refo schreef:Ds Clements preekte eens in het Engels voor Canadese gasten. Hij haald toen een anekdote aan van het zendingsveld. Eén van de gemeenteleden had een brief geschreven aan een instantie met een verzoek en verzocht hem om deze brief mede te ondesteunen. Hij las de brief eens: vol taalfouten en sommige zinnen waren onbegrijpelijk. Hij nam papier en pen en heeft al vragende: 'wat staat hier en wat bedoel je daar', een nieuwe brief gemaakt. Met die brief kwam het gemeentelid tot de instantie.

Het voorbeeld was tekenend voor het werk van de Geest. De geest bidt mee en als wij verkeerd bidden dan brengt Hij het zo tot God dat Deze het gebed kan aanzien. Vanuit ons GG-nestje is het makkelijk praten dat die gebedskringen helemaal fout zijn. Dan heeft de Geest meer werk dan bij de volmaakte GG-gebeden. Maar God hoort geen verschil.

Evangelische gebeden zijn wat directer. Wij zijn gewend om met veel omhaal van woorden naar God te gaan. Alsof Hij niet weet hoe Zijn maaksel is.

Een evangelisch kind komt het huis binnen en vraagt: 'mag ik een snoepie?'.
Een GG-kind komt binnen en vraagt: O moeder gij, die mij onder het hart gedragen hebt, die altijd voor ons zorgt, voor wie geen moeite te veel is. Toen ik zojuist speelde was u al voor eten aan het zorgen. Ik weet dat ik er een uur geleden ook al een gekregen heb, maar toch, gedachtig aan uw goedheid vraag ik weer: mag ik alstublieft een snoepje?
Wat is er nu natuurlijker in een goede verhouding tussen moeder en kind?
Akkoord, de eerste moet nog wat opgevoed worden, maar alles wat het tweede kind ZEGT zit besloten in de vraag van het eerste kind. Het klinkt onbeleefder, maar moeder kent het kind. En dat weet het ook.

memento schreef:

refo schreef:Ds Clements preekte eens in het Engels voor Canadese gasten. Hij haald toen een anekdote aan van het zendingsveld. Eén van de gemeenteleden had een brief geschreven aan een instantie met een verzoek en verzocht hem om deze brief mede te ondesteunen. Hij las de brief eens: vol taalfouten en sommige zinnen waren onbegrijpelijk. Hij nam papier en pen en heeft al vragende: 'wat staat hier en wat bedoel je daar', een nieuwe brief gemaakt. Met die brief kwam het gemeentelid tot de instantie.

Het voorbeeld was tekenend voor het werk van de Geest. De geest bidt mee en als wij verkeerd bidden dan brengt Hij het zo tot God dat Deze het gebed kan aanzien. Vanuit ons GG-nestje is het makkelijk praten dat die gebedskringen helemaal fout zijn. Dan heeft de Geest meer werk dan bij de volmaakte GG-gebeden. Maar God hoort geen verschil.

Evangelische gebeden zijn wat directer. Wij zijn gewend om met veel omhaal van woorden naar God te gaan. Alsof Hij niet weet hoe Zijn maaksel is.

Een evangelisch kind komt het huis binnen en vraagt: 'mag ik een snoepie?'.
Een GG-kind komt binnen en vraagt: O moeder gij, die mij onder het hart gedragen hebt, die altijd voor ons zorgt, voor wie geen moeite te veel is. Toen ik zojuist speelde was u al voor eten aan het zorgen. Ik weet dat ik er een uur geleden ook al een gekregen heb, maar toch, gedachtig aan uw goedheid vraag ik weer: mag ik alstublieft een snoepje?
Wat is er nu natuurlijker in een goede verhouding tussen moeder en kind?
Akkoord, de eerste moet nog wat opgevoed worden, maar alles wat het tweede kind ZEGT zit besloten in de vraag van het eerste kind. Het klinkt onbeleefder, maar moeder kent het kind. En dat weet het ook.

Tegen dat evangelische kind, wat binnenkomt vallen en roept: 'mag ik een snoepie?', zou moeder zeggen: "Hoe vragen we dat ook alweer?
En tegen dat andere kind, met die omhaal van woorden: "Jaja, zo is het wel genoeg, zeg eens gewoon wat je wilt"

freek schreef:Het is misschien ongelooflijk, maar ik voel wel een beetje met Erasmiaan mee. Ik geloof in de kracht van het gebed, ik geloof ook in het bijbelse van gezamenlijk gebed, maar soms vraag ik me wel eens af waarom mensen zo graag in bidkringen willen zitten. Laten we eerlijk zijn: de eerste christenen waren dagelijks bijeen, het bidden vormde slechts één element van hun samenzijn. Het organiseren van bidbijeenkomsten heeft al snel iets krampachtigs. 'We moeten weer'. Volgens mij is het het meest bijbels om een gebedskring te combineren met een bijbelstudiekring. God wil antwoorden in Zijn Woord.
Mogelijk klinkt het banaal, maar het lijkt me zo vermoeiend. Iedereen komt met z'n lijstjes aanzetten, alle puntjes moeten opgesomd worden, ik weet niet... Voor mezelf zie ik bidden toch echt als iets als persoonlijks. Dan is het vaak geen mooi gebed, maar wel één waarin ik m'n hart openleg voor God. Ik kan dat niet zomaar in een groep en volgens mij hoeft dat ook niet.

Marnix schreef:

memento schreef: Tegen dat evangelische kind, wat binnenkomt vallen en roept: 'mag ik een snoepie?', zou moeder zeggen: "Hoe vragen we dat ook alweer?
En tegen dat andere kind, met die omhaal van woorden: "Jaja, zo is het wel genoeg, zeg eens gewoon wat je wilt"

Onzin. Als het kind zegt: Mama, mag ik een snoepje? zegt een normale moeder niet: Hoe vragen we dat ook alweer? Het kind praat gewoon normaal Nederlands op een manier zoals je in een dergelijke vertrouwde relatie kan praten. Zo'n kind doet precies dat wat jij voorstelt om tegen het "GG-kind" te zeggen: Zeg eens gewoon wat je wilt.

memento schreef:Tegen dat evangelische kind, wat binnenkomt vallen en roept: 'mag ik een snoepie?', zou moeder zeggen: "Hoe vragen we dat ook alweer?

Afgewezen schreef:

memento schreef:Tegen dat evangelische kind, wat binnenkomt vallen en roept: 'mag ik een snoepie?', zou moeder zeggen: "Hoe vragen we dat ook alweer?

Vooral dat 'we', hè? Ik ben blij dat je mijn vader niet bent.

Marnix schreef:

memento schreef:

refo schreef:Ds Clements preekte eens in het Engels voor Canadese gasten. Hij haald toen een anekdote aan van het zendingsveld. Eén van de gemeenteleden had een brief geschreven aan een instantie met een verzoek en verzocht hem om deze brief mede te ondesteunen. Hij las de brief eens: vol taalfouten en sommige zinnen waren onbegrijpelijk. Hij nam papier en pen en heeft al vragende: 'wat staat hier en wat bedoel je daar', een nieuwe brief gemaakt. Met die brief kwam het gemeentelid tot de instantie.

Het voorbeeld was tekenend voor het werk van de Geest. De geest bidt mee en als wij verkeerd bidden dan brengt Hij het zo tot God dat Deze het gebed kan aanzien. Vanuit ons GG-nestje is het makkelijk praten dat die gebedskringen helemaal fout zijn. Dan heeft de Geest meer werk dan bij de volmaakte GG-gebeden. Maar God hoort geen verschil.

Evangelische gebeden zijn wat directer. Wij zijn gewend om met veel omhaal van woorden naar God te gaan. Alsof Hij niet weet hoe Zijn maaksel is.

Een evangelisch kind komt het huis binnen en vraagt: 'mag ik een snoepie?'.
Een GG-kind komt binnen en vraagt: O moeder gij, die mij onder het hart gedragen hebt, die altijd voor ons zorgt, voor wie geen moeite te veel is. Toen ik zojuist speelde was u al voor eten aan het zorgen. Ik weet dat ik er een uur geleden ook al een gekregen heb, maar toch, gedachtig aan uw goedheid vraag ik weer: mag ik alstublieft een snoepje?
Wat is er nu natuurlijker in een goede verhouding tussen moeder en kind?
Akkoord, de eerste moet nog wat opgevoed worden, maar alles wat het tweede kind ZEGT zit besloten in de vraag van het eerste kind. Het klinkt onbeleefder, maar moeder kent het kind. En dat weet het ook.

Tegen dat evangelische kind, wat binnenkomt vallen en roept: 'mag ik een snoepie?', zou moeder zeggen: "Hoe vragen we dat ook alweer?
En tegen dat andere kind, met die omhaal van woorden: "Jaja, zo is het wel genoeg, zeg eens gewoon wat je wilt"

Onzin. Als het kind zegt: Mama, mag ik een snoepje? zegt een normale moeder niet: Hoe vragen we dat ook alweer? Het kind praat gewoon normaal Nederlands op een manier zoals je in een dergelijke vertrouwde relatie kan praten. Zo'n kind doet precies dat wat jij voorstelt om tegen het "GG-kind" te zeggen: Zeg eens gewoon wat je wilt.

esthervanbuuren schreef:oei ik lees weer wat nieuws,
wat is er mis met een gebeds kring?????
Ik weet dat je een binnenkamer moet hebben, maar in de buitenkamer ook bidden is niet erg.
in de kerk bid ik ook met zestig anderen

Ik heb mij opgegeven voor zo'n kring maar heb nog niets gehoord.
wel buiten mijn kerk verband omdat die er ook niet zo gek op zijn.,
Ik heb mij opgegeven bij de gereformeerde bond, de behoudende kant.

Nou ik ben dus benieuwd wat er dus mis mee is.

groet esther.

Tiberius schreef:

Marnix schreef:

memento schreef:

refo schreef:Ds Clements preekte eens in het Engels voor Canadese gasten. Hij haald toen een anekdote aan van het zendingsveld. Eén van de gemeenteleden had een brief geschreven aan een instantie met een verzoek en verzocht hem om deze brief mede te ondesteunen. Hij las de brief eens: vol taalfouten en sommige zinnen waren onbegrijpelijk. Hij nam papier en pen en heeft al vragende: 'wat staat hier en wat bedoel je daar', een nieuwe brief gemaakt. Met die brief kwam het gemeentelid tot de instantie.

Het voorbeeld was tekenend voor het werk van de Geest. De geest bidt mee en als wij verkeerd bidden dan brengt Hij het zo tot God dat Deze het gebed kan aanzien. Vanuit ons GG-nestje is het makkelijk praten dat die gebedskringen helemaal fout zijn. Dan heeft de Geest meer werk dan bij de volmaakte GG-gebeden. Maar God hoort geen verschil.

Evangelische gebeden zijn wat directer. Wij zijn gewend om met veel omhaal van woorden naar God te gaan. Alsof Hij niet weet hoe Zijn maaksel is.

Een evangelisch kind komt het huis binnen en vraagt: 'mag ik een snoepie?'.
Een GG-kind komt binnen en vraagt: O moeder gij, die mij onder het hart gedragen hebt, die altijd voor ons zorgt, voor wie geen moeite te veel is. Toen ik zojuist speelde was u al voor eten aan het zorgen. Ik weet dat ik er een uur geleden ook al een gekregen heb, maar toch, gedachtig aan uw goedheid vraag ik weer: mag ik alstublieft een snoepje?
Wat is er nu natuurlijker in een goede verhouding tussen moeder en kind?
Akkoord, de eerste moet nog wat opgevoed worden, maar alles wat het tweede kind ZEGT zit besloten in de vraag van het eerste kind. Het klinkt onbeleefder, maar moeder kent het kind. En dat weet het ook.

Tegen dat evangelische kind, wat binnenkomt vallen en roept: 'mag ik een snoepie?', zou moeder zeggen: "Hoe vragen we dat ook alweer?
En tegen dat andere kind, met die omhaal van woorden: "Jaja, zo is het wel genoeg, zeg eens gewoon wat je wilt"

Onzin. Als het kind zegt: Mama, mag ik een snoepje? zegt een normale moeder niet: Hoe vragen we dat ook alweer? Het kind praat gewoon normaal Nederlands op een manier zoals je in een dergelijke vertrouwde relatie kan praten. Zo'n kind doet precies dat wat jij voorstelt om tegen het "GG-kind" te zeggen: Zeg eens gewoon wat je wilt.

Sorry, maar met geen van jullie drieën ben ik het eens.
Bidden is niet zomaar even een verlanglijstje droppen, maar naderen tot de Allerhoogste.
Christus Zelf heeft ons geleerd hoe we moeten bidden. Inderdaad, zonder omhaal van woorden, met sobere uitdrukking de kernzaken verwoorden die in het hart (horen te) leven.

memento schreef:

Marnix schreef:

memento schreef: Tegen dat evangelische kind, wat binnenkomt vallen en roept: 'mag ik een snoepie?', zou moeder zeggen: "Hoe vragen we dat ook alweer?
En tegen dat andere kind, met die omhaal van woorden: "Jaja, zo is het wel genoeg, zeg eens gewoon wat je wilt"

Onzin. Als het kind zegt: Mama, mag ik een snoepje? zegt een normale moeder niet: Hoe vragen we dat ook alweer? Het kind praat gewoon normaal Nederlands op een manier zoals je in een dergelijke vertrouwde relatie kan praten. Zo'n kind doet precies dat wat jij voorstelt om tegen het "GG-kind" te zeggen: Zeg eens gewoon wat je wilt.

Ik ben opgevoed dat je altijd ALSTUBLIEFT moest zeggen. Een stukje beleefdheid, die zeker tegenover de Heere God wel op zn plaats is.

refo schreef:Wat ik vooral heb willen aangeven is dat een Vader-kind-relatie inhoudt dat Hij weet wat Hij van Zijn kind kan verwachten en het kind ook weet dat de Vader wensen aanpast als ze niet helemaal goed geformuleerd zijn.

Ik hoor in de openbare gebeden vaak allerlei omhaal van woorden alsof God eerst met een bepaalde aanspraak, waarin al Zijn deugden benoemd zijn, gunstig gestemd moet worden. Alsof Hij Zich zal afwenden als Zijn kind een keer vergeet de alwetendheid te benoemen (ik noem maar wat).

Evangelisch getinte gebeden kennen die kramp veelal niet en vallen meteen met de deur in huis: Trouwe Vader in de hemel.