Jongere schreef:Volgens mij maken we vaak vooral een probleem van "het niet kunnen", omdat we dat als onrechtvaardig zien. Als je iets niet kunt, hoe kun je er dan voor verantwoordelijk worden gehouden?
Dat is een terechte vraag, die we ook niet hoeven weg te moffelen.
Maar de Bijbel spreekt nergens over "niet kunnen" als een lot. En al helemaal niet over mensen die het eigenlijk wel zouden willen, maar niet kunnen.
We kunnen het niet, omdat we niet willen. Onze onmacht is een schuldige en actieve onmacht. En de Heere spreekt ons daar terecht op aan.
En als Hij onze wil verandert, dan gaan we kunnen wat we nooit konden.
Ik denk dat je hier de juiste snaar raakt.
Wij zien het als onrechtvaardig, terwijl we niet willen en terwijl we nergens recht op hebben. Want we hebben moedwillig gekozen tegen God.
Het is zo'n wonder dat God mensen trekt, die Hem nalopen.
Jongere schreef:Volgens mij maken we vaak vooral een probleem van "het niet kunnen", omdat we dat als onrechtvaardig zien. Als je iets niet kunt, hoe kun je er dan voor verantwoordelijk worden gehouden?
Dat is een terechte vraag, die we ook niet hoeven weg te moffelen.
Maar de Bijbel spreekt nergens over "niet kunnen" als een lot. En al helemaal niet over mensen die het eigenlijk wel zouden willen, maar niet kunnen.
We kunnen het niet, omdat we niet willen. Onze onmacht is een schuldige en actieve onmacht. En de Heere spreekt ons daar terecht op aan.
En als Hij onze wil verandert, dan gaan we kunnen wat we nooit konden.
Ik denk dat je hier de juiste snaar raakt.
Wij zien het als onrechtvaardig, terwijl we niet willen en terwijl we nergens recht op hebben. Want we hebben moedwillig gekozen tegen God.
Het is zo'n wonder dat God mensen trekt, die Hem nalopen.
Precies. Als we achter onze eigen onwilligheid komen, wordt het bijzonder dat God in Christus gewillig is om zondaren op te zoeken.
Jongere schreef:Volgens mij maken we vaak vooral een probleem van "het niet kunnen", omdat we dat als onrechtvaardig zien. Als je iets niet kunt, hoe kun je er dan voor verantwoordelijk worden gehouden?
Dat is een terechte vraag, die we ook niet hoeven weg te moffelen.
Maar de Bijbel spreekt nergens over "niet kunnen" als een lot. En al helemaal niet over mensen die het eigenlijk wel zouden willen, maar niet kunnen.
We kunnen het niet, omdat we niet willen. Onze onmacht is een schuldige en actieve onmacht. En de Heere spreekt ons daar terecht op aan.
En als Hij onze wil verandert, dan gaan we kunnen wat we nooit konden.
Ik ben het met je eens Jongere, en ook met Marieke, dit zijn echter vragen die vaker gesteld worden.
Ook met jou voorbeeld, we kunnen niet omdat we niet willen, maar de wil veranderen kunnen we ook niet, dus blijft het dat we niet kunnen, wat nog steeds haaks staat op de vele oproepen in de bijbel van geloof en bekering.
En inderdaad, het is zeker niet onrechtvaardig maar volledig rechtvaardig.
Jongere schreef:Volgens mij maken we vaak vooral een probleem van "het niet kunnen", omdat we dat als onrechtvaardig zien. Als je iets niet kunt, hoe kun je er dan voor verantwoordelijk worden gehouden?
Dat is een terechte vraag, die we ook niet hoeven weg te moffelen.
Maar de Bijbel spreekt nergens over "niet kunnen" als een lot. En al helemaal niet over mensen die het eigenlijk wel zouden willen, maar niet kunnen.
We kunnen het niet, omdat we niet willen. Onze onmacht is een schuldige en actieve onmacht. En de Heere spreekt ons daar terecht op aan.
En als Hij onze wil verandert, dan gaan we kunnen wat we nooit konden.
Mooi verwoord. Onze predikant waarschuwt regelmatig tegen het argument "we kunnen het niet, het moet je gegeven worden". Vaak stelt hij dan de wedervraag: heb je het wel eens geprobeerd?
Niet dat hij eenzijdige vermogens in de mens legt, maar wel om dit "niet kunnen" te ontmaskeren dat het ten diepste een "niet willen" is.
Jongere schreef:Volgens mij maken we vaak vooral een probleem van "het niet kunnen", omdat we dat als onrechtvaardig zien. Als je iets niet kunt, hoe kun je er dan voor verantwoordelijk worden gehouden?
Dat is een terechte vraag, die we ook niet hoeven weg te moffelen.
Maar de Bijbel spreekt nergens over "niet kunnen" als een lot. En al helemaal niet over mensen die het eigenlijk wel zouden willen, maar niet kunnen.
We kunnen het niet, omdat we niet willen. Onze onmacht is een schuldige en actieve onmacht. En de Heere spreekt ons daar terecht op aan.
En als Hij onze wil verandert, dan gaan we kunnen wat we nooit konden.
Ik denk dat je hier de juiste snaar raakt.
Wij zien het als onrechtvaardig, terwijl we niet willen en terwijl we nergens recht op hebben. Want we hebben moedwillig gekozen tegen God.
Het is zo'n wonder dat God mensen trekt, die Hem nalopen.
Precies. Als we achter onze eigen onwilligheid komen, wordt het bijzonder dat God in Christus gewillig is om zondaren op te zoeken.
Een onder ons bekend lied van Johannes de Heer heeft de volgende tekst:
Grijp toch de kansen,
door God u gegeven,
kort is uw zijn hier, de tijd snelt daarheen.
Wat toch blijft over, o zeg, van dit leven?
D’arbeid der liefde, gedaan om u heen.
Weet, al uw arbeid, uw lijden voor Jezus,
’t wordt door Hemzelve
geschat op zijn waard’
en eens daarboven, daar vinden we weder,
vruchten van ’t zaad
dat wij strooiden op aard.
Johannes de de Heer, lied 166
Dus toch ook 100 % zelf doen ?
Secor Dabar = Gedenkt het Woord (Psalm 119:49)
Al kunnen wij niets doen zonder de Geest,
toch zal de Geest niets doen zonder het Woord.
(Ds. Ebenezer Erskine)
SecorDabar schreef:
Dus toch ook 100 % zelf doen ?
Dat vind ik hetzelfde als je zegt:
Openbaringen 3:20 Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop. Indien iemand naar mijn stem hoort en de deur opent, Ik zal bij hem binnenkomen en maaltijd met hem houden en hij met Mij.
SecorDabar schreef:
Dus toch ook 100 % zelf doen ?
Dat vind ik hetzelfde als je zegt:
Openbaringen 3:20 Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop. Indien iemand naar mijn stem hoort en de deur opent, Ik zal bij hem binnenkomen en maaltijd met hem houden en hij met Mij.
Dus toch 100% zelf doen?
is dit wel een oproep tot een onbekeerde? Het lijkt mij (in het verband) meer een tekst aan verachterde gelovigen om de gemeenschap met Christus weer te zoeken dan een Evangelisatietekst.
Jongere schreef:Volgens mij maken we vaak vooral een probleem van "het niet kunnen", omdat we dat als onrechtvaardig zien. Als je iets niet kunt, hoe kun je er dan voor verantwoordelijk worden gehouden?
Dat is een terechte vraag, die we ook niet hoeven weg te moffelen.
Maar de Bijbel spreekt nergens over "niet kunnen" als een lot. En al helemaal niet over mensen die het eigenlijk wel zouden willen, maar niet kunnen.
We kunnen het niet, omdat we niet willen. Onze onmacht is een schuldige en actieve onmacht. En de Heere spreekt ons daar terecht op aan.
En als Hij onze wil verandert, dan gaan we kunnen wat we nooit konden.
Ik denk dat je hier de juiste snaar raakt.
Wij zien het als onrechtvaardig, terwijl we niet willen en terwijl we nergens recht op hebben. Want we hebben moedwillig gekozen tegen God.
Het is zo'n wonder dat God mensen trekt, die Hem nalopen.
Precies. Als we achter onze eigen onwilligheid komen, wordt het bijzonder dat God in Christus gewillig is om zondaren op te zoeken.
Een onder ons bekend lied van Johannes de Heer heeft de volgende tekst:
Grijp toch de kansen,
door God u gegeven,
kort is uw zijn hier, de tijd snelt daarheen.
Wat toch blijft over, o zeg, van dit leven?
D’arbeid der liefde, gedaan om u heen.
Weet, al uw arbeid, uw lijden voor Jezus,
’t wordt door Hemzelve
geschat op zijn waard’
en eens daarboven, daar vinden we weder,
vruchten van ’t zaad
dat wij strooiden op aard.
Johannes de de Heer, lied 166
Dus toch ook 100 % zelf doen ?
dit gaat volgens mij ook niet over bekering maar over dienend leven van degenen die Christus al volgen.
Overigens geloof ik ook dat de mens héél erg veel zelf doet. Evengoed als buiten de bekering de onmacht onwil is, geeft in de bekering de vernieuwde wil ook 'macht'. Maar dan zo als de Dordtse Leerregels daar over spreken:
Dordtse Leerregels schreef:Voorts, wanneer God dit Zijn welbehagen in de uitverkorenen uitvoert, en de ware bekering in hen werkt, zo is het dat Hij niet alleen het Evangelie hun uiterlijk doet prediken, en hun verstand krachtiglijk door den Heiligen Geest verlicht, opdat zij recht zouden verstaan en onderscheiden die dingen, die des Geestes Gods zijn; maar Hij dringt ook in tot de binnenste delen des mensen met de krachtige werking van denzelfden wederbarenden Geest; Hij opent het hart, dat gesloten is; Hij vermurwt dat hard is; Hij besnijdt dat onbesneden is. In den wil stort Hij nieuwe hoedanigheden en maakt dat die wil, die dood was, levend wordt; die boos was, goed wordt; die niet wilde, nu metterdaad wil; die wederspannig was, gehoorzaam wordt; Hij beweegt en sterkt dien wil alzo, dat hij als een goede boom vruchten van goede werken kan voortbrengen.
Dordtse Leerregels schreef:En alsdan wordt de wil, zijnde nu vernieuwd, niet alleen van God gedreven en bewogen, maar, van God bewogen zijnde, werkt hij ook zelf. Waarom ook terecht gezegd wordt dat de mens, door de genade die hij ontvangen heeft, gelooft en zich bekeert.
Dat is precies de reden waarom we geen karikatuur moeten maken van ons dogma dat 'God het doet'; maar dat de prediking ook juist op de wil een appèl mag en moet doen. Omdat dán dit werk gebeuren zal waar de Dordtse Leerregels over schrijven.
En waar dat vertrouwen in de prediking ontbreekt, ontbreekt ook de werkzame kracht van het Woord. Iets waar ik veel bezorgder over ben dan over alle bloemboldiscussies, maar dat had ik wel eens eerder op het forum gezegd.
SecorDabar schreef:
Dus toch ook 100 % zelf doen ?
Dat vind ik hetzelfde als je zegt:
Openbaringen 3:20 Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop. Indien iemand naar mijn stem hoort en de deur opent, Ik zal bij hem binnenkomen en maaltijd met hem houden en hij met Mij.
Dus toch 100% zelf doen?
is dit wel een oproep tot een onbekeerde? Het lijkt mij (in het verband) meer een tekst aan verachterde gelovigen om de gemeenschap met Christus weer te zoeken dan een Evangelisatietekst.
Vandaar mijn vergelijking met het lied uit Joh de Heer.
Een man ging naar de kapper om zijn haar en baard te laten knippen. Hij had een goed gesprek met de man die hem hielp. Ze spraken over verschillende onderwerpen. Onverwachts kwam het onderwerp bij God terecht. De kapper zegt: “Kijk man, ik geloof gewoon niet dat er een God bestaat, zoals u zegt.” “Waarom zegt u dat?” vroeg de klant. “Wel eenvoudig, je hoeft de straat maar op te gaan en dan zie je al dat God niet bestaat. Vertel mij wat, als Hij bestond, zouden er toch niet zoveel zieke mensen en verlaten kinderen bestaan? Als God bestond was er niet zoveel pijn en lijden geweest. Ik kan me niet indenken dat een liefdevolle God zulke dingen toelaat.”
De klant bleef maar stil en dacht wat na. Hij had geen behoefte om in discussie te gaan. De kapper was klaar en de klant vertrok. Toen hij buiten de winkel kwam, liep daar juist een man op straat met lang verwaarloosd haar en een grote baard. Zo te zien was het erg lang geleden dat zijn haar geknipt was, zo onverzorgd zag hij eruit. De klant kwam terug in de kapperszaak en zei tegen de barbier: “Weet je wat? Kappers bestaan niet.” “Hoe kun je dat nu zeggen?” vroeg de kapper. “Ik ben toch kapper, hier zit ik dan.” “Nee, sprak de klant. “Ze bestaan niet, want als dat waar was zouden er toch geen mensen zijn met zulk lang en onverzorgd haar, zoals de man die daar zojuist op straat liep.
“Nee, kappers bestaan wel en ik wil ze best wel helpen, maar het probleem is dat ze niet naar me toe willen komen.” “Precies!” bevestigde de klant, “daar gaat het nu juist om. God bestaat wel maar wat er gebeurt, is dat de mensen niet naar Hem toe willen komen en niet naar Hem zoeken. Daarom is er zoveel pijn en ellende in de wereld.” “Ik ben het Brood des levens. Die tot Mij komt, zal geenszins hongeren, en die in Mij gelooft, zal nimmermeer dorsten en die tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen.” (Johannes 6: 35 – 37)
Mooi artikel in het RD over heiliging. Dat vind ik nou een bijbels balans.
Spreek net als Heidelberger met twee woorden over heiliging 24-01-2013 21:24 We moeten net als de Heidelbergse Catechismus met twee woorden over de heiliging spreken, stelt ds. M. van Reenen. Een gelovige is en blijft zondaar, en wordt tegelijk door de Geest veranderd.
Terecht breekt ds. W. Visscher (RD 18-1) een lans voor de frase ”een klein beginsel” in antwoord 114 van de Heidelbergse Catechismus. Immers, als we in deze weken de Heidelbergse Catechismus van waarderende woorden voorzien, moeten we zeker waken bij die punten waarop de Heidelberger het meest wordt aangevallen, en daar is dit er één van.
Als men, bijvoorbeeld vanuit de gedachte van het ”overwinningsleven”, genoemde woorden bestrijdt, dan moet men zich realiseren een probleem te hebben met heel de catechismus. Het gaat hier namelijk niet slechts om een incidenteel zinnetje. Zo spreekt de inleiding over de kennis van „hoe groot mijn zonden en ellende zijn” (niet: ”geweest zijn”, antw. 2). In het stuk van de verlossing gaat het er op dezelfde wijze over „dat mij mijn consciëntie aanklaagt” en dat ik „nog steeds tot alle boosheid geneigd ben” (antw. 60). En in het stuk van de dankbaarheid klinkt het: „Wil ons, arme zondaren...” (antw. 126). Kortom, wie moeite heeft met ”een klein beginsel”, heeft moeite met een belangrijk onderdeel van de geloofsbeleving van de catechismus. Je hebt dan heel wat uit te leggen als je nog werkelijk gereformeerd wil zijn.
Toch is er ook een andere kant. De catechismus blijft niet steken in de gedachte ”dat het toch nooit wat wordt”. We mogen de woorden ”een klein beginsel van deze gehoorzaamheid” nooit verabsoluteren. Laten we ze in hun verband lezen. Hetzelfde antwoord voegt eraan toe: „doch alzo, dat we met een ernstig voornemen niet alleen naar sommige, maar naar al de geboden Gods beginnen te leven.” Er is dus een voornemen. Dit voornemen is niet slechts oppervlakkig, maar ernstig.
En het blijft niet bij een voornemen, er komt een begin in het leven. Iets vergelijkbaars vinden we in antwoord 115. Het horen van de scherpte van de wet dringt niet alleen tot het gebed, maar zorgt ook voor een ”benaarstigen”, er gebéúrt iets. En heeft dat vrucht? Ja, „opdat wij hoe langer hoe meer naar het evenbeeld Gods vernieuwd worden.” Er is dus ook een „hoe langer hoe meer”!
Geen eigen leven
Ook dit aspect past bij het geheel van de catechismus. De inleiding spreekt erover dat God ons „Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt” (antw. 1). Uit het stuk van de ellende: „tenzij dat wij door den Geest Gods wederom geboren worden” (antw. 8). Uit het stuk van de verlossing: „het is onmogelijk dat, zo wie Christus door een waarachtig geloof ingeplant is, niet zou voortbrengen vruchten der dankbaarheid” (antw. 64). Uit het stuk van de dankbaarheid: „dat wij ons hoe langer hoe meer aan U onderwerpen” (antw. 123).
De Heidelbergse Catechismus spreekt dus voortdurend met twee woorden. Een gelovige is en blijft zondaar. En een gelovige wordt daadwerkelijk veranderd, er is opwas in heiligmaking. Deze catechismus past bij nadere reformatoren en puriteinen.
Ongetwijfeld onderschrijft ds. Visscher dit. Toch is het nodig om ook dit expliciet te benoemen. We moeten de Heidelbergse Catechismus (en daarmee de Schrift) recht doen. De woorden over het ”klein beginsel” zijn geen geïsoleerde, zelfstandige uitspraak. Dus moeten we ze ook niet een eigen leven laten leiden.
Goedkope genade
Het is terecht om stelling te nemen tegen het (soms ongebreideld geroemde) ”overwinningsleven”. Daar klinkt immers veelal een eenzijdige boodschap. Echter, eenzijdigheid moeten we niet beantwoorden met eenzijdigheid. Dat zorgt juist in zekere zin voor een ‘gelijk’ van de heiligingsbewegingen. Laten we die geen stok geven om de Heidelberger te slaan! Onevenwichtige theologie dient beantwoord te worden met evenwichtige theologie.
Het front van de heiligingsbewegingen is (helaas) bepaald niet het enige front. Binnen de gereformeerde gezindte is het gevaar van goedkope genade zeker zo groot. Genade die geen uitwerking heeft. Geloof waarin geen opwas is. Heiliging die onzichtbaar blijft. Klagen over de zonde zonder een breken met de zonde. Degenen die zo spreken en leven zullen zich er vaak wel voor wachten om kritiek te leveren op de Heidelberger… Maar intussen blijken zij bij goede lezing een minstens zo groot probleem te hebben met de Bijbelse en gereformeerde waarheid als zij die in ander opzicht ongenuanceerde heiligingsleer voorstaan.
Laten we dus met twee woorden spreken. In ons verstand én in ons hart. Twee woorden, die samen komen in de bekende uitspraak: „Minder zonde doen, maar groter zondaar worden.” Groter zondaar worden, omdat we het altijd van genade moeten blijven hebben. En minder zonde doen, omdat Gods werk niet zonder uitwerking kán blijven. Dat geeft een verlangen. Een van mijn docenten zei het zo: „Als de gehoorzaamheid van Daniël nog slechts een ”klein beginsel” was, hoe groot zal dan de gehoorzaamheid straks zijn!”
De auteur is predikant van de hersteld hervormde gemeenten Ederveen en Zetten-Andelst.
Man is nothing: he hath a free will to go to hell, but none to go to heaven, till God worketh in him to will and to do of His good pleasure.
Wie pubers heeft, kijkt af en toe ook zelf met puberogen de wereld in. Dat is heel leerzaam, maar ook schokkkend. Pubers zien meestal namelijk heel scherp en oordelen radicaal. Ze zien volwassenen die vaak erg druk zijn, maar hun levensdoel uit het oog verloren zijn. Ze zien kerkgangers die met de mond belijden christenen te zijn, maar daar in hun leven niet veel van laten zien. Ze zien ambtsdragers die wel zeggen dienend bezig te zijn, maar soms laten blijken vooral zichzelf op het oog te hebben. Ze horen ouderen praten over het gezag van de Bijbel en de grenzeloze generatie, maar zien dat diezelfde mensen op hun werk niet willen buigen onder het gezag. Ze horen volwassenen discussïeren over hoe God een mens bekeert, terwijl velen van hen er bevindelijk niet van weten. Ze horen ouderen klagen over de jeugd van tegenwoordig, maar ervaren dat deze mensen vaak afwezig zijn en geen tijd hebben om zich over hen te ontfermen.
Wie door de ogen van pubers naar de gereformeerde gezindte kijkt, schrikt. Wie de kerk van deze kant bekijkt is verwonderd dat er nog jongeren zijn die de kerk niet verlaten. Wie zo rondkijkt, ontdekt dat er veel gesproken wordt over een jongerenproblematiek, maar dat er in feite sprake is van een ouderenproblematiek. Misschien moeten pubers meer gelegenheid krijgen om volwassenen de spiegel voor te houden. Misschien kunnen pubers wat vaker met de Bijbel in de hand op volwassenen afstappen en hen bevragen op hun levenshouding. Misschien moeten we als volwassenen gewoon wat vaker met puberogen naar onszelf kijken.
Wat zouden puberogen moeten zien? Er is een verhaal dat dit kernachtig aangeeft. Een armoedige jongen dwaalt op koopavond door een winkelstraat met prachtig verlichte etalages en kijkt met groot verlangen naar al dat moois en lekkers. Een vrouw ziet het gebeuren en in een opwelling neemt ze de jongen mee de winkel in. Ze koopt warme kleren en iets lekkers voor hem. Als ze weer buiten zijn, zegt de vrouw: 'Ga maar naar huis en geniet ervan!'. De jongen kijkt naar haar op en vraagt verlegen: 'Mevrouw, bent u God?' De vrouw glimlacht om zijn vraag en zegt eenvoudig: 'Nee jongen, ik ben alleen maar één van Zijn kinderen.' Voordat de jongen wegrent zegt hij: 'Ik wist dat u familie van Hem moest zijn!'
Dát zouden pubers in een volwassene moeten zien: Christus in de christen!
Column van A.M.P.C. van Hartingsveldt-Moree in de Gezindsgids van 21-2-2013
Amoz Oz zegt in een interview (19 januari 2013) op de vraag welke manier van samenleven het beste past bij de menselijke natuur:
Dat kan ik u niet vertellen, die vraag is te groot voor mij. Ik weet wel dat gevoel voor humor in elke vorm van samenleven een zegen is. En verdraagzaamheid ook. En ik kan u vertellen dat fanatisme onze grootste vijand is. Dat is alles wat ik weet.
