Willem schreef:
Ik heb veel moeite met deze vorm van argumenteren. Als je - zoals hier gebeurd - poneert dat men tegenwoordig preekt in tegenspraak met de reformatoren en de Engelse predikers (de Puriteinen?) dan moet je concreet worden.
Tja ik heb de laatste tijd veel moeite met het feit dat zo gemakkelijk het woord Remonstrant of Arminiaan ergens op geplakt wordt.
Afgelopen zondag klonk bij ons van de kansel dat Soconianen, Arminianen, Remonstranten, zich tegenwoordig allemaal
onder de paraplu van REFORMATORISCH aandienen... En het is waar.
wat wil je hiermee zeggen?
Dat er zo weinig open ogen zijn... en dat men denkt dat men ziet...
Dat blijkt op dit forum toch overduidelijk?
Willem schreef:
Ik heb veel moeite met deze vorm van argumenteren. Als je - zoals hier gebeurd - poneert dat men tegenwoordig preekt in tegenspraak met de reformatoren en de Engelse predikers (de Puriteinen?) dan moet je concreet worden.
Tja ik heb de laatste tijd veel moeite met het feit dat zo gemakkelijk het woord Remonstrant of Arminiaan ergens op geplakt wordt.
Afgelopen zondag klonk bij ons van de kansel dat Soconianen, Arminianen, Remonstranten, zich tegenwoordig allemaal
onder de paraplu van REFORMATORISCH aandienen... En het is waar.
Bevestig je hiermee wat Democritus zegt, of dat het waar is wat hij zegt?
Why do we spend money we don’t have on things we don’t need to create impressions that don’t last on people we don’t care about ?
Willem schreef:
Ik heb veel moeite met deze vorm van argumenteren. Als je - zoals hier gebeurd - poneert dat men tegenwoordig preekt in tegenspraak met de reformatoren en de Engelse predikers (de Puriteinen?) dan moet je concreet worden.
Tja ik heb de laatste tijd veel moeite met het feit dat zo gemakkelijk het woord Remonstrant of Arminiaan ergens op geplakt wordt.
Afgelopen zondag klonk bij ons van de kansel dat Soconianen, Arminianen, Remonstranten, zich tegenwoordig allemaal
onder de paraplu van REFORMATORISCH aandienen... En het is waar.
Bevestig je hiermee wat Democritus zegt, of dat het waar is wat hij zegt?
Blijkbaar heeft hij er niet zo bar veel last van...
Dacht ik zo... Maar ik kan me vergissen...
-DIA- schreef:
Afgelopen zondag klonk bij ons van de kansel dat Soconianen, Arminianen, Remonstranten, zich tegenwoordig allemaal
onder de paraplu van REFORMATORISCH aandienen... En het is waar.
wat wil je hiermee zeggen?
Dat er zo weinig open ogen zijn... en dat men denkt dat men ziet...
Dat blijkt op dit forum toch overduidelijk?
Maar wat heeft dat met mijn post te maken?
Our God is an awesome God. He reigns from heaven above
-DIA- schreef:
Afgelopen zondag klonk bij ons van de kansel dat Soconianen, Arminianen, Remonstranten, zich tegenwoordig allemaal
onder de paraplu van REFORMATORISCH aandienen... En het is waar.
wat wil je hiermee zeggen?
Dat er zo weinig open ogen zijn... en dat men denkt dat men ziet...
Dat blijkt op dit forum toch overduidelijk?
Maar wat heeft dat met mijn post te maken?
Je hebt toch de laatste veel moeite met het feit dat zo gemakkelijk het woord Remonstrant of Arminiaan op geplakt wordt?
Dat is niet iets denkbeeldigs... Ik heb ook ernstig bezwaar tegen deze stromingen, of ze zich nu reformatorisch of vrijzinnig noemen maakt geen enkel verschil.
avisser schreef:Aan de hand van het onderstaande voorbeeld hoop ik duidelijk te kunnen maken waar ik op doel.
Er stond van de predikant dat hij onderwijs van de hemelse Academie ontvangen had en dus dat ‘dodelijkst tijdsgewricht’ ingeleefd had, nadat de Heere hem eerst zijn zonde had laten zien. Hij geloofde dat hij ‘als een vuurbrand uit het vuur was gerukt’. Als bijbelse bewijsvoering voor zijn ervaring gebruikte hij hiervoor Ps. 116. Aan de hand van zijn individuele ervaring heeft hij de moed gehad om deze individuele opvatting te generaliseren en wees hij er met klem op dat deze ervaring beleefd moet worden. Hij staafde dat dus met Ps. 116. Nu is de vraag. Kan je dat in deze psalm terug vinden?
De Bijbel gebruikt het ‘dodelijkst tijdsgewricht’ niet.
Het komt wel voor in de berijmde Psalm 116 daar staat:
Gij hebt, o Heer', in 't doodlijkst tijdsgewricht
Mijn ziel gered, mijn tranen willen drogen,
Mijn voet geschraagd; dies zal ik, voor Gods ogen,
Steeds wandelen in 't vrolijk levenslicht.
Dat wat we zien staan in de berijmde versie van Psalm 116, staat er in de Statenvertaling als volgt:
De banden des doods hadden mij omvangen, en de angsten der hel hadden mij getroffen; ik vond benauwdheid en droefenis.
Het staat niet boven Psalm 116, maar ik kan je wel vertellen wie de dichter is: David.
Wat de eerste betekenis betreft, denk ik dan toch vooral aan de doodsangsten die David uitgestaan zal hebben, toen hij door Saul vervolgd werd. Maar ook vanwege de vervolging door andere vijanden. Wat dacht je bijvoorbeeld van Absalom, de zoon van de Gesurietische vrouw (2 Samuël 3:3). (Mogelijk geworden door de nalatigheid van Israël, door de Gesurieten niet te verdrijven, tegen het gebod van Deuteronomium 7 in, zie Jozua 13:13.)
Het lijkt mij wel duidelijk, dat het hier dus niet gegaan is over zomaar wat angsten op klaarlichte dag, zonder aanwijsbare reden. David werd vervolgd, zijn leven werd bedreigd. Dat veroorzaakte deze angsten.
Het heeft dus niets te maken met hetgeen deze dominee meende ingeleefd te hebben. Echter dit soort bewijsvoering wordt door veel mensen zonder enige vorm van argwaan aangenomen ondanks dat men in het moeras van het “subjectief geestelijke” wordt gestuurd en komen er niet meer uit omdat het niet terug te vinden is. De bijbellezer een bril opgezet waardoor de objectieve waarheid wordt verduistert waardoor men nooit tot ruimte kan komen. Verkrampt worden er hierdoor betekenissen in teksten gezocht die er niet zijn en ze niet vinden zullen. Hierdoor wordt de onzekerheid van hun redding gevoed en haast kunstmatig in stand gehouden.
Het is opvallend dat de kanttekeningen de tekst letterlijk nemen en de plaatsing van de gebeurtenissen laten staan in de tijd en plaats. Ze geven geen enkele ruimte aan het oververgeestelijken van dit gedeelte zoals de genoemde predikant met deze psalm deed. Als je hem zo laat staan spreekt er een hele mooie en diepgaande boodschap uit. Dat is m.i. de juiste "geestelijke" benadering van dit gedeelte.
avisser schreef:Het is opvallend dat de kanttekeningen de tekst letterlijk nemen en de plaatsing van de gebeurtenissen laten staan in de tijd en plaats. Ze geven geen enkele ruimte aan het oververgeestelijken van dit gedeelte zoals de genoemde predikant met deze psalm deed. Als je hem zo laat staan spreekt er een hele mooie en diepgaande boodschap uit. Dat is m.i. de juiste "geestelijke" benadering van dit gedeelte.
Meestal horen we dat de kanttekeningen aan geestelijk invulling doen, terwijl dat niet hun opdracht was. Nu moeten we echter constateren dat als de kanttekeningen het bij deze psalm niet doen en enkel verwijzen naar de letterlijke vertalingen van de woorden dit direct wordt uitgelegd alsdat er blijkbaar geen geestelijke betekenis is. t'kan verkeren zei Bredero al . Maar goed, de door mij geciteerde "engelse prediker" doet het toch wel itt tot je eerdere opmerkingen. Nu de Reformatoren. Ik heb de bijbelverklaringen van Calvijn niet bij de hand, maar kan iemand aangeven wat zijn verklaring is van deze psalm?. Met name of hij in deze psalm meer ziet dan alleen de letterlijke fysieke uitreddingen van David?
avisser schreef:Het is opvallend dat de kanttekeningen de tekst letterlijk nemen en de plaatsing van de gebeurtenissen laten staan in de tijd en plaats. Ze geven geen enkele ruimte aan het oververgeestelijken van dit gedeelte zoals de genoemde predikant met deze psalm deed. Als je hem zo laat staan spreekt er een hele mooie en diepgaande boodschap uit. Dat is m.i. de juiste "geestelijke" benadering van dit gedeelte.
Meestal horen we dat de kanttekeningen aan geestelijk invulling doen, terwijl dat niet hun opdracht was. Nu moeten we echter constateren dat als de kanttekeningen het bij deze psalm niet doen en enkel verwijzen naar de letterlijke vertalingen van de woorden dit direct wordt uitgelegd alsdat er blijkbaar geen geestelijke betekenis is. t'kan verkeren zei Bredero al . Maar goed, de door mij geciteerde "engelse prediker" doet het toch wel itt tot je eerdere opmerkingen. Nu de Reformatoren. Ik heb de bijbelverklaringen van Calvijn niet bij de hand, maar kan iemand aangeven wat zijn verklaring is van deze psalm?. Met name of hij in deze psalm meer ziet dan alleen de letterlijke fysieke uitreddingen van David?
Ik heb het idee dat de tere boodschap van dit gedeelte je ontgaat door niet te lezen wat er staat, althans, dat meen ik te proeven uit de reactie. Maar goed, dat kan natuurlijk aan mij liggen.
Ga nu eens rustig lezen, dat doet ontdekken. Wat vinden we dan?
Natuurlijk gaat het niet sec om zijn fysieke redding, ik heb daartoe niet eens de sugestie gewekt m.i., maar het om God als redder in nood. David is gered op het gebed en zijn smekingen. Wat leert dat ons? Spoort ons dat niet aan om Hem te zoeken in het vertrouwen dat hij zal antwoorden? Hij doet dat immers op het gebed, alleen om Zijn eigen beloften, niet en nooit om ons, gelukkig maar. Dat is de kracht van de belofte, daar mogen wij in geloof achter schuilen, ook al zien we geen hoop op voelen we niets. Dat doet David ook op andere plaatsen, ook al leek zijn realiteit vaak hopeloos. Maar hij wist wie God was en mocht daar op vertrouwen. Wij mogen vertrouwen op het belovende Woord, dat blijft over. We kunnen het zelf uit Zijn mond horen door Zijn Geest,ook in deze psalm, want de bijbel is Zijn mond. Dat geeft kracht en moed om verder te gaan in alle tijden.
Willem schreef:
Meestal horen we dat de kanttekeningen aan geestelijk invulling doen, terwijl dat niet hun opdracht was. Nu moeten we echter constateren dat als de kanttekeningen het bij deze psalm niet doen en enkel verwijzen naar de letterlijke vertalingen van de woorden dit direct wordt uitgelegd alsdat er blijkbaar geen geestelijke betekenis is. t'kan verkeren zei Bredero al . Maar goed, de door mij geciteerde "engelse prediker" doet het toch wel itt tot je eerdere opmerkingen. Nu de Reformatoren. Ik heb de bijbelverklaringen van Calvijn niet bij de hand, maar kan iemand aangeven wat zijn verklaring is van deze psalm?. Met name of hij in deze psalm meer ziet dan alleen de letterlijke fysieke uitreddingen van David?
Calvijn laat het open:
1 I have loved, because Jehovah will hear the voice of my supplication. At the very commencement of this psalm David avows that he was attracted with the sweetness of God’s goodness, to place his hope and confidence in him alone. This abrupt mode of speaking, I have loved, is the more emphatic, intimating that he could receive joy and repose nowhere but in God. We know that our hearts will be always wandering after fruitless pleasures, and harassed with care, until God knit them to himself. This distemper David affirms was removed from him, because he felt that God was indeed propitious towards him. And, having found by experience that, in general, they who call upon God are happy, he declares that no allurements shall draw him away from God. When, therefore, he says, I have loved, it imports that, without God, nothing would be pleasant or agreeable to him. From this we are instructed that those who have been heard by God, but do not place themselves entirely under his guidance and guardianship, have derived little advantage from the experience of his grace.
The second verse also refers to the same subject, excepting that the latter clause admits of a very appropriate meaning, which expositors overlook. The phrase, during my days I will call upon him, is uniformly understood by them to mean, I, who hitherto have been so successful in addressing God, will pursue the same course all my life long. But it should be considered whether it may not be equally appropriate that the days of David be regarded as denoting a fit season of asking assistance, the season when he was hard pressed by necessity. I am not prevented from adopting this signification, because it may be said that the prophet employs the future tense of the verb אקרא, ekra. In the first verse also, the term, he shall hear, is to be understood in the past tense, he has heard, in which case the copulative conjunction would require to be taken as an adverb of time, when, a circumstance this by no means unusual among the Hebrews. The scope of the passage will run very well thus: Because he has bowed his ear to me when I called upon him in the time of my adversity, and even at the season, too, when I was reduced to the greatest straits. If any are disposed to prefer the former exposition, I will not dispute the matter with them. The subsequent context, however, appears to countenance the latter meaning, in which David commences energetically to point out what those days were. And, with the design of magnifying God’s glory according to its desert, he says that there was no way of his escaping from death, for he was like one among enemies, bound with fetters and chains, from whom all hope of deliverance was cut off. He acknowledges, therefore, that he was subjected to death, that he was overtaken and seized, so that escape was impossible. And as he declares that he was bound by the cords of death, so he, at the same the adds, that he fell into tribulation and sorrow And here he confirms what he said formerly, that when he seemed to be most forsaken of God, that was truly the proper time, and the right season for him to give himself to prayer.
Mijn enige troost is, dat ik niet mijn, maar Jezus Christus eigen ben, Die voor mijn zonden betaald heeft, en zo bewaart, dat alles tot mijn zaligheid dienen moet; waarom Hij mij ook door Zijn Heilige Geest van eeuwig leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.
De optie zou bijvoorbeeld kunnen bestaan dat het de gewoonte is in een kerkverband om voor een bepaalde lijn in de exegese te kiezen.
De lijn van de exegese is juist essentieel. Kan je zegen verwachten van een exegese die een eigen leven leidt, dus los van de context staat? Hoe kan er hierdoor een vertrouwen op het woord groeien als men niet zelf de boodschap kan terug vinden? Zou de H. Geest zich willen verbinden aan verdraaide woorden?
Nee de Heilige Geest werkt door het gepredikte woord wat Gods Woord getrouw doorgeeft. Dat is ook de opdracht van predikanten , verdraaid een predikant Gods woord dan zijn er opzieners die hem daar op moeten wijzen. En idd de lijn van de exegese is essentieel.
Geen dingen uit het verband rukken, heren. Ik gaf aan dat het kan zijn dat een bepaalde manier van exegese is 'gegroeid' binnen een kerkverband, zonder dat dat bewust het geval was. Ik denk dat die ontwikkeling in heel wat kerkverbanden plaats vindt.
Waarom ik dit zei, was omdat avisser het woord 'arrogantie' gebruikte. Dat gaat uit van een vooropgezet plan of een bewuste strategie. Dat vind ik nogal een beschuldiging.
Dan svp niet gelijk eroverheen komen alsof ik een onjuiste exegese zou voorstaan.
avisser schreef:Het is opvallend dat de kanttekeningen de tekst letterlijk nemen en de plaatsing van de gebeurtenissen laten staan in de tijd en plaats. Ze geven geen enkele ruimte aan het oververgeestelijken van dit gedeelte zoals de genoemde predikant met deze psalm deed. Als je hem zo laat staan spreekt er een hele mooie en diepgaande boodschap uit. Dat is m.i. de juiste "geestelijke" benadering van dit gedeelte.
Meestal horen we dat de kanttekeningen aan geestelijk invulling doen, terwijl dat niet hun opdracht was. Nu moeten we echter constateren dat als de kanttekeningen het bij deze psalm niet doen en enkel verwijzen naar de letterlijke vertalingen van de woorden dit direct wordt uitgelegd alsdat er blijkbaar geen geestelijke betekenis is. t'kan verkeren zei Bredero al . Maar goed, de door mij geciteerde "engelse prediker" doet het toch wel itt tot je eerdere opmerkingen. Nu de Reformatoren. Ik heb de bijbelverklaringen van Calvijn niet bij de hand, maar kan iemand aangeven wat zijn verklaring is van deze psalm?. Met name of hij in deze psalm meer ziet dan alleen de letterlijke fysieke uitreddingen van David?
Ik heb het idee dat de tere boodschap van dit gedeelte je ontgaat door niet te lezen wat er staat, althans, dat meen ik te proeven uit de reactie. Maar goed, dat kan natuurlijk aan mij liggen.
Ga nu eens rustig lezen, dat doet ontdekken. Wat vinden we dan?
Natuurlijk gaat het niet sec om zijn fysieke redding, ik heb daartoe niet eens de sugestie gewekt m.i., maar het om God als redder in nood. David is gered op het gebed en zijn smekingen. Wat leert dat ons? Spoort ons dat niet aan om Hem te zoeken in het vertrouwen dat hij zal antwoorden? Hij doet dat immers op het gebed, alleen om Zijn eigen beloften, niet en nooit om ons, gelukkig maar. Dat is de kracht van de belofte, daar mogen wij in geloof achter schuilen, ook al zien we geen hoop op voelen we niets. Dat doet David ook op andere plaatsen, ook al leek zijn realiteit vaak hopeloos. Maar hij wist wie God was en mocht daar op vertrouwen. Wij mogen vertrouwen op het belovende Woord, dat blijft over. We kunnen het zelf uit Zijn mond horen door Zijn Geest,ook in deze psalm, want de bijbel is Zijn mond. Dat geeft kracht en moed om verder te gaan in alle tijden.
Nu begrijp ik je wat beter.
Maar beste vriend, waarom zou je deze noties niet toe kunnen passen op het tot geloof komen? Dan zijn er toch ook 'vijanden' die je aanklagen, namelijk satan, wereld en vooral, het eigen vlees? En als Christus dan niet overkomt tot onze rechtvaardigmaking dan wordt het omkomen in de handen van die vijanden. Onze predikant legt het meestal zo uit, de letterlijke betekenis maar ook de toepassing naar het geestelijke. God is dezelfde, in het dagelijks leven als in het geestelijk leven.
avisser schreef:Het is opvallend dat de kanttekeningen de tekst letterlijk nemen en de plaatsing van de gebeurtenissen laten staan in de tijd en plaats. Ze geven geen enkele ruimte aan het oververgeestelijken van dit gedeelte zoals de genoemde predikant met deze psalm deed. Als je hem zo laat staan spreekt er een hele mooie en diepgaande boodschap uit. Dat is m.i. de juiste "geestelijke" benadering van dit gedeelte.
Meestal horen we dat de kanttekeningen aan geestelijk invulling doen, terwijl dat niet hun opdracht was. Nu moeten we echter constateren dat als de kanttekeningen het bij deze psalm niet doen en enkel verwijzen naar de letterlijke vertalingen van de woorden dit direct wordt uitgelegd alsdat er blijkbaar geen geestelijke betekenis is. t'kan verkeren zei Bredero al . Maar goed, de door mij geciteerde "engelse prediker" doet het toch wel itt tot je eerdere opmerkingen. Nu de Reformatoren. Ik heb de bijbelverklaringen van Calvijn niet bij de hand, maar kan iemand aangeven wat zijn verklaring is van deze psalm?. Met name of hij in deze psalm meer ziet dan alleen de letterlijke fysieke uitreddingen van David?
Ik heb het idee dat de tere boodschap van dit gedeelte je ontgaat door niet te lezen wat er staat, althans, dat meen ik te proeven uit de reactie. Maar goed, dat kan natuurlijk aan mij liggen.
Ga nu eens rustig lezen, dat doet ontdekken. Wat vinden we dan?
Natuurlijk gaat het niet sec om zijn fysieke redding, ik heb daartoe niet eens de sugestie gewekt m.i., maar het om God als redder in nood. David is gered op het gebed en zijn smekingen. Wat leert dat ons? Spoort ons dat niet aan om Hem te zoeken in het vertrouwen dat hij zal antwoorden? Hij doet dat immers op het gebed, alleen om Zijn eigen beloften, niet en nooit om ons, gelukkig maar. Dat is de kracht van de belofte, daar mogen wij in geloof achter schuilen, ook al zien we geen hoop op voelen we niets. Dat doet David ook op andere plaatsen, ook al leek zijn realiteit vaak hopeloos. Maar hij wist wie God was en mocht daar op vertrouwen. Wij mogen vertrouwen op het belovende Woord, dat blijft over. We kunnen het zelf uit Zijn mond horen door Zijn Geest,ook in deze psalm, want de bijbel is Zijn mond. Dat geeft kracht en moed om verder te gaan in alle tijden.
Nu begrijp ik je wat beter.
Maar beste vriend, waarom zou je deze noties niet toe kunnen passen op het tot geloof komen? Dan zijn er toch ook 'vijanden' die je aanklagen, namelijk satan, wereld en vooral, het eigen vlees? En als Christus dan niet overkomt tot onze rechtvaardigmaking dan wordt het omkomen in de handen van die vijanden. Onze predikant legt het meestal zo uit, de letterlijke betekenis maar ook de toepassing naar het geestelijke. God is dezelfde, in het dagelijks leven als in het geestelijk leven.
Ik vraag me af of ik niet begrijp wat je bedoeld, ik ben eerder bang dat ik het veel te goed begrijp. Eigenlijk zeg je dat men eenvoudig moet vertrouwen op de beloften en dat dat het ware geloof inhoudt. Blijkens je citaat: "Wij mogen vertrouwen op het belovende Woord, dat blijft over". In de diepere geestelijke uitleg die de door jouw bekritiseerde prediker geeft - en door Matthew Henry wordt ondersteund - zitten blijkbaar een aantal aspecten die je niet herkent. En vervolgens kies je de lijn om te stellen dat het ook helemaal niet nodig is om die bevindingen te kennen in de weg van de wedergeboorte en dat baseer je op je eigen uitleg van Psalm 116 waarin jouws inziens enkel een "blind vertrouwen" wordt geleerd. De HC leert het toch anders in de vraag en antwoord over het ware geloof. Het lijkt me dat als je poneert dat er ware gelovigen zijn - die er weet van hebben dat Christus voor hun zonden heeft betaalt - zonder dat ze kennis hebben van de banden van de dood en de uitredding uit deze banden je wel met argumenten en bronnen moet komen. En het gaat toch om een zaak van leven of dood. Zoals ook in 2 Cor. 13: 5 staat "Onderzoekt uzelven, of gij in het geloof zijt, beproeft uzelven. Of kent gij uzelven niet, dat Jezus Christus in u is? tenzij dat gij enigszins verwerpelijk zijt".
Je citaat: "Spoort ons dat niet aan om Hem te zoeken in het vertrouwen dat hij zal antwoorden? Hij doet dat immers op het gebed, alleen om Zijn eigen beloften, niet en nooit om ons, gelukkig maar. Dat is de kracht van de belofte, daar mogen wij in geloof achter schuilen, ook al zien we geen hoop op voelen we niets" roept nog meer vraagtekens op. Stel je nu dat er een rust - een vertrouwen dat hij zal antwoorden waar wij in het geloof achter mogen schuilen - is in het "zoeken" zonder dat er christuskennis is?
Als je vind dat ik het toch verkeerd zie, kun je dan niet met bronnen aankomen die jouw zienswijze ondersteunen? Je argumentatie is tot nu toe wel erg mager.
De discussie is dus als volgt:
1) Rusten we op het Woord van God, dat weliswaar buiten ons is, maar dat zeer vast is?
of
2) Rusten we op bevindingen binnen in ons en die op niets zijn gebaseerd?
Willem schreef: Je citaat: "Spoort ons dat niet aan om Hem te zoeken in het vertrouwen dat hij zal antwoorden? Hij doet dat immers op het gebed, alleen om Zijn eigen beloften, niet en nooit om ons, gelukkig maar. Dat is de kracht van de belofte, daar mogen wij in geloof achter schuilen, ook al zien we geen hoop op voelen we niets" roept nog meer vraagtekens op. Stel je nu dat er een rust - een vertrouwen dat hij zal antwoorden waar wij in het geloof achter mogen schuilen - is in het "zoeken" zonder dat er christuskennis is?
Maar hoe zou jij dan willen vaststellen dat er christuskennis is?
Our God is an awesome God. He reigns from heaven above
Maar beste vriend, waarom zou je deze noties niet toe kunnen passen op het tot geloof komen? Dan zijn er toch ook 'vijanden' die je aanklagen, namelijk satan, wereld en vooral, het eigen vlees? En als Christus dan niet overkomt tot onze rechtvaardigmaking dan wordt het omkomen in de handen van die vijanden. Onze predikant legt het meestal zo uit, de letterlijke betekenis maar ook de toepassing naar het geestelijke. God is dezelfde, in het dagelijks leven als in het geestelijk leven.[/quote]
Het avondmaalsformulier zegt het zo mooi:
Een ieder onderzoeke in zijn hart, of hij de vaste en zekere belofte van God gelooft dat hem al zijn zonden alleen vanwege het lijden en sterven van Jezus Christus vergeven zijn, en dat de volkomen gerechtigheid van Christus hem als zijn eigendom is toegerekend en geschonken. En dit zo volkomen alsof hijzelf, in eigen persoon, voor al zijn zonden heeft betaald en alle gerechtigheid volbracht.
Dit is het heldere geluid van de reformatie die het niet in zichzelf zoekt maar in het belovende Woord.
Op dat geloof komt het aan. We belijden dat dat alleen van boven gegeven kan worden maar door het lezen van het Woord en het beluisteren van een rechte prediking toegeigend kan worden. Ik begrijp dat op het “toeigenen een spanning staat, maar reformatoren en een groot aantal niet hypercalvinistische Engelsen doen dat ook. O.m. de Erskines. De H.B. Catagismus laat ook die spanning staan. Echter, Hij biedt zijn beloften aan, wij nemen die als het goed is in vrijmoedigheid aan als een geschenk uit de hemel. Als we dat niet kunnen (willen) slaan wij op die grote zaligheid geen acht! Dat is het afwijzen van Zijn offer, dat is het zuivere ongeloof. Er is geen zonde groter dat het ongeloof omdat wij ons niet willen nestelen Zijn liefdevolle armen. Daarom is het onze schuld als we verloren gaan.
Zie verder als reactie op de aanklagende vijanden etc.:
Maar dit wordt ons, geliefde broeders en zusters in de Heere, niet voorgehouden om de verslagen harten van de gelovigen te ontmoedigen, alsof niemand aan de tafel des Heeren zou mogen aangaan dan wie zonder enige zonde is. Want wij komen niet tot het avondmaal om daarmee te betuigen dat wij in onszelf volkomen en rechtvaardig zijn. Integendeel, omdat wij ons leven buiten onszelf in Jezus Christus zoeken, belijden wij daarmee dat wij midden in de dood liggen. Wij moeten erkennen dat wij nog vele zonden en gebreken in onszelf aantreffen, bijvoorbeeld dat wij geen volkomen geloof hebben en er niet toe komen God met zo’n ijver te dienen als wij verplicht zijn, maar juist dagelijks strijd hebben te voeren met de zwakheid van ons geloof en onze verdorven vleselijke begeerten. Niettegenstaande dit alles, omdat wij door de genade van de Heilige Geest droefl1eid over zulke gebreken hebben en wij begeren tegen ons ongeloof te strijden en naar alle geboden van God te leven, zullen wij er ten volle van verzekerd zijn dat geen zonde of zwakheid die tegen onze wil nog in ons overgebleven is, kan verhinderen dat God ons in genade aanneemt en ons zo deze hemelse spijs en drank waardig en deelachtig maakt.
Wel eens over de wapenrusting in dit verband nagedacht?
. Maar goed, de door mij geciteerde "engelse prediker" doet het toch wel itt tot je eerdere opmerkingen. Nu de Reformatoren. Ik heb de bijbelverklaringen van Calvijn niet bij de hand, maar kan iemand aangeven wat zijn verklaring is van deze psalm?. Met name of hij in deze psalm meer ziet dan alleen de letterlijke fysieke uitreddingen van David?
