Vergeving....

[jakobmarin]

1. Ik denk dat we de boodschap van Jezus niet anders kúnnen lezen, dan dat het de bereidwilligheid van het geloof moet zijn om elkaar de zonden te vergeven, ongeacht of daarom gevraagd wordt door de schuldige.

Hoe zie je dat in het licht van Lucas 17:3, 4 (Indien je broeder zondigt, spreek hem dan ernstig toe; en als hij berouw heeft, vergeef hem. En als hij zevenmaal op een dag tegen je zondigt en zevenmaal naar je terugkeert en zegt: “Ik heb berouw”, dan moet je hem vergeven.’) waar Jezus vergeving koppelt aan berouw?

[memento]

1. Ik denk dat we de boodschap van Jezus niet anders kúnnen lezen, dan dat het de bereidwilligheid van het geloof moet zijn om elkaar de zonden te vergeven, ongeacht of daarom gevraagd wordt door de schuldige.

Hoe zie je dat in het licht van Lucas 17:3, 4 (Indien je broeder zondigt, spreek hem dan ernstig toe; en als hij berouw heeft, vergeef hem. En als hij zevenmaal op een dag tegen je zondigt en zevenmaal naar je terugkeert en zegt: “Ik heb berouw”, dan moet je hem vergeven.’) waar Jezus vergeving koppelt aan berouw?

Dat het op één plaats gekoppeld wordt aan het berouw, terwijl dat op andere plaatsen niet gebeurt, zegt niets. Het doel van die geschiedenis is ook anders, niet de vraag 'moeten wij vergeven', maar 'hoe vaak moeten wij vergeven' staat in dat stukje centraal.

Zeker het gebruik in het 'onze Vader' toont zeer duidelijk de link aan tussen de Goddelijke vergeving en onze vergeving. En als wij dan de liefde van God zien, toen wij nog zondaren waren, dan past ons ook zo'n houding tegenover degenen die tegen ons gezondigt hebben (hoe moeilijk dat ook wezen kan).

[refo]

Nog maar eens. De gelijkenis begint aldus:

Daarom wordt het Koninkrijk der hemelen vergeleken bij een zeker koning, die rekening met zijn dienstknechten houden wilde.

Het gaat om een koning die vergeeft, maar zijn onderdaan kan verwijten: Behoordet gij ook niet u over uw mededienstknecht te ontfermen, gelijk ik ook mij over u ontfermd heb? Dat zegt die koning. Niet ik.
En natuurlijk doen mensen elkaar vreselijke dingen aan. Ik vind die ook vreselijk. Maar wat zegt die koning? "Gelijk ik ook mij over u ontfermd heb?" Nog eens: "Gelijk ik ook mij over u ontfermd heb?" Hij bedoelt: wat blijft er in het licht van deze vergeving nog over aan schulden die een ander bij jou heeft?
Die knecht hoor je niet meer. Hij zei niet: "Ja maar, dit was wel een heel bijzonder soort schuld. In dit geval is een uitzonderling wel op zijn plaats, heer. Pas toen ik hem wurgde, vroeg hij om vergeving. Uit zichzelf had hij dit nooit gedaan. Nee, dit was terecht."

[Christiaan]

1. Ik denk dat we de boodschap van Jezus niet anders kúnnen lezen, dan dat het de bereidwilligheid van het geloof moet zijn om elkaar de zonden te vergeven, ongeacht of daarom gevraagd wordt door de schuldige.

Hoe zie je dat in het licht van Lucas 17:3, 4 (Indien je broeder zondigt, spreek hem dan ernstig toe; en als hij berouw heeft, vergeef hem. En als hij zevenmaal op een dag tegen je zondigt en zevenmaal naar je terugkeert en zegt: “Ik heb berouw”, dan moet je hem vergeven.’) waar Jezus vergeving koppelt aan berouw?

Dat het op één plaats gekoppeld wordt aan het berouw, terwijl dat op andere plaatsen niet gebeurt, zegt niets. Het doel van die geschiedenis is ook anders, niet de vraag 'moeten wij vergeven', maar 'hoe vaak moeten wij vergeven' staat in dat stukje centraal.

Zeker het gebruik in het 'onze Vader' toont zeer duidelijk de link aan tussen de Goddelijke vergeving en onze vergeving. En als wij dan de liefde van God zien, toen wij nog zondaren waren, dan past ons ook zo'n houding tegenover degenen die tegen ons gezondigt hebben (hoe moeilijk dat ook wezen kan).

Toch klopt het wel dat berouw en vergeving bij elkaar hoort. Zoals ik al eerder aan gaf. Predikanten geven dit ook aan.

[Tiberius]

Nog maar eens. De gelijkenis begint aldus:

Daarom wordt het Koninkrijk der hemelen vergeleken bij een zeker koning, die rekening met zijn dienstknechten houden wilde.

Het gaat om een koning die vergeeft, maar zijn onderdaan kan verwijten: Behoordet gij ook niet u over uw mededienstknecht te ontfermen, gelijk ik ook mij over u ontfermd heb? Dat zegt die koning. Niet ik.
En natuurlijk doen mensen elkaar vreselijke dingen aan. Ik vind die ook vreselijk. Maar wat zegt die koning? "Gelijk ik ook mij over u ontfermd heb?" Nog eens: "Gelijk ik ook mij over u ontfermd heb?" Hij bedoelt: wat blijft er in het licht van deze vergeving nog over aan schulden die een ander bij jou heeft?
Die knecht hoor je niet meer. Hij zei niet: "Ja maar, dit was wel een heel bijzonder soort schuld. In dit geval is een uitzonderling wel op zijn plaats, heer. Pas toen ik hem wurgde, vroeg hij om vergeving. Uit zichzelf had hij dit nooit gedaan. Nee, dit was terecht."

Nu lees je niet goed.

Nog maar eens:
1) De koning beveelt, dat men de dienstknecht zal verkopen en alles wat hij heeft, opdat de schuld betaald zal worden (=eist betaling).
2) De dienstknecht bidt hem om lankmoedigheid (=vraagt vergeving)
3) De heer schenkt hem die lankmoedigheid (=vergeeft hem zijn schuld).

Het tweede deel vertoont een analogie (punt 1 en 2) en een verschil (punt 3):
1) Die dienstknecht komt een mededienstknecht tegen en eist hem het schuldige te betalen.
2) Deze mededienstknecht vraagt om vergeving.
3) De eerste dienstknecht weigert dat en stopt hem in de gevangenis.

Daarna moet de dienstknecht verantwoording afleggen.
De koning straft hem niet vanwege het feit, dat hij betaling ge-eist heeft (dat deed hij immers zelf ook in stap 1).
Maar vanwege het feit dat hij hem niet vergeven heeft.
Behoordet gij ook niet u over uw mededienstknecht te ontfermen, gelijk ik ook mij over u ontfermd heb?

[geledu]

Als ons vergeven een kenmerk van genade is wat zullen er dan toch veel , zo niet allen mensen in het duister leven.
Ook na ontvangen genade proberen wij zo vaak op de troon te blijven zitten, maar wat is het nu een wonder dat niet ons vergeven , maar dat Zijn vergeven genoegzaam is tot zaligheid.

En vanuit dat vruchtdragen uit Hem zal er in die geloofsoefeningen iets gevonden worden van dat bukken en buigen om een ander in wat voor omstandigheid dan ook , hoger te achten als onszelf.
Maar wat is er dan ook vaak weer de strijd met de oude mens, als deze komt om heer en meester te willen zijn.

Heel kernachtig vond ik de uitspraak van Memento :

Vergeven is een genade. (....) God roept ons immers om de goede strijd te strijden, niet om hier volmaakt te zijn.

[Bert Mulder]

Wij zitten altijd in ons hoofd met het gegeven dat er geen afval der heiligen is. In de gelijkenis is die er wel. De koning scheldt alle schuld kwijt. Blijkt echter de knecht vervolgens niet vergevingsgezind, dan trekt de koning zijn eigen kwijtschelding weer in en moet de knecht alsnog betalen.

Deze gelijkenis is dus, ziende de rest van de Schrift, niet over afval der heiligen. Meer over de boosheid van de mens.

[refo]

Mattheüs 5:

46 Want indien gij liefhebt, die u liefhebben, wat loon hebt gij? Doen ook de tollenaars niet hetzelfde?
47 En indien gij uw broeders alleen groet, wat doet gij boven anderen? Doen ook niet de tollenaars alzo?
48 Weest dan gijlieden volmaakt, gelijk uw Vader, Die in de hemelen is, volmaakt is.

[jakobmarin]

1) De koning beveelt, dat men de dienstknecht zal verkopen en alles wat hij heeft, opdat de schuld betaald zal worden (=eist betaling).
2) De dienstknecht bidt hem om lankmoedigheid (=vraagt vergeving)
3) De heer schenkt hem die lankmoedigheid (=vergeeft hem zijn schuld).

Het tweede deel vertoont een analogie (punt 1 en 2) en een verschil (punt 3):
1) Die dienstknecht komt een mededienstknecht tegen en eist hem het schuldige te betalen.
2) Deze mededienstknecht vraagt om vergeving.
3) De eerste dienstknecht weigert dat en stopt hem in de gevangenis.

Opvallend genoeg wordt in beide gevallen om vergeving wordt gevraagd...

Dus nóg een plaats in de bijbel waar vergeving en berouw (om vergeving vragen) gekoppeld wordt. Dus zo gek is het echt niet, als je dit vanuit de bijbel noemt.
Dat het ook reformatorisch gedachtegoed is lees ik op refoweb, waar de predikanten, die de antwoorden geven dit vanzelfsprekend vinden, bijv.:
http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/ant ... t3300.html
http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/ant ... n9641.html

[Tiberius]

1) De koning beveelt, dat men de dienstknecht zal verkopen en alles wat hij heeft, opdat de schuld betaald zal worden (=eist betaling).
2) De dienstknecht bidt hem om lankmoedigheid (=vraagt vergeving)
3) De heer schenkt hem die lankmoedigheid (=vergeeft hem zijn schuld).

Het tweede deel vertoont een analogie (punt 1 en 2) en een verschil (punt 3):
1) Die dienstknecht komt een mededienstknecht tegen en eist hem het schuldige te betalen.
2) Deze mededienstknecht vraagt om vergeving.
3) De eerste dienstknecht weigert dat en stopt hem in de gevangenis.

Opvallend genoeg wordt in beide gevallen om vergeving wordt gevraagd...

Dus nóg een plaats in de bijbel waar vergeving en berouw (om vergeving vragen) gekoppeld wordt. Dus zo gek is het echt niet, als je dit vanuit de bijbel noemt.
Dat het ook reformatorisch gedachtegoed is lees ik op refoweb, waar de predikanten, die de antwoorden geven dit vanzelfsprekend vinden, bijv.:
http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/ant ... t3300.html
http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/ant ... n9641.html

Mee eens.
Als je iemand vergeeft, zonder dat hij het vraagt, is het een loos gebeuren.

Overigens gebeurt het ook vaak, dat de dader juist de rollen omdraait: hij geeft het slachtoffer de schuld en die moet hem vergeven. En als het een beetje geslepen dader is (en wie is dat niet van nature), denken derden al gauw: waar 2 kijven hebben 2 schuld; het zal wel fifty-fifty zijn.

Zelfs in reformatorische kring gebeurt dat.

[memento]

Als je iemand vergeeft, zonder dat hij het vraagt, is het een loos gebeuren.

Dit is absoluut niet zo. Door niet te vergeven, blijft het slachtoffer zitten met gevoelens van haat en wraakzucht, gevoelens die zijn innerlijke rust verstoren, en gevoelens die ook het geestelijke leven in de weg kunnen staan.

Daarnaast worden wij ook door God verplicht onze naaste lief te hebben. Welnu, hoe kunnen wij onze naaste liefhebben, zonder hem/haar te vergeven?

En ten laatste: Is het niet willen vergeven zonder spijtbetuiging niet een eer-zaak? En past een christen in een geval waar 'eigen eer' een rol speelt, niet een zelf-verloochenende plaats?

En aangaande het verschil tussen vergeven, en bereidwillig zijn om te vergeven: Wie waarlijk bereidwillig is om te vergeven, heeft in zijn hart al vergeven, maar heeft deze vergeving alleen nog niet kenbaar gemaakt aan de dader.

[Bert Mulder]

Als je iemand vergeeft, zonder dat hij het vraagt, is het een loos gebeuren.

Dit is absoluut niet zo. Door niet te vergeven, blijft het slachtoffer zitten met gevoelens van haat en wraakzucht, gevoelens die zijn innerlijke rust verstoren, en gevoelens die ook het geestelijke leven in de weg kunnen staan.

Daarnaast worden wij ook door God verplicht onze naaste lief te hebben. Welnu, hoe kunnen wij onze naaste liefhebben, zonder hem/haar te vergeven?

En ten laatste: Is het niet willen vergeven zonder spijtbetuiging niet een eer-zaak? En past een christen in een geval waar 'eigen eer' een rol speelt, niet een zelf-verloochenende plaats?

En aangaande het verschil tussen vergeven, en bereidwillig zijn om te vergeven: Wie waarlijk bereidwillig is om te vergeven, heeft in zijn hart al vergeven, maar heeft deze vergeving alleen nog niet kenbaar gemaakt aan de dader.

Zo heb ik het ook geleerd. Wij moeten vergeven, niet in de minste plaats om onze eigen zielerust. Zoals we ook bidden: "Vader, vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren."
Als onze vergeving afhankelijk was van onze vijanden, zou het inderdaad treurig met ons gesteld zijn.

[JolandaOudshoorn]

Als je iemand vergeeft, zonder dat hij het vraagt, is het een loos gebeuren.

Dit is absoluut niet zo. Door niet te vergeven, blijft het slachtoffer zitten met gevoelens van haat en wraakzucht, gevoelens die zijn innerlijke rust verstoren, en gevoelens die ook het geestelijke leven in de weg kunnen staan.

Het grote gevaar aan de andere kant is dan ook dat het slachtoffer dan een houding gaat aannemen, nu zal hij me eerst om vergeving moeten smeken..... en dan pas.....
En vergeving is nooit een loos gebeuren, vraag dat maar aan iedreen die heeft vergeven, zonder dat er iemand daarom vroeg. Ik heb het al eerder gezegd, vergeven is ook loslaten, misschien dat wel in de eerste plaats!

[Afgewezen]

Wie waarlijk bereidwillig is om te vergeven, heeft in zijn hart al vergeven, maar heeft deze vergeving alleen nog niet kenbaar gemaakt aan de dader.

Kan dat?
Blijft staan dat Jezus ons gebiedt te vergeven als die ander ons vergeving vraagt. Moeten wij het dan beter weten dan Hij?

[memento]

Wie waarlijk bereidwillig is om te vergeven, heeft in zijn hart al vergeven, maar heeft deze vergeving alleen nog niet kenbaar gemaakt aan de dader.

Kan dat?
Blijft staan dat Jezus ons gebiedt te vergeven als die ander ons vergeving vraagt. Moeten wij het dan beter weten dan Hij?

Jezus gebiedt ons te vergeven. De toevoeging 'wie er om vraagt' is iets wat je er zelf aan hebt toegevoegt. In het 'onze Vader' komt die beperking namelijk niet voor.