Buigen onder Gods recht

Gebruikersavatar
Pim
Berichten: 4033
Lid geworden op: 29 dec 2001, 11:42
Locatie: Zuid-Holland
Contacteer:

Bericht door Pim »

Oorspronkelijk gepost door OrckieEn bestrijdingen die zo snel verdwenen zijn, daar mag ook een vraagteken bij gezet worden.
Waar staat dit in de bijbel?

Wat ken je er zelf van Orckie, zou je dat eens uit willen leggen? Ligt jouw zekerheid in de duur van je bestrijdingen?
Hartelijke groet,

Pim.

Het is vandaag een dag van Goede Boodschap. PrekenWeb.nl
jacob

Bericht door jacob »

Beste mannine

je schreef:

Anderzijds als je al dicht bij de Heere mag leven in periode's dan wil Hij ook wel eens Zijn nabijheid laten blijken door je uit Zijn eigen Woord te vertroosten.

Het is toch niet weleens mag ik hopen. Als je een nauwe band hebt met God dan is de zekerheid van het geloof toch altijd aanwezig. Hoe verder van God af, hoe meer een mens weer zelf door het leven moet. Met al haar onrust. bleven we altijd maar dichtbij de Heere. Dan zou deze discussie nooit zijn gevoerd. We moeten niet slecht van de Heere spreken.
Hij KAN en WIL en ZAL in nood volkomen uitkomst geven. Willen we dit eigenlijk wel geloven?

Weet je Mannine wat je met zulke opmerkingen moet doen; ze voor de Heere neerleggen. Je kan je tegen zulke kritiek toch niet verdedigen. En getroost worden door Hem is het meest geweldige wat er is toch?


ps zijn er aanvechtingen in een mensenleven waardoor hij zijn redding in Christus volledig kwijt is? Voor zijn gevoel althans. Het is misschien mogelijk maar waar staat dat in de bijbel? Zelf de doodbrakende Heman had dit niet.



[Aangepast op 15/1/04 door jacob]
Gebruikersavatar
ndonselaar
Berichten: 3105
Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
Contacteer:

Bericht door ndonselaar »

Forummers rustig aan.

Als iemand de gezelschapstheologie tot norma heeft verheven, het zij zo. De Schrift schrijft anders, nl. Jezus verweet Zijn discipelen 'gij kleingelovigen'. Nergens maakt de Schrift van een staan in het ongeloof tot maat. Integendeel Thomas werd vermaand!

Al dat spreken over twijfel, aanvechtingen, niet kunnen geloven, doet bij mij het vermoeden rijzen dat júist het spreken over hét geloof iets is wat men niet durft.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Gebruikersavatar
Pim
Berichten: 4033
Lid geworden op: 29 dec 2001, 11:42
Locatie: Zuid-Holland
Contacteer:

Bericht door Pim »

Oorspronkelijk gepost door Maninne
Beste mensen
Waarschijnlijk ben ik weer te snel geweest met mijn woorden en is de boodschap niet duidelijk genoeg overgekomen.

Mijn bedoeling was te schrijven, dat al worden we aangevochten dat de Heere zo trouw is dat Hij je steeds wil vertroosten als je maar dicht bij Hem blijft.
Door veel zorgen en moeilijkheden waar je wel eens erg mee bezig bent kan het dan gebeuren dat je meer met het dagelijks leven bezig bent (omdat je nu eenmaal in deze wereld leeft en we met zonden besmet blijven) dan met de zekerheid des geloofs.
Diep in mijn hart zit die zekerheid wel maar het kan wel eens bedekt zijn (ik hoop dat ik het goed uitdruk) !
Vaak wil de satan van die zwakheid des geloofs gebruik maken om je aan te vallen met alleslei influisteringen zoals: zie je wel, dit kan niet met genade samen gaan.
Nou kan ik wel weer een heel verhaal op gaan hangen maar ik hoop dat jullie snappen waar ik naar toe wil.
Waarschijnlijk heeft het ook te maken met mijn zwaarmoedige karakter, dat weet ik niet, maar ik weet dat het niet goed is om te twijfelen.
Laten we dankbaar zijn dat de Heere zegt: Mijn genade is u genoeg.
En het is niet desgene die wil, noch desgene die loopt maar des ontfermende Gods.

Mocht het nog onduidelijk zijn schrijf dan even, dat je niet snapt wat ik bedoel dan ga ik eerst even iemand vragen die wat beter in zijn uitdrukkingen onderlegd is om me te vertellen hoe ik nou het beste kan verwoorden wat ik bedoel.
Ben ik nou zo slecht te begrijpen of wíllen jullie niet begrijpen wat ik bedoel?

Ik word hier zooooooooo moe van !!!!
Iedereen begrijpt je alleen Orckie vindt dat als de aanvechting niet zo lang duurt je dan vraagtekens kan zetten of de bevestiging/rust wel van God komt......

A Dieu!
Hartelijke groet,

Pim.

Het is vandaag een dag van Goede Boodschap. PrekenWeb.nl
Orckie

Bericht door Orckie »

Oorspronkelijk gepost door Maninne
Oorspronkelijk gepost door Maninne


Hier schrok ik ook een beetje van en direkt werd ik er ook mee bestreden, zie je wel dat het van jou niet echt is? Maar gelukkig toonde de Heere Zijn nabijheid direkt en mocht ik toch rusten in Zijn volbrachte werk.

De Heere zal in dit moeilijk leven,
Zijn volk een erfdeel nooit begeven!

Gelukkig maar want als het bij ons vandaan moest komen kwam er niks van terecht!

[Aangepast op 14/1/04 door Maninne]
Orckie zei:
nou het kan geen kwaad om het eens echt te onderzoeken hoor! En bestrijdingen die zo snel verdwenen zijn, daar mag ook een vraagteken bij gezet worden. De ouden zeiden altijd: hoe was je ervoor, tijdens en er na? Was het zomaar een gevoel van geruststelling (dat kan ook psychologisch zijn - jezelf maar snel gerust stellen, vrede vrede en geen gevaar) of was er een kennelijke sprake Gods?

Het komt er nauw op aan.


En bedankt Orckie, je hebt je oordeel nogal snel klaar, maar ter geruststelling, ik heb het misschien wat krom uitgedrukt maar dat antwoord kwam niet direkt, maar wel de vertwijfeling. En ik weet heel goed wat de ouden vroeger zeiden want ik heb heel vaak bij die gezelschappen gezeten. Anders zou ik denk ik niet zo schrikken. Anderzijds als je al dicht bij de Heere mag leven in periode's dan wil Hij ook wel eens Zijn nabijheid laten blijken door je uit Zijn eigen Woord te vertroosten.

Misschien is het een idee om eerst eens een u2u te sturen voordat je iemand publiekelijk aanvalt vóór dat je je een oordeel vormt.

Je hebt wel gelijk dat het geen kwaad kan om jezelf nauw te onderzoeken.
Sterker nog, ik doe momenteel niet anders dan worstelen om geloofszekerheid. Misschien kan dat je geruststellen?
En dan gaat het er niet om wat de ouden zeiden (al hadden ze vaak gelijk) maar wat GODS EIGEN WOORD mij te zeggen heeft!
Je maakt me erg verdrietig met je uitspraken.


[Aangepast op 14/1/04 door Maninne]

[Aangepast op 14/1/04 door Maninne] [/quote]


Jammer dat mijn posting zo vreselijk negatief geinterpreteerd wordt.
Wat er in staat is precies hetgeen een ouderling uit bijv. de Oud Gereformeerde Gemeenten je in alle liefde voor zou kunnen houden. Terecht is gewezen op de invloed van de gezelschappen. Alleen proef ik een zware veroordeling van personen die een dergelijke bevindelijk-gereformeerde leer voorstaan. Over oordelen gesproken!

Wie de posting goed naleest kan alleen vinden dat ter aanscherping gewezen wordt op het belang van zelfonderzoek. "Onderzoekt uzelven nauw, ja zeer nauw" (Zef. 2). Arglistig is het hart, meer dan enig ding.

Het is geschreven uit liefde.
Er wordt totaal niets in twijfel getrokken, noch geoordeeld.
Ook gelovigen, die van elkaar mogen geloven dat zij Christus kennen als persoonlijke Zaligmaker mogen en moeten elkaar telkens weer opscherpen en wijzen op de noodzaak van zelfonderzoek en het geen genoegen nemen met wat gevoelens.
Als hetgeen ik schreef hard of liefdeloos is overgekomen biedt ik daarvoor mijn verontschuldiging aan.
Tegelijk wil ik diegenen die dat erin gelezen hebben vragen of zij niet bij zichzelf te rade moeten gaan waarom zij zo scherp zijn als zelfonderzoek benadrukt worden en waarom ze alles best vinden als mensen alles hebben en bezitten.
Ik proef soms een gearriveerd christendom. Of mag op dat gevaar ook al niet gewezen worden? Er mag zeker alleen gewezen worden op het gevaar van een afwijken ter rechter zijde (te zwaar, te bevindelijk). Maar o wee, als je eens wijst op mogelijke gevaren ter linker zijde!
Gebruikersavatar
ndonselaar
Berichten: 3105
Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
Contacteer:

Bericht door ndonselaar »

Orckie eerst post je dit:

De ouden zeiden altijd: hoe was je ervoor, tijdens en er na? Was het zomaar een gevoel van geruststelling (dat kan ook psychologisch zijn - jezelf maar snel gerust stellen, vrede vrede en geen gevaar) of was er een kennelijke sprake Gods?

en je post dit:

Ook gelovigen, die van elkaar mogen geloven dat zij Christus kennen als persoonlijke Zaligmaker mogen en moeten elkaar telkens weer opscherpen en wijzen op de noodzaak van zelfonderzoek en het geen genoegen nemen met wat gevoelens.

Dit is typisch een vorm van een subjectieve godsdienst. Hier is het gevoel de norm voor mijn zekerheid. Het gevoel bepaalt of het echt was. Immers hoe was je ervoor, tijdens en erna. Waarom niet de vraag, waarín was je geloof?

Ook de zinsnede ‘gelovigen die van elkaar mogen geloven dat zij Christus kennen’ geeft dat dat toch wel belangrijk is. Is dan de gemeenschap der heiligen niet belangrijk? Jazeker, maar een ieder die mij belijdt dat Jezus is de Zone Gods en dat Hij is de Zaligmaker is voor mij een broeder of zuster. Zo schrijft de Schrift dat. Niet meer maar het kan ook niet met minder!
Zie bijvoorbeeld de belijdenis van Simeon ‘mijn ogen hebben Uw zaligheid gezien’, niet ‘mijn ogen hebben mijn zaligheid gezien’. Dat laatste leert het subjectivisme. De zekerheid van de zaligheid ligt niet in mijn gevoel, maar dit ligt in het geloof! De rechtvaardige zal immers uit het geloof leven.

Gearriveerd christendom
Een term die we nog al eens horen uit de mond van deze of gene. Ook wordt wel eens geschreven / gesproken ‘Jezus van vijf letters’. Nu gaat het er niet om dat we het geloof in onze achterzak hebben, maar één ding is zeker: buiten Hem is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf. Het anker moet niet in de woelige zee van ons gevoel, maar de anker moet uit in het binnenste Heiligdom. Deze leven niet omdat ze kenmerken bij zichzelf waarnemen en daarop hopen, nee die leven uit die zekerheid dat het heil buiten hun ligt in een Ander. We mogen dan toch terecht zeggen ‘gearriveerd christendom’? Maar zijn ze dan ook gearriveerd in de zaligheid? Nee! Hier is de strijd begonnen, hier hebben ze te striiden tegen de wereld, de satan en hun eigen vlees. Maar gelukkig is het niet hún strijd, maar de strijd ís gestreden, door Hem op de heuvel van Golgotha.

Groeten,
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Orckie

Bericht door Orckie »

Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Orckie eerst post je dit:

De ouden zeiden altijd: hoe was je ervoor, tijdens en er na? Was het zomaar een gevoel van geruststelling (dat kan ook psychologisch zijn - jezelf maar snel gerust stellen, vrede vrede en geen gevaar) of was er een kennelijke sprake Gods?

en je post dit:

Ook gelovigen, die van elkaar mogen geloven dat zij Christus kennen als persoonlijke Zaligmaker mogen en moeten elkaar telkens weer opscherpen en wijzen op de noodzaak van zelfonderzoek en het geen genoegen nemen met wat gevoelens.

Dit is typisch een vorm van een subjectieve godsdienst. Hier is het gevoel de norm voor mijn zekerheid. Het gevoel bepaalt of het echt was. Immers hoe was je ervoor, tijdens en erna. Waarom niet de vraag, waarín was je geloof?

Ook de zinsnede ‘gelovigen die van elkaar mogen geloven dat zij Christus kennen’ geeft dat dat toch wel belangrijk is. Is dan de gemeenschap der heiligen niet belangrijk? Jazeker, maar een ieder die mij belijdt dat Jezus is de Zone Gods en dat Hij is de Zaligmaker is voor mij een broeder of zuster. Zo schrijft de Schrift dat. Niet meer maar het kan ook niet met minder!
Zie bijvoorbeeld de belijdenis van Simeon ‘mijn ogen hebben Uw zaligheid gezien’, niet ‘mijn ogen hebben mijn zaligheid gezien’. Dat laatste leert het subjectivisme. De zekerheid van de zaligheid ligt niet in mijn gevoel, maar dit ligt in het geloof! De rechtvaardige zal immers uit het geloof leven.

Gearriveerd christendom
Een term die we nog al eens horen uit de mond van deze of gene. Ook wordt wel eens geschreven / gesproken ‘Jezus van vijf letters’. Nu gaat het er niet om dat we het geloof in onze achterzak hebben, maar één ding is zeker: buiten Hem is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf. Het anker moet niet in de woelige zee van ons gevoel, maar de anker moet uit in het binnenste Heiligdom. Deze leven niet omdat ze kenmerken bij zichzelf waarnemen en daarop hopen, nee die leven uit die zekerheid dat het heil buiten hun ligt in een Ander. We mogen dan toch terecht zeggen ‘gearriveerd christendom’? Maar zijn ze dan ook gearriveerd in de zaligheid? Nee! Hier is de strijd begonnen, hier hebben ze te striiden tegen de wereld, de satan en hun eigen vlees. Maar gelukkig is het niet hún strijd, maar de strijd ís gestreden, door Hem op de heuvel van Golgotha.

Groeten,

Ik ben het wel met je eens, Niek, en zie je posting als een belangrijke aanvulling op wat ik eerder schreef (kennelijk ben ik zelf ook af en toe wat eenzijdig...).
Maar ik zou toch nog wel van jou willen weten, als iemand beweert "in Jezus" te zijn, maar verder bespeur je daar in de vruchten niet veel van (leeft zich uit in de zonde om maar wat te noemen), leg jij die persoon dan de handen op? Zo uit je posting te lezen wel! Ik vind het gevaarlijk als je maar af moet gaan op wat iemand zegt. We weten allemaal dat de werkelijkheid wel eens anders kan zijn. En als het goed is, leggen we niet alles en iedereen zomaar de handen op, maar mogen en MOETEN we ook wel eens in liefde waarschuwen.

Ondertussen is me natuurlijk duidelijk geworden dat dit alles geen betrekking heeft op Mannine, verre van dat. Maar, dat moeten we toch allen toegeven, als je in een zakelijke discussie dingetjes uit je persoonlijk zieleleven gaat inbrengen zonder volledig te zijn, dan is het niet vreemd als daar op gereageerd wordt. Dus ik zou willen pleiten dat men voorzichtig is in het reageren op zoiets (dat geld dan mezelf want ik was te snel en niet goed ge-informeerd) maar ik zou toch ook zeker er voor willen pleiten om ZEER terughoudend te zijn in het vermelden van ervaringen uit je eigen zieleleven in een zakelijke discussie over een theologisch thema, want daarmee verlam je ook de discussie, zeker als iedereen over je heen valt als daarop gereageerd wordt.
erdna

Bericht door erdna »

Beste mensen,

ik ben geen moderator, maar wel initiator van deze discussie.
Vandaar dat ik voor de goede orde Orckie en Mannine wil vragen zich koest te houden, zodat we de draad weer inhoudelijk oppakken.

Ik vond een mooi stukje in een meditatie over 1 Kon. 21:17 – 29.


Gods heilig recht
“Ik heb u gevondenâ€
Lecram

Bericht door Lecram »

We roepen wel met z'n allen om het buigen onder Gods recht, maar niemand geeft nu aan wat daar naar zijn/haar beleving concreet mee bedoeld wordt. Sommige mensen met wie ik wel eens spreek beginnen gelijk te zeggen: "Maar Sion zal door recht verlost worden." Dat staat heel degelijk, maar wat bedoel je er nu mee? Dat je de oordelen van God gevoeld met hebben in je leven? Of dat je erkent dat je naar recht verloren moet gaan? Of dat je eerst veroordeeld moet worden door het recht van God?
Of misschien nog wat anders?

Wanneer het erom gaat dat we erkennen dat we Gods toorn verdiend hebben en verdiend verloren moeten gaan, dan kan ik er mee inkomen. Maar komt die erkenning niet alleen daaruit voort als we ons zelf in het licht van Gods heerlijkheid en liefde hebben gezien? Dan is het vanuit een verwondering dat Jezus aan het recht van God heeft voldaan, dat Hij in onze plaats heeft willen lijden en sterven. Deze zaken gaan gelijk op met elkaar en kunnen niet worden gescheiden van elkaar. Dat wordt helaas maar te vaak gedaan.

[Aangepast op 15/1/04 door Lecram]
Gebruikersavatar
Pim
Berichten: 4033
Lid geworden op: 29 dec 2001, 11:42
Locatie: Zuid-Holland
Contacteer:

Bericht door Pim »

Orckie,

Kan je in dit soort discussies meepraten als je het niet persoonlijk beleefd hebt? En kunnen we theorie en praktijk zo strikt scheiden? Lopen we niet het gevaar te praten over zaken waar we niets van beleefd hebben? (ik zeg niet dat jij het niet beleefd hebt, maar je wilt de zaken zo strikt scheiden zeg je)

Ben jij trouwens ouderling in de Oud Gereformeerde Gemeente? Of wordt er zo door ouderlingen tegen jou gedaan?

[Aangepast op 15/1/04 door Pim]
Hartelijke groet,

Pim.

Het is vandaag een dag van Goede Boodschap. PrekenWeb.nl
Lecram

Bericht door Lecram »

Jammer dat mijn posting zo vreselijk negatief geinterpreteerd wordt.

Hoe bedoel je negatief? Heeft een zin als: "En bestrijdingen die zo snel verdwenen zijn, daar mag ook een vraagteken bij gezet worden." dan geen negatieve lading?

Wat er in staat is precies hetgeen een ouderling uit bijv. de Oud Gereformeerde Gemeenten je in alle liefde voor zou kunnen houden.

Wanneer Maninne behoefte zou hebben om door OGG ouderlingen beoordeeld te worden, zou ze daar wel lid zijn geweest. En wat betreft die liefde: dat is dan wel een misplaatste liefde.

Terecht is gewezen op de invloed van de gezelschappen. Alleen proef ik een zware veroordeling van personen die een dergelijke bevindelijk-gereformeerde leer voorstaan. Over oordelen gesproken!

Dit was geen gereformeerd-bevindelijke leer, laat staan een schriftuurlijk bevindelijke leer. Laten we het op gezelschaps-bevindelijke leer houden. Dan adviseer ik toch maar (weer) eens het boek van ds. C. Harinck te gaan lezen, De toeleidende weg tot Christus.

Wie de posting goed naleest kan alleen vinden dat ter aanscherping gewezen wordt op het belang van zelfonderzoek. "Onderzoekt uzelven nauw, ja zeer nauw" (Zef. 2). Arglistig is het hart, meer dan enig ding.

Wat voor aanscherping bedoel je? Als iemands beleving in de grond wordt getrapt, is dat een aanscherping? Waar lees ik in je posting dat we ons alleen aan Hem moeten toevertrouwen? Dat lezen we gelukkig wel heel vaak in de Schrift.
En juist het feit dat ons hart arglistig is, moet ons argwanend maken naar onze eigen beleving en ons geheel doen toevertrouwen aan Christus en Hem alleen. En dat is wat Maninne deed: "Maar gelukkig toonde de Heere Zijn nabijheid direkt en mocht ik toch rusten in Zijn volbrachte werk"

Het is geschreven uit liefde.
Er wordt totaal niets in twijfel getrokken, noch geoordeeld.


Dan wil ik je vragen waar je deze zin dan onder wil plaatsen:

En bestrijdingen die zo snel verdwenen zijn, daar mag ook een vraagteken bij gezet worden.

Is dat geen kwalificatie van een bepaalde beleving die iemand hier openhartig neerschrijft?

Ook gelovigen, die van elkaar mogen geloven dat zij Christus kennen als persoonlijke Zaligmaker mogen en moeten elkaar telkens weer opscherpen en wijzen op de noodzaak van zelfonderzoek en het geen genoegen nemen met wat gevoelens.

Nu spreek je jezelf tegen. We moeten een bepaalde hoeveelheid bestrijdingen hebben, maar mogen geen genoegen nemen met wat gevoelens.
Laten we elkaar opscherpen in het geloof en niet in het gevoel.

Als hetgeen ik schreef hard of liefdeloos is overgekomen biedt ik daarvoor mijn verontschuldiging aan.
Tegelijk wil ik diegenen die dat erin gelezen hebben vragen of zij niet bij zichzelf te rade moeten gaan waarom zij zo scherp zijn als zelfonderzoek benadrukt worden en waarom ze alles best vinden als mensen alles hebben en bezitten.


Hier geef je dus weer een kwalificatie aan. Die opmerking was volkomen misplaatst en daarom wordt er scherp op gereageerd, gelukkig wel.

Ik proef soms een gearriveerd christendom. Of mag op dat gevaar ook al niet gewezen worden? Er mag zeker alleen gewezen worden op het gevaar van een afwijken ter rechter zijde (te zwaar, te bevindelijk). Maar o wee, als je eens wijst op mogelijke gevaren ter linker zijde!

Er was helemaal geen sprake van een gevaar om ter linker zijde af te wijken. Hier was sprake van een schriftuurlijk geloven en rusten op het werk van Christus alleen.
Egbert
Berichten: 1334
Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:17

Bericht door Egbert »

Oorspronkelijk gepost door erdna
Maar weet u wat nu het grote verschil is tussen Achab en Gods kinderen? Zij leren door de liefde onder Gods heilig recht buigen, zij worden het hartelijk eens gemaakt met dat recht, ook al moet het hen voor eeuwig veroordelen. Zij leren het recht omhelzen. Dat is de liefde. Dat is uit de bediening van Christus, Die volmaakt met Gods recht verenigd was toen Hij de diepte is ingegaan. De liefde leert God rechtvaardigen en doorleven dat Hij volmaakt en rechtvaardig is, dat Zijn oordeel rust op de allerbeste wetten.
Maar waar wij onvoorwaardelijk leren buigen onder Gods wrekend recht, daar zal de Heere ons oog openen voor het vervulde recht Gods. Christus heeft immers het recht vervuld, in de plaats van ellendige en schuldige zondaren.

[Aangepast op 15/1/04 door erdna]
Kan iemand mij eens uitleggen wat hier precies mee wordt bedoelt [met dik gedrukte]. Ik ben [misschien] helaas niet zo op de hoogte van gezelschapstaal [maar mis eigenlijk nog meer de betekenis van bepaalde uitdrukkingen] en waar het te vinden is in de bijbel.
Met vriendelijke groet, Egbert.

Maar indien gij elkander bijt en vereet, zie toe, dat gij van elkander niet verteerd wordt.
Galaten 5:15

ps. iedereen die jarig is geweest of iets anders memorabels heeft meegemaakt is hierbij gefeliciteerd, alle anderen veel sterkte.
Gebruikersavatar
memento
Berichten: 11339
Lid geworden op: 29 dec 2001, 11:42

Bericht door memento »

We roepen wel met z'n allen om het buigen onder Gods recht, maar niemand geeft nu aan wat daar naar zijn/haar beleving concreet mee bedoeld wordt. Sommige mensen met wie ik wel eens spreek beginnen gelijk te zeggen: "Maar Sion zal door recht verlost worden." Dat staat heel degelijk, maar wat bedoel je er nu mee? Dat je de oordelen van God gevoeld met hebben in je leven? Of dat je erkent dat je naar recht verloren moet gaan? Of dat je eerst veroordeeld moet worden door het recht van God?
Of misschien nog wat anders?
De term 'buigen onder Gods recht' is vaag, en de uitleg erover is vaak niet eenduidig. Om maar wat dingen te noemen
1) Het is het zichzelf veroordeeld zien door de wet, in de zin dat men hun zonden ziet
2) In relatie tot de vierschaarbeleving: Gods recht liever krijgen dan eigen zaligheid

Wanneer het erom gaat dat we erkennen dat we Gods toorn verdiend hebben en verdiend verloren moeten gaan, dan kan ik er mee inkomen. Maar komt die erkenning niet alleen daaruit voort als we ons zelf in het licht van Gods heerlijkheid en liefde hebben gezien? Dan is het vanuit een verwondering dat Jezus aan het recht van God heeft voldaan, dat Hij in onze plaats heeft willen lijden en sterven. Deze zaken gaan gelijk op met elkaar en kunnen niet worden gescheiden van elkaar. Dat wordt helaas maar te vaak gedaan.
Die scheiding komt voor uit
1) Het dogmatisch denken, waarin het kennen van God als rechter, het kennen van eigen zonden en het kennen van Christus (als verlosser) gesheiden zijn.
2) De bevinding van sommigen van Gods volk die God eerst als rechter leren kennen, en zich moeten beklagen over hun zonden, zonder zicht op Christus

Maargoed, strikt gesproken blijven er 2 meningen, die nooit met elkaar verzoent gaan worden, nl. de mening dat het onmogelijk is om zondekennis te hebben zonder zicht te hebben op Christus, en de mening dat het kan zijn dat een mens eerst God leert zien als heerlijke God, als vertoornd rechter, vanwege zijn zonden, en dat Christus pas later aan de ziel word geopenbaard.

Maar ik denk dat beide partijen het er mee eens zijn dat het buigen onder Gods recht voortkomt uit de wedergeboorte.

[Aangepast op 15/1/04 door memento]
Gebruikersavatar
ndonselaar
Berichten: 3105
Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
Contacteer:

Bericht door ndonselaar »

Maar ik denk dat beide partijen het er mee eens zijn dat het buigen onder Gods recht voortkomt uit de wedergeboorte.
En dat in die wedergeboorte gelijktijdig het rechtvaardigend geloof wordt geplant.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Plaats reactie