Een andere vertaling heeft: "Vervuld van ontzag voor de Heer, proberen we iedereen te overtuigen.

Marnix schreef:Volgens mij ontstaat er een probleem of een weerstand tegen "schrik / angst", juist omdat we het op onszelf gaan toepassen. Dan wordt de tekst "wij nu kennende de schrik des Heeren" uitgelegd als: Wij voelen die angst van God ook ons ons.... of zoiets. Uit eigen leven kennen wij die schrik. Alsof gelovigen in angst leven, angst voor een toornige God.

Dat is bij tijden wel degelijk de beleving van de gelovigen:
Het haar mijns vleses is te berge gerezen van verschrikking voor U, en ik heb gevreesd voor Uw oordelen.

En waar staat dat?

En wat is dan het verschil tussen het oude verbond en het nieuwe verbond? Tussen de offers van dieren en het offer van Christus? Tussen de tijd voor de Geest en nu de Geest in ons woont?

Paulus zegt dat bijvoorbeeld heel duidelijk:

1 Dus wie in Christus Jezus zijn, worden niet meer veroordeeld. 2 De wet van de Geest die in Christus Jezus leven brengt, heeft u bevrijd van de wet van de zonde en de dood. 3 Waartoe de wet niet in staat was, machteloos als hij was door de menselijke natuur, dat heeft God tot stand gebracht. Vanwege de zonde heeft hij zijn eigen Zoon als mens in dit zondige bestaan gestuurd; zo heeft hij in dit bestaan met de zonde afgerekend, 4 opdat in ons wordt volbracht wat de wet van ons eist. Ons leven wordt immers niet langer beheerst door onze eigen natuur, maar door de Geest.
(...)
9 Maar u leeft niet zo. U laat u leiden door de Geest, want de Geest van God woont in u. Iemand die zich niet laat leiden door de Geest van Christus behoort Christus ook niet toe. 10 Als Christus echter in u leeft, bent u door de zonde weliswaar sterfelijk, maar de Geest schenkt u leven, omdat u door God als rechtvaardigen bent aangenomen.
(...)
15 U hebt de Geest niet ontvangen om opnieuw als slaven in angst te leven, u hebt de Geest ontvangen om Gods kinderen te zijn, en om hem te kunnen aanroepen met ‘Abba, Vader’. 16 De Geest zelf verzekert onze geest dat wij Gods kinderen zijn. 17 En nu we zijn kinderen zijn, zijn we ook zijn erfgenamen, erfgenamen van God. Samen met Christus zijn wij erfgenamen: wij moeten delen in zijn lijden om met hem te kunnen delen in Gods luister.

Geloof en angst voor het oordeel gaan niet samen want het geloof is in Hem die ons van dat oordeel bevrijdt. Wie in Hem zijn worden niet geoordeeld. En de Geest leert dat ons. Angst voor het oordeel is dan juist kleingeloof of ongeloof van dat, dat je als gelovige niet onder het oordeel bent.

Marnix schreef:En waar staat dat?

Psalm 119 : 120.

Ook Johannes op Padmos heeft het beleefd: En toen ik Hem zag, viel ik als dood aan Zijn voeten; Maar gelukkig staat er geen punt want hij gaat verder: en Hij leide Zijn rechterhand op mij, zeggende tot mij: Vrees niet; Ik ben de Eerste en de Laatste;

Je haalt hier dingen uit zijn verband.

Johannes zag Jezus in al zijn heerlijkheid... als zondig mens.

Dat is heel wat anders dan dat Johannes bang zou zijn voor het oordeel. Dat is wat anders dan waar Paulus het over heeft want hoe zouden wij allen, die niet zo'n openbaring als Johannes gehad hebben, dan die schrik des Heeren kennen?

artistiek schreef:

Marnix schreef:Volgens mij ontstaat er een probleem of een weerstand tegen "schrik / angst", juist omdat we het op onszelf gaan toepassen. Dan wordt de tekst "wij nu kennende de schrik des Heeren" uitgelegd als: Wij voelen die angst van God ook ons ons.... of zoiets. Uit eigen leven kennen wij die schrik. Alsof gelovigen in angst leven, angst voor een toornige God.

Dat is bij tijden wel degelijk de beleving van de gelovigen:
Het haar mijns vleses is te berge gerezen van verschrikking voor U, en ik heb gevreesd voor Uw oordelen.

Het accent ligt niet op schrik of angst. In de Middeleeuwen lag de nadruk op schrik, het Laatste oordeel, de vrees voor Christus die alleen als Rechter werd voorgesteld, maar dat is niet de Bijbelse verwachting - veel te eenzijdig.

aritha schreef:

artistiek schreef:

Marnix schreef:Volgens mij ontstaat er een probleem of een weerstand tegen "schrik / angst", juist omdat we het op onszelf gaan toepassen. Dan wordt de tekst "wij nu kennende de schrik des Heeren" uitgelegd als: Wij voelen die angst van God ook ons ons.... of zoiets. Uit eigen leven kennen wij die schrik. Alsof gelovigen in angst leven, angst voor een toornige God.

Dat is bij tijden wel degelijk de beleving van de gelovigen:
Het haar mijns vleses is te berge gerezen van verschrikking voor U, en ik heb gevreesd voor Uw oordelen.

Het accent ligt niet op schrik of angst. In de Middeleeuwen lag de nadruk op schrik, het Laatste oordeel, de vrees voor Christus die alleen als Rechter werd voorgesteld, maar dat is niet de Bijbelse verwachting - veel te eenzijdig.

Hier zou veel van te zeggen zijn... maar ik laat het liever over aan mensen die minder bekritiseerd worden.
Eén ding: Als je ook maar enigzins een besef hebt van de oneindige grootheid, hoogheid, heiligheid en majesteit
van God en daartegenover onuitspreklelijke nietigheid, kleinheid, zondigheid van een mens, zou je dat niet zeggen...

-DIA- schreef:

aritha schreef:

artistiek schreef:

Marnix schreef:Volgens mij ontstaat er een probleem of een weerstand tegen "schrik / angst", juist omdat we het op onszelf gaan toepassen. Dan wordt de tekst "wij nu kennende de schrik des Heeren" uitgelegd als: Wij voelen die angst van God ook ons ons.... of zoiets. Uit eigen leven kennen wij die schrik. Alsof gelovigen in angst leven, angst voor een toornige God.

Dat is bij tijden wel degelijk de beleving van de gelovigen:
Het haar mijns vleses is te berge gerezen van verschrikking voor U, en ik heb gevreesd voor Uw oordelen.

Het accent ligt niet op schrik of angst. In de Middeleeuwen lag de nadruk op schrik, het Laatste oordeel, de vrees voor Christus die alleen als Rechter werd voorgesteld, maar dat is niet de Bijbelse verwachting - veel te eenzijdig.

Hier zou veel van te zeggen zijn... maar ik laat het liever over aan mensen die minder bekritiseerd worden.
Eén ding: Als je ook maar enigzins een besef hebt van de oneindige grootheid, hoogheid, heiligheid en majesteit
van God en daartegenover onuitspreklelijke nietigheid, kleinheid, zondigheid van een mens, zou je dat niet zeggen...

We moeten met twee woorden blijven spreken. Ondanks alle nietigheid, kleinheid, zondigheid is Hij voor mij, gewassen door het bloed van het Lam, niet alleen mijn Rechter maar ook mijn Redder.
Vanwege de toorn van God over mijn zonden is Hij verbrijzeld. Al mijn vloek heeft Hij van mij weggenomen. Als ik zie op mezelf heb ik niets te hopen en alles te vrezen. Maar zie ik op Hem, en zijn volbrachte werk dan heb ik niets te vrezen en alles te hopen.

Citaat: 'Een prediking daagt je altijd voor de eeuwigheid, het komt te kort, als de blijde boodschap niet verkondigd wordt, maar ook als de ernst van het Laatste oordeel niet meer doorklinkt. Dan zijn de zonden niet meer zwart, het bloed van Christus niet meer rood, de hemel niet meer stralend wit. Wie in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld, maar heeft eeuwig leven'

Marnix schreef:Je haalt hier dingen uit zijn verband.

Johannes zag Jezus in al zijn heerlijkheid... als zondig mens.

Dat is heel wat anders dan dat Johannes bang zou zijn voor het oordeel. Dat is wat anders dan waar Paulus het over heeft want hoe zouden wij allen, die niet zo'n openbaring als Johannes gehad hebben, dan die schrik des Heeren kennen?

In de kanttekening staat bij viel als dood aan Zijn voeten: Namelijk eensdeels uit eerbied, eensdeels uit verschrikking
Inderdaad mocht Johannes zien op Zijn heerlijkheid en Zijn ongekende majesteit maar juist daardoor zag hij des te meer op zijn eigen verdorvenheid en nietigheid. Dan doorleef je hoe zondig je bent en besef je dat je verdient voor eeuwig verstoten te worden van voor Zijn aangezicht. Máár!! hoe wonderlijk is het dan als Hij Zelf tot ons zegt: Vrees niet... Dat is een onuitsprekelijke vertroosting!

-DIA- schreef:

aritha schreef:

artistiek schreef:

Marnix schreef:Volgens mij ontstaat er een probleem of een weerstand tegen "schrik / angst", juist omdat we het op onszelf gaan toepassen. Dan wordt de tekst "wij nu kennende de schrik des Heeren" uitgelegd als: Wij voelen die angst van God ook ons ons.... of zoiets. Uit eigen leven kennen wij die schrik. Alsof gelovigen in angst leven, angst voor een toornige God.

Dat is bij tijden wel degelijk de beleving van de gelovigen:
Het haar mijns vleses is te berge gerezen van verschrikking voor U, en ik heb gevreesd voor Uw oordelen.

Het accent ligt niet op schrik of angst. In de Middeleeuwen lag de nadruk op schrik, het Laatste oordeel, de vrees voor Christus die alleen als Rechter werd voorgesteld, maar dat is niet de Bijbelse verwachting - veel te eenzijdig.

Hier zou veel van te zeggen zijn... maar ik laat het liever over aan mensen die minder bekritiseerd worden.
Eén ding: Als je ook maar enigzins een besef hebt van de oneindige grootheid, hoogheid, heiligheid en majesteit
van God en daartegenover onuitspreklelijke nietigheid, kleinheid, zondigheid van een mens, zou je dat niet zeggen...

Als je ook maar enigzins besef hebt van Gods oneindige genade door Jezus Christus, door wie we vrijgesproken en geheiligd zijn, zou je dat zeker wel zeggen. Jezus Christus is niet alleen de Rechter die ons vrijspreekt maar ook onze voorspraak bij de Vader, onze middelaar, onze Verlosser! Door Hem mogen we vrij van schuld voor God staan, niet als nietige zondige kleine slaafjes, maar als kinderen van Hem. Zie Romeinen 8.

artistiek schreef:

Marnix schreef:Je haalt hier dingen uit zijn verband.

Johannes zag Jezus in al zijn heerlijkheid... als zondig mens.

Dat is heel wat anders dan dat Johannes bang zou zijn voor het oordeel. Dat is wat anders dan waar Paulus het over heeft want hoe zouden wij allen, die niet zo'n openbaring als Johannes gehad hebben, dan die schrik des Heeren kennen?

In de kanttekening staat bij viel als dood aan Zijn voeten: Namelijk eensdeels uit eerbied, eensdeels uit verschrikking
Inderdaad mocht Johannes zien op Zijn heerlijkheid en Zijn ongekende majesteit maar juist daardoor zag hij des te meer op zijn eigen verdorvenheid en nietigheid. Dan doorleef je hoe zondig je bent en besef je dat je verdient voor eeuwig verstoten te worden van voor Zijn aangezicht. Máár!! hoe wonderlijk is het dan als Hij Zelf tot ons zegt: Vrees niet... Dat is een onuitsprekelijke vertroosting!

Dat kan kloppen, hij zal zijn kleinheid en nietigheid en zondigheid zeker hebben ingezien en daardoor verschrikt zijn geweest. Dat ontken ik niet. Ik ontken alleen dat het angst voor het oordeeld zou zijn want Johannes kende de vrijspraak, de verlossing waardoor hij niet meer onder het oordeel was!

Niemand heeft nog de kanttekening aangehaald, hierbij:

24) den schrik des Heeren,
Dat is, dit schrikkelijk en vreeslijk oordeel des Heeren, waardoor wij zorgvuldig moeten zijn, om voor Hem altijd oprecht te wandelen.

Erasmiaan schreef:Niemand heeft nog de kanttekening aangehaald, hierbij:

24) den schrik des Heeren,
Dat is, dit schrikkelijk en vreeslijk oordeel des Heeren, waardoor wij zorgvuldig moeten zijn, om voor Hem altijd oprecht te wandelen.

Misschien is dit nog wel de meest evenwichtige uitleg. Paulus was zich bewust van de ernst van het oordeel en vanuit dat besef bewoog hij de mensen tot het geloof.

Erasmiaan schreef:Niemand heeft nog de kanttekening aangehaald, hierbij:

24) den schrik des Heeren,
Dat is, dit schrikkelijk en vreeslijk oordeel des Heeren, waardoor wij zorgvuldig moeten zijn, om voor Hem altijd oprecht te wandelen.

Ik ben benieuwd of Marnix nu nog ontkent dat geloof en 'angst voor het oordeel' samen kunnen gaan

artistiek schreef:

Erasmiaan schreef:Niemand heeft nog de kanttekening aangehaald, hierbij:

24) den schrik des Heeren,
Dat is, dit schrikkelijk en vreeslijk oordeel des Heeren, waardoor wij zorgvuldig moeten zijn, om voor Hem altijd oprecht te wandelen.

Ik ben benieuwd of Marnix nu nog ontkent dat geloof en 'angst voor het oordeel' samen kunnen gaan

Dat weet ik wel zeker.
Deze kanttekeningen werpen nauwelijks meer licht op de tekst.