Nieuwelingen in de genade blijven eindeloos doorpuzzelen of het wel 'echt' is, en verzekerden weten toch van hun aandeel?
Of maken we op deze wijze ons een maatstaf voor de ander?
Ik weet het niet.
In discussies op OSW ergeren me een paar dingen telkens opnieuw:
* Als mensen wijzen op de noodzaak om 'zondaar voor God te worden' wordt er gezegd:
- Denk maar niet dat het een voorwaarde is hoor
- Bij Zacheus en Lydia lees je er niet van hoor
- Het is toch eenvoudig 'volgen'?
- Het is remonstrants, God neemt je zoals je bent (van nature ben je een hoogmoedige Farizeer en geen arme tollenaar denk ik dan)
- Zondekennis ontstaat pas bij het zien op Jezus (Christen (vd christenreis) verloor het zware pak van zijn zonden denk ik dan toen hij op Jezus zag)
- Zulk denken houd je alleen maar van Jezus af
- Het is toch eenvoudig aannemen, geloven en volgen? Wat doe je moeilijk met zondekennis
* Als mensen zeggen: Nou, je moet wel toetsen of je geloof echt is hoor, want er zijn velen die zich voor eeuwig wat inbeelden
- Welnee, je moet niet op jezelf zien, je moet op Jezus zien, dan twijfel je niet meer
- De duivel wil je graag aan het twijfelen brengen
- Zelfonderzoek is introspectie en derhalve ziekelijk
- Ach, dan krijg je een kenmerkjesgeloof met een kenmerkjesprediking, daar krijg je 'bekeerde' mensen mee die op hun kenmerken bouwen
- Weg met alle kenmerken, er is maar een kenmerk: Geloof je in Jezus (en we zijn terug bij af denk ik dan)
Dan tot slot een stuk van
Charles Haddon Spurgeon. Waarom? Hij is bij ons allen geliefd (van OGG tot NHK).
Hij heeft het over de gelijkenis van de twee bouwers, de ene op de rots en de ander op het zand. Let op zijn bevindelijke lessen!
"Van die twee huizen was het ene ongetwijfeld met veel minder moeite gebouwd dan het andere. Gelijk ik reeds gezegd heb: fondamenten graven in harde rotsen kost heel veel tijd, maar het brengt ook zeer veel arbeid mee. Zeer dikwijls moest die voorzichtige bouwer eens stilstaan om zich het zweet van het voorhoofd te wissen. Zeer dikwijls begaf hij zich uitgeput van vermoeienis na de volbrachte arbeid ter ruste. En nog was er geen enkele steen zichtbaar boven de grond. Zijn buurman aan de overzijde had zijn muren reeds hoog opgetrokken en was al bijna tot het dak genaderd, voordat nauwelijks een voet zichtbaar was boven de grond van het huis van de voorzichtige bouwer. "O", zei de man van het zandfondament, "uw arbeid is overtollig. En gij hebt er geen voldoening van, want gij kunt er niets van vertonen. Zie hoe snel mijn muren verrezen zijn. En toch heb ik veel minder gewerkt en gezwoegd dan gij. Ik maak het mij niet moeilijk. Ik kwel mij niet met in rotsen te graven. En zie hoe ver ik al ben met mijn huis en hoe goed en fraai het er uitziet! Uw ouderwetse manieren zijn bespottelijk. Gij graaft en hamert daar in de diepte, alsof gij tot het middenpunt van de aarde wilt doordringen. Waarom gebruikt gij uw gezond verstand niet en zet gij niet, evenals ik, spoed achter het werk? Weg met uw zuchten en kermen. Doe als ik doe en verheugt u terstond. Angst en kommer zullen u doden."
Op die wijze zijn waarlijk ontwaakte zielen "verachte fakkels, naar de mening van degene die gerust is." Iemand komt met een sprong, als het ware, tot vrede en roemt zich veilig. Doch of zijn vertrouwen al of niet juist is, daarover bekommert hij zich niet, daar vraagt hij niet naar. Hij gevoelt zich veel te behaaglijk om tijd te vinden om daarnaar een onderzoek in te stellen. De bezitting is schoon, waartoe dient het zich te kwellen over de bewijzen van eigendom? De maaltijd is kostelijk, waartoe de tijd verspild met eerst het bruiloftskleed aan te trekken? Indien een twijfeling opkomt zal de vleselijk geruste haar aan satan toeschrijven. En haar van zich afzetten terwijl het zijn eigen consciëntie is en de waarschuwende stem van de hemel die hem vermaant acht te geven en zich zelf niet te misleiden. Het gebed dat de Heere hem zal doorgronden, zijn hart en zijn nieren zal proeven, heeft hij nooit in oprechtheid gebeden.
Zo iemand houdt niet van zelfonderzoek. En kan het niet verdragen als men hem zegt, dat er vruchten moeten zijn, der bekering waardig. Hij neemt de dingen op de gis af, komt tot roekeloze gevolgtrekkingen en sluit zijn ogen voor onaangename feiten. Hij beeldt zich in rijk en verrijkt te zijn en aan geen ding gebrek te hebben, terwijl hij in werkelijkheid arm, en naakt, en ellendig is. Helaas! Welk een ontwaken zal er voor hem komen! Zijn ernstiger metgezel die tegelijk met hem ontwaakt is, is oneindig meer beschroomd.
En wantrouwt zich zelf. Als hij bidt, gaat er een zuchten op uit zijn hart tot God. Toch bevangt hem de vrees, dat hij niet recht zal bidden. En nooit staat hij voldaan over zich zelf van zijn knieën op. Hij is niet zo spoedig zeker van de werkelijkheid van zijn geloof als de ander. "Misschien is het met dat al toch niet het geloof van Gods uitverkorenen" zegt hij. Hij onderzoekt zich zelf of hij in het geloof is. Hij beeft bij de gedachte dat hij de gedaante der godzaligheid heeft, zonder de kracht er van te kennen.
Hij is bevreesd voor hetgeen nagemaakt is. En wenst goud te kopen dat in het vuur beproefd is. Ben ik er zeker van", zegt hij "dat mijn bekering wezenlijk een verafschuwen is van de zonde als zonde. Of heb ik slechts enige tranen gestort onder de invloed van een opwekkingspreek? Is mijn natuur werkelijk vernieuwd door het werk van de Heilige Geest in mij, of is het slechts een poging van mij zelf om mijn leven te verbeteren? Gij ziet, dat deze mens door veel zielenstrijd heengaat. Hij arbeidt om tot rust te komen. Hij heeft vele aanvechtingen, veel bekommerdheid; hij onderzoekt dikwijls zijn eigen hart omdat hij oprecht is en vreest zich zelf te bedriegen. Door hem wordt het koninkrijk der hemelen geweld aangedaan. Hij bevindt, dat de poort eng en de weg nauw is en dat de rechtvaardigen nauwelijks zalig worden.
Wat is dan de zaak, waar het op aankomt? Het is dit.
Mijn hoorder, indien gij wilt bouwen op de rots, ziet toe, dat gij een waar besef hebt van zonde. Ik zeg niet, dat het besef van zonde een toebereiding is voor Christus. En dat wij de mensen van het Evangelie moeten terughouden, tot dat zij hun zonden gevoelen. Maar wel geloof ik dat alwaar een oprecht geloof is in Jezus, een diepe afschuw van de zonde zal worden gevonden. Geloof, zonder berouw over de zonde, is een dood, waardeloos geloof. Als ik christenen ontmoet die lichtvaardig spreken over de zonde, dan ben ik er van overtuigd, dat zij zonder fondament hebben gebouwd Indien zij ooit het wondend en dodend zwaard van de Geest van de overtuiging van zonde gevoeld hadden, zij zouden vluchten voor de zonde, zoals zij voor een leeuw of beer vluchten. Zondaars, die waarlijk begenadigd zijn, vrezen de schijn van het kwaad, zoals gebrande kinderen het vuur vrezen. Een oppervlakkige bekering leidt tot een zorgeloos leven. Het geloof dat nooit door tranen van het berouw werd bevochtigd, zal nooit de bloemen der heiligheid voortbrengen. Bidt ernstig om een verbroken hart. Gedenk, dat het een verslagen hart is, waarin God een welbehagen heeft.
Gelooft niet, dat gij grond kunt hebben om u te verblijden, indien gij nooit een reden hebt gezien om te treuren. De beloofde vertroosting is alleen voor hen, die treurenden geweest zijn. (Matth. 5: 4.)
En streeft dan ook naar waar geloof. Er is veel dat de mensen geloof noemen en dat niet het dierbaar geloof is van Gods uitverkorenen.
Een oprecht betrouwen in Jezus Christus wordt op duizenderlei wijze nagebootst. En soms zó nauwkeurig dat alleen door een streng zelfonderzoek het bedrog ontdekt wordt. Gij moet geheel uitgestrekt liggen op Christus, de Rots. Gij moet geheel en al van Hem afhankelijk zijn. Al uw hoop en al uw betrouwen moet in Hem zijn gevestigd. Indien gij gelooft met het hart, en niet bloot in naam, dan zult gij zalig worden, maar anders ook niet. Gij moet waar berouw en een oprecht geloof hebben, of gij bent dwaze bouwers."