DDD schreef: ↑17 jan 2024, 21:48

Job schreef: ↑17 jan 2024, 19:42

HHR schreef: ↑17 jan 2024, 19:22 Dit soort voorbeelden inderdaad.
Of gekozen kandidaten die door een rechtsere consulent werden gecanceld.

Wat bedoel je met cancellen?

Ik ben over het beroepingswerk als geestelijk proces ook genuanceerder gaan denken. Wij als vacante gemeente in de randstad zijn gezegend met vele gastpredikanten (en een actieve regelaar ). En dan hebben ook nog eens een zeer fijne consulent. Ik merk dat velen het onwillekeurig toch heel fijn vinden om zoveel verschillende personen op de preekstoel te hebben. Eerlijk: ik ook best wel. Ik ben er mijn kerkverband nog meer door gaan liefhebben.

Maar het gemis van een eigen dominee is daardoor niet al te erg nood bij velen (ik zeg niet bij iedereen). Ik kan een beroep vanuit onze gemeente dan ook niet altijd (!) een geestelijke roepstem noemen. Dat is natuurlijk niet goed te praten. Je vraagt iets terwijl je het niet eenparig meent. Principieel begreep ik wijlen dhr. Phillibert eigenlijk wel daarin. Niet dat het kerkelijk verantwoord was/is, zijn standpunt. Ik vind het wel een worsteling.

Dat komt door de mijns inziens heel spijtige gewoonte om een gemeente de hele zondag één predikant te laten horen. Ik begrijp ook niet zo goed waar dat vandaan komt. In andere kerken is dat al tientallen jaren niet meer de gewoonte, en terecht. Maar als de eigen predikant drie keer per maand preekt, zullen veel gemeenteleden een eigen predikant juist wél waardevol vinden.

Zeeuw schreef: ↑17 jan 2024, 18:56

pierre27 schreef: ↑17 jan 2024, 18:18

Zeeuw schreef: ↑17 jan 2024, 18:04

Geytenbeekje schreef: ↑17 jan 2024, 18:00
Als je diep in het hart niet kan antwoorden op de vragen die gesteld worden, moet je het dan toch aannemen?

Dat is dus het 'niet vrijmoedig' excuus. Ja, dan mag je Gods roeping gebruiken om die roeping vast te maken. Natuurlijk mag er onzekerheid zijn: 'kan ik dat wel?', maar we mogen toch van harte geloven dat de Heere hen die Hij roept ook bekwaam zal maken.

Ik ken de worsteling van mensen die geen vrijmoedigheid hadden om het aan te nemen. Dat zal wellicht per kerkverband verschillend kunnen liggen. Ik blijf daar toch iets voorzichtig in.

Ja, die ken ik ook. Maar de basis is m.i. dat je daarmee de vrijmoedigheid neemt om een Goddelijk beroep af te wijzen. Tenzij er zware zonden, of zware praktische redenen zijn (wat betekent dat de kerkenraad haar leden maar slecht kent), blijf ik erbij dat 'geen vrijmoedigheid' geen reden mag zijn.

Job schreef: ↑17 jan 2024, 22:04

DDD schreef: ↑17 jan 2024, 21:48

Job schreef: ↑17 jan 2024, 19:42

HHR schreef: ↑17 jan 2024, 19:22 Dit soort voorbeelden inderdaad.
Of gekozen kandidaten die door een rechtsere consulent werden gecanceld.

Wat bedoel je met cancellen?

Ik ben over het beroepingswerk als geestelijk proces ook genuanceerder gaan denken. Wij als vacante gemeente in de randstad zijn gezegend met vele gastpredikanten (en een actieve regelaar ). En dan hebben ook nog eens een zeer fijne consulent. Ik merk dat velen het onwillekeurig toch heel fijn vinden om zoveel verschillende personen op de preekstoel te hebben. Eerlijk: ik ook best wel. Ik ben er mijn kerkverband nog meer door gaan liefhebben.

Maar het gemis van een eigen dominee is daardoor niet al te erg nood bij velen (ik zeg niet bij iedereen). Ik kan een beroep vanuit onze gemeente dan ook niet altijd (!) een geestelijke roepstem noemen. Dat is natuurlijk niet goed te praten. Je vraagt iets terwijl je het niet eenparig meent. Principieel begreep ik wijlen dhr. Phillibert eigenlijk wel daarin. Niet dat het kerkelijk verantwoord was/is, zijn standpunt. Ik vind het wel een worsteling.

Dat komt door de mijns inziens heel spijtige gewoonte om een gemeente de hele zondag één predikant te laten horen. Ik begrijp ook niet zo goed waar dat vandaan komt. In andere kerken is dat al tientallen jaren niet meer de gewoonte, en terecht. Maar als de eigen predikant drie keer per maand preekt, zullen veel gemeenteleden een eigen predikant juist wél waardevol vinden.

Het zou gelijk veel werkdruk schelen. Is daar weleens een officiële vraag over gesteld/uitspraak over gedaan binnen de Gereformeerde Gemeenten eigenlijk?

Tiberius schreef: ↑18 jan 2024, 07:56

Zeeuw schreef: ↑17 jan 2024, 18:56

pierre27 schreef: ↑17 jan 2024, 18:18

Zeeuw schreef: ↑17 jan 2024, 18:04 Dat is dus het 'niet vrijmoedig' excuus. Ja, dan mag je Gods roeping gebruiken om die roeping vast te maken. Natuurlijk mag er onzekerheid zijn: 'kan ik dat wel?', maar we mogen toch van harte geloven dat de Heere hen die Hij roept ook bekwaam zal maken.

Ik ken de worsteling van mensen die geen vrijmoedigheid hadden om het aan te nemen. Dat zal wellicht per kerkverband verschillend kunnen liggen. Ik blijf daar toch iets voorzichtig in.

Ja, die ken ik ook. Maar de basis is m.i. dat je daarmee de vrijmoedigheid neemt om een Goddelijk beroep af te wijzen. Tenzij er zware zonden, of zware praktische redenen zijn (wat betekent dat de kerkenraad haar leden maar slecht kent), blijf ik erbij dat 'geen vrijmoedigheid' geen reden mag zijn.

Ik begrijp wat je zegt, Zeeuw, maar ben het niet met je eens.
Het is inderdaad zeker waar dat God roept dóór de roeping van de gemeente heen. Maar als dat het enige is, zou ik zo'n beroep toch niet aannemen, in welk ambt dan ook. En ik zou mensen desgevraagd ook afraden om zo'n beroep aan te nemen.
Ik zou ook daarbij duidelijk Gods roeping (of in ieder geval: Zijn bevestiging van de roep van de gemeente) willen ervaren vanuit Zijn Woord; vóór of na de stemming.

Die twee lichten moeten allebei op groen staan.
Zo niet, dan moet je m.i. een beroep niet aannemen.

Het kan zijn dat je een roeping ervaart, maar er geen beroep/bevestiging van de gemeente komt.
Maar het kan ook andersom: dat er een beroep van de gemeente komt, maar je ervaart daar Gods stem niet in. Dat laatste kan je bestempelen als 'geen vrijmoedigheid'.

Zeeuw schreef: ↑18 jan 2024, 08:37

Tiberius schreef: ↑18 jan 2024, 07:56

Zeeuw schreef: ↑17 jan 2024, 18:56

pierre27 schreef: ↑17 jan 2024, 18:18

Ik ken de worsteling van mensen die geen vrijmoedigheid hadden om het aan te nemen. Dat zal wellicht per kerkverband verschillend kunnen liggen. Ik blijf daar toch iets voorzichtig in.

Ja, die ken ik ook. Maar de basis is m.i. dat je daarmee de vrijmoedigheid neemt om een Goddelijk beroep af te wijzen. Tenzij er zware zonden, of zware praktische redenen zijn (wat betekent dat de kerkenraad haar leden maar slecht kent), blijf ik erbij dat 'geen vrijmoedigheid' geen reden mag zijn.

Ik begrijp wat je zegt, Zeeuw, maar ben het niet met je eens.
Het is inderdaad zeker waar dat God roept dóór de roeping van de gemeente heen. Maar als dat het enige is, zou ik zo'n beroep toch niet aannemen, in welk ambt dan ook. En ik zou mensen desgevraagd ook afraden om zo'n beroep aan te nemen.
Ik zou ook daarbij duidelijk Gods roeping (of in ieder geval: Zijn bevestiging van de roep van de gemeente) willen ervaren vanuit Zijn Woord; vóór of na de stemming.

Die twee lichten moeten allebei op groen staan.
Zo niet, dan moet je m.i. een beroep niet aannemen.

Het kan zijn dat je een roeping ervaart, maar er geen beroep/bevestiging van de gemeente komt.
Maar het kan ook andersom: dat er een beroep van de gemeente komt, maar je ervaart daar Gods stem niet in. Dat laatste kan je bestempelen als 'geen vrijmoedigheid'.

M.i. is het beroep van de gemeente, mitsdien van Gods zelf, Gods stem.
En ja, ook dat vraagt zorgvuldigheid in de kandidaatstelling. Maar als een man normaal kerkelijk meeleeft, redelijke gaven mag hebben ontvangen en als ouderling en eigenlijk als diaken ook, aan het Avondmaal mag gaan, dan is dat voldoende om te beroepen. Dan moet er geen menselijk redeneren tussen gezet worden. De Heere maakt bekwaam, wat niet wil zeggen: perfect.

Job schreef: ↑17 jan 2024, 19:42

Wat bedoel je met cancellen?

"gezegend met vele gastpredikanten (en een actieve regelaar ). Ik merk dat velen het onwillekeurig toch heel fijn vinden om zoveel verschillende personen op de preekstoel te hebben. Eerlijk: ik ook best wel.

Maar het gemis van een eigen dominee is daardoor niet al te erg nood bij velen (ik zeg niet bij iedereen).

Tiberius schreef: ↑18 jan 2024, 09:07

Zeeuw schreef: ↑18 jan 2024, 08:37

Tiberius schreef: ↑18 jan 2024, 07:56

Zeeuw schreef: ↑17 jan 2024, 18:56 Ja, die ken ik ook. Maar de basis is m.i. dat je daarmee de vrijmoedigheid neemt om een Goddelijk beroep af te wijzen. Tenzij er zware zonden, of zware praktische redenen zijn (wat betekent dat de kerkenraad haar leden maar slecht kent), blijf ik erbij dat 'geen vrijmoedigheid' geen reden mag zijn.

Ik begrijp wat je zegt, Zeeuw, maar ben het niet met je eens.
Het is inderdaad zeker waar dat God roept dóór de roeping van de gemeente heen. Maar als dat het enige is, zou ik zo'n beroep toch niet aannemen, in welk ambt dan ook. En ik zou mensen desgevraagd ook afraden om zo'n beroep aan te nemen.
Ik zou ook daarbij duidelijk Gods roeping (of in ieder geval: Zijn bevestiging van de roep van de gemeente) willen ervaren vanuit Zijn Woord; vóór of na de stemming.

Die twee lichten moeten allebei op groen staan.
Zo niet, dan moet je m.i. een beroep niet aannemen.

Het kan zijn dat je een roeping ervaart, maar er geen beroep/bevestiging van de gemeente komt.
Maar het kan ook andersom: dat er een beroep van de gemeente komt, maar je ervaart daar Gods stem niet in. Dat laatste kan je bestempelen als 'geen vrijmoedigheid'.

M.i. is het beroep van de gemeente, mitsdien van Gods zelf, Gods stem.
En ja, ook dat vraagt zorgvuldigheid in de kandidaatstelling. Maar als een man normaal kerkelijk meeleeft, redelijke gaven mag hebben ontvangen en als ouderling en eigenlijk als diaken ook, aan het Avondmaal mag gaan, dan is dat voldoende om te beroepen. Dan moet er geen menselijk redeneren tussen gezet worden. De Heere maakt bekwaam, wat niet wil zeggen: perfect.

Dit ben ik toch niet met je eens.
Het kan zijn dat iemand dat als zodanig ervaart (=Gods stem in de beroeping door de gemeente), en dan is dat goed.
Maar als dat niet het geval is, zou ik het ambt niet aannemen.
Het klassieke bevestigingsformulier vraagt zoiets als: 'voel je dat in je hart?'. Als je dat niet voelt, zou ik geen vrijmoedigheid hebben om daar 'ja' op te antwoorden.
Maar goed, misschien zie ik het wel verkeerd en denk ik er te zwaar over.

CvdW schreef: ↑18 jan 2024, 09:52

Tiberius schreef: ↑18 jan 2024, 09:07

Zeeuw schreef: ↑18 jan 2024, 08:37

Tiberius schreef: ↑18 jan 2024, 07:56
Ik begrijp wat je zegt, Zeeuw, maar ben het niet met je eens.
Het is inderdaad zeker waar dat God roept dóór de roeping van de gemeente heen. Maar als dat het enige is, zou ik zo'n beroep toch niet aannemen, in welk ambt dan ook. En ik zou mensen desgevraagd ook afraden om zo'n beroep aan te nemen.
Ik zou ook daarbij duidelijk Gods roeping (of in ieder geval: Zijn bevestiging van de roep van de gemeente) willen ervaren vanuit Zijn Woord; vóór of na de stemming.

Die twee lichten moeten allebei op groen staan.
Zo niet, dan moet je m.i. een beroep niet aannemen.

Het kan zijn dat je een roeping ervaart, maar er geen beroep/bevestiging van de gemeente komt.
Maar het kan ook andersom: dat er een beroep van de gemeente komt, maar je ervaart daar Gods stem niet in. Dat laatste kan je bestempelen als 'geen vrijmoedigheid'.

M.i. is het beroep van de gemeente, mitsdien van Gods zelf, Gods stem.
En ja, ook dat vraagt zorgvuldigheid in de kandidaatstelling. Maar als een man normaal kerkelijk meeleeft, redelijke gaven mag hebben ontvangen en als ouderling en eigenlijk als diaken ook, aan het Avondmaal mag gaan, dan is dat voldoende om te beroepen. Dan moet er geen menselijk redeneren tussen gezet worden. De Heere maakt bekwaam, wat niet wil zeggen: perfect.

Dit ben ik toch niet met je eens.
Het kan zijn dat iemand dat als zodanig ervaart (=Gods stem in de beroeping door de gemeente), en dan is dat goed.
Maar als dat niet het geval is, zou ik het ambt niet aannemen.
Het klassieke bevestigingsformulier vraagt zoiets als: 'voel je dat in je hart?'. Als je dat niet voelt, zou ik geen vrijmoedigheid hebben om daar 'ja' op te antwoorden.
Maar goed, misschien zie ik het wel verkeerd en denk ik er te zwaar over.

Kan het volgende ook meegenomen worden?
Een kerkenraad stelt een groslijst op. Hier staan al niet alle mannelijke lidmaten op. (volgens mij gaat het hier al fout)
Hierna gaan de kerkenraadsleden meerdere namen noteren afkomstig van de groslijst. Uiteindelijk komt er een tweetal naar voren.
Mijn punt is dat een mannelijk lidmaat (onberispelijk) niet op tweetal kan komen, omdat de kerkenraad dit komt tegen te houden middels een niet complete groslijst.

CvdW schreef: ↑18 jan 2024, 09:58 Zoals ik beschrijf is dit op de ledenvergadering uitgelegd.
In principe hoeft er vooraf geen vrije stemming te zijn.

Geytenbeekje schreef: ↑18 jan 2024, 10:04

CvdW schreef: ↑18 jan 2024, 09:58 Zoals ik beschrijf is dit op de ledenvergadering uitgelegd.
In principe hoeft er vooraf geen vrije stemming te zijn.

In de GG wellicht niet maar in veel HHG gemeenten heb je dit wel.

Tiberius schreef: ↑18 jan 2024, 10:31

Geytenbeekje schreef: ↑18 jan 2024, 10:04

CvdW schreef: ↑18 jan 2024, 09:58 Zoals ik beschrijf is dit op de ledenvergadering uitgelegd.
In principe hoeft er vooraf geen vrije stemming te zijn.

In de GG wellicht niet maar in veel HHG gemeenten heb je dit wel.

In de meeste GG's wel overigens.

Tiberius schreef: ↑18 jan 2024, 09:07

Zeeuw schreef: ↑18 jan 2024, 08:37

Tiberius schreef: ↑18 jan 2024, 07:56

Zeeuw schreef: ↑17 jan 2024, 18:56 Ja, die ken ik ook. Maar de basis is m.i. dat je daarmee de vrijmoedigheid neemt om een Goddelijk beroep af te wijzen. Tenzij er zware zonden, of zware praktische redenen zijn (wat betekent dat de kerkenraad haar leden maar slecht kent), blijf ik erbij dat 'geen vrijmoedigheid' geen reden mag zijn.

Ik begrijp wat je zegt, Zeeuw, maar ben het niet met je eens.
Het is inderdaad zeker waar dat God roept dóór de roeping van de gemeente heen. Maar als dat het enige is, zou ik zo'n beroep toch niet aannemen, in welk ambt dan ook. En ik zou mensen desgevraagd ook afraden om zo'n beroep aan te nemen.
Ik zou ook daarbij duidelijk Gods roeping (of in ieder geval: Zijn bevestiging van de roep van de gemeente) willen ervaren vanuit Zijn Woord; vóór of na de stemming.

Die twee lichten moeten allebei op groen staan.
Zo niet, dan moet je m.i. een beroep niet aannemen.

Het kan zijn dat je een roeping ervaart, maar er geen beroep/bevestiging van de gemeente komt.
Maar het kan ook andersom: dat er een beroep van de gemeente komt, maar je ervaart daar Gods stem niet in. Dat laatste kan je bestempelen als 'geen vrijmoedigheid'.

M.i. is het beroep van de gemeente, mitsdien van Gods zelf, Gods stem.
En ja, ook dat vraagt zorgvuldigheid in de kandidaatstelling. Maar als een man normaal kerkelijk meeleeft, redelijke gaven mag hebben ontvangen en als ouderling en eigenlijk als diaken ook, aan het Avondmaal mag gaan, dan is dat voldoende om te beroepen. Dan moet er geen menselijk redeneren tussen gezet worden. De Heere maakt bekwaam, wat niet wil zeggen: perfect.

Dit ben ik toch niet met je eens.
Het kan zijn dat iemand dat als zodanig ervaart (=Gods stem in de beroeping door de gemeente), en dan is dat goed.
Maar als dat niet het geval is, zou ik het ambt niet aannemen.
Het klassieke bevestigingsformulier vraagt zoiets als: 'voel je dat in je hart?'. Als je dat niet voelt, zou ik geen vrijmoedigheid hebben om daar 'ja' op te antwoorden.
Maar goed, misschien zie ik het wel verkeerd en denk ik er te zwaar over.