Begint bekering met ellendekennis?

[Zonderling]

In de Synopsis wordt de bekering van Paulus als één moment beschouwd, nl. toen hem op de weg naar Damascus Christus verscheen. Volgens de Synopsis volgt daarop kennelijk geen periode waarop hij nog niet gered is, anders zouden ze hem niet als voorbeeld hebben genoemd van iemand zonder voorafgaande weg tot de bekering.

Dat ontken ik ook niet. Hij was op dat moment levendgemaakt; op dat moment waren al zijn zonden vergeven en deelde hij in Christus' gerechtigheid. Maar het was eerst 3 dagen later dat hij dat voor zijn eigen hart bewust was en kon toeëigenen.

Deze uitleg past i.e.g. niet bij wat de Synopsis erover zegt.

Zie nu ook eens de achterzijde van het RD van vandaag!

Zullen we nagaan hoe de Heere werkt? Neem het voorbeeld van Saulus. Hij heeft drie dagen en nachten gebeden, zo ernstig dat hij niet at en dronk. Hij wist wel dat hij het ware geloof nodig had. Maar hij kende de Heere Jezus niet als Zijn Zaligmaker..... En daarna heeft het de Heere behaagd Zijn Zoon in hem te openbaren.

Ik ben verbaasd met hoeveel stelligheid hier beweerd wordt dat Paulus NADAT de Heere Zich aan hem op de weg naar Damascus geopenbaard had, hij Hem toch niet kende als zijn Zaligmaker, sterker nog dat de Heere pas drie dagen later Zijn Zoon in hem geopenbaard heeft. Hoewel het uiteindelijk voor mij niet zeer belangrijk is waar Paulus genade ontving, op de weg naar Damascus of in Damascus zelf, ben ik er wel verbaasd over met hoeveel stelligheid zoiets geponeerd wordt. En dat, terwijl we toch duidelijk van de openbaring van de Heere Jezus lezen OP DE WEG naar Damascus!? Plaats daar eens Calvijn naast. Voor hem was Paulus niet half, maar reeds geheel bekeerd op de weg naar Damascus.

En: wat zou Paulus zelf dan bedoeld hebben toen hij sprak: 'Maar wanneer het God behaagd heeft Zijn Zoon in mij te openbaren'....? Want Paulus verhaalt deze geschiedenis ook later en spreekt dan steeds van de openbaring op de weg naar Damascus, niet van een openbaring van de Heere Jezus drie dagen later....

Zie trouwens ook de kanttekening bij Galaten 1:12:

12 Want ik heb ook hetzelve 35niet van een mens ontvangen noch geleerd, maar door de openbaring van Jezus Christus.
35 De apostel wil daarmede niet verwerpen de onderwijzing in de leer des Evangelies die door mensen gewoonlijk geschiedt, 2 Tim. 3:15, maar wil zeggen dat hij als een apostel op zulke gewone wijze deze leer niet heeft ontvangen, maar door een extraordinaire openbaring en onderwijzing van Christus Zelven. Zie Hand. 9:3. 1 Kor. 15:8. 2 Korinthe 12.

Kortom: ik ben wel weer verbaasd en verdrietig...

[Luther]

Kortom: ik ben wel weer verbaasd en verdrietig...

Dat hoeft niet, want het moment dat Paulus wordt staande gehouden op weg naar Damscus, was NIET het moment van Paulus' bekering! Dat wordt wel vaak gezegd, maar dat vindt later plaats.
In deze preek wordt dat helder uitgelegd: http://media.streamone.nl/stream/accoun ... cC7T4S.mp3

Er zijn mensen die wachten op een 'bekering' in de vorm zoals Paulus hier een heftige gebeurtenis in zijn leven meemaakt. Maar leidt zo'n heftig gezicht wel tot bekering?
1. Vergelijk bijvoorbeeld met dat heftige gezicht dat koning Beltsazar kreeg. Dat gezicht deed hem uiteindelijk niets, ondanks de duidelijke boodschap: het oordeel klinkt.
(Zo bekeert dit gezicht Paulus ook niet; daar is meer voor nodig dan een gezicht.)
2. De Heere is vrijmachtig, en laat Zich niet de weg voorschrijven. Het eerste wat gebeurd is nu juist dat we in onze trots geknakt worden.
3. Onze eisen (zo en zo moet de Heere werken) zal God vanwege onze hoogmoed niet in vervulling doen gaan.

Dit gezicht alleen bekeert Paulus niet.

[Hendrien]

Ik vond het intervieuw nogal "ik gericht" of ligt dat aan mij

Hier ben ik het helemaal mee eens. Zou ds. A. Kort nou echt denken dat hij de enigste dominee in Nederland is die bijbels preekt? In het interview omzeilt hij deze vraag.

[refo]

Het gaat er niet om of het begin goed is.
De bijbel is er duidelijk over: het einde moet goed zijn.

[wfloor]

Ds. Kort is niet de enigste die zo preekt. Maar hij wil nu geen namen gaan noemen om een strijd te voorkomen. Ik weet van meerdere predikanten die goed contact hebben met ds. Kort en ook preken zoals hij.

[Tiberius]

Kortom: ik ben wel weer verbaasd en verdrietig...

Het zal je denk ik niet verbazen, dat ik er juist hartelijk verblijd om ben, dat onze jongeren zo'n helder Schriftuurlijk geluid kunnen lezen met toepassing naar het eigen leven.

[Zonderling]

Kortom: ik ben wel weer verbaasd en verdrietig...

Dat hoeft niet, want het moment dat Paulus wordt staande gehouden op weg naar Damscus, was NIET het moment van Paulus' bekering! Dat wordt wel vaak gezegd, maar dat vindt later plaats.
In deze preek wordt dat helder uitgelegd: http://media.streamone.nl/stream/accoun ... cC7T4S.mp3

Er zijn mensen die wachten op een 'bekering' in de vorm zoals Paulus hier een heftige gebeurtenis in zijn leven meemaakt. Maar leidt zo'n heftig gezicht wel tot bekering?
1. Vergelijk bijvoorbeeld met dat heftige gezicht dat koning Beltsazar kreeg. Dat gezicht deed hem uiteindelijk niets, ondanks de duidelijke boodschap: het oordeel klinkt.
(Zo bekeert dit gezicht Paulus ook niet; daar is meer voor nodig dan een gezicht.)
2. De Heere is vrijmachtig, en laat Zich niet de weg voorschrijven. Het eerste wat gebeurd is nu juist dat we in onze trots geknakt worden.
3. Onze eisen (zo en zo moet de Heere werken) zal God vanwege onze hoogmoed niet in vervulling doen gaan.

Dit gezicht alleen bekeert Paulus niet.

Het mag duidelijk zijn dat Paulus extraordinair bekeerd is. (De vergelijking met het gezicht van koning Belsazar gaat dan ook geheel niet op.) Paulus' trots werd in één keer geknakt, en hij ontving ook aanstonds een vlezen hart en de volle bereidheid om de Heere te volgen: "Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal?" Zijn gebed in Damascus was niet het gebed van iemand die Christus nog moet leren kennen - waar haalt men dit toch vandaan? - maar het gebed van een waarlijk verootmoedigde die Christus reeds HAD leren kennen en in deze drie dagen nog meer ten volle Gods wil en raad leerde verstaan. Daarom wees God Ananias ook op dit GELOVIG gebed.

Ik ga hier verder met niemand over twisten, maar blijf het betreurenswaardig vinden en volledig in strijd met wat de Schrift in deze geschiedenis zegt, wanneer mensen beweren dat Paulus Christus nog niet als Zaligmaker kende, dat Christus hem niet geopenbaard was, dat hij nog het geloof moest leren kennen, enzovoort, toen hij Damascus binnenkwam... Ook Ananias wijst trouwens terug naar de openbaring van Christus op de weg, niet naar een openbaring van Christus in Damascus (al zal Paulus zeker in Damascus meer van Christus hebben leren kennen).

[Zonderling]

Het gaat er niet om of het begin goed is.
De bijbel is er duidelijk over: het einde moet goed zijn.

In deze uitspraak schuilt waarheid en bedrog.

[samanthi]

zonderling zegt
Ik ga hier verder met niemand over twisten, maar blijf het betreurenswaardig vinden en volledig in strijd met wat de Schrift in deze geschiedenis zegt, wanneer mensen beweren dat Paulus Christus nog niet als Zaligmaker kende, dat Christus hem niet geopenbaard was, dat hij nog het geloof moest leren kennen, enzovoort, toen hij Damascus binnenkwam... Ook Ananias wijst trouwens terug naar de openbaring van Christus op de weg, niet naar een openbaring van Christus in Damascus (al zal Paulus zeker in Damascus meer van Christus hebben leren kennen).

Klopt:
Paulus zegt zelf in 1 kor 15
8 En ten laatste van allen is Hij ook van mij, als van een ontijdig geborene, gezien.
van een ontijdig-geborene,

De kant tekening daarbij is:
De apostel vergelijkt zichzelf hierbij, ten aanzien van zijn plotselinge en onverwachte bekering en beroeping, die beschreven wordt Hand. 9, en geschied is nadat de Heere Christus ten hemel gevaren was, en omdat hij Christus tevoren had vervolgd.

Tja zou hij dan de Heere Jezus gezien hebben, gevraagd hebben Heere, Curios, gebieder, wat wilt Gij dat ik doen zal.
En dan de Heere Jezus niet kennen? Het geloof niet hebben?

In de Romeinen brief geeft hij aan dat een goddeloze gerechtvaardigd wordt!
Als we dat op ons in laten werken dan gaan we niet meer redeneren of optelsommetjes maken, maar dan mogen we vluchten tot de Zaligmaker.

[Tiberius]

Ik ga hier verder met niemand over twisten, maar blijf het betreurenswaardig vinden en volledig in strijd met wat de Schrift in deze geschiedenis zegt, wanneer mensen beweren dat Paulus Christus nog niet als Zaligmaker kende, dat Christus hem niet geopenbaard was, dat hij nog het geloof moest leren kennen, enzovoort, toen hij Damascus binnenkwam... Ook Ananias wijst trouwens terug naar de openbaring van Christus op de weg, niet naar een openbaring van Christus in Damascus (al zal Paulus zeker in Damascus meer van Christus hebben leren kennen).

Twisten misschien niet, maar je stelt het wel boudweg.

Het kennen van Christus als zijn Zaligmaker ligt in Damascus en niet op de weg erheen.
Waarom zou Paulus anders drie dagen niet gegeten en gedronken hebben? Pas toen Ananias hem de afwassing der zonden aanzegde kende hij Christus als zijn Zaligmaker.

[-DIA-]

Kortom: ik ben wel weer verbaasd en verdrietig...

Dat hoeft niet, want het moment dat Paulus wordt staande gehouden op weg naar Damscus, was NIET het moment van Paulus' bekering! Dat wordt wel vaak gezegd, maar dat vindt later plaats.
In deze preek wordt dat helder uitgelegd: http://media.streamone.nl/stream/accoun ... cC7T4S.mp3

Er zijn mensen die wachten op een 'bekering' in de vorm zoals Paulus hier een heftige gebeurtenis in zijn leven meemaakt. Maar leidt zo'n heftig gezicht wel tot bekering?
1. Vergelijk bijvoorbeeld met dat heftige gezicht dat koning Beltsazar kreeg. Dat gezicht deed hem uiteindelijk niets, ondanks de duidelijke boodschap: het oordeel klinkt.
(Zo bekeert dit gezicht Paulus ook niet; daar is meer voor nodig dan een gezicht.)
2. De Heere is vrijmachtig, en laat Zich niet de weg voorschrijven. Het eerste wat gebeurd is nu juist dat we in onze trots geknakt worden.
3. Onze eisen (zo en zo moet de Heere werken) zal God vanwege onze hoogmoed niet in vervulling doen gaan.

Dit gezicht alleen bekeert Paulus niet.

Het mag duidelijk zijn dat Paulus extraordinair bekeerd is. (De vergelijking met het gezicht van koning Belsazar gaat dan ook geheel niet op.) Paulus' trots werd in één keer geknakt, en hij ontving ook aanstonds een vlezen hart en de volle bereidheid om de Heere te volgen: "Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal?" Zijn gebed in Damascus was niet het gebed van iemand die Christus nog moet leren kennen - waar haalt men dit toch vandaan? - maar het gebed van een waarlijk verootmoedigde die Christus reeds HAD leren kennen en in deze drie dagen nog meer ten volle Gods wil en raad leerde verstaan. Daarom wees God Ananias ook op dit GELOVIG gebed.

Ik ga hier verder met niemand over twisten, maar blijf het betreurenswaardig vinden en volledig in strijd met wat de Schrift in deze geschiedenis zegt, wanneer mensen beweren dat Paulus Christus nog niet als Zaligmaker kende, dat Christus hem niet geopenbaard was, dat hij nog het geloof moest leren kennen, enzovoort, toen hij Damascus binnenkwam... Ook Ananias wijst trouwens terug naar de openbaring van Christus op de weg, niet naar een openbaring van Christus in Damascus (al zal Paulus zeker in Damascus meer van Christus hebben leren kennen).

Dat dit extraordinair is blijkt ook wel dat hij zo ik het lees, eerst met de tweede Persoon in het Goddelijk Wezen te doen kreeg, maar dan niet als Verlosser, maar als Rechter.

[GGBeroopingswerk]

Als de Romeinen brief volgens de kanttekeningen de gehele leer der rechtvaardigmaking beschrijft, waarom dan telkens standpunten onderbouwen met interpretaties van specifieke bekeringen?

Kijk ook naar 1 Johannes: Die de Zoon heeft [dat is Hem door het geloof heeft aangenomen] heeft het leven, die de Zone Gods niet [aangenomen] heeft, heeft het leven niet.

[GGBeroopingswerk]

De toon van het tweede boek is inderdaad veel sympathieker. De boodschap is daarin ook genuanceerder.
Het interview kwam ook op mij erg ik-gericht over.

Het lijkt wel of "genuanceerd" voorwaarde is van gelijk hebben. Maar dat terzijde.

Bij het lezen van zijn boek blijkt de boodschap hetzelfde als in zijn vorige boek:
Het door het geloof aannemen van Jezus is de eigenlijke rechtvaardigmakende daad des geloofs.

Het enige verschil is dat hij dit uitgebreider bewijst en de dwalingen wel noemt, maar de namen van de dwaalleraren niet.

[Zonderling]

Waarom zou Paulus anders drie dagen niet gegeten en gedronken hebben?

Met alle respect, wat is dat nu voor een vraag?
Denk je dat het niet een ontzaglijke gebeurtenis voor Paulus was, ook al waren zijn zonden hem vergeven?
En denk je dat hij geen nader onderwijs nodig had na deze totale omkering die bij hem plaatsgevonden had?

We mogen hier wel denken aan Jer. 31:19:

19 Zekerlijk, nadat ik bekeerd ben, heb ik berouw gehad, en nadat ik mijzelven ben bekendgemaakt, heb ik op de heup geklopt; ik ben beschaamd, ja, ook schaamrood geworden.

Maar hier laat ik het nu graag bij.

[Tiberius]

De toon van het tweede boek is inderdaad veel sympathieker. De boodschap is daarin ook genuanceerder.
Het interview kwam ook op mij erg ik-gericht over.

Het lijkt wel of "genuanceerd" voorwaarde is van gelijk hebben.

Wat mij betreft niet, in ieder geval.
Ik vind niet, dat hij in het tweede boek meer gelijk heeft dan in het eerste, bedoel ik.