Veronderstelde wedergeboorte

[Bert Mulder]

Het geboren zijn binnen het verbond en het opgevoed zijn in de christelijke leer is geen voldoende grond voor de eeuwigheid. Er moet geloof bij komen.
Het geboren worden binnen het verbond ontslaat ons toch niet van de noodzaak van bekering en wedergeboorte, met daarbij de dreiging dat je anders net zo goed baptist kunt worden? En zouden werkelijk alle uitverkoren kinderen van christelijke ouders gelijkelijk bekeerd en wedergeboren worden in de jaren van hun onbewuste kinderleven? Is een bewuste bekering dan iets wat slechts bij uitzondering plaatsvindt?

Ik meen dat het antwoord daarop ja is.

[Marco]

Of dat voor alle uitverkoren kinderen van christelijke ouders geldt laat ik buiten beschouwing. Ik spreek niet voor alle kinderen. Ik spreek voor mijzelf als ik uitleg dat ik mag weten dat Christus mij wedergeboren heeft laten worden op een tijdstip dat ikzelf niet meer weet. En dat ik bij twijfels en aanvechtingen van het geloof mijzelf niet zozeer vastklamp aan mijn wedergeboorte maar aan de beloften die Hij gedaan heeft, al ver voordat ik daar zelf ook maar iets mee kon.

Het lastige is dat je alles toestemt wat ik zeg en dat je toch ergens anders uitkomt. Hier spreekt toch een geloofsbeleving waarbij wedergeboorte en bekering de facto niet meer nodig lijken te zijn.

Dat komt m.i. omdat je conclusies trekt die niet uit je stellingen volgen. Het niet-kunnen-aanwijzen van een moment van wedergeboorte betekent namelijk niet dat die er niet is. En ook niet dat die niet belangrijk zou zijn. Dat geldt ook voor bekering. Zondige mensen die op z'n best een beginnetje hebben van een geheiligd leven hebben dagelijks bekering nodig!

Maar door zoveel nadruk te leggen op wedergeboorte en bekering loop je het risico je zekerheid daaruit te willen ontlenen. En dat is gevaarlijk: door je zekerheid te verleggen van de beloften die in de Schrift gegeven zijn (wie gelooft..) naar je eigen bekering en wedergeboorte stel je ofwel de eis van een speciale openbaring dat de wedergeboorte bij jou heeft plaatsgevonden (en ik durf te beweren dat die eis niet schriftuurlijk is; ik vind hem dan ook in geen enkel belijdenisgeschrift terug), ofwel zoek je de zekerheid van het geloof in jezelf: namelijk in de ervaring dat je wedergeboren bent.

Beide acht ik onschriftuurlijk, en in zekere zin ook gevaarlijk. Want juist wie met twijfel of aanvechtingen te maken heeft kan op dat moment geen houvast vinden in de ervaring van zijn eigen wedergeboorte. Op dat moment is er maar Eén op wie je kunt bouwen. Oftewel "ik geloof; kom mijn ongeloof te hulp".

En juist zo blijf je ervaren dat je als smekeling voor die troon staat: het enige waarop je kunt (laten!) pleiten is op de belofte die jou helemaal om niet gegeven is.

Overigens: ik denk ook dat het voor niets is dat in het Nieuwe Testament de wedergeboorte slechts beperkt aan de orde komt. In het gesprek met Nicodemus komt die aan de orde; in alle gesprekken met de discipelen lezen we er niets over. En ook de verschillende brieven in het Nieuwe Testament sporen ons vooral aan, in Christus te zijn.
Daarmee is niet gezegd dat de wedergeboorte onbelangrijk is. Wel zou je kunnen afleiden dat de wedergeboorte kennelijk iets is, waar je als gelovig mens niet al teveel mee bezig moet zijn. Nogmaals: als dat wel het geval was, was daar bijvoorbeeld in de Heidelbergse Catechismus wel meer aandacht voor geweest. Maar juist de Catechismus heeft het in navolging van de Schrift over de doop als bad van wedergeboorte en afwassing van zonden (vr.71 - tekstverwijzingen in het antwoord zelf, vr.73 ), !

[Afgewezen]

Dat komt m.i. omdat je conclusies trekt die niet uit je stellingen volgen. Het niet-kunnen-aanwijzen van een moment van wedergeboorte betekent namelijk niet dat die er niet is. En ook niet dat die niet belangrijk zou zijn. Dat geldt ook voor bekering. Zondige mensen die op z'n best een beginnetje hebben van een geheiligd leven hebben dagelijks bekering nodig!

De dagelijkse bekering is iets anders dan de wedergeboorte als begín van het geloofsleven.

Maar door zoveel nadruk te leggen op wedergeboorte en bekering loop je het risico je zekerheid daaruit te willen ontlenen. En dat is gevaarlijk: door je zekerheid te verleggen van de beloften die in de Schrift gegeven zijn (wie gelooft..) naar je eigen bekering en wedergeboorte stel je ofwel de eis van een speciale openbaring dat de wedergeboorte bij jou heeft plaatsgevonden (en ik durf te beweren dat die eis niet schriftuurlijk is; ik vind hem dan ook in geen enkel belijdenisgeschrift terug), ofwel zoek je de zekerheid van het geloof in jezelf: namelijk in de ervaring dat je wedergeboren bent.

Bij jou bestaat het risico dat je een natuurlijk geloof als gevolg van een godsdienstige opvoeding aanziet voor waar geloof, waarbij je dan uitgaat van een wedergeboorte die dan wel ergens plaatsgevonden moet hebben.

Beide acht ik onschriftuurlijk, en in zekere zin ook gevaarlijk. Want juist wie met twijfel of aanvechtingen te maken heeft kan op dat moment geen houvast vinden in de ervaring van zijn eigen wedergeboorte. Op dat moment is er maar Eén op wie je kunt bouwen. Oftewel "ik geloof; kom mijn ongeloof te hulp".

Natuurlijk kunnen we alleen op Christus bouwen. Maar dan moet er wel een relatie zijn tussen Hem en ons. Een relatie die meer is dan bouwen op het feit dat je in het verbond geboren bent en gelooft wat je van je ouders hebt meegekregen. In Jezus' dagen waren er heel wat Joden die in het geloof waren opgevoed en zich als kinderen van Abraham beschouwden. Maar wáren ze het ook?

En juist zo blijf je ervaren dat je als smekeling voor die troon staat: het enige waarop je kunt (laten!) pleiten is op de belofte die jou helemaal om niet gegeven is.

Toch klopt het niet als je het zó zegt. Alsof het er niet op aankomt of je wel of geen kind van God bent. In de Bijbel wordt ons juist gezegd welke rijkdom de gelovigen bezitten. Maar dan moet je wel een gelovige zijn.

Overigens: ik denk ook dat het voor niets is dat in het Nieuwe Testament de wedergeboorte slechts beperkt aan de orde komt. In het gesprek met Nicodemus komt die aan de orde; in alle gesprekken met de discipelen lezen we er niets over. En ook de verschillende brieven in het Nieuwe Testament sporen ons vooral aan, in Christus te zijn.
Daarmee is niet gezegd dat de wedergeboorte onbelangrijk is. Wel zou je kunnen afleiden dat de wedergeboorte kennelijk iets is, waar je als gelovig mens niet al teveel mee bezig moet zijn. Nogmaals: als dat wel het geval was, was daar bijvoorbeeld in de Heidelbergse Catechismus wel meer aandacht voor geweest. Maar juist de Catechismus heeft het in navolging van de Schrift over de doop als bad van wedergeboorte en afwassing van zonden (vr.71 - tekstverwijzingen in het antwoord zelf, vr.73 ), !

Ik weet niet of je deze conclusies moet trekken. Zeker worden gelovigen aangespoord om in het geloof te blijven. Maar de vraag waar het nu om draait is: bén ik een gelovig mens, en zo ja, hoe ben ik dat geworden, zo nee, hoe word ik het!

[Fjodor]

Maar de vraag waar het nu om draait is: bén ik een gelovig mens, en zo ja, hoe ben ik dat geworden, zo nee, hoe word ik het!

Nee, niet dus. Niet hoe ik dat geworden ben. Dan wantrouw je in je vraagstelling direct al de mensen die niet kúnnen weten hoe ze dat geworden zijn omdat ze op dat moment te jong waren.

[Marco]

Maar de vraag waar het nu om draait is: bén ik een gelovig mens, en zo ja, hoe ben ik dat geworden, zo nee, hoe word ik het!

Nee, niet dus. Niet hoe ik dat geworden ben. Dan wantrouw je in je vraagstelling direct al de mensen die niet kúnnen weten hoe ze dat geworden zijn omdat ze op dat moment te jong waren.

Inderdaad. En dat blijkt uit de reacties van Afgewezen. Die lijkt bij voorbaat uit te sluiten dat iemand een echte relatie met Christus kan hebben zonder daarvan het begin aan te kunnen geven.

De vraag is: ben ik een gelovig mens. Niks zo ja, of zo nee.

[Bert Mulder]

De vraag is: ben ik een gelovig mens. Niks zo ja, of zo nee.

Verder is er ook maar 1 weg om zalig te worden. Geloof in de Heere Jezus Christus, en gij ZULT zalig worden. En dat is niet iets wat we van onszelf kunnen. En als we twijfel hebben of we een waar geloof bezitten, geven de DL ons deze goede raad:

1-16. Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, den roem in God door Christus, in zich nog niet krachtiglijk gevoelen, en nochtans de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden, wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelven onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar den tijd van overvloediger genade vuriglijk verlangen, en dien met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten. Veel minder behoren voor deze leer van de verwerping verschrikt te worden degenen, die ernstiglijk begeren zich tot God te bekeren, Hem alleen te behagen, en van het lichaam des doods verlost te worden, en nochtans in den weg der godzaligheid en des geloofs zo ver nog niet kunnen komen, als zij wel wilden; aangezien de barmhartige God beloofd heeft dat Hij de rokende vlaswiek niet zal uitblussen, en het gekrookte riet niet zal verbreken. Maar deze leer is met recht schrikkelijk voor degenen, die God en Christus den Zaligmaker niet achtende, zichzelven aan de zorgvuldigheden der wereld en aan de wellusten des vleses geheel hebben overgegeven, zolang zij zich niet met ernst tot God bekeren.

[Afgewezen]

Maar de vraag waar het nu om draait is: bén ik een gelovig mens, en zo ja, hoe ben ik dat geworden, zo nee, hoe word ik het!

Nee, niet dus. Niet hoe ik dat geworden ben. Dan wantrouw je in je vraagstelling direct al de mensen die niet kúnnen weten hoe ze dat geworden zijn omdat ze op dat moment te jong waren.

Inderdaad. En dat blijkt uit de reacties van Afgewezen. Die lijkt bij voorbaat uit te sluiten dat iemand een echte relatie met Christus kan hebben zonder daarvan het begin aan te kunnen geven.

De vraag is: ben ik een gelovig mens. Niks zo ja, of zo nee.

Wie werkelijk vanaf zijn prille jeugd God vreest, zal zich door deze vragen niet afgestoten voelen.

[Marco]

Ik pak er even een zin uit, omdat die m.i. de kern van de zaak raakt:

Bij jou bestaat het risico dat je een natuurlijk geloof als gevolg van een godsdienstige opvoeding aanziet voor waar geloof, waarbij je dan uitgaat van een wedergeboorte die dan wel ergens plaatsgevonden moet hebben.

Dat risico bestaat als je niet snapt wat geloof is. Als je beseft dat dat geloof, betekent het hebben van een relatie met Christus, of, beter omschreven, in Christus te zijn, zul je die fout niet snel maken.

Eigenlijk best jammer, dat ik dat hier zo duidelijk moet maken. Op een forum als dit, en na enkele postings die volgens mij toch ergens anders op wijzen, zou ik dat toch niet zo specifiek hoeven te vermelden. Of is het zo verdacht, gelovig opgevoed te zijn, dat ik daarom bij voorbaat aan schijngeloof moet lijden?

[Marco]

Maar de vraag waar het nu om draait is: bén ik een gelovig mens, en zo ja, hoe ben ik dat geworden, zo nee, hoe word ik het!

Nee, niet dus. Niet hoe ik dat geworden ben. Dan wantrouw je in je vraagstelling direct al de mensen die niet kúnnen weten hoe ze dat geworden zijn omdat ze op dat moment te jong waren.

Inderdaad. En dat blijkt uit de reacties van Afgewezen. Die lijkt bij voorbaat uit te sluiten dat iemand een echte relatie met Christus kan hebben zonder daarvan het begin aan te kunnen geven.

De vraag is: ben ik een gelovig mens. Niks zo ja, of zo nee.

Wie werkelijk vanaf zijn prille jeugd God vreest, zal zich door deze vragen niet afgestoten voelen.

Toch wel, wanneer zo specifiek naar het moment van wedergeboorte wordt gevraagd.

[Afgewezen]

Ik pak er even een zin uit, omdat die m.i. de kern van de zaak raakt:

Bij jou bestaat het risico dat je een natuurlijk geloof als gevolg van een godsdienstige opvoeding aanziet voor waar geloof, waarbij je dan uitgaat van een wedergeboorte die dan wel ergens plaatsgevonden moet hebben.

Dat risico bestaat als je niet snapt wat geloof is. Als je beseft dat dat geloof, betekent het hebben van een relatie met Christus, of, beter omschreven, in Christus te zijn, zul je die fout niet snel maken.

Eigenlijk best jammer, dat ik dat hier zo duidelijk moet maken. Op een forum als dit, en na enkele postings die volgens mij toch ergens anders op wijzen, zou ik dat toch niet zo specifiek hoeven te vermelden. Of is het zo verdacht, gelovig opgevoed te zijn, dat ik daarom bij voorbaat aan schijngeloof moet lijden?

We hebben dit soort discussie al vaker gevoerd, Marco. Ik denk niet dat we tot elkaar komen. Inderdaad wekt de manier waarop jij over het geloof schrijft en de manier waarop iemand tot geloof komt, bij mij vervreemdend. Misschien meer een gevoel dan dat ik dat met argumenten hard kan maken, dat zij dan zo.

[Bert Mulder]

Ik denk zo dat hier de scheiding ligt tussen gereformeerden en 'bevindelijk' gereformeerden...

[ejvl]

En wellicht met eigen ervaringen of wat er in de eigen omgeving word gehoord en beleefd.
De een krachtdadig, de ander geleidelijk, de ander vanaf kinds af aan. Al dan niet met een aanwijsbaar punt, zijn er vruchten? Daar gaat het om!

[Marco]

We hebben dit soort discussie al vaker gevoerd, Marco. Ik denk niet dat we tot elkaar komen. Inderdaad wekt de manier waarop jij over het geloof schrijft en de manier waarop iemand tot geloof komt, bij mij vervreemdend. Misschien meer een gevoel dan dat ik dat met argumenten hard kan maken, dat zij dan zo.

Ik had ook niet de illusie dat we elkaar op dit punt ineens in de armen zouden vallen .

[Marco]

Ik denk zo dat hier de scheiding ligt tussen gereformeerden en 'bevindelijk' gereformeerden...

..en de evangelischen erbij, trouwens.

[alias]

En juist zo blijf je ervaren dat je als smekeling voor die troon staat: het enige waarop je kunt (laten!) pleiten is op de belofte die jou helemaal om niet gegeven is.

Toch klopt het niet als je het zó zegt. Alsof het er niet op aankomt of je wel of geen kind van God bent. In de Bijbel wordt ons juist gezegd welke rijkdom de gelovigen bezitten. Maar dan moet je wel een gelovige zijn.

En het juist de gelovige die zijn roeping kan verklaren, of het nu een kind is of een volwassene.

Dat is in de voorgaande posten niet te lezen.