Afgewezen schreef:Ik geloof dat de spraakverwarring nu compleet is.

:
In wat Adrianus zegt, herken ik mij.
Maar dat Klavier zegt het met Adrianus eens te zijn, snap ik niet.
En wat Kaw schrijft, dat had ik van hem niet verwacht:
Ik stel het eisen van een persoonlijke Gods-ontmoeting tot gnostisch.
Gemis is een kenmerk. Maar waarvan?
Ontbreken van verzekering levert bekommernis, een worsteling. Maar welke verzekering wordt bedoeld.
Die punten loop door elkaar heen.
Gemis van God zonder tot Christus gevlucht te zijn omdat de nood te groot is geworden, omdat het gemis te groot is geworden, wordt in het vluchten tot Christus vervuld.
Als God mensen tot Christus doet vluchten gebeurt er iets wonderljks: Er komt leven in de dode zondaar. Leven dat de zondaar benen geeft om tot de Zaligmaker te gaan. Ogen om te zien dat er een gewillige Zaligmaker is. Oren om te horen dat Gods Woord enkel genadeverkondiging is. Dan is zaligworden niet meer onmogelijk. Dat is het voor een dode zondaar wel.
Kan er twijfel zijn na te hebben mogen zien en horen van de Zaligmaker? Na het vluchten tot Hem? Na Zijn genade te hebben mogen ervaren?
Ja! Maar dan wel anders dan voor de eerste bekering, voor het openen van de ogen en oren, het vernieuwen van de wil die eerst Gods van Zijn eer beroofde en nu niets anders wil dat Hem dienen. Zijn dienst is een liefdedienst! En dat weet een zondaar enkel als de liefde van God is uitgestort in het hart. Van nature haat de mens God.
Wat dan als God gemist wordt? Dan wordt Zijn eerder betoonde Werk betwijfeld. Dan wordt de waarheid van de Woord waarvoor de ogen geopend zijn niet beleefd en beleden.
Wanneer gebeurt dat? Als een zondaar de oude mens gaat bezien zonder tegelijkertijd op te zien naar de Zaligmaker. Dan wordt het anker in eigen ziel uitgeworpen in plaats van in Christus. Dan komt de verachtering in de genade. En dat geeft weer een gemis en bekommernis. En dat verhindert de gelovige vruchten van bekering te dragen: Lichtend licht, zoutend zout, getuigenis gevend van de Enige Weg van behoud aan de naaste. Het werpt de twijfelmoedige op zichzelf.
Hoe kan dat gebeuren: Als de satan aanleiding gevonden heeft om zaken zwaarder voor ogen te stellen zoals zonden en verleidingen, als zijnde groter dan de genade.
Of: Als de Heere de gelovige beproeft. Toon me uw geloof uit uw de werken. Als de werken uitblijven omdat het geloof tobt met zonden en ongeloof zonder de verzoening daarvoor in Christus als fundament te houden, dan leidt het genadeleven schade als de mens in zichzelf blijft zoeken naar kenmerken en bevindingen. Die zijn er, natuurlijk! Maar niet als fundament, laat staan dat er moed uit te putten is. Bevinding is vooral een smaken van dat Gods Woord waar is, niet het bewijs dat Gods Woord waar is. Gods Woord zelf is het bewijs. En daar moet je, vanwege de fundament dat Gods Woord is steeds weer uitkomen: Op het Woord van God waardoor Gods Geest Christus openbaart als volkomen Zaligmaker. En weer verwijs ik naar Joh. 1 !!!
En kijk eens naar Paulus: Hij wijst voordurend op het fundament Christus. Ondanks Paulus' uitroepen van zijn zondige bestaan.
En denk een aans de wegzinkende Petrus die op zichzelf zag. Het 'recept': Zie op Hem en de mens kan op het water lopen!
Het geloof kan bergen verzetten!
Het is dan alle zaken juist benoemen: De oude mens, de nieuwe mens, de strijd daartussen maar dan als strijdbare strijd. In Christus! Zonder eigen gevoelens en bekommernis mee te nemen. De bekommernis, gemis, zonden, twijfel, het is allemaal onderwerp van de strijd maar niet het doel van de strijd. De strijd zelf is overwinnen in Christus met de wapenrusting die Paulus aanreikt.
Afgewezen, zou het kunnen zijn dat de verwarring vast zit op het verschil van beleving in wedergeboorte en dagelijkse bekering? Dat zijn afzonderlijke zaken. Beide kennen strijd. Waar ik het vooral over had en heb is de dagelijkse bekering die volgt op de wedergeboorte. Dat is geen onmogelijke strijd. De strijd in de wedergeboorte wel. Die verliest een mens altijd. Gelukkig wel!
Die strijdt die de mens moet verliezen duurt niet het helel leven, uitzonderingen daargelaten. De strijd om in te gaan door de enge port, om de verdrukking te doorstaan, de strijd tegen de oude mens, de zonden etc. duurt echter wel een mensenleven lang.
Maar daar volgt een overwinning op. Gegarandeerd, in Christus!