P sr. en P jr.
Jullie hebben het allebei over iemand anders.

helma schreef:P sr. en P jr.
Jullie hebben het allebei over iemand anders.

oom Pup was P jr te Kampen

Mara schreef:

-DIA- schreef:

Hendrikus schreef:

Mara schreef:Zelf zei hij geen andere behoefte te hebben dan 'met de gouden emmer des geloofs te mogen putten uit die grondeloze bornput van Jezus' vernedering en verhoging
en het water des levens uit te gieten".
citaat van ds P. Honkoop.

Ik kan er niets aan doen, maar ik vind het wel mooi.
Ik heb hem nooit horen preken, iemand hier wel?

oom Pup, jazeker.

Of was het zijn vader? Dat was ook P. Honkoop

Zaterdag in een preek van ds. J. Karens werd hij nog aangehaald:
"Jan, als je ouder mag worden, dan zullen ze je niet meer dulden.
Dan zul je uitgeworpen worden."
Hierin had ds. Honkoop wel een goed zicht op de tijd waarin hij
leefde.

Hendrikus: ik weet niet hoe oud jij bent, maar ds Honkoop is in 1963 overleden!
Ik heb hem zelfs nooit op een bandje gehoord, ik weet niet of deze ds hieraan zijn medewerking verleende?

Dat is de predikant die mij gedoopt heeft.
Hij stond hier in Rijssen tot 1955 of 1956 (zou het even moeten nakijken)

Hendrikus schreef:

helma schreef:P sr. en P jr.
Jullie hebben het allebei over iemand anders.

oom Pup was P jr te Kampen

En ds. P. Honkoop sr. was zijn vader, die heeft mij nog gedoopt.
Toen de Noorderkerk werd gebouwd, zei een ouderling tegen hem: dominee,
de kerk schiet al mooi op! Hij vertrouwde die ouderling toe: Maar als die
kerk klaar is, dan is mijn werk hier ook klaar.
De Noorderkerk is in 1955 in gebruik genomen door ds. P. Honkoop. Maar
niet lang daarna moest hij een beroep aannemen naar Yerseke, dat hem
al lang op zijn hart gebonden was.

-DIA- schreef: Dat is de predikant die mij gedoopt heeft.
Hij stond hier in Rijssen tot 1955 of 1956 (zou het even moeten nakijken)

http://www.digibron.nl/search/detail/01 ... -rijssen/3

Mara schreef:Dat de taal verarmt, ben ik direct met je eens.
Ik spreek als het over mezelf gaat, toch altijd wel met grote terughoudendheid en schroom.
Er viel mij onlangs iets op in het gebed.
Meestal zei ds: heb dank dat... en dat gaat meestal met de aanspreekvorm Gij, gepaard.
En hoor ik nu vaker: dank u wel dat...
En dan zal er wel gezegd worden: waar let je op, en het zal ook wel onbelangrijk zijn, maar mij viel het op.
Leeftijd predikant zegt niet altijd wat trouwens!

Het valt mij ook wel op.
Ik mis nogal eens de gestalte van een diepe verootmoediging, het besef dat men
niet als tot een gelijke spreekt.
Abraham wist dat hij stof en as was, en verfoeide zich. Daniël een treffelijk man,
wist zich mede schuldig en kwam ook op uit de ootmoed en de diepte.
We lezen dat in feite van velen. De ouden zeiden al: Tegenwoordig begint het
met "wij danken U en het eindigt met 'wij danken U". Ze bedoelden dat er zo
weinig verootmoediging en besef van eigen geringheid en weinig besef was tot
Wie, ze spraken, dat Hoge, heilige, majestueuze Wezen.

Hendrikus schreef:

-DIA- schreef: Dat is de predikant die mij gedoopt heeft.
Hij stond hier in Rijssen tot 1955 of 1956 (zou het even moeten nakijken)

http://www.digibron.nl/search/detail/01 ... -rijssen/3

Mooi verslag!

-DIA- schreef:

Mara schreef:Dat de taal verarmt, ben ik direct met je eens.
Ik spreek als het over mezelf gaat, toch altijd wel met grote terughoudendheid en schroom.
Er viel mij onlangs iets op in het gebed.
Meestal zei ds: heb dank dat... en dat gaat meestal met de aanspreekvorm Gij, gepaard.
En hoor ik nu vaker: dank u wel dat...
En dan zal er wel gezegd worden: waar let je op, en het zal ook wel onbelangrijk zijn, maar mij viel het op.
Leeftijd predikant zegt niet altijd wat trouwens!

Het valt mij ook wel op.
Ik mis nogal eens de gestalte van een diepe verootmoediging, het besef dat men
niet als tot een gelijke spreekt.
Abraham wist dat hij stof en as was, en verfoeide zich. Daniël een treffelijk man,
wist zich mede schuldig en kwam ook op uit de ootmoed en de diepte.
We lezen dat in feite van velen. De ouden zeiden al: Tegenwoordig begint het
met "wij danken U en het eindigt met 'wij danken U". Ze bedoelden dat er zo
weinig verootmoediging en besef van eigen geringheid en weinig besef was tot
Wie, ze spraken, dat Hoge, heilige, majestueuze Wezen.

God aanspreken als 'dat (...) Wezen' lijkt in mijn ogen een teken van weinig besef van Zijn Heiligheid. Ik signaleer wel vaker dat God wordt aangeduid met Wezen, al dan niet vooraf gegaan door een veelvoud aan bijvoegelijke naamwoorden. Ik krijg er altijd zo'n Verlichtingsgevoel van.

Mister schreef:

-DIA- schreef:Ze bedoelden dat er zo
weinig verootmoediging en besef van eigen geringheid en weinig besef was tot
Wie, ze spraken, dat Hoge, heilige, majestueuze Wezen.

God aanspreken als 'dat (...) Wezen' lijkt in mijn ogen een teken van weinig besef van Zijn Heiligheid. Ik signaleer wel vaker dat God wordt aangeduid met Wezen, al dan niet vooraf gegaan door een veelvoud aan bijvoegelijke naamwoorden. Ik krijg er altijd zo'n Verlichtingsgevoel van.

En dat niet alleen, het is nog heel afstandelijk ook.
Waar liefde is tot God en zijn dienst, daar spreek je toch niet van iets afstandelijks als een [reeks bijvoeglijke naamwoorden] Wezen?
Recent werd daar in een preek bij ons nog uitdrukkelijk voor gewaarschuwd.

Mister schreef:

-DIA- schreef:

Mara schreef:Dat de taal verarmt, ben ik direct met je eens.
Ik spreek als het over mezelf gaat, toch altijd wel met grote terughoudendheid en schroom.
Er viel mij onlangs iets op in het gebed.
Meestal zei ds: heb dank dat... en dat gaat meestal met de aanspreekvorm Gij, gepaard.
En hoor ik nu vaker: dank u wel dat...
En dan zal er wel gezegd worden: waar let je op, en het zal ook wel onbelangrijk zijn, maar mij viel het op.
Leeftijd predikant zegt niet altijd wat trouwens!

Het valt mij ook wel op.
Ik mis nogal eens de gestalte van een diepe verootmoediging, het besef dat men
niet als tot een gelijke spreekt.
Abraham wist dat hij stof en as was, en verfoeide zich. Daniël een treffelijk man,
wist zich mede schuldig en kwam ook op uit de ootmoed en de diepte.
We lezen dat in feite van velen. De ouden zeiden al: Tegenwoordig begint het
met "wij danken U en het eindigt met 'wij danken U". Ze bedoelden dat er zo
weinig verootmoediging en besef van eigen geringheid en weinig besef was tot
Wie, ze spraken, dat Hoge, heilige, majestueuze Wezen.

God aanspreken als 'dat (...) Wezen' lijkt in mijn ogen een teken van weinig besef van Zijn Heiligheid. Ik signaleer wel vaker dat God wordt aangeduid met Wezen, al dan niet vooraf gegaan door een veelvoud aan bijvoegelijke naamwoorden. Ik krijg er altijd zo'n Verlichtingsgevoel van.

Hoezo verlichtingsgevoel?

Tiberius schreef:

Mister schreef:

-DIA- schreef:

Mara schreef:Dat de taal verarmt, ben ik direct met je eens.
Ik spreek als het over mezelf gaat, toch altijd wel met grote terughoudendheid en schroom.
Er viel mij onlangs iets op in het gebed.
Meestal zei ds: heb dank dat... en dat gaat meestal met de aanspreekvorm Gij, gepaard.
En hoor ik nu vaker: dank u wel dat...
En dan zal er wel gezegd worden: waar let je op, en het zal ook wel onbelangrijk zijn, maar mij viel het op.
Leeftijd predikant zegt niet altijd wat trouwens!

Het valt mij ook wel op.
Ik mis nogal eens de gestalte van een diepe verootmoediging, het besef dat men
niet als tot een gelijke spreekt.
Abraham wist dat hij stof en as was, en verfoeide zich. Daniël een treffelijk man,
wist zich mede schuldig en kwam ook op uit de ootmoed en de diepte.
We lezen dat in feite van velen. De ouden zeiden al: Tegenwoordig begint het
met "wij danken U en het eindigt met 'wij danken U". Ze bedoelden dat er zo
weinig verootmoediging en besef van eigen geringheid en weinig besef was tot
Wie, ze spraken, dat Hoge, heilige, majestueuze Wezen.

God aanspreken als 'dat (...) Wezen' lijkt in mijn ogen een teken van weinig besef van Zijn Heiligheid. Ik signaleer wel vaker dat God wordt aangeduid met Wezen, al dan niet vooraf gegaan door een veelvoud aan bijvoegelijke naamwoorden. Ik krijg er altijd zo'n Verlichtingsgevoel van.

Hoezo verlichtingsgevoel?

Omdat wezen bij mijn weten in de Bijbel alleen voorkomt als znw (voor personen zonder ouders) of als ww (vorm van 'zijn')
In de tijd van de Verlichting duuiken er termen op als Opperwezen, die ook een plaats hebben gekregen in de berijming van 1773. Daar link ik het aan.

-DIA- schreef:

Mara schreef:Dat de taal verarmt, ben ik direct met je eens.
Ik spreek als het over mezelf gaat, toch altijd wel met grote terughoudendheid en schroom.
Er viel mij onlangs iets op in het gebed.
Meestal zei ds: heb dank dat... en dat gaat meestal met de aanspreekvorm Gij, gepaard.
En hoor ik nu vaker: dank u wel dat...
En dan zal er wel gezegd worden: waar let je op, en het zal ook wel onbelangrijk zijn, maar mij viel het op.
Leeftijd predikant zegt niet altijd wat trouwens!

Het valt mij ook wel op.
Ik mis nogal eens de gestalte van een diepe verootmoediging, het besef dat men
niet als tot een gelijke spreekt.
Abraham wist dat hij stof en as was, en verfoeide zich. Daniël een treffelijk man,
wist zich mede schuldig en kwam ook op uit de ootmoed en de diepte.
We lezen dat in feite van velen. De ouden zeiden al: Tegenwoordig begint het
met "wij danken U en het eindigt met 'wij danken U". Ze bedoelden dat er zo
weinig verootmoediging en besef van eigen geringheid en weinig besef was tot
Wie, ze spraken, dat Hoge, heilige, majestueuze Wezen.

..de taal verandert inderdaad. 'Gij' staat nu voor plechtig, eerbiedig. Terwijl in de tijd van de statenvertalers 'gij' veel dichter bij het tegenwoordige 'jij' lag.

Je ziet dat nog in het Vlaams (en ook wel in Brabant): Als ze daar 'U' beginnen te zeggen moet je opletten...

Hendrikus schreef:

Mister schreef:

-DIA- schreef:Ze bedoelden dat er zo
weinig verootmoediging en besef van eigen geringheid en weinig besef was tot
Wie, ze spraken, dat Hoge, heilige, majestueuze Wezen.

God aanspreken als 'dat (...) Wezen' lijkt in mijn ogen een teken van weinig besef van Zijn Heiligheid. Ik signaleer wel vaker dat God wordt aangeduid met Wezen, al dan niet vooraf gegaan door een veelvoud aan bijvoegelijke naamwoorden. Ik krijg er altijd zo'n Verlichtingsgevoel van.

En dat niet alleen, het is nog heel afstandelijk ook.
Waar liefde is tot God en zijn dienst, daar spreek je toch niet van iets afstandelijks als een [reeks bijvoeglijke naamwoorden] Wezen?
Recent werd daar in een preek bij ons nog uitdrukkelijk voor gewaarschuwd.

Er zijn ogenblikken dat Gods volk die intieme gemeenschap met God mag ervaren.
Maar dat neem niet de oneindig grote afstand weg tussen een zondig mensenkind
en zijn Schepper en Herschepper.
De mens die met God van doen heeft gekregen mag wel eens ogenblikjes van die
nauwe verbinding kennen als een vader en zijn kind. Maar dat worden geen
kinderen die hun Vader als hun gelijke zien. Nee, ik weet nog, ik meen dat ds.
Mijnders het een keer opmerkte, dat zou dat volk ook nooit willen. Hij is zoveel
hoger als Zijn schepselen. We denken zo veel te menselijk over God als zou het
een menselijke Vader/zoon relatie zijn. Dit is niet anders als een niet kennen van
God en een brutaal voor God verschijnen. Zonder de passende ootmoed en
vernedering van het hart. Als er in de kerk het openbare gebed wordt gedaan
spreekt men ook vaak: Verootmoedigen wij ons voor God in een gemeenschappelijk
gebed. Beseffen we nog wat dit verootmoedigen inhoudt?

-DIA- schreef:

Hendrikus schreef:

Mister schreef:

-DIA- schreef:Ze bedoelden dat er zo
weinig verootmoediging en besef van eigen geringheid en weinig besef was tot
Wie, ze spraken, dat Hoge, heilige, majestueuze Wezen.

God aanspreken als 'dat (...) Wezen' lijkt in mijn ogen een teken van weinig besef van Zijn Heiligheid. Ik signaleer wel vaker dat God wordt aangeduid met Wezen, al dan niet vooraf gegaan door een veelvoud aan bijvoegelijke naamwoorden. Ik krijg er altijd zo'n Verlichtingsgevoel van.

En dat niet alleen, het is nog heel afstandelijk ook.
Waar liefde is tot God en zijn dienst, daar spreek je toch niet van iets afstandelijks als een [reeks bijvoeglijke naamwoorden] Wezen?
Recent werd daar in een preek bij ons nog uitdrukkelijk voor gewaarschuwd.

Er zijn ogenblikken dat Gods volk die intieme gemeenschap met God mag ervaren.
Maar dat neem niet de oneindig grote afstand weg tussen een zondig mensenkind
en zijn Schepper en Herschepper.
De mens die met God van doen heeft gekregen mag wel eens ogenblikjes van die
nauwe verbinding kennen als een vader en zijn kind. Maar dat worden geen
kinderen die hun Vader als hun gelijke zien. Nee, ik weet nog, ik meen dat ds.
Mijnders het een keer opmerkte, dat zou dat volk ook nooit willen. Hij is zoveel
hoger als Zijn schepselen. We denken zo veel te menselijk over God als zou het
een menselijke Vader/zoon relatie zijn. Dit is niet anders als een niet kennen van
God en een brutaal voor God verschijnen. Zonder de passende ootmoed en
vernedering van het hart. Als er in de kerk het openbare gebed wordt gedaan
spreekt men ook vaak: Verootmoedigen wij ons voor God in een gemeenschappelijk
gebed. Beseffen we nog wat dit verootmoedigen inhoudt?

Eens met DIA.