De doop als pleitgrond?

[refo]

Ja. Helaas houden veel mensen tegenwoordig op met lezen bij de zin 'tenzij wij van nieuws geboren worden'.

Helaas zijn tegenwoordig veel meer mensen die over die zin heen lezen, al dan niet bewust.

Is dit sacrament niet juist heel waardevol? Tegen de diepe werkelijkheid van het 'tenzij wij van nieuws geboren worden' lichten Gods beloften helder op.

Water reinigt wat eerst vuil was. Zo reinigt het bloed en de Geest van Christus van de schuld en de verdorvenheid . ( zach 13:1) Het water kan openlijk en vrij door iedereen gebruikt worden; zo worden Christus en Zijn weldaden aan allen die het Evangelie horen, vrij aangeboden. ( openb 22:17)
De krachtdadigheid van de doop bestaat daarin, dat ze het recht op de verbondzegeningen verzegelt en bekrachtigt. Dat recht bezit iemand zo zeker uit de belofte, dat hij ontwijfelbaar in het bezit van die zegeningen gesteld zal worden ( Ef 5:25 en 26) Want volgens de leer van onze geloofsbelijdenis wordt de beloofde genade niet alleen aangeboden, maar ook werkelijk door de Heilige Geest geschonken aan hen ( jong en oud), wie de genade naar de raad van Gods eigen wil, op Zijn bestemde tijd toebehoort. Daarom zou ik zeggen: Worstel er mee. Worstel in het gebed als Jacob bij Pniël. 'Ik laat U niet gaan tenzij Gij mij zegent.'

Daarbij horen een paar kanttekeningen. Jacob was in een heel andere situatie. Tegen hem had God allang gezegd dat Hij Jacobs God wilde zijn. Gedoopten weten niet zeker of dat zo is.
Plus dat je altijd blijft zitten met de kindertjes die vroeg sterven.
Nu lijkt dat niet zo'n item te zijn, maar tot het einde van de 19e eeuw stierf meer dan 50% van de geboren kinderen. Niet om sentimenteel te doen, maar het belijden over meer dan de helft van de gemeente was ontzettend belangrijk! Bij de doop gaat het niet alleen over ons die bidden (en discussieren) kunnen, maar ook over al die kinderen die daar buiten op de begraafplaats liggen. AD 2010 is het allemaal wat akademisch, laten we toch rustig wachten tot we wat zien.

En dat is het hele probleem. We willen wat zien. Zelfs al hebben we dat wedergeboorte genoemd.

[aritha]

Ja. Helaas houden veel mensen tegenwoordig op met lezen bij de zin 'tenzij wij van nieuws geboren worden'.

Helaas zijn tegenwoordig veel meer mensen die over die zin heen lezen, al dan niet bewust.

Is dit sacrament niet juist heel waardevol? Tegen de diepe werkelijkheid van het 'tenzij wij van nieuws geboren worden' lichten Gods beloften helder op.

Water reinigt wat eerst vuil was. Zo reinigt het bloed en de Geest van Christus van de schuld en de verdorvenheid . ( zach 13:1) Het water kan openlijk en vrij door iedereen gebruikt worden; zo worden Christus en Zijn weldaden aan allen die het Evangelie horen, vrij aangeboden. ( openb 22:17)
De krachtdadigheid van de doop bestaat daarin, dat ze het recht op de verbondzegeningen verzegelt en bekrachtigt. Dat recht bezit iemand zo zeker uit de belofte, dat hij ontwijfelbaar in het bezit van die zegeningen gesteld zal worden ( Ef 5:25 en 26) Want volgens de leer van onze geloofsbelijdenis wordt de beloofde genade niet alleen aangeboden, maar ook werkelijk door de Heilige Geest geschonken aan hen ( jong en oud), wie de genade naar de raad van Gods eigen wil, op Zijn bestemde tijd toebehoort. Daarom zou ik zeggen: Worstel er mee. Worstel in het gebed als Jacob bij Pniël. 'Ik laat U niet gaan tenzij Gij mij zegent.'

Daarbij horen een paar kanttekeningen. Jacob was in een heel andere situatie. Tegen hem had God allang gezegd dat Hij Jacobs God wilde zijn. Gedoopten weten niet zeker of dat zo is.
Plus dat je altijd blijft zitten met de kindertjes die vroeg sterven.
Nu lijkt dat niet zo'n item te zijn, maar tot het einde van de 19e eeuw stierf meer dan 50% van de geboren kinderen. Niet om sentimenteel te doen, maar het belijden over meer dan de helft van de gemeente was ontzettend belangrijk! Bij de doop gaat het niet alleen over ons die bidden (en discussieren) kunnen, maar ook over al die kinderen die daar buiten op de begraafplaats liggen. AD 2010 is het allemaal wat akademisch, laten we toch rustig wachten tot we wat zien.

En dat is het hele probleem. We willen wat zien. Zelfs al hebben we dat wedergeboorte genoemd.

Misschien heb je gelijk. Maar ik bedoelde eigenlijk niet Jacobs situatie maar Jacobs' aankleven van de Engel.

[aritha]

Ja. Helaas houden veel mensen tegenwoordig op met lezen bij de zin 'tenzij wij van nieuws geboren worden'.

Helaas zijn tegenwoordig veel meer mensen die over die zin heen lezen, al dan niet bewust.

Is dit sacrament niet juist heel waardevol? Tegen de diepe werkelijkheid van het 'tenzij wij van nieuws geboren worden' lichten Gods beloften helder op.

Water reinigt wat eerst vuil was. Zo reinigt het bloed en de Geest van Christus van de schuld en de verdorvenheid . ( zach 13:1) Het water kan openlijk en vrij door iedereen gebruikt worden; zo worden Christus en Zijn weldaden aan allen die het Evangelie horen, vrij aangeboden. ( openb 22:17)
De krachtdadigheid van de doop bestaat daarin, dat ze het recht op de verbondzegeningen verzegelt en bekrachtigt. Dat recht bezit iemand zo zeker uit de belofte, dat hij ontwijfelbaar in het bezit van die zegeningen gesteld zal worden ( Ef 5:25 en 26) Want volgens de leer van onze geloofsbelijdenis wordt de beloofde genade niet alleen aangeboden, maar ook werkelijk door de Heilige Geest geschonken aan hen ( jong en oud), wie de genade naar de raad van Gods eigen wil, op Zijn bestemde tijd toebehoort. Daarom zou ik zeggen: Worstel er mee. Worsel in het gebed als Jacob bij Pniël. 'Ik laat U niet gaan tenzij Gij mij zegent.'

Denk je nu echt, dat een ongelovige op die wijze met zijn doop kan worstelen?

Je vraagt: denk je echt.
Ik denk echt dat een ongelovig verbonsdkind op die wijze met zijn doop kan worstelen.
Waarom zou dat niet kunnen?

Kijk, als een ongelovig verbondskind dit werk van de Heilige Geest niet gaat zoeken en het niet wil kennen en zo ook de Heere Jezus als Borg en Middelaar niet waarachtig nodig heeft, en zich dus aan een verbreken van de door God gelegde levensgemeenschap schuldig maakt, die zal naar de verantwoordelijkheid die hij/zij tegenover de Heere heeft, naar Zijn verbond, door Hem geoordeeld worden.
Is dit wat je wil horen?

[Tiberius]

Helaas zijn tegenwoordig veel meer mensen die over die zin heen lezen, al dan niet bewust.

Is dit sacrament niet juist heel waardevol? Tegen de diepe werkelijkheid van het 'tenzij wij van nieuws geboren worden' lichten Gods beloften helder op.

Water reinigt wat eerst vuil was. Zo reinigt het bloed en de Geest van Christus van de schuld en de verdorvenheid . ( zach 13:1) Het water kan openlijk en vrij door iedereen gebruikt worden; zo worden Christus en Zijn weldaden aan allen die het Evangelie horen, vrij aangeboden. ( openb 22:17)
De krachtdadigheid van de doop bestaat daarin, dat ze het recht op de verbondzegeningen verzegelt en bekrachtigt. Dat recht bezit iemand zo zeker uit de belofte, dat hij ontwijfelbaar in het bezit van die zegeningen gesteld zal worden ( Ef 5:25 en 26) Want volgens de leer van onze geloofsbelijdenis wordt de beloofde genade niet alleen aangeboden, maar ook werkelijk door de Heilige Geest geschonken aan hen ( jong en oud), wie de genade naar de raad van Gods eigen wil, op Zijn bestemde tijd toebehoort. Daarom zou ik zeggen: Worstel er mee. Worsel in het gebed als Jacob bij Pniël. 'Ik laat U niet gaan tenzij Gij mij zegent.'

Denk je nu echt, dat een ongelovige op die wijze met zijn doop kan worstelen?

Je vraagt: denk je echt.
Ik denk echt dat een ongelovig verbonsdkind op die wijze met zijn doop kan worstelen.
Waarom zou dat niet kunnen?

Kijk, als een ongelovig verbondskind dit werk van de Heilige Geest niet gaat zoeken en het niet wil kennen en zo ook de Heere Jezus als Borg en Middelaar niet waarachtig nodig heeft, en zich dus aan een verbreken van de door God gelegde levensgemeenschap schuldig maakt, die zal naar de verantwoordelijkheid die hij/zij tegenover de Heere heeft, naar Zijn verbond, door Hem geoordeeld worden.
Is dit wat je wil horen?

Als dat je mening is, is dat wat ik wil horen, ja.

Ik denk zelf namelijk niet dat een ongelovig verbondskind op de wijze als Jakob bij Pniël in gebed kan worstelen. Die zal meer als Ezau een plaats des berouws met tranen zoeken.

[Erasmiaan]

@Refo: Ik ben het er niet mee eens, dat dat precies hetzelfde is.
De kinderen zijn in het verbond en daarom worden ze gedoopt en daarom hebben ze een pleitgrond.

@Erasmiaan: je gedoopte voorhoofd kan je inderdaad wel als aanleiding gebruiken om Hem om genade te bidden. Dat is wat anders, meer een soort teken voor de gedoopte.

Maar toch maak je natuurlijk een beetje een oneigenlijk onderscheid: de doop is het sacrament van de inlijving in het verbond. Strikt genomen zijn de kinderen vanaf hun geboorte in het verbond (ik zou durven zeggen: van hun ontvangenis) maar door de doop wordt dat betekent en verzegelt. De doop is het teken dat ze in het verbond zijn, dus het is logisch dat een Ledeboer daar naar verwijst, om het kinderen niet nodeloos ingewikkeld te maken.

De bloedlijn bepaalt dus welke kinderen in het Verbond zijn, want geadopteerde kinderen mogen niet gedoopt worden in de GGiN b.v.Die moeten maar wachten tot ze volwassen zijn.

Ja, een verkeerd lezen van de Schrift.
Als je belijdt dat de doop in de plaats van de besnijdenis is gekomen, dan zou je in ieder geval je eens moeten verdiepen in de eerste besnijdenis. Daar krijg je toch te zien dat behalve Abraham en Ismael er wel meer jongens besneden werden rondom de tent van de aartsvader.

In de loop der tijd is over deze vraag overigens nogal verschil van mening is geweest.

Er is uitvoerig over gesproken in de synode van Dordrecht 1618/19. Een nederlandse predikant in Indië had gevraagd of een kind van heidense ouders dat in een christelijk gezin was opgenomen, mocht worden gedoopt. Natuurlijk onder voorwaarde dat de christenen die het kind hebben geadopteerd, beloven voor zijn opvoeding te zorgen.

De vraag kwam binnen toen de generale synode juist bijeen was. De zaak had haast, want de schepen lagen alweer klaar om uit te zeilen naar Indië. In de synode waren de meningen verdeeld.

De professoren, de Zeeuwen, de Friezen en de afgevaardigden uit Utrecht waren samen met de meeste buitenlandse afgevaardigden vóór dopen. Deze kinderen zijn leden van een christe­lijk gezin geworden en op de ouders rust de plicht om ook voor het geestelijk heil van hun kinderen te zorgen. Ook Abraham kreeg de opdracht de kinderen van door hem gekochte slaven te dopen (Genesis 17:12v). Maar de Geldersen en de Hollan­ders waren met enkele anderen tegen het dopen van heidenkin­deren. De doop als teken van het verbond komt alleen toe aan de kinderen der gelovigen. Heidenkinderen staan buiten het verbond en zijn onrein. Menselijke adoptie brengt de goddelijke adoptie niet mee. Geadopteerde kinderen moeten eerst in het geloof onderwezen worden, en kunnen daarna - als ze tot geloof gekomen zijn - gedoopt worden.

Deze laatste opvatting verkreeg de meerderheid en zo werd aan de kerk in Indië geschre­ven. Ze hadden het daar eerst moeilijk mee, en voerden aanvankelijk zelf een soort 'kinderze­gening' in: de kinderen werden opgedragen! Op verzoek van de ouders werden ze, 'met oplegging der handen, in Gods genadige bewaring opgedragen'. Later heeft men zich bij het besluit van de Dordtse synode neergelegd (zie Rondom het Doopvont, blz. 361-363).

Wilhelmus à Brakel stelt in De Redelijke Godsdienst dat door christelijke ouders geadop­teerde kinderen niet gedoopt mogen worden 'want de aanneming maakt niet dat ze in het verbond geboren zijn'.

Als uitgangspunt voor de doop van kinderen is lange tijd gehanteerd dat moest 'vaststaan, dat het te dopen kind een kind des verbonds is'. Als bijvoor­beeld bekend was dat de ouders of grootouders christen waren, werd de doop bediend. De taak om vast te stellen of een kind inderdaad een kind des verbonds was 'werd gesteld in de discretie van iedere kerk, om hierin te volgen de stichtelijkste voet', zo werd in 1620 in Gouda besloten. Prachtig geformuleerd, maar niet eenvoudig in praktijk te brengen! Wat moet een kerkenraad als van de herkomst van het kind niets bekend is?

Standpunt herzien
Later hebben de kerken van gereformeerd belijden hun standpunt herzien.

De Christelijk Gereformeerde Kerk in Amerika heeft in 1930 besloten 'dat kinderen, geboren uit ongelovige ouders, maar die aangenomen worden door gelovigen, gedoopt mogen worden'.

In 1963 werden door de Gereformeerde Kerken in Nederland wettig geadopteer­de kinderen op één lijn gesteld met eigen kinderen van ouders, waarmee belemmeringen voor de doop waren weggenomen.

In 1965/66 bepaalden de Christelijke Gereformeerde Kerken in Nederland: 'Kinderen die door leden van onze kerken wettig geadopteerd zijn, hebben recht op de heilige doop en behoren gedoopt te wezen'.

En tenslotte sprak de synode van de Gerefor­meerde Gemeenten in 1986 uit: 'Indien het betreffende kind uit het buitenland afkomstig is, zal de doop bediend mogen worden indien en zodra het kind krachtens uitspraak van de bevoegde rechter in het land van herkomst ter adoptie in het gezin van de adoptieouders is opgenomen. Indien het betref­fende kind uit Nederland afkomstig is, zal de doop bediend mogen worden indien en zodra de bevoegde rechter de adoptie heeft uitgesproken'.

[Joannah]

Toch opmerkelijk dat het "ongelovig verbondskind" hier geen letterlijk kind is, maar een volwassene, terwijl we de griekse "teknois" uit hand. 2:39 (Grondtekst!) wel als kinderen zien, terwijl de griekse betekenis, nakomelingen is.

@Erasmiaan.
Een wispelturige kerk dus, die steeds verandert ( van inzicht, mening en leer) tegenover een onveranderlijke God.

[aritha]

@ Tiberius: Ik denk zelf namelijk niet dat een ongelovig verbondskind op de wijze als Jakob bij Pniël in gebed kan worstelen. Die zal meer als Ezau een plaats des berouws met tranen zoeken.

Ik vind dat ook een aannemelijke gedachte maar ik wil daarnaast rekening houden met Gods almacht om een ongelovig verbondskind te doen worstelen met Zijn verbondsbeloften.

[Erasmiaan]

@Erasmiaan.
Een wispelturige kerk dus, die steeds verandert ( van inzicht, mening en leer) tegenover een onveranderlijke God.

Ten eerste vraag ik me af wat je opmerkingen over het dopen in de GGiN te maken hebben met de vraag uit de topictitel; je slaat wel heel doelbewust, als uit het niets, een zijweg in. Als je dit onderwerp aan de orde wilt stellen, open daarvoor dan een apart topic.
Ten tweede: het klinkt wel lekker, om dit onderwerp af te zetten tegenover een onveranderlijke God. Toch vind ik dit een erg matige associatie. Over exegese kan verschillend gedacht worden, door predikanten uit één kerkverband, uit één kerk. Het blijkt wel dat de synode in 1618-1619 hierover ook verdeeld was. Dat had onder andere te maken met Bijbeluitleg en exegese. Dat het ene kerkverband meer de ene uitleg en redenering volgt en het andere kerkverband meer de andere uitleg en redenering heeft niets met wispelturigheid te maken. Dat God en Zijn Woord onveranderlijk zijn is waar, maar wij zijn feilbare mensen en kunnen anders denken over de uitleg van de Bijbel. Dit betreft ook geen zaken die het hart van de leer raken, al wil ik daarmee zeker niet spreken over een bijzaak.

[Joannah]

@Erasmiaan.
Een wispelturige kerk dus, die steeds verandert ( van inzicht, mening en leer) tegenover een onveranderlijke God.

Ten eerste vraag ik me af wat je opmerkingen over het dopen in de GGiN te maken hebben met de vraag uit de topictitel; je slaat wel heel doelbewust, als uit het niets, een zijweg in. Als je dit onderwerp aan de orde wilt stellen, open daarvoor dan een apart topic.
Ten tweede: het klinkt wel lekker, om dit onderwerp af te zetten tegenover een onveranderlijke God. Toch vind ik dit een erg matige associatie. Over exegese kan verschillend gedacht worden, door predikanten uit één kerkverband, uit één kerk. Het blijkt wel dat de synode in 1618-1619 hierover ook verdeeld was. Dat had onder andere te maken met Bijbeluitleg en exegese. Dat het ene kerkverband meer de ene uitleg en redenering volgt en het andere kerkverband meer de andere uitleg en redenering heeft niets met wispelturigheid te maken. Dat God en Zijn Woord onveranderlijk zijn is waar, maar wij zijn feilbare mensen en kunnen anders denken over de uitleg van de Bijbel. Dit betreft ook geen zaken die het hart van de leer raken, al wil ik daarmee zeker niet spreken over een bijzaak.

Ik doelde meer hier op:"Standpunt herzien
Later hebben de kerken van gereformeerd belijden hun standpunt herzien."
Het ging me om het HERZIEN.
die synodes en concilies herzien al eeuwen lang van alles, maar God blijft Dezelfde.
In onze feilbaarhied weten we echter alles zo zeker.
Totdat het weer eens herzien wordt.

[Erasmiaan]

@Erasmiaan.
Een wispelturige kerk dus, die steeds verandert ( van inzicht, mening en leer) tegenover een onveranderlijke God.

Ten eerste vraag ik me af wat je opmerkingen over het dopen in de GGiN te maken hebben met de vraag uit de topictitel; je slaat wel heel doelbewust, als uit het niets, een zijweg in. Als je dit onderwerp aan de orde wilt stellen, open daarvoor dan een apart topic.
Ten tweede: het klinkt wel lekker, om dit onderwerp af te zetten tegenover een onveranderlijke God. Toch vind ik dit een erg matige associatie. Over exegese kan verschillend gedacht worden, door predikanten uit één kerkverband, uit één kerk. Het blijkt wel dat de synode in 1618-1619 hierover ook verdeeld was. Dat had onder andere te maken met Bijbeluitleg en exegese. Dat het ene kerkverband meer de ene uitleg en redenering volgt en het andere kerkverband meer de andere uitleg en redenering heeft niets met wispelturigheid te maken. Dat God en Zijn Woord onveranderlijk zijn is waar, maar wij zijn feilbare mensen en kunnen anders denken over de uitleg van de Bijbel. Dit betreft ook geen zaken die het hart van de leer raken, al wil ik daarmee zeker niet spreken over een bijzaak.

Ik doelde meer hier op:"Standpunt herzien
Later hebben de kerken van gereformeerd belijden hun standpunt herzien."
Het ging me om het HERZIEN.
die synodes en concilies herzien al eeuwen lang van alles, maar God blijft Dezelfde.
In onze feilbaarhied weten we echter alles zo zeker.
Totdat het weer eens herzien wordt.

Ja en. daar heb ik het toch ook over? Lees jij alleen het tussenkopje en de daaropvolgende zin? Wat ik zeg heeft daar volledig mee te maken.

[huisman]

Tiberius schreef

Ik denk zelf namelijk niet dat een ongelovig verbondskind op de wijze als Jakob bij Pniël in gebed kan worstelen. Die zal meer als Ezau een plaats des berouws met tranen zoeken.

Ik vind dit een merkwaardige redernering het doet er nl. niet toe wat een mens kan of niet kan maar wat de HEERE eist en dat is dat wij worstelen met de beloften Gods die ons o.a bij de doop zijn toegezegd . Dit teken van water wijst op het bloed van Christus en de HEERE wil ons al in ons jongste bestaan wijzen op dat bloed als het allernoodzakelijkste wat wij nodig hebben en in de belofte bij de doop toont Hij ook Zijn gewilligheid om dat werk van Christus persoonlijk toe te passen.
Ook jouw onderscheid tuusen pleiten op grond van het verbond of op grond van de doop is een merkwaardig onderscheid dat onze H.C. niet kent (Doop en verbond vallen bij hun samen)

Vraag 74
Zal men ook de jonge kinderen dopen?

Antwoord 74
Ja het; want mitsdien zij alzo wel als de volwassenen in het verbond Gods en in zijn gemeente begrepen zijn , en dat hun door Christus' bloed de verlossing van de zonden en de Heilige Geest, die het geloof werkt, niet minder dan den volwassenen toegezegd wordt , zo moeten zij ook door den Doop,als door het teken des Verbonds, der Christelijke Kerk ingelijfd en van de kinderen der ongelovigen onderscheiden worden , gelijk in het oude Verbond of Testament door de Besnijdenis geschied is , voor dewelke in het nieuwe Verbond de Doop ingezet is.

Zijn wij nog zo onbevangen in ons spreken over de sacramenten als onze belijdenisgeschriften
NGB art 33

Zo zijn dan de tekenen niet ijdel, noch ledig, om ons te bedriegen; want Jezus Christus is hun waarheid, zonder Wien zij niet met al zijn zouden.

[Afgewezen]

Er is nog steeds niemand die mij heeft kunnen vertellen dat er in de Bijbel én in de belijdenis gesproken wordt over de doop c.q. het verbond zoals ik dat nu steeds voorbij zie komen: je mag pleiten op je doop/c.q. het verbond, je mag God de verbondsbelofte voorhouden, worstelen op grond van je doop, etc. etc.
Nóch de Bijbel, nóch de belijdenis, nóch het Doopsformulier spreekt zo over verbond en doop.
Het is 'erin' of ‘niet erin'. Wie stelt dat kinderen ook bij het verbond betrokken dienen te worden (en ik geloof zeker dat dit het geval is) heeft in feite maar de keuze uit twee mogelijkheden: 1. of je houdt de kinderen voor gelovigen, zoals NGB en doopsformulier dat doen, of 2. je stelt dat de kinderen slechts in een uitwendige relatie tot het verbond staan (‘bediening van het verbond’). Een middenweg is er niet (of iemand moet me vertellen welke middenweg dat dan is).
Wat ik velen zie doen is een soort tussenweg bewandelen: als gedoopt kind ben je er nog wel niet, maar je hebt wel een soort 'voorsprong' en daar mag je dan op 'pleiten'. In feite is het een stuk doperse traditie invoeren in de gereformeerde verbondsleer: we kunnen er dan niet in mee dat de kinderen voor zalig worden gehouden (ze moeten wel bekeerd worden), maar het verbond is toch ook niet 'niets'. Zo is deze tussenweg er dan gekomen. En iedereen praat elkaar na, je ziet bij alle dominees dezelfde soort bewoordingen terugkomen, maar niemand kan aantonen dat het waar is wat er gezegd wordt.

[huisman]

Er is nog steeds niemand die mij heeft kunnen vertellen dat er in de Bijbel én in de belijdenis gesproken wordt over de doop c.q. het verbond zoals ik dat nu steeds voorbij zie komen: je mag pleiten op je doop/c.q. het verbond, je mag God de verbondsbelofte voorhouden, worstelen op grond van je doop, etc. etc.
Nóch de Bijbel, nóch de belijdenis, nóch het Doopsformulier spreekt zo over verbond en doop.
Het is 'erin' of ‘niet erin'. Wie stelt dat kinderen ook bij het verbond betrokken dienen te worden (en ik geloof zeker dat dit het geval is) heeft in feite maar de keuze uit twee mogelijkheden: 1. of je houdt de kinderen voor gelovigen, zoals NGB en doopsformulier dat doen, of 2. je stelt dat de kinderen slechts in een uitwendige relatie tot het verbond staan (‘bediening van het verbond’). Een middenweg is er niet (of iemand moet me vertellen welke middenweg dat dan is).
Wat ik velen zie doen is een soort tussenweg bewandelen: als gedoopt kind ben je er nog wel niet, maar je hebt wel een soort 'voorsprong' en daar mag je dan op 'pleiten'. In feite is het een stuk doperse traditie invoeren in de gereformeerde verbondsleer: we kunnen er dan niet in mee dat de kinderen voor zalig worden gehouden (ze moeten wel bekeerd worden), maar het verbond is toch ook niet 'niets'. Zo is deze tussenweg er dan gekomen. En iedereen praat elkaar na, je ziet bij alle dominees dezelfde soort bewoordingen terugkomen, maar niemand kan aantonen dat het waar is wat er gezegd wordt.

De oplossing is de drieverbondenleer die zegt nl dat alle gedoopte kinderen in het Genadeverbond zijn maar dat dit verbond niet is opgericht met de uitverkorenen maar met de gelovigen en hun zaad.
Dat pleiten op de beloften zie je overal in Gods Woord (lees de Psalmen maar eens) het pleiten zo als jij het schrijft zou idd niet goed zijn. Niet op grond van een soort voorsprong maar op grond van Gods spreken bij de doop.

[Afgewezen]

De oplossing is de drieverbondenleer die zegt nl dat alle gedoopte kinderen in het Genadeverbond zijn maar dat dit verbond niet is opgericht met de uitverkorenen maar met de gelovigen en hun zaad.

Ja, dat is de oplossing die men bedacht heeft en tevens een flinke devaluatie van het verbond. Maar ik vraag je nu om deze te funderen op Schrift én belijdenis.

Dat pleiten op de beloften zie je overal in Gods Woord (lees de Psalmen maar eens) het pleiten zo als jij het schrijft zou idd niet goed zijn. Niet op grond van een soort voorsprong maar op grond van Gods spreken bij de doop.

Ik zie nergens in de Schrift een pleiten op de (doop)belofte. Ook in de belijdenis kom ik dat niet tegen. In het Doopsformulier wel, ja, maar daar doet de gemeente het en in het dankgebed lijkt het ook allemaal in orde te zijn gekomen. Maar een oproep tot pleiten wordt aan de dopeling zelf niet gegeven.

[Bert Mulder]

Er is nog steeds niemand die mij heeft kunnen vertellen dat er in de Bijbel én in de belijdenis gesproken wordt over de doop c.q. het verbond zoals ik dat nu steeds voorbij zie komen: je mag pleiten op je doop/c.q. het verbond, je mag God de verbondsbelofte voorhouden, worstelen op grond van je doop, etc. etc.
Nóch de Bijbel, nóch de belijdenis, nóch het Doopsformulier spreekt zo over verbond en doop.
Het is 'erin' of ‘niet erin'. Wie stelt dat kinderen ook bij het verbond betrokken dienen te worden (en ik geloof zeker dat dit het geval is) heeft in feite maar de keuze uit twee mogelijkheden: 1. of je houdt de kinderen voor gelovigen, zoals NGB en doopsformulier dat doen, of 2. je stelt dat de kinderen slechts in een uitwendige relatie tot het verbond staan (‘bediening van het verbond’). Een middenweg is er niet (of iemand moet me vertellen welke middenweg dat dan is).
Wat ik velen zie doen is een soort tussenweg bewandelen: als gedoopt kind ben je er nog wel niet, maar je hebt wel een soort 'voorsprong' en daar mag je dan op 'pleiten'. In feite is het een stuk doperse traditie invoeren in de gereformeerde verbondsleer: we kunnen er dan niet in mee dat de kinderen voor zalig worden gehouden (ze moeten wel bekeerd worden), maar het verbond is toch ook niet 'niets'. Zo is deze tussenweg er dan gekomen. En iedereen praat elkaar na, je ziet bij alle dominees dezelfde soort bewoordingen terugkomen, maar niemand kan aantonen dat het waar is wat er gezegd wordt.

Doch nu komt dan ook de vraag aan de orde, hoe we dan dat gedoopte zaad der gelovigen moeten beschouwen; of dan allen, die gedoopt worden, van godzalige ouders geboren, ook moeten worden beschouwd als geestelijk zaad; en zo niet, hoe we dit dan weer moeten rijmen met onze verbondsbeschouwing. Dit is de vraag, die ook in betrekking tot vroegstervende kinderen altijd weer opkomt. Het is de vraag waarmee deze behandeling begonnen is. En eerst, nadat we gehandeld hebben over Gods verbond en zijn openbaring in de historie, kunnen we deze vraag met vrucht behandelen.


....

Nemen we nu dit alles tezamen, dan komen we tot deze slotsom.

God heeft een volk in deze wereld, dat Israel heet, dat met de naam van Gods kinderen genoemd wordt. Dat volk bestaat organisch en ontwikkelt zich in de lijn der geslachten der gelovigen. Het moet met de naam van Gods volk worden genoemd. Zij worden met hun kinderen genoemd de kerk, de gemeente van Jezus Christus, Gods verbondsvolk, Israel. Zij worden genoemd heiligen in Christus Jezus, geliefden in de Heere. Als zodanig moeten ze ook worden behandeld, naar des Heeren wil. Ze moeten worden besneden in het oude, gedoopt in het nieuwe verbond. Als het volk des verbonds moeten ze worden behandeld in prediking en onderwijs. Zo leert ons de Schrift. Zo spreekt God zelf altijd het volk Israel aan. Zo schrijven de apostelen aan de gemeente van de nieuwe dag.

Niemand heeft dan ook het recht, dat volk, zoals het in het zichtbare bestaat anders te noemen of te behandelen. Het mag niet genoemd worden naar de naam der takken, die afgebroken worden. Het mag ook niet worden behandeld als een gemengde hoop. Zo doet ge ook niet in de natuur. Als ge een wijnstok hebt, dan zijn er aan die wijnstok ook ranken, die toch nimmer vrucht dragen, die gesnoeid worden en straks verbrand. Zo hebt ge met vele planten. Doch nu komt het niemand in de zin, om het organisme van zulk een plant te noemen naar de naam van zulke onvruchtbare takken. Nee, het geheel van de wingerd heet wijnstok. Zo heet ook het geheel van de gemeente Israel. Ze heten geheiligden in Christus Jezus.

Doch nu trekke niemand daaruit de conclusie, dat allen in de kring dezer kerk, zoals ze historisch bestaat, ook werkelijk geestelijk kinderen der belofte zijn. Er is een Israel naar het vlees en een Israel naar de Geest. En die zijn niet allen Israel, die uit Israel zijn. Er is een verkoren kern en een verworpen bolster. En God zal barmhartig zijn, dien Hij barmhartig is, ook binnen de kring van het historisch verbond in de wereld.

In deze zin genomen nu, hebben wij dan ook niet het allerminst bezwaar om te spreken van een uit- en inwendig verbond der genade. Als slechts het organische idee wordt vastgehouden. En als slechts gehandhaafd blijft, dat het geheel van Gods kerk op aarde, van de gelovigen met hun zaad, niet mag worden genoemd en behandeld overeenkomstig de aard van de verworpen bolster, maar moet worden genoemd met de naam van Israel. Zij dwalen dan ook zeer, die de kerk niet willen toespreken als geliefden in de Heere Jezus Christus, en die menen, dat de gemeente moet worden behandeld als een gemengde hoop, omdat de beloften Gods niet allen hoofd voor hoofd gelden. Maar ook zij dwalen, die menen van allen te mogen veronderstellen, dat ze wedergeboren kinderen des verbonds zijn, Zo min als een tuinier van alle takken, die er aan de wingerd groeien, veronderstellen mag, dat het vruchtdragende takken zijn, zo min mag iemand van alle gedoopten veronderstellen dat ze geestelijke kinderen des verbonds zijn.

Doch nog eens zij het gezegd, het is naar de Heilige Schrift, om geheel het organisme van de gemeente te noemen naar de verkoren kern, van het overblijfsel naar de verkiezing der genade. En waar dan ook voor de kerk op aarde zekerheid is, dat sommige takken nooit vrucht zullen dragen, daar moet het snoeimes der tucht worden gebruikt om zulke takken uit te snijden.

Pas dit nu toe op het Doopsformulier en alle moeilijkheid valt eenvoudig weg. Het Doopsformulier is een der schoonste stukken, die ons van onze vaderen zijn overgeleverd. Houdt slechts voor de aandacht, dat in dit formulier de gemeente organisch werd gedacht en dat het geheel genoemd wordt naar de verkoren kern. Daarom is dat formulier zo beslist en zo helder. Daarom kan de gelovige gemeente, als ze dat formulier weer goed verstaat, zo van harte haar geloof uitspreken, haar belofte afleggen, haar dankzeggingen opzenden tot de troon der genade naar de woorden van dat Doopsformulier. Ook onze vaderen verstonden het zeer wel, dat er in de gemeente altijd een verkoren kern en een verworpen bolster is, en dat niet alles Israel is, wat uit Israel is. Doch ze verstonden het ook o, zo goed, dat daarom de gemeente van onze Heere Jezus Christus niet mag worden genoemd naar de verworpen bolster, maar genoemd moet worden naar de verkoren kern. Daarom aarzelden ze niet om het der gemeente op de lippen te leggen, dat God met ons en onze kinderen een eeuwig verbond der genade opricht, en dat Hij ons dit met de Heilige Doop bezegelt en bekrachtigt. Daarom aarzelden ze niet, om van de godzalige ouders de belijdenis af te vragen, dat onze kinderen wel in zonden ontvangen en geboren worden, maar toch ook in Christus geheiligd zijn. Daarom twijfelden zij er niet aan, of de gelovige gemeente moest de God des verbonds danken, dat Hij ons en onze kinderen al onze zonden vergeven en ons in Christus ingelijfd heeft, ons aldus tot Zijn kinderen en erfgenamen aannemende. En daarom legden ze ook diezelfde gemeente de belijdenis op de lippen, dat wij nu ook gehouden zijn, om die God des verbonds aan te hangen met geheel ons hart en met al onze krachten, en om als het volk des verbonds de goede strijd te strijden tot het einde toe. Altijd naar de Schriftuurlijke regel, dat het geheel van het organisch bestaan van Gods kerk in de wereld genoemd moet worden en behandeld overeenkomstig het karakter van de uitverkoren kern. En wie het toch anders doet, verongelijkt de gemeente en handelt niet naar Gods Woord.

Aldus Rev. Hoeksema - http://www.cprf.co.uk/languages/dutch_b ... dseed8.htm