Quote:
Je vraagt: Wat moet ik dan met de oproep: Kom tot Christus?
Kun je niet naar Hem toe gaan omdat Hij het zo waard is? Omdat Hij (wonder boven wonder) van je houdt, zoals je bent, ook zonder een zwaar pak ellendekennis? Voel je dan Zijn liefde niet? Waarom zit je hier dan elke dag te lezen en te schrijven? Hunker jij niet ook naar je Schepper?
einde quote
Christina
Ik vind jou reaktie toch tekort door de bocht. Jezus zegt zelf wie gezond zijn hebben de medicijn meester niet nodig, maar die ziek zijn. Nu zal de één gaan als die al een klein pijntje voelt en de andere pas als die bijna niet meer leeft, maar niemand die na de Grote Medicijn meester gaat vanwege Zijn groot werk wat hij gedaan heeft. Wel ben ik het er mee eens dat wat de één ervoor leert, de andere erna leert, cq ik ben pas echt aan mijn ellende ontdekt nadat ik Christus had gevonden. Desnietegenstaande dat was er wel een zekere mate van ellende kennis, "verloren zijn" kennis voordat ik hem ging zoeken. Dat is heel wat anders dan Jezus zomaar aannemen onder opwelling van een emotie. De eerstelingen op de pinksterdag kregen ook direct zicht op hun zonden, zo ook de moordenaar aan het kruis enz.
Overigens is het onmogelijk om ooit een volledig zicht te krijgen op je zonden, ze zijn meer dan wij ooit kunnen opnoemen of schrijven, dus, ben ik van mening, kan er ook geen volmaakte zondenkennis zijn.
(sorry mij vorige reaktie ging verkeerd)
De toeleidende weg tot Christus II
-
Refojongere
Beste ndonselaar,
Ik wou nog even doorgaan op je uitspraak:
Een toeleidende weg tot Christus is niet zaligmakend buiten Christus.
Dat kan je op twee manieren uitleggen. Als de toeleidende weg niet tot waarachtig geloof in Christus leidt, dan is deze weg buiten Christus en niet zaligmakend. Maar dan kan je het ook geen toeleidende weg noemen.
Ik denk dan ook dat je er het volgende mee bedoelt: De toeleidende weg gaat gepaard met een steeds diepere overtuiging dat je Christus nodig hebt, en dat leidt tot het aangrijpen van Christus Zelf. Deze toeleidende weg kunnen we dan rekenen tot een zaligmakende overtuiging door Gods Geest in ons.
Sterk heb je telkens weer erop gehamerd dat wedergeboorte en geloof absoluut niet gescheiden mogen worden. Wie kent immers een wedergeboren mens zonder geloof(s)daden? Zo’n mens is nog dood in zonden en misdaden. De Bijbel heb je er in mee. En alle bevinding, ook al komt het van Gods volk, moet daaraan getoetst worden.
In de Dordste Leerregels wordt geleerd dat de wedergeboorte inhoudt: De goddelijke genade der wedergeboorte maakt hen geestelijk levend, heelt, verbetert en buigt hen tegelijk liefelijk en krachtig; alzo dat, waar de weerspannigheid en het tegenstand van het vlees te voren te enenmale de overhand had, daar nu een gewillige en oprechte gehoorzaamheid des geestes de overhand begint te krijgen, waarin de waarachtige en geestelijke wederoprichting en vrijheid van onze wil gelegen is.
Nu zijn er veel mensen die zeggen dat als God een mens krachtdadig bekeert en stilzet, die mens gaat inzien dat hij zonder God en Zijn geboden leeft, afgescheiden van het gelukzalige leven. Die mens kan een kerkganger zijn die het altijd van zijn eigen werken heeft willen hebben, of een openbaar goddeloos mens. God opent de ogen van hem voor zijn schuld tegenover de Heere. Hij ziet met geestelijke ogen dat alles van hem drek en ongerechtigheid is en dat hij zonder verzoend te zijn met God niet kan sterven. Wat hebben de begeerlijkheden des vleses nu een glans verloren, al die begeerlijkheid is weg. O, en dan komt er een hartelijke begeerte om door Jezus Christus verzoend te worden. Hij ziet wel dat in Hem verzoening is, hij weet dat al te goed. Maar zien is nog geen hebben. Hij ziet de noodzaak van verenigd te worden met Jezus als Borg en Zaligmaker. Het loopt uit op een hartelijk zoeken en bidden en smeken en lezen in Gods Woord om te horen wat Hij wil.
Zulke zaken zien het natuurlijk oog niet. De wil is denk ik toch wel vernieuwd in de persoon van het stukje hierboven. Hij is van de brede weg ten verderve naar de smalle weg overgezet. Of mogen we dat zo niet zien? Er is tevens een hongeren en dorsten naar de gerechtigheid. Evenwel is er nog geen vereniging en verzoening en rechtvaardiging. Er is geen geloof? Hij is in elk geval wel op de toeleidende weg geplaatst. Is de persoon in de alinea hierboven bekeerd? In zekere zin wel. Is hij wedergeboren, het lijkt er wel op. Gelooft hij, kent hij de vrede van de vergeving der zonden? Nee.
De mensen die zeggen, dat je wedergeboren kan zijn en nietgelooft, zien het dus zo dat een mens door God bekeerd is en zoekende gemaakt is. Dat zien zij als wedergeboorte. Hoe moeten wij dat zien?
Zijn er op- en aanmerkingen op deze posting? Vast wel. Ik hoor het graag.
[Veranderd op 26/4/02 door Refojongere]
Ik wou nog even doorgaan op je uitspraak:
Een toeleidende weg tot Christus is niet zaligmakend buiten Christus.
Dat kan je op twee manieren uitleggen. Als de toeleidende weg niet tot waarachtig geloof in Christus leidt, dan is deze weg buiten Christus en niet zaligmakend. Maar dan kan je het ook geen toeleidende weg noemen.
Ik denk dan ook dat je er het volgende mee bedoelt: De toeleidende weg gaat gepaard met een steeds diepere overtuiging dat je Christus nodig hebt, en dat leidt tot het aangrijpen van Christus Zelf. Deze toeleidende weg kunnen we dan rekenen tot een zaligmakende overtuiging door Gods Geest in ons.
Sterk heb je telkens weer erop gehamerd dat wedergeboorte en geloof absoluut niet gescheiden mogen worden. Wie kent immers een wedergeboren mens zonder geloof(s)daden? Zo’n mens is nog dood in zonden en misdaden. De Bijbel heb je er in mee. En alle bevinding, ook al komt het van Gods volk, moet daaraan getoetst worden.
In de Dordste Leerregels wordt geleerd dat de wedergeboorte inhoudt: De goddelijke genade der wedergeboorte maakt hen geestelijk levend, heelt, verbetert en buigt hen tegelijk liefelijk en krachtig; alzo dat, waar de weerspannigheid en het tegenstand van het vlees te voren te enenmale de overhand had, daar nu een gewillige en oprechte gehoorzaamheid des geestes de overhand begint te krijgen, waarin de waarachtige en geestelijke wederoprichting en vrijheid van onze wil gelegen is.
Nu zijn er veel mensen die zeggen dat als God een mens krachtdadig bekeert en stilzet, die mens gaat inzien dat hij zonder God en Zijn geboden leeft, afgescheiden van het gelukzalige leven. Die mens kan een kerkganger zijn die het altijd van zijn eigen werken heeft willen hebben, of een openbaar goddeloos mens. God opent de ogen van hem voor zijn schuld tegenover de Heere. Hij ziet met geestelijke ogen dat alles van hem drek en ongerechtigheid is en dat hij zonder verzoend te zijn met God niet kan sterven. Wat hebben de begeerlijkheden des vleses nu een glans verloren, al die begeerlijkheid is weg. O, en dan komt er een hartelijke begeerte om door Jezus Christus verzoend te worden. Hij ziet wel dat in Hem verzoening is, hij weet dat al te goed. Maar zien is nog geen hebben. Hij ziet de noodzaak van verenigd te worden met Jezus als Borg en Zaligmaker. Het loopt uit op een hartelijk zoeken en bidden en smeken en lezen in Gods Woord om te horen wat Hij wil.
Zulke zaken zien het natuurlijk oog niet. De wil is denk ik toch wel vernieuwd in de persoon van het stukje hierboven. Hij is van de brede weg ten verderve naar de smalle weg overgezet. Of mogen we dat zo niet zien? Er is tevens een hongeren en dorsten naar de gerechtigheid. Evenwel is er nog geen vereniging en verzoening en rechtvaardiging. Er is geen geloof? Hij is in elk geval wel op de toeleidende weg geplaatst. Is de persoon in de alinea hierboven bekeerd? In zekere zin wel. Is hij wedergeboren, het lijkt er wel op. Gelooft hij, kent hij de vrede van de vergeving der zonden? Nee.
De mensen die zeggen, dat je wedergeboren kan zijn en nietgelooft, zien het dus zo dat een mens door God bekeerd is en zoekende gemaakt is. Dat zien zij als wedergeboorte. Hoe moeten wij dat zien?
Zijn er op- en aanmerkingen op deze posting? Vast wel. Ik hoor het graag.
[Veranderd op 26/4/02 door Refojongere]
-
samaritaan
Ik ben het helaas niet met je eens Refojongere
Je spreekt over een toeleidende weg tot Christus alsof er bekering kan zijn zonder geloof als je zegt:
"De toeleidende weg gaat gepaard met een steeds diepere overtuiging dat je Christus nodig hebt, en dat leidt tot het aangrijpen van Christus Zelf. "
Er is geen bekering, ook toeleidende weg buiten Christus zelf om. Al ziet de geroepene dat misschien zelf nog niet, er is zeker geloof aanwezig dat 'Hij is een Beloner dergene die Hem zoeken". De toeleidende weg is, misschien bedoelde je dat zelf ook wel, een weg tot nadere kennis van Christus. Het scheiden van een zoeken van Christus en het later krijgen van het zaligmakend geloof is onbijbels en gefundeerd op overlevingen en opmerkingen zoals "zo leert Gods volk het altijd". Wedergeboorte zien ook voormannen als Calvijn hetzelfde als het verkrijgen van het geloof.
Het is geen onbekend verschijnsel dat als men geregeld onder een prediking komt waar bevinding gepreekt wordt (dus geen bevindelijke prediking) dit leidt tot het zoeken van ervaringen die meestal niet worden verkregen (als de mens zichzelf tenminste niet bedriegd). Het is de aloude twist die alleen in ons landje voorkomt.
Je spreekt over een toeleidende weg tot Christus alsof er bekering kan zijn zonder geloof als je zegt:
"De toeleidende weg gaat gepaard met een steeds diepere overtuiging dat je Christus nodig hebt, en dat leidt tot het aangrijpen van Christus Zelf. "
Er is geen bekering, ook toeleidende weg buiten Christus zelf om. Al ziet de geroepene dat misschien zelf nog niet, er is zeker geloof aanwezig dat 'Hij is een Beloner dergene die Hem zoeken". De toeleidende weg is, misschien bedoelde je dat zelf ook wel, een weg tot nadere kennis van Christus. Het scheiden van een zoeken van Christus en het later krijgen van het zaligmakend geloof is onbijbels en gefundeerd op overlevingen en opmerkingen zoals "zo leert Gods volk het altijd". Wedergeboorte zien ook voormannen als Calvijn hetzelfde als het verkrijgen van het geloof.
Het is geen onbekend verschijnsel dat als men geregeld onder een prediking komt waar bevinding gepreekt wordt (dus geen bevindelijke prediking) dit leidt tot het zoeken van ervaringen die meestal niet worden verkregen (als de mens zichzelf tenminste niet bedriegd). Het is de aloude twist die alleen in ons landje voorkomt.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Hartelijk mee eens Zeeuw!
De toeleidende weg is de weg VAN het geloof niet tot het geloof.
Dan de uitdrukking 'zien is nog geen hebben'. Deze uitdrukking wordt veel gebezigd evenals 'bedekte schuld is nog geen vergeven schuld' Deze uitdrukken zijn beide in strijd met Gods Woord. Hoewel deze uitdrukkingen vroeger pastoraal (hoop ik!) werden gebruikt zijn ze totaal in strijd met Gods Woord. In Gods Woord lezen we immers in Psalm 32: 'Welgelukzalig is hij, wiens vertreding vergeven, wiens zonde bedekt is. Onze kanttekenaren vermelden hierbij:
Of, weggenomen. Welke manier van
spreken ook in het Nieuwe Testament gebruikt wordt. Zie boven Ps. 25:18, en verg. Hebr. 9:28; Hebr. alsof men zeide: Verlicht, of vergeven van overtreding, of een vergeven der overtreding, bedekt van zonde; welke Hebr. manier van
spreken zulks betekent, gelijk in den
tekst staat.
Beste RJ je mag wel spreken van het onderscheid tussen het geloof en het gevoel.
Echter een prediking zoals 'zien is nog geen hebben' of nog erger 'Christus mag alleen gepredikt worden vanachter het recht' geeft ruimte om mensen zalig te spreken buiten Christuskennis om. Dit is net zo gevaarlijk als de andere zijde.
Je citeerde zelf de DL. In deze DL lezen we immers dat de wedergeboorte is als van dood levend worden. Dit zou dan onopgemerkt plaats kunnen vinden. Dit is onmogelijk. Buiten de Rots Christus Jezus is er geen leven! Wie alleen spreekt van zonde kennis, maar niet weet van Christuskennis gaat nog op de weg van het verderf.
De toeleidende weg is de weg VAN het geloof niet tot het geloof.
Dan de uitdrukking 'zien is nog geen hebben'. Deze uitdrukking wordt veel gebezigd evenals 'bedekte schuld is nog geen vergeven schuld' Deze uitdrukken zijn beide in strijd met Gods Woord. Hoewel deze uitdrukkingen vroeger pastoraal (hoop ik!) werden gebruikt zijn ze totaal in strijd met Gods Woord. In Gods Woord lezen we immers in Psalm 32: 'Welgelukzalig is hij, wiens vertreding vergeven, wiens zonde bedekt is. Onze kanttekenaren vermelden hierbij:
Of, weggenomen. Welke manier van
spreken ook in het Nieuwe Testament gebruikt wordt. Zie boven Ps. 25:18, en verg. Hebr. 9:28; Hebr. alsof men zeide: Verlicht, of vergeven van overtreding, of een vergeven der overtreding, bedekt van zonde; welke Hebr. manier van
spreken zulks betekent, gelijk in den
tekst staat.
Beste RJ je mag wel spreken van het onderscheid tussen het geloof en het gevoel.
Echter een prediking zoals 'zien is nog geen hebben' of nog erger 'Christus mag alleen gepredikt worden vanachter het recht' geeft ruimte om mensen zalig te spreken buiten Christuskennis om. Dit is net zo gevaarlijk als de andere zijde.
Je citeerde zelf de DL. In deze DL lezen we immers dat de wedergeboorte is als van dood levend worden. Dit zou dan onopgemerkt plaats kunnen vinden. Dit is onmogelijk. Buiten de Rots Christus Jezus is er geen leven! Wie alleen spreekt van zonde kennis, maar niet weet van Christuskennis gaat nog op de weg van het verderf.
-
Refojongere
In alle reacties komt naar voren dat het zoeken van Christus (het hongeren en dorsten naar de gerechtigheid van Christus) al 'toevluchtnemend' geloof is. Maar, Samaritaan, stel je hier in feite niet dat iemand die zoekend is naar Christus in feite al deel heeft aan Hem, maar hij weet dat nog niet?Het scheiden van een zoeken van Christus en het later krijgen van het zaligmakend geloof is onbijbels en gefundeerd op overlevingen en opmerkingen zoals "zo leert Gods volk het altijd".
Is het niet vreemd dat wanneer iemand hongert naar de gerechtigheid, dat hij er in feite al deel aan heeft?
Ik geloof dat wanneer Hoop in de Christenreis aan Christen vertelde hoe hij bekeerd werd, dat hij eerst smeekte om Christus aan zijn ziel geopenbaard te krijgen. Later werd die bede verhoord. Of is dit ook onbijbels?
Zeer zeker geloof ik dat het zoeken naar Christus al een geloofsdaad is. Maar is het niet raar dat als iemand zoekt naar Hem, dat hij dan in feite al met Hem verenigd is? Het is en blijft toch: Zoekt en gij zult (vroeg of laat) vinden? Is iemand zalig als hij zoekt of pas als hij vindt? Of mag je deze niet scheiden?
Ook ndonselaar is 'zien is nog geen hebben' niet Schriftuurlijk. Ik bezig dat soort termen nooit, evenals de rest van die termen, die worden geloof ik nooit in hervormde gemeenten gebruikt voor zover ik weet. Je behoort dus te zeggen: Zien = hebben? Als je ziet dat er verzoening in Christus is, heb je er dan deel aan?
Zoals jullie zien, veel vragen!
Groeten, REFOjongere
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Beste RJ, als we luisteren wat onze vaderen opgetekend hebben in de DL :
Voorts, wanneer God dit Zijn welbehagen in de uitverkorenen uitvoert, en de ware bekering in hen werkt, zo is het dat Hij niet alleen het Evangelie hun uiterlijk doet prediken, en hun verstand krachtiglijk door den Heiligen Geest verlicht, opdat zij recht zouden verstaan en onderscheiden die dingen, die des Geestes Gods zijn; maar Hij dringt ook in tot de binnenste delen des mensen met de krachtige werking van denzelfden wederbarenden Geest; Hij opent het hart, dat gesloten is; Hij vermurwt dat hard is; Hij besnijdt dat onbesneden is. In den wil stort Hij nieuwe hoedanigheden en maakt dat die wil, die dood was, levend wordt; die boos was, goed wordt; die niet wilde, nu metterdaad wil; die wederspannig was, gehoorzaam wordt; Hij beweegt en sterkt dien wil alzo, dat hij als een goede boom vruchten van goede werken kan voortbrengen.
wat is dit dan? wel vervolgen de DL :
En dit is die wedergeboorte, die vernieuwing, nieuwe schepping, opwekking van de doden en levendmaking, waarvan zo heerlijk in de Schrift gesproken wordt, dewelke God zonder ons in ons werkt. En deze wordt in ons niet teweeggebracht door middel van de uiterlijke prediking alleen, noch door aanrading, of zulke manier van werking, dat, wanneer nu God Zijn werk volbracht heeft, het alsdan nog in de macht des mensen zou staan wedergeboren te worden of niet wedergeboren te worden, bekeerd te worden of niet bekeerd te worden. Maar het is een gans bovennatuurlijke, een zeer krachtige, en tegelijk zeer zoete, wonderlijke, verborgen, en onuitsprekelijke werking, dewelke, naar het getuigenis der Schrift (die van den Auteur van deze werking is ingegeven), in haar kracht niet minder noch geringer is dan de schepping of de opwekking der doden; alzo dat al diegenen, in wier harten God op deze wonderbaarlijke wijze werkt, zekerlijk, onfeilbaar en krachtiglijk wedergeboren worden en daadwerkelijk geloven. En alsdan wordt de wil, zijnde nu vernieuwd, niet alleen van God gedreven en bewogen, maar, van God bewogen zijnde, werkt hij ook zelf. Waarom ook terecht gezegd wordt dat de mens, door de genade die hij ontvangen heeft, gelooft en zich bekeert.
maar de opstellers waren zeker niet onkundig van de strijd die hierop volgt, zie het volgende artikel:
De wijze van deze werking kunnen de gelovigen in dit leven niet volkomenlijk begrijpen; ondertussen stellen zij zich daarin gerust, dat zij weten en gevoelen, dat zij door deze genade Gods met het hart geloven, en hun Zaligmaker liefhebben.
Laten we toch deze lijn vasthouden.
Voorts, wanneer God dit Zijn welbehagen in de uitverkorenen uitvoert, en de ware bekering in hen werkt, zo is het dat Hij niet alleen het Evangelie hun uiterlijk doet prediken, en hun verstand krachtiglijk door den Heiligen Geest verlicht, opdat zij recht zouden verstaan en onderscheiden die dingen, die des Geestes Gods zijn; maar Hij dringt ook in tot de binnenste delen des mensen met de krachtige werking van denzelfden wederbarenden Geest; Hij opent het hart, dat gesloten is; Hij vermurwt dat hard is; Hij besnijdt dat onbesneden is. In den wil stort Hij nieuwe hoedanigheden en maakt dat die wil, die dood was, levend wordt; die boos was, goed wordt; die niet wilde, nu metterdaad wil; die wederspannig was, gehoorzaam wordt; Hij beweegt en sterkt dien wil alzo, dat hij als een goede boom vruchten van goede werken kan voortbrengen.
wat is dit dan? wel vervolgen de DL :
En dit is die wedergeboorte, die vernieuwing, nieuwe schepping, opwekking van de doden en levendmaking, waarvan zo heerlijk in de Schrift gesproken wordt, dewelke God zonder ons in ons werkt. En deze wordt in ons niet teweeggebracht door middel van de uiterlijke prediking alleen, noch door aanrading, of zulke manier van werking, dat, wanneer nu God Zijn werk volbracht heeft, het alsdan nog in de macht des mensen zou staan wedergeboren te worden of niet wedergeboren te worden, bekeerd te worden of niet bekeerd te worden. Maar het is een gans bovennatuurlijke, een zeer krachtige, en tegelijk zeer zoete, wonderlijke, verborgen, en onuitsprekelijke werking, dewelke, naar het getuigenis der Schrift (die van den Auteur van deze werking is ingegeven), in haar kracht niet minder noch geringer is dan de schepping of de opwekking der doden; alzo dat al diegenen, in wier harten God op deze wonderbaarlijke wijze werkt, zekerlijk, onfeilbaar en krachtiglijk wedergeboren worden en daadwerkelijk geloven. En alsdan wordt de wil, zijnde nu vernieuwd, niet alleen van God gedreven en bewogen, maar, van God bewogen zijnde, werkt hij ook zelf. Waarom ook terecht gezegd wordt dat de mens, door de genade die hij ontvangen heeft, gelooft en zich bekeert.
maar de opstellers waren zeker niet onkundig van de strijd die hierop volgt, zie het volgende artikel:
De wijze van deze werking kunnen de gelovigen in dit leven niet volkomenlijk begrijpen; ondertussen stellen zij zich daarin gerust, dat zij weten en gevoelen, dat zij door deze genade Gods met het hart geloven, en hun Zaligmaker liefhebben.
Laten we toch deze lijn vasthouden.
Spurgeon vergelijkt ergens het zoeken naar geloof met het "een vrouw aanzien om haar te begeren" Zoals een man die een vrouw aanziet om haar te begeren al overspel pleegt. Zo is iemand die Christus aanziet om te geloven, al aan het geloven. (Is dit aanzien niet het zelfde als zoeken?).
Dit voorbeeld staat in een van de laatste hoofdstukken van "zoekt en gij zult vinden".
Vaya con Dios,
parsifal
Dit voorbeeld staat in een van de laatste hoofdstukken van "zoekt en gij zult vinden".
Vaya con Dios,
parsifal
"Then he isn't safe?" said Lucy.
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
-
Christina
Een ding is zeker:
1 Johannes 5:12 Die den Zoon heeft, die heeft het leven; die den Zoon van God niet heeft, die heeft het leven niet.
Moet daar een hele moeilijke weg van zoeken en strijden aan vooraf gaan? Ik krijg het idee dat mensen toch een beetje met hun "bloed, zweet en tranen" willen betalen voor het eeuwige leven. Het moet toch vooral niet te makkelijk gaan!
6 ... Zeg niet in uw hart: Wie zal in den hemel opklimmen? Hetzelve is Christus van boven afbrengen.
7 Of, wie zal in den afgrond nederdalen? Hetzelve is Christus uit de doden opbrengen.
8 Maar wat zegt zij? Nabij u is het Woord, in uw mond en in uw hart. Dit is het Woord des geloofs, hetwelk wij prediken.
9 Namelijk, indien gij met uw mond zult belijden den Heere Jezus, en met uw hart geloven, dat God Hem uit de doden opgewekt heeft, zo zult gij zalig worden.
10 Want met het hart gelooft men ter rechtvaardigheid en met den mond belijdt men ter zaligheid.
11 Want de Schrift zegt: Een iegelijk, die in Hem gelooft, die zal niet beschaamd worden.
Ik denk dat veel mensën het hebben van het eeuwige leven in de volle zekerheid van het geloof in de Heere Jezus Christus als een eindpunt in hun leven zien in plaats van een beginpunt.
Als het doel van je leven is om zalig te worden kies je voor de "zwaarste" weg, want jezelf bedriegen lijkt het allerergste wat je kan overkomen. Dan is het " zeker weten dat het goed is met mijn ziel" het eindpunt, en ben je in wezen je hele leven lang alleen met jezelf bezig.
Als je door genade in alle oprechtheid en eenvoudigheid de Heere Jezus door het geloof in je hart ontvangt, aan het begin van je leven, dan is je doel Hem te verheerlijken met heel je leven. Dat is geen "makkelijk" leven zoals sommigen misschien denken want dat is een strijd tot het eind toe, maar dan ben je niet met jezelf en je eigen zieleheil bezig, maar met de eer van God. Zo'n leven kent ook zijn moeite en verdriet om de zonde maar ook de onuitsprekeklijke vreugde in het zeker weten dat Christus de Overwinnaar is en zal zijn!
1 Johannes 5:12 Die den Zoon heeft, die heeft het leven; die den Zoon van God niet heeft, die heeft het leven niet.
Moet daar een hele moeilijke weg van zoeken en strijden aan vooraf gaan? Ik krijg het idee dat mensen toch een beetje met hun "bloed, zweet en tranen" willen betalen voor het eeuwige leven. Het moet toch vooral niet te makkelijk gaan!
6 ... Zeg niet in uw hart: Wie zal in den hemel opklimmen? Hetzelve is Christus van boven afbrengen.
7 Of, wie zal in den afgrond nederdalen? Hetzelve is Christus uit de doden opbrengen.
8 Maar wat zegt zij? Nabij u is het Woord, in uw mond en in uw hart. Dit is het Woord des geloofs, hetwelk wij prediken.
9 Namelijk, indien gij met uw mond zult belijden den Heere Jezus, en met uw hart geloven, dat God Hem uit de doden opgewekt heeft, zo zult gij zalig worden.
10 Want met het hart gelooft men ter rechtvaardigheid en met den mond belijdt men ter zaligheid.
11 Want de Schrift zegt: Een iegelijk, die in Hem gelooft, die zal niet beschaamd worden.
Ik denk dat veel mensën het hebben van het eeuwige leven in de volle zekerheid van het geloof in de Heere Jezus Christus als een eindpunt in hun leven zien in plaats van een beginpunt.
Als het doel van je leven is om zalig te worden kies je voor de "zwaarste" weg, want jezelf bedriegen lijkt het allerergste wat je kan overkomen. Dan is het " zeker weten dat het goed is met mijn ziel" het eindpunt, en ben je in wezen je hele leven lang alleen met jezelf bezig.
Als je door genade in alle oprechtheid en eenvoudigheid de Heere Jezus door het geloof in je hart ontvangt, aan het begin van je leven, dan is je doel Hem te verheerlijken met heel je leven. Dat is geen "makkelijk" leven zoals sommigen misschien denken want dat is een strijd tot het eind toe, maar dan ben je niet met jezelf en je eigen zieleheil bezig, maar met de eer van God. Zo'n leven kent ook zijn moeite en verdriet om de zonde maar ook de onuitsprekeklijke vreugde in het zeker weten dat Christus de Overwinnaar is en zal zijn!
-
Rinie
Beste Christina,
Daar ben ik het mee eens. Altijd maar twijfelen, wroeten in jezelf (zij het niet zonder vluchten tot Jezus), dat doet Gods grote Naam onvoldoende eer aan. Juist het 'ik ben verzekerd' wijst van jezelf af, en alleen op God en Zijn werk, tot Zijn eer.
Natuurlijk zijn er zoekende zielen, mensen in wie God begonnen is (en, God zij dank, dat zal Hij voleinden) die hun hele leven zoekende blijven, maar die wel iets uit kunnen stralen dat anderen jaloers maakt. Het zoeken buiten zichzelf. Hongeren en dorsten naar de gerechtigheid. Ook daarvan zegt Christus: zalig zijn zij.
'Zonder geloof is het onmogelijk Gode te behagen.' En: 'Tenzij iemand wederom geboren is, hij kan het Koninkrijk Gods niet zien.' Geloof en wedergeboorte zijn dus twee kanten van één zaak. Aan de ene kant: de rechtvaardiging door het geloof. Aan de andere kant is het geloof ook een vrucht. Duidelijk? Nee. Heerlijk? Ja. Want nu is het geloof niet uit ons, maar het is Gods gave. Hij is het Die in ons werkt beide het willen en het werken, naar Zijn (heerlijk, eeuwig, Goddelijk) welbehagen. Dan is het: door U, door U alleen. Mijn God, U zal ik eeuwig loven omdat Gij het hebt gedaan.
Gaat het vinden altijd in de weg van missen en zoeken? Die gezond zijn hebben inderdaad de medicijnmeester niet nodig. Maar stel nu, uit geneeskundig onderzoek blijkt dat je kanker hebt, maar omdat het in een nog niet vergevorderd stadium is merk je er zelf niets van. Blijf je nu maar bij de dokter vandaan omdat je het niet voelt? Nee toch, vertrouwend op de deskundigheid van de onderzoekers ga je zo snel mogelijk naar de dokter, ter genezing.
Kan het zo ook niet in het geestelijke? Gods Woord wijst de kwaal aan: uw kwaal is dodelijk. Bovendien wijst het Woord de dokter aan: Christus, de grote Medicijnmeester. Vertrouwend (dus: door het geloof) op het gezag van Gods Woord vlucht je dan toch tot Christus, ondanks dat je zelf de kwaal niet voelt? Of ben ik nu teveel bezig met het doortrekken van het beeld dat Jezus gebruikt?
Kan iemand daar wat over zeggen?
PS, RJ,
Naar mijn idee verabsoluteer jij de Christenreis te veel. Bunyan hield ook hierin de vrijheid aan God. Jij zegt: Hij zal de volgorde nooit omdraaien. Naar mijn mening geldt dat hier dus niet. De Christenreis is niet bedoeld als dogmatiek, maar als troostboek: herkenning van bepaalde punten (natuurlijk daarnaast ook als aansporing om de toekomende toorn te ontvluchten). Je kunt daarom dus geen theologie ophangen aan de volgorde die in de Christenreis gebruikt wordt.
Daar ben ik het mee eens. Altijd maar twijfelen, wroeten in jezelf (zij het niet zonder vluchten tot Jezus), dat doet Gods grote Naam onvoldoende eer aan. Juist het 'ik ben verzekerd' wijst van jezelf af, en alleen op God en Zijn werk, tot Zijn eer.
Natuurlijk zijn er zoekende zielen, mensen in wie God begonnen is (en, God zij dank, dat zal Hij voleinden) die hun hele leven zoekende blijven, maar die wel iets uit kunnen stralen dat anderen jaloers maakt. Het zoeken buiten zichzelf. Hongeren en dorsten naar de gerechtigheid. Ook daarvan zegt Christus: zalig zijn zij.
'Zonder geloof is het onmogelijk Gode te behagen.' En: 'Tenzij iemand wederom geboren is, hij kan het Koninkrijk Gods niet zien.' Geloof en wedergeboorte zijn dus twee kanten van één zaak. Aan de ene kant: de rechtvaardiging door het geloof. Aan de andere kant is het geloof ook een vrucht. Duidelijk? Nee. Heerlijk? Ja. Want nu is het geloof niet uit ons, maar het is Gods gave. Hij is het Die in ons werkt beide het willen en het werken, naar Zijn (heerlijk, eeuwig, Goddelijk) welbehagen. Dan is het: door U, door U alleen. Mijn God, U zal ik eeuwig loven omdat Gij het hebt gedaan.
Gaat het vinden altijd in de weg van missen en zoeken? Die gezond zijn hebben inderdaad de medicijnmeester niet nodig. Maar stel nu, uit geneeskundig onderzoek blijkt dat je kanker hebt, maar omdat het in een nog niet vergevorderd stadium is merk je er zelf niets van. Blijf je nu maar bij de dokter vandaan omdat je het niet voelt? Nee toch, vertrouwend op de deskundigheid van de onderzoekers ga je zo snel mogelijk naar de dokter, ter genezing.
Kan het zo ook niet in het geestelijke? Gods Woord wijst de kwaal aan: uw kwaal is dodelijk. Bovendien wijst het Woord de dokter aan: Christus, de grote Medicijnmeester. Vertrouwend (dus: door het geloof) op het gezag van Gods Woord vlucht je dan toch tot Christus, ondanks dat je zelf de kwaal niet voelt? Of ben ik nu teveel bezig met het doortrekken van het beeld dat Jezus gebruikt?
Kan iemand daar wat over zeggen?
PS, RJ,
Naar mijn idee verabsoluteer jij de Christenreis te veel. Bunyan hield ook hierin de vrijheid aan God. Jij zegt: Hij zal de volgorde nooit omdraaien. Naar mijn mening geldt dat hier dus niet. De Christenreis is niet bedoeld als dogmatiek, maar als troostboek: herkenning van bepaalde punten (natuurlijk daarnaast ook als aansporing om de toekomende toorn te ontvluchten). Je kunt daarom dus geen theologie ophangen aan de volgorde die in de Christenreis gebruikt wordt.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Rinie verwijt Refojongere dat hij de Christenreis van Bunyan verabsoluteert.
Dit vind ik een heel interessante opmerking, zeker in deze discussie. Waarom? Wel, omdat ik van de week begreep dat sommige mensen of misschien wel een hele groep mensen binnen bepaalde kerkverbanden de mening zijn toegedaan dat Christen voor voordat hij door de enge poort ging eigenlijk al een kind van God is. Want wordt er dan gezegd van Gods kant was het zeker dat hij door de poort ging, dus hij gaat toch de goede kant op.
Misschien moet je Oudgereformeerd of Moerkerkiaans Gereformeerd (sorry voor deze manier van uitdrukken, maar niet geheel de Ger. Gemeente is deze mening toegedaan) zijn om te begrijpen wat hiermee bedoeld wordt!
Hiermee wordt dus toch Alexander Comrie en andere oudvaders misbruikt.
Graag hierop een reactie!
Dit vind ik een heel interessante opmerking, zeker in deze discussie. Waarom? Wel, omdat ik van de week begreep dat sommige mensen of misschien wel een hele groep mensen binnen bepaalde kerkverbanden de mening zijn toegedaan dat Christen voor voordat hij door de enge poort ging eigenlijk al een kind van God is. Want wordt er dan gezegd van Gods kant was het zeker dat hij door de poort ging, dus hij gaat toch de goede kant op.
Misschien moet je Oudgereformeerd of Moerkerkiaans Gereformeerd (sorry voor deze manier van uitdrukken, maar niet geheel de Ger. Gemeente is deze mening toegedaan) zijn om te begrijpen wat hiermee bedoeld wordt!
Hiermee wordt dus toch Alexander Comrie en andere oudvaders misbruikt.
Graag hierop een reactie!
-
Refojongere
Beste Rinie,
Bedankt voor je reactie. Allereerst even over de zgn. 'verabsolutering'. Ik zie het ook niet als dogmatiek en ik heb wel eens gelezen dat de Christenreis dogmatisch niet zo klopt.
Het voorbeeld haalde ik niet aan om aan te tonen dat het bij iedereen zo gaat. Wel, dat als een mens overtuigt wordt van de noodzaak van een Zaligmaker, en van eeuwige schuld aan zijn kant, dat hij gaat hongeren en dorsten naar de gerechtigheid en dat het niet onbijbels is om te stellen dat zo'n iemand pas later Christus aan zijn ziel geopenbaard krijgt.
Alleen Zeeuw en ndonselaar stellen dat het hongeren naar Christus ook 'toevluchtnemend geloof is' (vrucht v/d wedergeboorte) ben ik met ze eens. Alleen wanneer was Hoop nu wedergeboren, bij het hongeren en dorsten, of bij de werkelijke openbaring van Christus aan zijn ziel.
Sommigen zullen denken: Beste RJ, zorg dat je er zelf deel aan hebt! OK, maar ik ben gewoon benieuwd of het terecht is dat mensen op die manier wedergeboorte en geloof scheiden. En dan vond ik de opmerking: "voor God is het een geheel, en voor de mens valt het voor zijn beleving uiteen" wel goed passen.
Nogmaals als ik naar de bekering van 'Hoop' kijk, dan kun je toch stellen "zien is nog geen hebben"?
Je zei verder ook
Beste ndonselaar,
Heel simpel bekeken. Christen was zijn hele leven al een uitverkorene, maar nog niet gerechtvaardigd, want hij had niet zijn hele leven deel aan Christus, daarom was hij ook nog geen kind van God.
[Veranderd op 3/5/02 door Refojongere]
Bedankt voor je reactie. Allereerst even over de zgn. 'verabsolutering'. Ik zie het ook niet als dogmatiek en ik heb wel eens gelezen dat de Christenreis dogmatisch niet zo klopt.
Het voorbeeld haalde ik niet aan om aan te tonen dat het bij iedereen zo gaat. Wel, dat als een mens overtuigt wordt van de noodzaak van een Zaligmaker, en van eeuwige schuld aan zijn kant, dat hij gaat hongeren en dorsten naar de gerechtigheid en dat het niet onbijbels is om te stellen dat zo'n iemand pas later Christus aan zijn ziel geopenbaard krijgt.
Alleen Zeeuw en ndonselaar stellen dat het hongeren naar Christus ook 'toevluchtnemend geloof is' (vrucht v/d wedergeboorte) ben ik met ze eens. Alleen wanneer was Hoop nu wedergeboren, bij het hongeren en dorsten, of bij de werkelijke openbaring van Christus aan zijn ziel.
Sommigen zullen denken: Beste RJ, zorg dat je er zelf deel aan hebt! OK, maar ik ben gewoon benieuwd of het terecht is dat mensen op die manier wedergeboorte en geloof scheiden. En dan vond ik de opmerking: "voor God is het een geheel, en voor de mens valt het voor zijn beleving uiteen" wel goed passen.
Nogmaals als ik naar de bekering van 'Hoop' kijk, dan kun je toch stellen "zien is nog geen hebben"?
Je zei verder ook
Als je de kwaal niet voelt, heb je er geen oprecht berouw over, voel je niets van de schuld, je ogen zijn dan nog gesloten voor de gruwelijkheid van jezelf en je zonden. Ja, verstandelijk weten we het allemaal wel. Maar zal dat dan ook niet leiden tot het verstandelijk aannemen van Christus? Ik blijf ervan overtuigd dat in de Bijbel gesproken wordt dat je alles moet doorleven. Raakt de zonde je niet echt, dan zal de verlossing je ook niet echt raken.Vertrouwend (dus: door het geloof) op het gezag van Gods Woord vlucht je dan toch tot Christus, ondanks dat je zelf de kwaal niet voelt?
Beste ndonselaar,
Heel simpel bekeken. Christen was zijn hele leven al een uitverkorene, maar nog niet gerechtvaardigd, want hij had niet zijn hele leven deel aan Christus, daarom was hij ook nog geen kind van God.
[Veranderd op 3/5/02 door Refojongere]
-
Refojongere
Heb nog een stukje van ds. A. van Brummelen gevonden: Intussen, deze bekommering (over de zonden) is niet permanent en blijvend, maar een doorgangstoestand, noodzakelijk, omdat ze uitdrijft tot een zoeken des Heeren, een roepen en worstelen om het heil deelachtig te worden. Niemand gaat uit het zondige, wereldse leven tot het leven der kinderen Gods over, zonder door deze bekommering te zijn heengegaan. Moge al de mate en duur van deze bekommering verschillend zijn, zodat het niet aangaat van alle zielen dezelfde verslagenheid te eisen, toch komt men tot de hoogte der Godskennis slechts door de diepte der zelfkennis. Daar is bekommering, onrust, verslagenheid nodig, om als een arm zondaar een rijke Heiland te zoeken. Maar dit is geheel iets anders dan die bekommering waarvan wij spraken als een ziekelijke toestand.
Het ware geloof komt nooit zomaar uit de lucht vallen. Er gaat een behoorlijke voorbereiding aan vooraf. Ook in dit opzicht kent het geestelijke leven de onderwerping aan maat en regel. Let u maar eens op het leven in de natuur. Daar vindt u nooit sprongen en gapingen. Alles heeft er lijn en ontwikkeling, zoetvloeiende overgangen. Het leven kent wasdom.
Het ware geloof komt nooit zomaar uit de lucht vallen. Er gaat een behoorlijke voorbereiding aan vooraf. Ook in dit opzicht kent het geestelijke leven de onderwerping aan maat en regel. Let u maar eens op het leven in de natuur. Daar vindt u nooit sprongen en gapingen. Alles heeft er lijn en ontwikkeling, zoetvloeiende overgangen. Het leven kent wasdom.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Beste RJ,
Nimmer mogen we geloof en wedergeboorte scheiden!
Dan je vraag over 'HOOP'. Omdat ik het hier met een gedownloade Bunyanreis moet doen wil ik graag dat je de persoon voor me aanwijst.
Dan je volgende opmerking:
Weet je, beste RJ, wat Bunyan schreef over de enge poort? Aan de voorzijde stond er een tekst die betrekking had op het bevel/nodiging en aan de achterzijde die betrekking had op de troost van de uitverkiezing.
[Veranderd op 4/5/02 door ndonselaar]
Nimmer mogen we geloof en wedergeboorte scheiden!
Dan je vraag over 'HOOP'. Omdat ik het hier met een gedownloade Bunyanreis moet doen wil ik graag dat je de persoon voor me aanwijst.
Dan je volgende opmerking:
Dus jij (RJ) wilt de prediking van de beloften nadrukkelijk verbinden aan de verkiezing.Beste ndonselaar,
Heel simpel bekeken. Christen was zijn hele leven al een uitverkorene, maar nog niet gerechtvaardigd, want hij had niet zijn hele leven deel aan Christus, daarom was hij ook nog geen kind van God.
Weet je, beste RJ, wat Bunyan schreef over de enge poort? Aan de voorzijde stond er een tekst die betrekking had op het bevel/nodiging en aan de achterzijde die betrekking had op de troost van de uitverkiezing.
[Veranderd op 4/5/02 door ndonselaar]
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer: