helma schreef:
Ook zie in het hele gedeelte dat vooral het dienen van God; haar man en haar kinderen haar prioriteiten zijn.
En dat is wat ook voor ons bovenaan moet staan; buitenshuis werken moet niet ten koste gaan van de tijd en energie voor ons gezin. En zeker niet ten koste van het dienen van de Heere.
Daarom moeten we onszelf eerlijke vragen stellen. In het Nieuwe Testament zie je dat moeders/vrouwen opgeroepen worden de Heere te dienen; hun man lief te hebben; hun kinderen op te voeden; op hun huishouden goede acht te slaan en in de noden van anderen te helpen. Dat zijn allemaal dingen die we vanuit de Bijbel aangereikt krijgen en die dus voorop moeten staan. Zijn dat de dingen die in ons leven ook werkelijk voorrang hebben?
Kinderen zijn leenpanden. God vertrouwt ze aan ons toe en vraagt van ons ze op te voeden. Daar zullen wij verantwoording van af moeten leggen. Dat is heel wat als je dat op je inlaat werken. Wat een taak! En wat een kostbare zielen zijn aan onze zorgen toevertrouwd. Ik weet nog hoe me dat aangreep toen mijn oudste in de wieg lag…ons kind in zonden ontvangen en geboren; op reis naar de eeuwigheid en wij als ouders zijn er verantwoordelijk voor! En dat is wat zwaar is blijven wegen; onze kinderen hebben een onsterfelijke ziel. En wij moeten eenmaal rekenschap afleggen over de manier waarop we hen hebben opgevoed.
Paulus schrijft dat een vrouw zalig is in het kinderen baren; daarom denk ik dat een vrouw die het moederschap met blijdschap aanvaardt als Gods taak in haar leven en zich daar ten volle aan wijdt daar ook echt haar geluk in zal vinden en geen voldoening hoeft te zoeken in andere dingen. Dat is tenminste wel mijn eigen ervaring.
En halverwege de middag werd ik al gestrest om alles voor het avondeten glad te hebben zodat de kinders na het eten zo snel mogelijk naar bed konden. Alles moest snel snel en ik was al heel gauw niet altijd meer de geduldige gezellige moeder. En mijn echtgenoot zat steeds vaker 's avonds alleen thuis..
Dus ben ik gestopt om me weer helemaal te kunnen wijden aan mijn gezin.
Echt een poetser ben ik nooit geweest; dat was bij ons thuis ook een middelmatige zaak. Ik ben ook helemaal geen superhuishoudster. Toch kan ik heel erg genieten van de dingen die ik doe. Dat zie ik echt als een gave van God. Ik kan zo blij worden als ik de was ophang. Daar kan ik dan echt de Heere voor danken. Ook al komt het wasgoed elke dag met stapels voorbij. Ik kan genieten van het strijken. Ik vind het leuk om te bakken en te koken.
En ik ervaar echt dat de Heere me voldoening geeft in de opvoeding en het huishouden. (maar denk niet dat ik nooit eens gefrustreerd raak van al het werk wat elke dag terug komt; maar als ik het weer zie in het juiste perspectief dan voel ik me beschaamd en belijd ik het als schuld.)
Ook van de kinderen heb ik altijd enorm genoten (en nog). Ik voel me echt een blijde moeder van kinderen. Een rijk gezegend mens. En God is mijn werkgever. Hij geeft me deze taak en aan Hem ben ik verantwoording schuldig. Maar het geeft me ook vreugde dat ik dit mág doen; dat Hij dit belangrijke werk aan mijn zorgen heeft toevertrouwd.
En als thuisblijfmoeder heb je zoveel gelegenheid om de kinderen dingen te leren. Zo tussen al het werk door; en tussen de middag aan de tafel; zoveel momenten om over het leven met de Heere te spreken. Daar ben ik weleens verwonderd over; je kan bij zoveel dingen je kinderen iets leren over geestelijke dingen. Het gaat zo vaak vanzelf tijdens de gesprekjes over de dingen van alle dag. Deut. 6:7 En gij zult ze uw kinderen inscherpen, en daarvan spreken, als gij in uw huis zit, en als gij op den weg gaat, en als gij nederligt, en als gij opstaat..
Als moeder heb je zoveel invloed op je kinderen. Wat heeft de geschiedenis ons niet geleerd van Godvrezende moeders die grote gezinnen hadden en veel met en voor hen baden; God gebruikte het rijkelijk. Denk aan de moeder van Spurgeon; van de broeders Wesley; van het gezin Winslow. Wat een zegen waren deze vrouwen voor hun gezinnen! Susannah Wesley had 19 kinderen... ze bad elke dag een uur voor hun bekering. Hebben (nemen...) wij daar tijd voor? (en…een vraag die ook weleens boven komt…hebben onze krimpende gezinnen ook iets te maken met de buitenshuiswerkende moeders? De Puriteinen zagen het huwelijk en de kinderzegen als middel wat God bij uitstek gebruikt om Zijn koninkrijk uit te breiden. Kijken wij ook zo naar ons huwelijk en de daarbij horende kinderzegen?)
Ik voel me geen succesmoeder of vrouw; ik struikel zo vaak op de weg die ik ga. Mijn kinderen zijn geen modelkinderen; (er zijn hier teveel mensen die me kennen ;-) ) Wel verlang ik ernaar een vrouw te zijn naar Gods hart; de vrouw van Spreuken 31 waarvan als belangrijkste gezegd wordt: een vrouw die de Heere vreest zal geprezen worden. Ik verlang niets anders dan te leven zoals God dat van me vraagt. En ik hoop en bid én verwacht dat er loon zal zijn voor mijn arbeid. Niet omdat ik het zo goed doe en gedaan heb; maar wel omdat de HEERE de godsdienstige opvoeding wil gebruiken. Daarvan staan er voorbeelden genoeg in Gods Woord.
Dank voor je inbreng Helma! Jij schetst heel mooi de dilemma's van een werkende moeder. Ik herken wel de strijd die jij schets. Toch proberen mijn man en ik ( wij doen het echt samen) ons zoveel mogelijk te wijden aan het gezin. Mijn man heeft daarom bewust een andere baan gekozen, met minder inkomen datwel, maar veel meer ruimte om flexibel te zijn. Voor mij kwam afgelopen jaar een dilemma. Ik kon een interne opleiding gaan doen. Het zou betekenen dat ik een dag meer zou gaan werken ( en mijn man een dag minder, dus qua opvang zou het niet uitmaken), alleen zou het qua druk een wissel trekken op het gezin. Ik zou avonden moeten gaan studeren en dat drie jaar jang. De opleiding leek mij geweldig, verdieping, meer uitdaging, meer prestige en op den duur waarschijnlijk meer salaris. Toch heb ik, na gebed, de keuze gemaakt om het niet te doen. Het zou een te grote wissel trekken op ons gezinsleven en op de kinderen.
Toch ben ik heel blij dat ik wel werk. Het maakt mij een geduldiger moeder en een leukere echtgenote. Ik ben namelijk wel een poets in huis en zou een klinisch schoon en opgeruimd huis als doel op zich gaan stellen.
En qua tijdsdruk en werk. Gelukkig kunnen mijn man en ik onze tijd qua werk zelf indelen. Wij hebben geen vaste tijd waarop wij aanwezig moeten zijn en kunnen behoudens besprekingen thuis werken. Ik hoef bv maar 1 dag op kantoor te zijn en de rest kan ik in principe thuis werken. Op dit moment doe ik dat nog niet, maar zal daar in de toekomst wel naar toegroeien. Over twee jaar, ( als onze jongste naar school gaat) hopen wij helemaal geen opvang meer nodig te hebben,
De beklemming die jij voelde toen jouw oudste in de wieg lag, herken ik wel. Namate ze ouder worden, herken ik het steeds meer. Het geloof kan je de kinderen niet schenken. Toch proberen wij met vallen en opstaan de kinderen in het geloof voor te gaan. Ik zie heel goed waar mijn valkuilen liggen in het moederschap en partner zijn. En dat zijn juist de eigenschappen die op mijn werk enorm gewaardeerd worden en dat maakt de spagaat voor mij nog wel groter. Toch probeer ik hier met hulp van God mee om te gaan en ene weg te vinden. En daarnaast proberen wij voor de geloofsopvoeding bewust tijd voor vrij te maken. En ben ik blij dat ze op een chr kdv zitten waar ook tijd voor het geloof vrijgemaakt wordt.
@luther heel vervelend dat jij ouders niet kan bereiken. Gaat het altijd om werkende ouders of zijn ouders gewoon de hort op. Ik zeg niet dat het ons nooit zal overkomen, maar tot op heden zijn wij altijd gelijk bereikt door school en kdv en zijn wij erg snel ter plaatse. Het maakt voor ons ook niet uit, omdat wij dan met ziek kind thuis gewoon kunnen doorwerken en ons niet in alle bochten hoeven te wringen.
