Nee, we hoeven het niet los te laten, ik vind het prima als mensen God aanschrijven met HEERE. Maar ik laat de mensen ook in hun waarde als ze Here willen schrijven, of HeRe voor mijn part. En ik denk dat God dat ook doet. Voor mij geldt die theorie van de Staten Vertalers hebben de enige juiste Godsgeinspireerde vertaling geschreven niet helemaal. Ik geloof dat er wel meer vertalingen zijn die net zo goed zijn en net zo Godsgeinspireerd. Maar daar heb ik al een ander topic over geopend.

Origineel geplaatst door Refojongere
"God noemt zichzelf helemaal geen HEERE.... de vertalers hebben het Hebreeuwse woordje op die manier vertaald."
Daar heb je gelijk in. Toch geloof ik dat de Statenvertaling tot stand is gekomen doordat God leiding gaf aan zeer geleerden en godvruchtigen van Zijn volk. En die hebben gemeend de Naam van God te moeten vertalen met "HEERE". Zo laat Hij Zich dus noemen in Nederland.
(...)
En toch zegt God in Jesaja 42:8 dat "HEERE" Zijn Naam is...

HEERE/Here is de vertaling van Adonay, waarmee God werd bedoeld door Joden die de naam van God niet wilden uitspreken uit angst die te misbruiken. Om mogelijk te maken dat Joden de NBV gebruiken is in die bijbelvertaling (die nog niet af is) ook weer Heer/Here gebruikt ipv JHWH. Wanneer God zegt in de SV dat Zijn Naam HEERE is zegt Hij in het Hebreeuws dus dat Zijn Naam JHWH is. En om al deze vertaalproblemen voorgoed op te lossen moeten al christelijke kindertjes van mij in het vervolg verplicht Hebreeuws leren op school.
Hoe godvruchtig die geleerde Statenvertalers volgens jouw geloof ook waren, doet er niet toe: ze hebben gewoon een standaardvertaling aangehouden ipv de Naam zelf te laten staan, een keus die nu nog steeds het probleem oplevert dat we een paar schitterende Bijbelvertalingen hebben (Woord van God) waarin Gods naam niet eens voorkomt..

Vriendelijke groetjes
Marloes

In het Duits is het Onze Vader:

'Vaterunser, der Du bist im Himmel'.

Ze spreken God dus met je en jou aan. Zelf vind ik het niet eerbiedig. Maar dat vinden zij heel persoonlijk klinken. VOlgens mij noemen de Duitse kinderen hun ouders ook jij en je, dutzen, in het Duits.

Bonny schreef:In het Duits is het Onze Vader:

'Vaterunser, der Du bist im Himmel'.

Ze spreken God dus met je en jou aan. Zelf vind ik het niet eerbiedig. Maar dat vinden zij heel persoonlijk klinken. VOlgens mij noemen de Duitse kinderen hun ouders ook jij en je, dutzen, in het Duits.

Dat laatste klopt niet, omdat het de gewoonte in Duitsland is:
dat kinderen tegen oudere kinderen u zeggen.

Ben niet heel erg in het Duits thuis heeft dat Du...
in dit geval niet iets te maken met een naamval? :roll:

Christiaan schreef:

Bonny schreef:In het Duits is het Onze Vader:

'Vaterunser, der Du bist im Himmel'.

Ze spreken God dus met je en jou aan. Zelf vind ik het niet eerbiedig. Maar dat vinden zij heel persoonlijk klinken. VOlgens mij noemen de Duitse kinderen hun ouders ook jij en je, dutzen, in het Duits.

Dat laatste klopt niet, omdat het de gewoonte in Duitsland is:
dat kinderen tegen oudere kinderen u zeggen.

Ben niet heel erg in het Duits thuis heeft dat Du...
in dit geval niet iets te maken met een naamval? :roll:

Nee, dat heeft niks met naamval te maken.
In het Duits word God met du aangesproken, ganz einfach.

Hendrikus schreef:

Christiaan schreef:

Bonny schreef:In het Duits is het Onze Vader:

'Vaterunser, der Du bist im Himmel'.

Ze spreken God dus met je en jou aan. Zelf vind ik het niet eerbiedig. Maar dat vinden zij heel persoonlijk klinken. VOlgens mij noemen de Duitse kinderen hun ouders ook jij en je, dutzen, in het Duits.

Dat laatste klopt niet, omdat het de gewoonte in Duitsland is:
dat kinderen tegen oudere kinderen u zeggen.

Ben niet heel erg in het Duits thuis heeft dat Du...
in dit geval niet iets te maken met een naamval? :roll:

Nee, dat heeft niks met naamval te maken.
In het Duits word God met du aangesproken, ganz einfach.

Precies. Tegen je ouders zeg je dan sie (u) en tegen God Du. In het Nederland trouwens ook van oorsprong.... "Gij" ik gewoon een verbrabantsing van "jij". Toch kan je daar ook "gij" zeggen tegen je ouders en komt dat daar niet oneerbiedig over.

Marnix schreef:Precies. Tegen je ouders zeg je dan sie (u) en tegen God Du. In het Nederland trouwens ook van oorsprong.... "Gij" ik gewoon een verbrabantsing van "jij". Toch kan je daar ook "gij" zeggen tegen je ouders en komt dat daar niet oneerbiedig over.

Marnix, weet je waarom de psalmberijming van je naamgenoot (Marnix van Sint Aldegonde) het niet gehaald heeft? Juist vanwege het feit dat Marnix de woorden du en dyn gebruikte Dat viel niet goed bij de Datheen-liefhebbers.

Hendrikus schreef:

Marnix schreef:Precies. Tegen je ouders zeg je dan sie (u) en tegen God Du. In het Nederland trouwens ook van oorsprong.... "Gij" ik gewoon een verbrabantsing van "jij". Toch kan je daar ook "gij" zeggen tegen je ouders en komt dat daar niet oneerbiedig over.

Marnix, weet je waarom de psalmberijming van je naamgenoot (Marnix van Sint Aldegonde) het niet gehaald heeft? Juist vanwege het feit dat Marnix de woorden du en dyn gebruikte Dat viel niet goed bij de Datheen-liefhebbers.

En anderzijds omhelsden die wel de Statenvertaling.. terwijl theologen daar kritiek op hadden omdat het te platvloers zou zijn. En nu vindt hun nageslacht het "gij" mooi en eerbiedig. Vreemd hoor

Hetzelfde in het engels dus als in het duits. Thee en Thou is ook the "familiar", hoewel verouderd, van jij.

Marnix schreef:

Hendrikus schreef:

Christiaan schreef:

Bonny schreef:In het Duits is het Onze Vader:

'Vaterunser, der Du bist im Himmel'.

Ze spreken God dus met je en jou aan. Zelf vind ik het niet eerbiedig. Maar dat vinden zij heel persoonlijk klinken. VOlgens mij noemen de Duitse kinderen hun ouders ook jij en je, dutzen, in het Duits.

Dat laatste klopt niet, omdat het de gewoonte in Duitsland is:
dat kinderen tegen oudere kinderen u zeggen.

Ben niet heel erg in het Duits thuis heeft dat Du...
in dit geval niet iets te maken met een naamval? :roll:

Nee, dat heeft niks met naamval te maken.
In het Duits word God met du aangesproken, ganz einfach.

Precies. Tegen je ouders zeg je dan sie (u) en tegen God Du. In het Nederland trouwens ook van oorsprong.... "Gij" ik gewoon een verbrabantsing van "jij". Toch kan je daar ook "gij" zeggen tegen je ouders en komt dat daar niet oneerbiedig over.

Neenee, tegen je ouders zeg je ook Du. Ik heb het daar eens met een Duitse jongen (in Engeland) over gehad, en we kwamen tot de ontdekking dat Sie/Du een andere lading heeft dan u/jij. In het Nederlands drukt 'u' vooral respect uit, en niet noodzakelijk afstand. Daarom spreken we (althans oorspronkelijk) zowel onze ouders als God met 'u' aan, want anders lijkt het of we geen respect hebben voor hen/Hem.

In het Duits drukt 'Sie' voornamelijk een zekere afstand uit. Daarom spreek je je ouders (en God) aan met Du, want anders klinkt het of je hen/Hem amper kent. Collega's zijn 'Sie', totdat de verhouding dermate vriendschappelijk wordt dat er wordt afgesproken te 'dutzen'. Maar dan ben je dus al (bijna) vrienden: de afstand is klein geworden.

Maar goed, dit was slechts de theorie van 1 Duitser en 1 Nederlander. Voor wat het waard is...

David J schreef:

Marnix schreef:

Hendrikus schreef:

Christiaan schreef: Dat laatste klopt niet, omdat het de gewoonte in Duitsland is:
dat kinderen tegen oudere kinderen u zeggen.

Ben niet heel erg in het Duits thuis heeft dat Du...
in dit geval niet iets te maken met een naamval? :roll:

Nee, dat heeft niks met naamval te maken.
In het Duits word God met du aangesproken, ganz einfach.

Precies. Tegen je ouders zeg je dan sie (u) en tegen God Du. In het Nederland trouwens ook van oorsprong.... "Gij" ik gewoon een verbrabantsing van "jij". Toch kan je daar ook "gij" zeggen tegen je ouders en komt dat daar niet oneerbiedig over.

Neenee, tegen je ouders zeg je ook Du. Ik heb het daar eens met een Duitse jongen (in Engeland) over gehad, en we kwamen tot de ontdekking dat Sie/Du een andere lading heeft dan u/jij. In het Nederlands drukt 'u' vooral respect uit, en niet noodzakelijk afstand. Daarom spreken we (althans oorspronkelijk) zowel onze ouders als God met 'u' aan, want anders lijkt het of we geen respect hebben voor hen/Hem.

In het Duits drukt 'Sie' voornamelijk een zekere afstand uit. Daarom spreek je je ouders (en God) aan met Du, want anders klinkt het of je hen/Hem amper kent. Collega's zijn 'Sie', totdat de verhouding dermate vriendschappelijk wordt dat er wordt afgesproken te 'dutzen'. Maar dan ben je dus al (bijna) vrienden: de afstand is klein geworden.

Maar goed, dit was slechts de theorie van 1 Duitser en 1 Nederlander. Voor wat het waard is...

Je breidt hiermee het topic uit naar het gebruik van 'gij' in de vertaling. Toen de SV werd gemaakt was 'gij' helemaal geen nederlands. Het was - en is eigenlijk nog steeds - vlaams, terwijl in het noord-Nederlands 'du' werd gebruikt. Voor al deze aanspreekvormen gebruiken wij tegenwoordig vooral 'jij'.
Het probleem met het vergelijken van deze aanspreekvormen voor de tweede persoon enkelvoud is dat je altijd scheve vergelijkingen trekt. Puur omdat 'du' in het duits vrijwel altijd vertaald wordt met 'jij' wil dat nog niet zeggen dat het een 100% overeenkomst is. Vertalen is geen wiskunde ('du = jij').

Marco schreef:

David J schreef:

Marnix schreef:

Hendrikus schreef: Nee, dat heeft niks met naamval te maken.
In het Duits word God met du aangesproken, ganz einfach.

Precies. Tegen je ouders zeg je dan sie (u) en tegen God Du. In het Nederland trouwens ook van oorsprong.... "Gij" ik gewoon een verbrabantsing van "jij". Toch kan je daar ook "gij" zeggen tegen je ouders en komt dat daar niet oneerbiedig over.

Neenee, tegen je ouders zeg je ook Du. Ik heb het daar eens met een Duitse jongen (in Engeland) over gehad, en we kwamen tot de ontdekking dat Sie/Du een andere lading heeft dan u/jij. In het Nederlands drukt 'u' vooral respect uit, en niet noodzakelijk afstand. Daarom spreken we (althans oorspronkelijk) zowel onze ouders als God met 'u' aan, want anders lijkt het of we geen respect hebben voor hen/Hem.

In het Duits drukt 'Sie' voornamelijk een zekere afstand uit. Daarom spreek je je ouders (en God) aan met Du, want anders klinkt het of je hen/Hem amper kent. Collega's zijn 'Sie', totdat de verhouding dermate vriendschappelijk wordt dat er wordt afgesproken te 'dutzen'. Maar dan ben je dus al (bijna) vrienden: de afstand is klein geworden.

Maar goed, dit was slechts de theorie van 1 Duitser en 1 Nederlander. Voor wat het waard is...

Je breidt hiermee het topic uit naar het gebruik van 'gij' in de vertaling. Toen de SV werd gemaakt was 'gij' helemaal geen nederlands. Het was - en is eigenlijk nog steeds - vlaams, terwijl in het noord-Nederlands 'du' werd gebruikt. Voor al deze aanspreekvormen gebruiken wij tegenwoordig vooral 'jij'.
Het probleem met het vergelijken van deze aanspreekvormen voor de tweede persoon enkelvoud is dat je altijd scheve vergelijkingen trekt. Puur omdat 'du' in het duits vrijwel altijd vertaald wordt met 'jij' wil dat nog niet zeggen dat het een 100% overeenkomst is. Vertalen is geen wiskunde ('du = jij').

Niet vergeten, er bestaat een verschil in "Du" en "du". Als ik in het dagelijks leven (bijvoorbeeld per Mail) "Du" (grote letter) schrijf, dan spreken we elkaar weliswaar met voornaam aan, maar er wordt en beleefdere Vorm gebruikt. "du" is dus echt "jij en jouw".
Daarom staat bij ons (in CH) het Vater unser der Du bist im Himmel. Er wordt dus wel degelijk verschil gemaakt.