevoel gehad dat diepte van het eigen ik en hoogte van Hem erg samen opgaan. Voel me dan eerder heel blij en heel dicht bij God, dan zeer treurend over mezelf. En dan slaat soms de twijfel weer toe.

[huisman]

dat gaat niet buiten de kennis van schuld en zonde om, en die ontvangen we alleen bij het licht van de Heilige Geest, maar het geloof richt zich niet op mijn schuldontdekking, maar op Christus en al Zijn weldaden. En die zijn niet los verkrijgbaar.

De schuldontdekking duurt ons hele leven, in het proces van heiligmaking.
Ik ben wel eens bang dat de schuldontdekking bijna in zijn geheel vóór de wedergeboorte geplaatst wordt, omdat er vaak een vaste volgorde geleerd wordt: ellende, verlossing, dankbaarheid.
Toch kom ik er steeds meer achter: het ligt niet vast, maar het ligt wel vast in Gods hand. Hoe Hij dat uitwerkt mag Hij Zelf bepalen.
Echter: er zal er geen één van deze drie zaken gemist worden.
Wat de een van voren leert, leert de ander van achter, maar nooit buiten de inhoud van het offer van Christus om.
God is de Opperste Wijsheid, Hij weet beter hoe wij dingen leren moeten, dan dat wij dat zelf weten.
Dus kunnen wij nooit een ander iets opleggen van want God ons op een bepaalde manier geleerd heeft.
God gaat daarin Zijn eigen gang, waarvoor Hij geen verantwoording aan ons heeft af te leggen.

Vind de opmerking “ war de één van voren leert, leert de ander van achter” best gevaarlijk. Zal hem zelf ook nooit gebruiken. Zo kun je namelijk de dwaze bouwer geruststellen. Die begon immers met het huis en kwam zo nooit toe aan het fundament. Of het lijkt heel wat maar het heeft geen diepte van aarde.
In heel de Schrift lees je de drie stukken in de volgorde van ellende,verlossing en dankbaarheid.
Waarom willen wij wijzer,pastoraler zijn dan de Schrift. Het gaat in 2018 niet anders dan op de Pinksterdag.
Christus krijgt geen waarde als wij Golgotha niet begrijpen. Waarom was het nodig dat God Zijn Zoon verbrijzelde?
Vanwege een paar misstappen van mij of vanwege mijn grote zondeschuld die mij gebracht hebben in een diep ellendige doodstaat. Ik denk dat wat de Heere Jezus in Openbaring 3:17 tegen de Laodicenzen zegt in onze tijd tegen velen gezegd moet worden die denken dat ze leven/geloven.

[Isala]

Vind de opmerking “ war de één van voren leert, leert de ander van achter” best gevaarlijk. Zal hem zelf ook nooit gebruiken. Zo kun je namelijk de dwaze bouwer geruststellen. Die begon immers met het huis en kwam zo nooit toe aan het fundament. Of het lijkt heel wat maar het heeft geen diepte van aarde.
In heel de Schrift lees je de drie stukken in de volgorde van ellende,verlossing en dankbaarheid.
Waarom willen wij wijzer,pastoraler zijn dan de Schrift. Het gaat in 2018 niet anders dan op de Pinksterdag.
Christus krijgt geen waarde als wij Golgotha niet begrijpen. Waarom was het nodig dat God Zijn Zoon verbrijzelde?
Vanwege een paar misstappen van mij of vanwege mijn grote zondeschuld die mij gebracht hebben in een diep ellendige doodstaat. Ik denk dat wat de Heere Jezus in Openbaring 3:17 tegen de Laodicenzen zegt in onze tijd tegen velen gezegd moet worden die denken dat ze leven/geloven.

Ik heb er wel wat bijgezegd:

Wat de een van voren leert, leert de ander van achter, maar nooit buiten de inhoud van het offer van Christus om.

Dat laat je nu weg in je reactie, en dat is nu juist het fundament!
Ik vind het jammer dat je dat weg laat, en vervolgens gaat reageren alsof ik dat niet gezegd heb.

[Thuisvrouw]

Vind de opmerking “ war de één van voren leert, leert de ander van achter” best gevaarlijk. Zal hem zelf ook nooit gebruiken. Zo kun je namelijk de dwaze bouwer geruststellen. Die begon immers met het huis en kwam zo nooit toe aan het fundament. Of het lijkt heel wat maar het heeft geen diepte van aarde.
In heel de Schrift lees je de drie stukken in de volgorde van ellende,verlossing en dankbaarheid.
Waarom willen wij wijzer,pastoraler zijn dan de Schrift. Het gaat in 2018 niet anders dan op de Pinksterdag.
Christus krijgt geen waarde als wij Golgotha niet begrijpen. Waarom was het nodig dat God Zijn Zoon verbrijzelde?
Vanwege een paar misstappen van mij of vanwege mijn grote zondeschuld die mij gebracht hebben in een diep ellendige doodstaat. Ik denk dat wat de Heere Jezus in Openbaring 3:17 tegen de Laodicenzen zegt in onze tijd tegen velen gezegd moet worden die denken dat ze leven/geloven.

Ja, hier kan ik wel mee instemmen. Maar ik denk zomaar dat je dit niet zo goed meer zeggen kan hier. Want het word persoonlijk opgevat. En dan krijg je een boel verwijten over je heen. Of je begrijpt er niets van. Eerlijk gezegd (ik ben nog niet zolang lid) had ik dat van een reformatorisch forum niet verwacht. Dingen die onder ons volkomen zekerheid hadden moeten weer opnieuw verdedigt zeg maar. Ik kan dan het reformatorische niet meer goed zien.

Wat verwachtte ik eigenlijk van dit forum? Op zijn minst wat steun en herkenning in soms moeilijke zaken. Het elkaar staande houden in een tijd vol wind van leer. Jammer. Aan de ene kant zijn er echt wel nog bijdragen waar ik herkenning zie. En sommige bijdragen leer je wat van. Daar ben ik blij om.

Dit wou ik toch even kwijt

[huisman]

Vind de opmerking “ war de één van voren leert, leert de ander van achter” best gevaarlijk. Zal hem zelf ook nooit gebruiken. Zo kun je namelijk de dwaze bouwer geruststellen. Die begon immers met het huis en kwam zo nooit toe aan het fundament. Of het lijkt heel wat maar het heeft geen diepte van aarde.
In heel de Schrift lees je de drie stukken in de volgorde van ellende,verlossing en dankbaarheid.
Waarom willen wij wijzer,pastoraler zijn dan de Schrift. Het gaat in 2018 niet anders dan op de Pinksterdag.
Christus krijgt geen waarde als wij Golgotha niet begrijpen. Waarom was het nodig dat God Zijn Zoon verbrijzelde?
Vanwege een paar misstappen van mij of vanwege mijn grote zondeschuld die mij gebracht hebben in een diep ellendige doodstaat. Ik denk dat wat de Heere Jezus in Openbaring 3:17 tegen de Laodicenzen zegt in onze tijd tegen velen gezegd moet worden die denken dat ze leven/geloven.

Ik heb er wel wat bijgezegd:

Wat de een van voren leert, leert de ander van achter, maar nooit buiten de inhoud van het offer van Christus om.

Dat laat je nu weg in je reactie, en dat is nu het fundament.
Ik vind het jammer dat je dat doet.

Zelfs met die laatste toevoeging kan ik het op grond van Gods Woord niet eens zijn met deze opmerking.
De eerste bekeerlingen op de Pinksterdag leerden eerst hun ellendige staat en op hun vraag vanuit hun verslagenheid predikte Petrus het behoud in Christus Jezus. (Hand. 2:37-39)
Vlucht uit de stad verderf met je zondepak en kom tot de gekruisigde Christus. Andersom gaat echt niet.

[Herman]

Wat de een van voren leert, leert de ander van achter, maar nooit buiten de inhoud van het offer van Christus om.

Zelfs met die laatste toevoeging kan ik het op grond van Gods Woord niet eens zijn met deze opmerking.

Ik hoorde de uitdrukking laatste ook gebruiken. Maar dan wel als het gaat om de weldaden die er in Christus te halen zijn en niet met betrekking tot het stuk der ellende voorafgaande aan de kennis van de verlossing.

[Terri]

Als het een waarachtige door Gods Geest gewerkte schuldontdekking is kan het geen lange tijd voortduren. De nood is immers van houdbare nood onhoudbaar geworden. Met zo een nood kun je niet bij Christus vandaan blijven ( bloedvloeiende vrouw) kun je het niet laten om te blijven roepen en smeken. ( blinde Bartimeüs) kun je ook bij schijnbare afhoudingen het niet laten te volharden in het smeken (De Kananese vrouw)

Maar buiten die nood is het schijn. Wel op weg naar de bruidegom maar voor altijd buiten ( vijf wijze en vijf dwaze maagden )

Dat denk ik ook wel Huisman, maar toch zijn er ook genoeg verhalen van mensen die pas op hun sterfbed echt ruimte kregen. Ik heb het zelf van nabij meegemaakt. Voor die tijd had die persoon dit nooit kunnen/durven/mogen zeggen, terwijl anderen hem al langer als een kind van God zagen. Ik denk dat deze zaken vaak erg teer liggen en we vooral onszelf niet willen bedriegen.
Dat ongeveer bedoelde ik met bovenstaande post denk ik.

Ik snap je wel, @Zeeuw. En dat is een groot wonder. Toch moet je tegelijk ook zeggen dat er dan geestelijk gezien een ondermaats leven is geweest. Dat kan ook liggen aan de geestelijke bakering of aan de prediking. Maar de ruimte en de zekerheid die er mag zijn en zoals de Bijbel ons die zelf leert, het leven uit Christus, wordt soms teveel verdacht gemaakt. Chronische twijfel is ook een teken van een geestelijk kwijnend leven. Dat is niet tot eer van de drie-enige God.

Tsja, niets menselijk is ons vreemd Luther. Als je je hele leven gewaarschuwd wordt voor 'pas op, kijk uit', 'overwinteren, overzomeren', 'kleine kuddeke', 'we horen tegenwoordig weinig over bekeringen', 'God bekeert de meesten voor hun 30e' dan raak je wel schuchter. Bij sommige mensen weet je ook welke reactie je op geestelijke zaken krijgt, dus begin je er soms gewoon niet aan.
Anderzijds, er zijn momenten dat je iedereen op straat wil staande houden om te vertellen hoe groot God is. Chronische twijfel is niet goed. Chronische hoogtepunten in het geloofsleven ook niet denk ik.

Juist op je sterfbed vallen mensen (met hun scherpslijperij) weg, sowieso is je toestand dan zo kwetsbaar dat niemand (enkele daargelaten) meer met je in discussie gaat. Ik denk persoonlijk dat er een soort van vrijmoedigheid ontstaat en dat dan de ruimte komt om royaal te gaan getuigen van iets wat er inderdaad al was.
En het aparte vind ik dan vaak.......dan wordt het wel overgenomen.
Nu twee keer meegemaakt, ik heb er zo m'n gedachten bij.

[diana]

Thuisvrouw, ik stem van harte met je in. Zo dacht ik ook.