jvdg schreef:gravo,
Als het van kerkpolitieke zaken af moet hangen komt er niets van terecht.
Ik zie liever de "oplossing" van memento.
Wij mogen en moeten bidden voor éénheid, maar laat de verhoring van die gebeden aan de Koning van de Kerk over.
Een vreemde tegenstelling. Alsof de verhoring van gebeden niet tot uitdrukking komt in concrete zaken. Let wel, stel je eens voor, dat de Paus, die verkozen was direkt na het concilie van Trente, dezelfde uitspraak had gedaan als deze Paus, dan had het protestantisme zich niet noodgedwongen naast de Kerk behoeven te ontwikkelen, dan was er voor de reformatoren waarschijnlijk een weg terug geweest. In die orde van grootte moeten we de toenadering van de bisschop met het Petrus-ambt nu zien.
Nu we dat zo'n 500 jaar niet hebben gehoord, zien we kennelijk de importantie niet meer van de uitspraak van de Paus, omdat hij en de RK een volstrekte vreemde voor ons is geworden, die we niet vertrouwen.
En wat "kerkpolitiek" betreft: kerkpolitiek is een ongedefinieerd begrip, dat vaak gebruikt wordt om een bepaald negatief gevoel tegenover de leiding van een kerkbestuur te verwoorden.
Maar in deze concrete, materiele, praktische wereld kunnen we eenvoudig niet zonder bestuur, beleid en besluitvorming.
Alsof de plattere organisaties van de vele gereformeerde kerken nooit deden of nooit doen aan besluitvorming, die voor de één gunstigere uitpakt dan voor de ander. Kerkpolitiek kan heel wrang zijn, ja. Er spelen belangen mee.
Maar een wereld, waarin geen belangen spelen is niet mogelijk. En er kan ook geen kerk zijn, die de belangen van haar leden niet behartigt. Is het kerkpolitiek om samenwerking te zoeken tussen Gereformeerd en Hervormd, tussen GG en GGiN, tussen Ned.Ger. en Chr. Ger? Natuurlijk. Men wil samenkomen, sterker worden, een toekomst veilig stellen en het gemeenschappelijke dat men heeft concretiseren in saemnwerking. Maar hoewel hier dus zorgvuldig, voorzichtig, soms tactisch of zelfs strategisch mee wordt omgesprongen (klinkt inderdaad niet altijd even fijn), moet het toch gebeuren wil men de concrete zaken van voortbestaan, ledental, inhoud en toekomstvisie gestalte geven.
Het is té naief om te denken, dat alles goed komt, wanneer we alleen als individuen bidden om eenheid, maar nooit concreet eens een avond organiseren om elkaar te leren kennen, om gesprekken te openen of om over pijnpunten te onderhandelen. Die concrete, moeilijke praktijk hoort bij samenwerking, fusie of oecumene.
Als je dat niet wilt, wil je in feite alleen een theoretische, gedachten-eenheid. Maar het gaat om het concrete geval. Wil je eigenlijk wel naast een ander in de kerkbank zitten, samenbidden of het avondmaalbrood aan elkaar doorgeven. Zo realistisch moet je de droom proberen te zien en te verwezenlijken. Anders blijft het bij bidden en hopen, terwijl er geen daadwerkelijke wil te bespeuren valt.
Oecumene. dat is héél, héél erg moeilijk, werk voor mensen met een lange adem. Maar toch....stel je nu eens voor, dat 't er toch van komt.
gravo