Even een klein vraagje maar weer, wat bedoelen jullie met de verschillende boetvaardigheden? Ik zie wettische, evangelische, ware boetvaardigheid, wat is het verschil?

Geka schreef:

Mariavt schreef:Maar hoe kómt het dan dat je in je beleving, nádat je Christus hebt leren kennen en achter Zijn bloed hebt mogen schuilen, dat je dan weer in zonde kunt vallen waarvan je gedacht hebt dat je dat nóóit zou doen?
Waarom doen juist díe zonden meer pijn dan vóór je Hem kende?????

Wat betreft je eerste vraag: omdat wij tot onze laatste ademsnik een oude verdorven Adamsnatuur rond dragen, en omdat het de Heere behaagt om Zijn kinderen dat telkens opnieuw te leren en te doen beseffen. Zodat wij geen moment meer zonder Hem en de kracht van Zijn reinigend en heiligend bloed zouden kunnen leven, en wij het een beetje af gaan leren om nog iets van onszelf te verwachten...Dat wij al onze goede voornemens, ook die voornemens om nu die zonde echt nooit meer te doen, nooit kunnen waarmaken wanneer Christus ons daar niet de kracht voor geeft. Zonder Mij kunt gij niets doen; een moeilijke, maar wel een profijtelijke les!
Je tweede vraag: hoe meer je iemand kent en afweet van zijn liefde, hoe erger het wordt om zo iemand te beledigen en in zijn gezicht te slaan. Zou dat niet veel meer van toepassing zijn op Hem die Zijn leven gaf uit liefde om verlorenen te zaligen, en wanneer je Hem lief mag krijgen met al de liefde van je hart?

En dan toch: Kinderkens, indien wij gezondigd hebben, wij hebben een Voorspraak bij de Vader, Jezus Christus de Rechtvaardige.
Daar moet het heen, telkens opnieuw.Jezus, Uw verzoenend sterven, blijft het rustpunt van mijn hart.

Dit is een lang antwoord. En als je het goed leest dan wordt de mens er mee opgebouwd, zelfs al is dit negatief geformuleerd, alsof we er juist minder door worden t.o.v God. Het is zonder meer zonde. De zonde heeft geen leermoment in zich. En zeker is God er niet de Auteur van.

Houd je maar gewoon aan het doopsformulier: En als wij somtijds uit zwakheid in zonden vallen, zo moeten wij aan Gods genade niet vertwijfelen, noch in de zonde blijven liggen, overmits de Doop een zegel en ontwijfelbaar getuigenis is, dat wij een eeuwig verbond der genade met God hebben.

refo schreef:

Geka schreef:

Mariavt schreef:Maar hoe kómt het dan dat je in je beleving, nádat je Christus hebt leren kennen en achter Zijn bloed hebt mogen schuilen, dat je dan weer in zonde kunt vallen waarvan je gedacht hebt dat je dat nóóit zou doen?
Waarom doen juist díe zonden meer pijn dan vóór je Hem kende?????

Wat betreft je eerste vraag: omdat wij tot onze laatste ademsnik een oude verdorven Adamsnatuur rond dragen, en omdat het de Heere behaagt om Zijn kinderen dat telkens opnieuw te leren en te doen beseffen. Zodat wij geen moment meer zonder Hem en de kracht van Zijn reinigend en heiligend bloed zouden kunnen leven, en wij het een beetje af gaan leren om nog iets van onszelf te verwachten...Dat wij al onze goede voornemens, ook die voornemens om nu die zonde echt nooit meer te doen, nooit kunnen waarmaken wanneer Christus ons daar niet de kracht voor geeft. Zonder Mij kunt gij niets doen; een moeilijke, maar wel een profijtelijke les!
Je tweede vraag: hoe meer je iemand kent en afweet van zijn liefde, hoe erger het wordt om zo iemand te beledigen en in zijn gezicht te slaan. Zou dat niet veel meer van toepassing zijn op Hem die Zijn leven gaf uit liefde om verlorenen te zaligen, en wanneer je Hem lief mag krijgen met al de liefde van je hart?

En dan toch: Kinderkens, indien wij gezondigd hebben, wij hebben een Voorspraak bij de Vader, Jezus Christus de Rechtvaardige.
Daar moet het heen, telkens opnieuw.Jezus, Uw verzoenend sterven, blijft het rustpunt van mijn hart.

Dit is een lang antwoord. En als je het goed leest dan wordt de mens er mee opgebouwd, zelfs al is dit negatief geformuleerd, alsof we er juist minder door worden t.o.v God. Het is zonder meer zonde. De zonde heeft geen leermoment in zich. En zeker is God er niet de Auteur van.

Houd je maar gewoon aan het doopsformulier: En als wij somtijds uit zwakheid in zonden vallen, zo moeten wij aan Gods genade niet vertwijfelen, noch in de zonde blijven liggen, overmits de Doop een zegel en ontwijfelbaar getuigenis is, dat wij een eeuwig verbond der genade met God hebben.

Mooi refo.

Geka schreef:De reden heb ik genoemd; ik geloof niet dat er ware boetvaardigheid is die alleen door de wet gewerkt wordt.

Helemaal mee eens. Ik zette 'wet' en 'evangelie' ook niet voor niets tussen aanhalingstekens.

refo schreef:

Geka schreef:

Mariavt schreef:Maar hoe kómt het dan dat je in je beleving, nádat je Christus hebt leren kennen en achter Zijn bloed hebt mogen schuilen, dat je dan weer in zonde kunt vallen waarvan je gedacht hebt dat je dat nóóit zou doen?
Waarom doen juist díe zonden meer pijn dan vóór je Hem kende?????

Wat betreft je eerste vraag: omdat wij tot onze laatste ademsnik een oude verdorven Adamsnatuur rond dragen, en omdat het de Heere behaagt om Zijn kinderen dat telkens opnieuw te leren en te doen beseffen. Zodat wij geen moment meer zonder Hem en de kracht van Zijn reinigend en heiligend bloed zouden kunnen leven, en wij het een beetje af gaan leren om nog iets van onszelf te verwachten...Dat wij al onze goede voornemens, ook die voornemens om nu die zonde echt nooit meer te doen, nooit kunnen waarmaken wanneer Christus ons daar niet de kracht voor geeft. Zonder Mij kunt gij niets doen; een moeilijke, maar wel een profijtelijke les!
Je tweede vraag: hoe meer je iemand kent en afweet van zijn liefde, hoe erger het wordt om zo iemand te beledigen en in zijn gezicht te slaan. Zou dat niet veel meer van toepassing zijn op Hem die Zijn leven gaf uit liefde om verlorenen te zaligen, en wanneer je Hem lief mag krijgen met al de liefde van je hart?

En dan toch: Kinderkens, indien wij gezondigd hebben, wij hebben een Voorspraak bij de Vader, Jezus Christus de Rechtvaardige.
Daar moet het heen, telkens opnieuw.Jezus, Uw verzoenend sterven, blijft het rustpunt van mijn hart.

Dit is een lang antwoord. En als je het goed leest dan wordt de mens er mee opgebouwd, zelfs al is dit negatief geformuleerd, alsof we er juist minder door worden t.o.v God. Het is zonder meer zonde. De zonde heeft geen leermoment in zich. En zeker is God er niet de Auteur van.

Houd je maar gewoon aan het doopsformulier: En als wij somtijds uit zwakheid in zonden vallen, zo moeten wij aan Gods genade niet vertwijfelen, noch in de zonde blijven liggen, overmits de Doop een zegel en ontwijfelbaar getuigenis is, dat wij een eeuwig verbond der genade met God hebben.

Refo, ga eerst een rustig lezen voordat je ongenuanceerde postings eruit gooit.

Dat God de auteur der zonde is, heb ik gelukkig nergens gezegd. Wij zijn voor 100% zelf verantwoordelijk voor de zonde. Maar daarbij komt nog iets: de werkelijkheid van de zonde die wij zelf veroorzaakt hebben zullen wij nooit werkelijk zien en als schuld voor God belijden, tenzij de Heilige Geest ons er van overtuigt door het Woord. Pas dan zullen wij de werkelijkheid van ons leven kennen en erkennen. Natuurlijk betekent dat niet dat de zonde pas vanaf dat moment door de Geest gewerkt wordt, maar het betekent dat de Geest ons dan laat zien dat wij reeds allang waren! Namelijk; vanaf onze geboorte een door eigen schuld door en door zondig en verdorven mens. En in die context heeft de zonde (onder Gods bestuur, maar nooit onder Zijn verantwoordelijkheid) wel degelijk een leermoment: ze leert ons dat wij van nature verdoemelijk voor God zijn, en dat wij het bloed van Christus nodig hebben tot vergeving van zonde, Rom 3.

Denk aan Paulus; de engel des satans die hem met vuisten sloeg werd door God niet weggenomen, maar gebruikt om Paulus voortdurend te leren: Mijn genade is u genoeg.

Als er 1 ding is wat in de Schrift duidelijk is, is het de voortdurende worsteling van het genadeleven tussen zonde en genade. Paulus' worsteling in Rom 7 is naar mijn vaste overtuiging geen glad en simpel 'je gewoon vasthouden aan het doopformulier'.
Juist dat woordje 'gewoon' doet in dit verband geen recht aan de strijd die werkelijkheid is in het leven van elke ware gelovige.

En om dat element ging en gaat het me in het antwoord aan Maria.

JolandaOudshoorn schreef:Even een klein vraagje maar weer, wat bedoelen jullie met de verschillende boetvaardigheden? Ik zie wettische, evangelische, ware boetvaardigheid, wat is het verschil?

Jolanda,

Ik bedoelde met evangelische boetvaardigheid de boetvaardigheid of bekering die voortkomt uit het geloof (en wedergeboorte).
Zie b.v. Nederlandse geloofsbelijdenis, art. 24. Heidelbergse Catechismus, zondag 33.

Met een wettische boetvaardigheid bedoelde ik de bekering van een onvernieuwd mens in zijn natuurstaat en waarin een mens ook heel ver komen kan.

M.vr.gr.,
Zonderling

Geka schreef:

refo schreef:

Geka schreef:

Mariavt schreef:Maar hoe kómt het dan dat je in je beleving, nádat je Christus hebt leren kennen en achter Zijn bloed hebt mogen schuilen, dat je dan weer in zonde kunt vallen waarvan je gedacht hebt dat je dat nóóit zou doen?
Waarom doen juist díe zonden meer pijn dan vóór je Hem kende?????

Wat betreft je eerste vraag: omdat wij tot onze laatste ademsnik een oude verdorven Adamsnatuur rond dragen, en omdat het de Heere behaagt om Zijn kinderen dat telkens opnieuw te leren en te doen beseffen. Zodat wij geen moment meer zonder Hem en de kracht van Zijn reinigend en heiligend bloed zouden kunnen leven, en wij het een beetje af gaan leren om nog iets van onszelf te verwachten...Dat wij al onze goede voornemens, ook die voornemens om nu die zonde echt nooit meer te doen, nooit kunnen waarmaken wanneer Christus ons daar niet de kracht voor geeft. Zonder Mij kunt gij niets doen; een moeilijke, maar wel een profijtelijke les!
Je tweede vraag: hoe meer je iemand kent en afweet van zijn liefde, hoe erger het wordt om zo iemand te beledigen en in zijn gezicht te slaan. Zou dat niet veel meer van toepassing zijn op Hem die Zijn leven gaf uit liefde om verlorenen te zaligen, en wanneer je Hem lief mag krijgen met al de liefde van je hart?

En dan toch: Kinderkens, indien wij gezondigd hebben, wij hebben een Voorspraak bij de Vader, Jezus Christus de Rechtvaardige.
Daar moet het heen, telkens opnieuw.Jezus, Uw verzoenend sterven, blijft het rustpunt van mijn hart.

Dit is een lang antwoord. En als je het goed leest dan wordt de mens er mee opgebouwd, zelfs al is dit negatief geformuleerd, alsof we er juist minder door worden t.o.v God. Het is zonder meer zonde. De zonde heeft geen leermoment in zich. En zeker is God er niet de Auteur van.

Houd je maar gewoon aan het doopsformulier: En als wij somtijds uit zwakheid in zonden vallen, zo moeten wij aan Gods genade niet vertwijfelen, noch in de zonde blijven liggen, overmits de Doop een zegel en ontwijfelbaar getuigenis is, dat wij een eeuwig verbond der genade met God hebben.

Refo, ga eerst een rustig lezen voordat je ongenuanceerde postings eruit gooit.

Dat God de auteur der zonde is, heb ik gelukkig nergens gezegd. Wij zijn voor 100% zelf verantwoordelijk voor de zonde. Maar daarbij komt nog iets: de werkelijkheid van de zonde die wij zelf veroorzaakt hebben zullen wij nooit werkelijk zien en als schuld voor God belijden, tenzij de Heilige Geest ons er van overtuigt door het Woord. Pas dan zullen wij de werkelijkheid van ons leven kennen en erkennen. Natuurlijk betekent dat niet dat de zonde pas vanaf dat moment door de Geest gewerkt wordt, maar het betekent dat de Geest ons dan laat zien dat wij reeds allang waren! Namelijk; vanaf onze geboorte een door eigen schuld door en door zondig en verdorven mens. En in die context heeft de zonde (onder Gods bestuur, maar nooit onder Zijn verantwoordelijkheid) wel degelijk een leermoment: ze leert ons dat wij van nature verdoemelijk voor God zijn, en dat wij het bloed van Christus nodig hebben tot vergeving van zonde, Rom 3.

Denk aan Paulus; de engel des satans die hem met vuisten sloeg werd door God niet weggenomen, maar gebruikt om Paulus voortdurend te leren: Mijn genade is u genoeg.

Als er 1 ding is wat in de Schrift duidelijk is, is het de voortdurende worsteling van het genadeleven tussen zonde en genade. Paulus' worsteling in Rom 7 is naar mijn vaste overtuiging geen glad en simpel 'je gewoon vasthouden aan het doopformulier'.
Juist dat woordje 'gewoon' doet in dit verband geen recht aan de strijd die werkelijkheid is in het leven van elke ware gelovige.

En om dat element ging en gaat het me in het antwoord aan Maria.

Duidelijk Geka, dank je wel.

Geka schreef:

Zonderling schreef:

Geka schreef:... ik geloof niet dat er ware boetvaardigheid is die alleen door de wet gewerkt wordt.

De wet werkt toorn.
Maar toorn gaat wel in orde vooraf aan verlossing.
En pas dan (of liever: tegelijk) volgt de ware evangelische boetvaardigheid.

Bedoel je dat er altijd wettische boetvaardigheid (om de termen van Erskines etc te gebruiken) aan de verlossing vooraf gaat?

Ik zou niet durven stellen dat dat altijd zo is, al is het wel Gods gewone weg. Iemand als Guthrie gaat als Schotse puritein sterk uit van de voorbereidende overtuigingen, maar hij laat in zijn bekende boekje toch ruimte voor de vrijheid van Gods Geest. Dat lijkt me een belangrijke Bijbelse notie.

Het is overigens niet iets om naar te staan, een wettisch berouw is niet zaligmakend terwijl de evangelische boetvaardigheid juist een kenmerk is van waar geestelijk leven waar de verlossing in Christus geschonken is.

Geka,

Het woord altijd heb ik niet gebruikt. Het ging mij inderdaad om Gods gewone weg.

Het is zeker waar dat een wettisch berouw niet zaligmakend is. Maar voor Christen in de christenreis begon het wel met overtuigingen door de wet die hem aanspoorden op reis te gaan.

Een Bijbels voorbeeld is de stokbewaarder. 'Wat moet ik doen opdat ik zalig worde?'.

En al is een wettisch berouw niet zaligmakend, ieder mens zal moeten staan naar kennis en belijdenis van zijn zonden. Ook wanneer dat nog niet de rechte kennis van zonden is en niet-zaligmakend.

Verder leren ook diverse Bijbelteksten in de brieven van Paulus ons de functie van de Wet voorafgaand aan het zaligmakend geloof en een evangelisch berouw. Zie o.a. Romeinen 7:7-10, waarvan de kanttekeningen terecht zeggen (bij vers 14) dat het daar gaat om een onwedergeboren mens.

Het is ook deze functie van de Wet die wordt aangewezen in zondag 2-4 van de Heidelbergse Catechismus.

M.vr.gr.,
Zonderling

@refo, wel eens gehoord van de uitspraak: minder zonde doen en groter zondaar worden ?

Dat is de weg die elk kind van God leert kennen.
Zoals Paulus het ook beleed : Ik ellendig mens..

Wie het vatte kan, die vatte het.

Zonderling schreef:En al is een wettisch berouw niet zaligmakend, ieder mens zal moeten staan naar kennis en belijdenis van zijn zonden. Ook wanneer dat nog niet de rechte kennis van zonden is en niet-zaligmakend.

Zonderling, dát vind ik nu een 'voorwaardelijke' prediking. Eérst dit, dan pas dat... Daar ben ik zelf jarenlang op vastgelopen. God weet ons Zelf heus wel op de knieën te brengen, daar hoeven we Hem werkelijk niet bij te helpen (wat ook gedoemd is te mislukken).

Zonderling,

Inderdaad heb jij niet gesteld dat er altijd sprake is van een voorafgaande wettische boetvaardigheid, mijn opmerking was ook niet bedoeld om je dat toe te schrijven maar meer een vorm van hardop denken.

We zijn het er ook wel over eens dat een wettisch berouw niet zaligmakend is. Wel zou ik niet willen zeggen dat we moeten staan naar een wettisch berouw, hoe nodig berouw ook is. Ik geloof dat de Evangelische boetvaardigheid meer tot eer van God is dan de wettische, omdat de Evangelische boetvaardigheid vrucht is van het zaligmakend geloof waarin God verheerlijkt wordt in Zijn eigen werk.

Ik weet dat binnen de gereformeerde theologie de leer van wettische voorbereidingen die aan de wedergeboorte vooraf gaan inderdaad een legitieme plaats heeft. Met name bij de puriteinen en in het bijzonder de New England puriteinen als Hooker, Edwards. Daarnaast natuurlijk nog diverse anderen.

Toch voel ik me persoonlijk meer tot de accenten van Calvijn aangetrokken, die vooral de onafscheidelijkheid van het ware geloof en de (evangelische) boetvaardigheid benadrukt, terwijl hij nergens expliciet de voorbereidingen leert of er zelfstandig aandacht aan geeft.

Omdat juist hieraan de zaligmakende genade verbonden is, zou ik er voor pleiten om deze zaken centraal te stellen; zonder dat ik wil ontkennen te geloven dat sommigen van Gods kinderen inderdaad een weg van voorbereidende wettische overtuigingen kennen.

Maar omdat niet al Gods kinderen dit kennen, en omdat het in zichzelf niet zaligmakend is; zou ik het niet centraal willen stellen in de prediking. Het gevaar ligt weer zo snel op de loer dat deze wettische overtuigingen (onbedoeld) gaan dienen als voorwaarde voor het Evangelie. Het gaat erom dat we als verlorenen in onszelf aan de voeten van Christus terecht komen.

In dat laatste ligt de kern, en dat moet centraal staan, en buiten dat kan en mag er geen rust zijn. En ik denk dat we het daar in eens zijn.

Afgewezen schreef:

Zonderling schreef:En al is een wettisch berouw niet zaligmakend, ieder mens zal moeten staan naar kennis en belijdenis van zijn zonden. Ook wanneer dat nog niet de rechte kennis van zonden is en niet-zaligmakend.

Zonderling, dát vind ik nu een 'voorwaardelijke' prediking. Eérst dit, dan pas dat... Daar ben ik zelf jarenlang op vastgelopen. God weet ons Zelf heus wel op de knieën te brengen, daar hoeven we Hem werkelijk niet bij te helpen (wat ook gedoemd is te mislukken).

Afgewezen, ik reageerde slechts op de opmerking van Geka, dat wettisch berouw niet iets is om naar te staan.

En dat is in zeker opzicht zeker waar, want we moeten allen staan naar het zaligmakend geloof.
Maar het is geen verkeerde raad om de Wet eens op te slaan en die als een spiegel te gebruiken om onszelf in te bezien.

In voorwaardelijke zin heb ik mijn opmerking absoluut niet bedoeld. De evangelieprediking is geheel onvoorwaardelijk.
En ook kan een mens zich op generleiwijze zelf bekeren.

M.vr.gr.,
Zonderling

Geka schreef:Zonderling,

Inderdaad heb jij niet gesteld dat er altijd sprake is van een voorafgaande wettische boetvaardigheid, mijn opmerking was ook niet bedoeld om je dat toe te schrijven maar meer een vorm van hardop denken.

We zijn het er ook wel over eens dat een wettisch berouw niet zaligmakend is. Wel zou ik niet willen zeggen dat we moeten staan naar een wettisch berouw, hoe nodig berouw ook is. Ik geloof dat de Evangelische boetvaardigheid meer tot eer van God is dan de wettische, omdat de Evangelische boetvaardigheid vrucht is van het zaligmakend geloof waarin God verheerlijkt wordt in Zijn eigen werk.

Ik weet dat binnen de gereformeerde theologie de leer van wettische voorbereidingen die aan de wedergeboorte vooraf gaan inderdaad een legitieme plaats heeft. Met name bij de puriteinen en in het bijzonder de New England puriteinen als Hooker, Edwards. Daarnaast natuurlijk nog diverse anderen.

Toch voel ik me persoonlijk meer tot de accenten van Calvijn aangetrokken, die vooral de onafscheidelijkheid van het ware geloof en de (evangelische) boetvaardigheid benadrukt, terwijl hij nergens expliciet de voorbereidingen leert of er zelfstandig aandacht aan geeft.

Omdat juist hieraan de zaligmakende genade verbonden is, zou ik er voor pleiten om deze zaken centraal te stellen; zonder dat ik wil ontkennen te geloven dat sommigen van Gods kinderen inderdaad een weg van voorbereidende wettische overtuigingen kennen.

Maar omdat niet al Gods kinderen dit kennen, en omdat het in zichzelf niet zaligmakend is; zou ik het niet centraal willen stellen in de prediking. Het gevaar ligt weer zo snel op de loer dat deze wettische overtuigingen (onbedoeld) gaan dienen als voorwaarde voor het Evangelie. Het gaat erom dat we als verlorenen in onszelf aan de voeten van Christus terecht komen.

In dat laatste ligt de kern, en dat moet centraal staan, en buiten dat kan en mag er geen rust zijn. En ik denk dat we het daar in eens zijn.

Geka, ik kan mij grotendeels in je posting vinden.

Dat niet al Gods kinderen dit kennen, zou ik niet willen ontkennen. Maar zouden dat niet uitzonderingen zijn? Jij sprak toch ook van 'Gods gewone weg'. Dat is iets anders dan dit als een vast kenmerk naar voren brengen. Toch, en dat weet jij ook, noemden mannen als de Erskines dit (voorbereidend) werk van overtuiging steevast in hun 'gebruiken van beproeving'. En inderdaad, ook Jonathan Edwards benadrukt dit zeer sterk (sterker dan de Marrow-men).

Calvijn noemt het werk van voorbereiding door de wet minder vaak, maar toch is het bij hem zeker niet afwezig, ook de term 'voorbereiding' niet in dit verband.

Nogmaals, verder kan ik mij in je posting vinden.

M.vr.gr.
Zonderling

Zonderling,

Je hebt gelijk dat mannen als de Erskines etc dit voorbereidende werk steevast naar voren brengen in hun gebruiken van beproeving. Ik wil de laatste zijn om dat te ontkennen.

Toch heb ik er gaandeweg persoonlijk iets meer moeite mee gekregen.

1. Calvijn gebruikt inderdaad wel het woord voorbereiding, maar m.i. kun je uit het gebruik van dit woord op zich niet concluderen dat Calvijn hier precies hetzelfde mee bedoelt als Edwards e.d. die echt nadrukkelijk spreken over werkingen van de Geest die voorbereidend aan de wedergeboorte in engere zin voorafgaan.

a. Sowieso heeft Calvijn nog geen sterk uitgewerkte leer van de wedergeboorte in engere zin. Bij hem valt alle nadruk op het zaligmakend geloof als gave van de Geest, waarbij eveneens nadrukkelijk gestelt wordt dat dit geloof altijd vergezeld gaat van de boetvaardigheid die eruit voortkomt. Die nadruk op het geloof en de Evangelische boetvaardigheid lijkt me een Schriftuurlijk nadruk, en wil ik graag volgen.

b. Daarbij komt dat Calvijn - in afwijking van de hier genoemde namen- ook dogmatisch nergens expliciet dit begrip uitwerkt. Het lijkt me dat daarmee ook aantoonbaar is dat het bij Calvijn bij lange na niet zo'n belangrijk onderdeel van de heilsorde was dan bij de latere genoemde mannen.

c. Als Calvijn dus incidenteel de term voorbereiding gebruikt, wil ik voorzichtig zijn om daaruit conclusies te trekken. M.i. wijst Calvijn daar vooral op de noodzaak van zondekennis. In die zin is de zondekennis voorbereidend op de kennis van Christus in het Evangelie.

Kortom; ik voel me het meest thuis bij de accenten van Calvijn die op zich wel ruimte laat voor wettische overtuigingen die aan het geloof zelf vooraf gaan, maar tegelijk alle nadruk op het zaligmakend geloof zelf laat vallen.

2. Een tweede reden, ik gaf het al aan, is dat ik vrees dat het leren van voorbereidingen onbedoeld zou kunnen leiden tot een voorwaardelijke prediking.

3. Vervolgens; in Dordt is de terminologie van de Engelse afgevaardigden uitvoerig besproken, niet afgewezen, maar evenmin opgenomen in onze Nederlandse belijdenis. Ook daar zag men - zonder het goede gebruik te ontkennen - gevaren van verkeerde interpretatie, enz. Ik kan me daar iets bij voorstellen.

Maar goed, los van de vraag hoe we over de terminologie van de voorbereidingen denken, in de prediking dient Jezus Christus en Die gekruisigd centraal te staan. Alles buiten Hem is tekort, en in Hem is alles wat nodig is! Als dat centraal staat in de prediking, is deze kwestie niet meer dan een bijkomstig verschil.

Als iemand oprecht beseft vanwege zijn zonden niet voor God te kunnen bestaan en weet dat hij verloren gaat buiten de verzoening met God,
moet je die persoon eerst de wet prediken of direct de genade?

Volgens mij en volgens de bijbel is hij welkom bij Jezus!