memento schreef:Tiberius schreef:memento schreef:Tiberius schreef:Wat ik bedoel is dat we er in individuele gevallen weinig over kunnen zeggen.
Als je de Bijbel leest, zie je dat Ezau van menselijke kant gesproken een verbondskind is. Voor God is hij dat echter nooit geweest.
En bij Ruth, Rachab, en anderen meer, geldt het tegenovergestelde.
Waar het mij om gaat, en die essentie ga je voorbij, is, dat wanneer mensen het verbond verbroken hebben, door niet meer in Gods inzettingen te wandelen en in openlijke en openbare zonden te leven en te volharden (zoals de mensen in de startposting van dit topic doen), ze ook niet meer als verbondskind te beschouwen, totdat ze boetvaardigheid betonen.
Je gaat voorbij aan de verbondswraak. Een verbond kan nooit eenzijdig verbroken worden.
Toch wel. Zie ook het huwelijk: de man heeft het recht om zijn vrouw te verlaten.
God heeft inderdaad het récht zijn overspelige volk te verlaten. Het OT laat echter zien dat God dit NIET doet.
Hij is lankmoedig, ja. Maar Zijn geduld duurt niet tot in eeuwigheid.
memento schreef:Tiberius schreef:
memento schreef:Als de kinderen kerkelijk opgevoed worden, en onder het woord verkeren, dan zijn zij gewoon verbondskinderen. En indien zij niet in de ongehoorzaamheid van hun ouders gaan, nog verbondskinderen in de positieve zin des Woords ook.
Daar ben ik het dus niet mee eens.
Waarom? Die kinderen gaan gewoon naar de kerk, en verkeren onder de middelen der genade. Het verbond is m.i. besloten in de gemeenschap rondom het woord, waar men (onder andere) door geboorte in terecht komt.
Nee, dat betwist ik dus. Het verbond is gesloten met hen die tot de gemeente behoren.
memento schreef:Tiberius schreef:
memento schreef:PS> Het probleem van jouw visie is dat je in wezen alleen de uitverkorenen verbondskinderen noemt. Dat verklaard ook je uitdrukking dat Ezau etc van Gods kant nooit verbondskind geweest is. Lees Calvijn en anderen er maar op na: dat is geen gereformeerde visie. We zien in de Schrift met grote regelmaat dat God Zijn verbond gedenkt, en daarom afhoererende verbondskinderen opzoekt.
Beide klopt. Ezau is nooit wezenlijk in het verbond geweest, hij behoorde tot die verbondskinderen in welke God geen behagen heeft gehad.
Jij koppelt verbond en uitverkiezing 1 op 1 aan elkaar vast. Dat wijkt af van bijvoorbeeld Calvijn. Iemand kan werkelijk in het verbond zijn, maar toch niet uitverkoren zijn. De 1 op 1 koppeling uitverkiezing - verbond is m.i. erg gevaarlijk: Of ze leidt tot verbondsautomatisme, of ze leidt ertoe dat het verbond waardeloos wordt voor de onbekeerde en bekommerde.
Nee, dat doe ik niet. Ik geef juist duidelijk aan (misschien niet hier, maar dan wel in andere topics), dat ik plaats geef voor tweeërlei kinderen des verbonds. Waarbij wij, mensen, niet weten wie er wezenlijk in besloten is en wie niet.
memento schreef:Tiberius schreef:memento schreef:PS2> Je andere probleem is, dat je "netjes leven" verward met verbondsgehoorzaamheid. Zo spreekt de Schrift niet. Wanneer een bepaalde zaak misbruikt is (bv door prof. Schilder's volgelingen) is dat nog geen argument tegen de zaak zelve.
Nee, dat verwar ik niet. Ik wijs dat als een gevaar aan in Schilders volgelingen.
Prima. Maar omdat Schilders volgelingen dwaalde, is dat nog geen argument om een (in je eigen woorden) "afgescheiden" verbondsvisie te verdedigen.
Je haalt nu wel twee zaken door elkaar (los daarvan dat het een opmerking met een knipoog was).
Het bestrijden van het verbondsautomatisme is m.i. geen zaak van alleen afgescheidenen; dat kom je namelijk ook al ver voor Schilder tegen, zelfs in de Bijbel. Denk aan de waarschuwingen van Jezus tegen hen die zich beroemden Abrahams kinderen te zijn.
