Positie van belijdenisgeschriften

[Dolf Weijland]

De DL laten zien dat de de visie van de remonstranten op Bijbelse gronden weerlegd kan worden. De DL zijn niet bedoeld om de 'witte plekken' op te vullen, die mogelijk in een Bijbelse weerlegging zouden kunnen bestaan, in de trant van "de Bijbel zegt dat wel niet, maar de DL wel".

Ik denk dat dit de essentie correct weergeeft: een belijdenisgeschrift, zoals hier de DL, heeft het uitsluitende nut als samenvattende bijbelse weergave in de actuele situatie. En ook al is de situatie nog steeds actueel; het belijdenisgeschrift mag nooit prioriteit krijgen boven de Schrift. Wat nu helaas vaak het geval is. De prioriteit van de Schrift zou moeten blijken uit een succesvolle stimulans tot bestuderen van de Schrift na raadpleging van een belijdenisgeschrift en uit het primair citeren uit de Schrift ipv uit een belijdenisgeschrift.

[Tiberius]

... het belijdenisgeschrift mag nooit prioriteit krijgen boven de Schrift. Wat nu helaas vaak het geval is.

Dat laatste herken ik niet zo; zeker hier op het forum niet, waar je eerder trekjes ziet van biblicisme (eerder al de betekenis uitgelegd).
Maar wanneer dat toch het geval zou zijn, is het zeker goed om de schriftverwijzingen van de belijdenisgeschriften bij de hand te hebben.

[huisman]

De DL laten zien dat de de visie van de remonstranten op Bijbelse gronden weerlegd kan worden. De DL zijn niet bedoeld om de 'witte plekken' op te vullen, die mogelijk in een Bijbelse weerlegging zouden kunnen bestaan, in de trant van "de Bijbel zegt dat wel niet, maar de DL wel".

Ik denk dat dit de essentie correct weergeeft: een belijdenisgeschrift, zoals hier de DL, heeft het uitsluitende nut als samenvattende bijbelse weergave in de actuele situatie. En ook al is de situatie nog steeds actueel; het belijdenisgeschrift mag nooit prioriteit krijgen boven de Schrift. Wat nu helaas vaak het geval is. De prioriteit van de Schrift zou moeten blijken uit een succesvolle stimulans tot bestuderen van de Schrift na raadpleging van een belijdenisgeschrift en uit het primair citeren uit de Schrift ipv uit een belijdenisgeschrift.

En dat is nu net wat de belijdenisgeschriften doen, belijden wat de Schrift zegt en daarom citeren zij zoveel uit de Schrift.
In een ander topic staat een document met alle verwijsteksten bij de H.C./NGB/DL , zeer de moeite waard)

[memento]

De gereformeerde visie op het functioneren van belijdenisgeschriften zou je als volgt kunnen zijn:

Men gelooft dat God de geschiedenis bestuurd. In de loop van de geschiedenis komen steeds vragen naar boven, die eerder niet gesteld zijn. De Kerk zoekt daarin een antwoord, in het geloof dat zij door de Heilige Geest geleid wordt. Dit antwoord zoekt en vind zij in de Schrift. In haar belijden legt de Kerk vast was orthodox is, en wat niet. Daarom spreekt zij ook een sterk "anathema" (vervloekt) uit richting allen die bewust afwijken van die belijdenis. Het idee van de belijdenissen is dan ook, dat het slechts de hoofdpunten van de leer uitspreekt.

Binnen de gereformeerde opvatting geven de belijdenissen dus de grenzen aan, waarbinnen men denken moet (en ik besef ten volle dat dat moeten in onze tijd veel weerstand zal oproepen). Afwijken van de belijdenissen kan slechts daar, waar men kan aantonen dat de belijdenis afwijkt van de hoogste norm: Gods Woord. In de gereformeerde kerkorde is dat mooi uitgewerkt: Het afwijken van de belijdenis is censurabel, maar het is tegelijk mogelijk om via de kerkelijke weg op grond van de Schrift kritiek te hebben op de belijdenis / een verandering of aanpassing in de belijdenis voor te stellen.

Ik denk dat de Kerk (verspreid over meerdere kerken en kerkgenootschappen) tekort schiet in het feit dat zij niet meer belijdend spreekt. Elke tijd heeft nieuwe dwalingen, en vraagt om een nieuw (= aanvullend, niet vervangend) belijdend spreken. Ik denk aan een herbevestiging van de Drie-eenheid tegenover het iets-isme en Islam, een actualiserende uitwerking van de scheppingsleer (en de waarde van het menselijke leven) tegenover abortus en euthanasie, een uitgebreider spreken over de Heilige Geest tegenover de charismatische dwalingen, een herbenadrukking van de kern van het evangelie tegenover het zgn welvaartsevangelie, etc etc.

[Dolf Weijland]

De DL laten zien dat de de visie van de remonstranten op Bijbelse gronden weerlegd kan worden. De DL zijn niet bedoeld om de 'witte plekken' op te vullen, die mogelijk in een Bijbelse weerlegging zouden kunnen bestaan, in de trant van "de Bijbel zegt dat wel niet, maar de DL wel".

Ik denk dat dit de essentie correct weergeeft: een belijdenisgeschrift, zoals hier de DL, heeft het uitsluitende nut als samenvattende bijbelse weergave in de actuele situatie. En ook al is de situatie nog steeds actueel; het belijdenisgeschrift mag nooit prioriteit krijgen boven de Schrift. Wat nu helaas vaak het geval is. De prioriteit van de Schrift zou moeten blijken uit een succesvolle stimulans tot bestuderen van de Schrift na raadpleging van een belijdenisgeschrift en uit het primair citeren uit de Schrift ipv uit een belijdenisgeschrift.

En dat is nu net wat de belijdenisgeschriften doen, belijden wat de Schrift zegt en daarom citeren zij zoveel uit de Schrift.
In een ander topic staat een document met alle verwijsteksten bij de H.C./NGB/DL , zeer de moeite waard)

De vraag is of mijn stelling: "belijdenisgeschriften als stimulans om primair de Schrift te bestuderen" een acceptabele manier is van omgaan met de 3FvE.

[Afgewezen]

De vraag is of mijn stelling: "belijdenisgeschriften als stimulans om primair de Schrift te bestuderen" een acceptabele manier is van omgaan met de 3FvE.

De belijdenisgeschriften zijn natuurlijk méér dan dat: zij zijn de antwoorden die de Kerk in de loop der eeuwen heeft geformuleerd op de vragen die zijn gesteld (zie post memento).
Punt is echter dat de belijdenisgeschriften nooit naar zichzelf mogen verwijzen, maar naar de Bijbel: wij belijden dit omdat de Bijbel dat zegt.
Wat je echter nogal eens ziet gebeuren is, dat men zegt: wij belijden dit, omdat de belijdenis het zegt. En een beroep op de Schrift is dan niet meer nodig, want de vaderen hebben het allemaal voor ons uitgezocht. Die kant moet het niet opgaan natuurlijk.

[Tiberius]

De vraag is of mijn stelling: "belijdenisgeschriften als stimulans om primair de Schrift te bestuderen" een acceptabele manier is van omgaan met de 3FvE.

Het antwoord is dus nee, zie het antwoord van Memento.

[Dolf Weijland]

De vraag is of mijn stelling: "belijdenisgeschriften als stimulans om primair de Schrift te bestuderen" een acceptabele manier is van omgaan met de 3FvE.

De belijdenisgeschriften zijn natuurlijk méér dan dat: zij zijn de antwoorden die de Kerk in de loop der eeuwen heeft geformuleerd op de vragen die zijn gesteld (zie post memento).
Punt is echter dat de belijdenisgeschriften nooit naar zichzelf mogen verwijzen, maar naar de Bijbel: wij belijden dit omdat de Bijbel dat zegt.
Wat je echter nogal eens ziet gebeuren is, dat men zegt: wij belijden dit, omdat de belijdenis het zegt. En een beroep op de Schrift is dan niet meer nodig, want de vaderen hebben het allemaal voor ons uitgezocht. Die kant moet het niet opgaan natuurlijk.

Tegen een dergelijke omgang met de belijdenisgeschriften heb ik ook mijn bezwaar. Het veronderstelt dat de belijdenis geschikter is om mee te argumenteren dan de Schrift. Vandaar mijn stelling dat de belijdenis stimulans dient te zijn om primair de Schrift te bestuderen.

De vraag is of mijn stelling: "belijdenisgeschriften als stimulans om primair de Schrift te bestuderen" een acceptabele manier is van omgaan met de 3FvE.

Het antwoord is dus nee, zie het antwoord van Memento.

Het antwoord van Memento is niet duidelijk. Aan de ene kant wordt beweerd dat de belijdenis de hoofdpunten van het geloof benoemt in een bepaalde actuele strijd rond een geloofskwestie.
Aan de andere kant vormt de belijdenis een absolute grens waarbinnen het geloven, denken en spreken dient plaats te vinden. Dat strookt niet met elkaar; er zijn immers ook zaken die niet in de belijdenis benoemd staan? Dat wordt tenminste toegegeven met de idee dat alleen de hoofdpunten worden behandeld.

En het verbaast me zeer dat je bezwaar hebt tegen mijn stelling: dat wilde de Reformatie toch ook, primair de Schrift of anders gezegd 'Sola Scriptura'!

[Afgewezen]

En het verbaast me zeer dat je bezwaar hebt tegen mijn stelling: dat wilde de Reformatie toch ook, primair de Schrift of anders gezegd 'Sola Scriptura'!

Het een sluit het ander niet uit. Juist in de tijd van de Reformatie kwamen er veel belijdenissen tot stand! In de praktijk ontkom je niet aan de noodzaak van een belijdenis. Zelfs de uitdrukking 'Sola Scriptura' is een belijdenis!
Neem het voorbeeld van de leer van de Drie-eenheid: Wij belijden op grond van Gods Woord dat God één is in Wezen en drie in Personen. Wie hier anders over denkt, bevindt zich buiten de grenzen van de belijdenis en daarmee (dus) buiten de grenzen van Gods Woord.
Wil je echter de Drie-eenheid uitleggen c.q. bewijzen, dan moet je teruggrijpen naar Gods Woord en kun je niet volstaan met te verwijzen naar de belijdenis.

[Tiberius]

Het antwoord van Memento is niet duidelijk. Aan de ene kant wordt beweerd dat de belijdenis de hoofdpunten van het geloof benoemt in een bepaalde actuele strijd rond een geloofskwestie.
Aan de andere kant vormt de belijdenis een absolute grens waarbinnen het geloven, denken en spreken dient plaats te vinden. Dat strookt niet met elkaar; er zijn immers ook zaken die niet in de belijdenis benoemd staan? Dat wordt tenminste toegegeven met de idee dat alleen de hoofdpunten worden behandeld.

Ik zie die onduidelijkheid niet zo in het antwoord van Memento, waarin hij de gereformeerde visie verwoordt.
Hij zegt duidelijk: "Afwijken van de belijdenissen kan slechts daar, waar men kan aantonen dat de belijdenis afwijkt van de hoogste norm: Gods Woord. In de gereformeerde kerkorde is dat mooi uitgewerkt: Het afwijken van de belijdenis is censurabel, maar het is tegelijk mogelijk om via de kerkelijke weg op grond van de Schrift kritiek te hebben op de belijdenis / een verandering of aanpassing in de belijdenis voor te stellen."
Een succesvol voorbeeld van zo'n zogenaamd gravamen is het besluit om een deel van artikel 36 te schrappen uit de NGB (even los van de vraag of je het met dat schrappen eens bent).

Verder geeft hij ook heel terecht aan, dat de Kerk (verspreid over etc) tekort schiet in het feit dat zij niet meer belijdend spreekt. Waarbij overigens een kleine kanttekening valt te maken, dat de kerkverbanden dat op zichzelf wel doen.

En het verbaast me zeer dat je bezwaar hebt tegen mijn stelling: dat wilde de Reformatie toch ook, primair de Schrift of anders gezegd 'Sola Scriptura'!

Nee, dat is een misvatting. Nergens zal je in de Reformatie de gedachte vinden, dat men de kerkelijke belijdenis veronachtzaamt.
Integendeel: juist de Reformatie geeft aan de belijdenisgeschriften de positie die ze behoort te hebben: gezaghebbend, maar dat gezag is afgeleid van de Heilige Schrift. M.i. helder verwoord door voorgaande posting van Memento.

De term "Sola scriptura", die jij ten onrechte in stelling brengt tegen de belijdenisgeschriften, is inderdaad één van de uitgangspunten van de Reformatie, maar dat uitgangspunt was gericht tegen leer van de roomse kerk dat de Bijbel alleen goed geïnterpreteerd kan worden door de Paus en de Bisschoppen.

[Dolf Weijland]

En het verbaast me zeer dat je bezwaar hebt tegen mijn stelling: dat wilde de Reformatie toch ook, primair de Schrift of anders gezegd 'Sola Scriptura'!

Het een sluit het ander niet uit. Juist in de tijd van de Reformatie kwamen er veel belijdenissen tot stand! In de praktijk ontkom je niet aan de noodzaak van een belijdenis. Zelfs de uitdrukking 'Sola Scriptura' is een belijdenis!
Neem het voorbeeld van de leer van de Drie-eenheid: Wij belijden op grond van Gods Woord dat God één is in Wezen en drie in Personen. Wie hier anders over denkt, bevindt zich buiten de grenzen van de belijdenis en daarmee (dus) buiten de grenzen van Gods Woord.
Wil je echter de Drie-eenheid uitleggen c.q. bewijzen, dan moet je teruggrijpen naar Gods Woord en kun je niet volstaan met te verwijzen naar de belijdenis.

Mijns inziens onderstreept je laatste zin mijn stelling.

[Afgewezen]

Neem het voorbeeld van de leer van de Drie-eenheid: Wij belijden op grond van Gods Woord dat God één is in Wezen en drie in Personen. Wie hier anders over denkt, bevindt zich buiten de grenzen van de belijdenis en daarmee (dus) buiten de grenzen van Gods Woord.
Wil je echter de Drie-eenheid uitleggen c.q. bewijzen, dan moet je teruggrijpen naar Gods Woord en kun je niet volstaan met te verwijzen naar de belijdenis.

Mijns inziens onderstreept je laatste zin mijn stelling.

Nee. Het een sluit het ander niet uit namelijk. Begrenzing is nodig: zou jij lid van een kerk willen zijn waar iedereen van alles mag en kan roepen?
Anderzijds: onderzoek en toetsing is nodig. Dat is de mondigheid van het kerklid.
Die twee dingen moeten in belans zijn.

[Dolf Weijland]

Het antwoord van Memento is niet duidelijk. Aan de ene kant wordt beweerd dat de belijdenis de hoofdpunten van het geloof benoemt in een bepaalde actuele strijd rond een geloofskwestie.
Aan de andere kant vormt de belijdenis een absolute grens waarbinnen het geloven, denken en spreken dient plaats te vinden. Dat strookt niet met elkaar; er zijn immers ook zaken die niet in de belijdenis benoemd staan? Dat wordt tenminste toegegeven met de idee dat alleen de hoofdpunten worden behandeld.

Ik zie die onduidelijkheid niet zo in het antwoord van Memento, waarin hij de gereformeerde visie verwoordt.
Hij zegt duidelijk: "Afwijken van de belijdenissen kan slechts daar, waar men kan aantonen dat de belijdenis afwijkt van de hoogste norm: Gods Woord. In de gereformeerde kerkorde is dat mooi uitgewerkt: Het afwijken van de belijdenis is censurabel, maar het is tegelijk mogelijk om via de kerkelijke weg op grond van de Schrift kritiek te hebben op de belijdenis / een verandering of aanpassing in de belijdenis voor te stellen."
Een succesvol voorbeeld van zo'n zogenaamd gravamen is het besluit om een deel van artikel 36 te schrappen uit de NGB (even los van de vraag of je het met dat schrappen eens bent).

Nu noem je ook een gravamen waarvan in elk geval duidelijk is dat ze niet gedragen wordt door het geheel van de gereformeerde gezindte. Het was een exclusief GKN-gravamen.

Overigens is de mogelijkheid van een gravamen in de praktijk problematisch. Er zijn altijd wel kerkleden die een gravamen te ver vinden gaan en dan zal een synode al snel tot de conclusie willen komen het gravamen af te wijzen of als het enigszins kan niet ontvankelijk verklaren. Ik vermoed dat dit ook zo zal gaan in de PKN zodra bijvoorbeeld een gravamen ingediend zou worden tegen de leer van de dubbele praedestinati, om maar iets te noemen.

De mogelijkheid van een gravamen is dus uiterst formeel, want in de praktijk niet hanteerbaar.

Verder geeft hij ook heel terecht aan, dat de Kerk (verspreid over etc) tekort schiet in het feit dat zij niet meer belijdend spreekt. Waarbij overigens een kleine kanttekening valt te maken, dat de kerkverbanden dat op zichzelf wel doen.

Dit onderstreept hetgeen ik noem als bezwaarlijke omstandigheid rond de mogelijkheid van een gravamen tegen een belijdenisgeschrift. Kerken zijn dermate verdeeld dat belijdend spreken bijna niet meer mogelijk is of het moet met wolligheden gepaard gaan. Daar is echter niemand mee gediend.

En het verbaast me zeer dat je bezwaar hebt tegen mijn stelling: dat wilde de Reformatie toch ook, primair de Schrift of anders gezegd 'Sola Scriptura'!

Nee, dat is een misvatting. Nergens zal je in de Reformatie de gedachte vinden, dat men de kerkelijke belijdenis veronachtzaamt.
Integendeel: juist de Reformatie geeft aan de belijdenisgeschriften de positie die ze behoort te hebben: gezaghebbend, maar dat gezag is afgeleid van de Heilige Schrift. M.i. helder verwoord door voorgaande posting van Memento.

Bekend is wel de passage in de NGB (ik heb het art.nummer niet bij de hand) dat geen enkel menselijk geschrift, hoe heilig ook, gelijkgesteld mag worden met de Heilige Schrift.
De uitdrukking 'afgeleid gezag' is uiterst formeel. Het staat of valt met de Schrift als primaire bron om het geloof te verdedigen. Zodra het zwaartepunt van argumenteren bij de belijdenis komt te liggen gaat de vlieger van 'afgeleid gezag' al niet meer op.

De term "Sola scriptura", die jij ten onrechte in stelling brengt tegen de belijdenisgeschriften, is inderdaad één van de uitgangspunten van de Reformatie, maar dat uitgangspunt was gericht tegen leer van de roomse kerk dat de Bijbel alleen goed geïnterpreteerd kan worden door de Paus en de Bisschoppen.

Ik breng niets in stelling tegen de belijdenisgeschriften. Ik probeer een methode te benoemen om de belijdenis functioneel te laten zijn als stimulans om de Schrift te bestuderen als primaire bron om oms geloof op te richten. Probeer mijn bijdrage in die positieve sfeer te bezien.

[Dolf Weijland]

Neem het voorbeeld van de leer van de Drie-eenheid: Wij belijden op grond van Gods Woord dat God één is in Wezen en drie in Personen. Wie hier anders over denkt, bevindt zich buiten de grenzen van de belijdenis en daarmee (dus) buiten de grenzen van Gods Woord.
Wil je echter de Drie-eenheid uitleggen c.q. bewijzen, dan moet je teruggrijpen naar Gods Woord en kun je niet volstaan met te verwijzen naar de belijdenis.

Mijns inziens onderstreept je laatste zin mijn stelling.

Nee. Het een sluit het ander niet uit namelijk. Begrenzing is nodig: zou jij lid van een kerk willen zijn waar iedereen van alles mag en kan roepen?
Anderzijds: onderzoek en toetsing is nodig. Dat is de mondigheid van het kerklid.
Die twee dingen moeten in belans zijn.

Ik ben lid van de PKN. Het is dus vooral mijn taak om op een mondige wijze de gereformeerde traditie in te brengen in het geloofsgesprek binnen mijn kerk.
Overigens laat ik het ene niet door het andere uitsluiten; ik probeer het primaat van de Schrift tot zijn recht te laten komen omdat er wel degelijk een spanningsveld bestaat tussen gezag en afgeleid gezag. Dat probleem formuleer jij ook. Je moet mijn postings niet zien als een bezwaar tegen de belijdenis maar als een poging om mogelijkheden boven tafel te krijgen om het spreken vanuit de Schrift meer op de voorgrond te krijgen. Ik denk dat de belijdenisgeschriften dat ten diepste bedoelen.

[Tiberius]

Het antwoord van Memento is niet duidelijk. Aan de ene kant wordt beweerd dat de belijdenis de hoofdpunten van het geloof benoemt in een bepaalde actuele strijd rond een geloofskwestie.
Aan de andere kant vormt de belijdenis een absolute grens waarbinnen het geloven, denken en spreken dient plaats te vinden. Dat strookt niet met elkaar; er zijn immers ook zaken die niet in de belijdenis benoemd staan? Dat wordt tenminste toegegeven met de idee dat alleen de hoofdpunten worden behandeld.

Ik zie die onduidelijkheid niet zo in het antwoord van Memento, waarin hij de gereformeerde visie verwoordt.
Hij zegt duidelijk: "Afwijken van de belijdenissen kan slechts daar, waar men kan aantonen dat de belijdenis afwijkt van de hoogste norm: Gods Woord. In de gereformeerde kerkorde is dat mooi uitgewerkt: Het afwijken van de belijdenis is censurabel, maar het is tegelijk mogelijk om via de kerkelijke weg op grond van de Schrift kritiek te hebben op de belijdenis / een verandering of aanpassing in de belijdenis voor te stellen."
Een succesvol voorbeeld van zo'n zogenaamd gravamen is het besluit om een deel van artikel 36 te schrappen uit de NGB (even los van de vraag of je het met dat schrappen eens bent).

Nu noem je ook een gravamen waarvan in elk geval duidelijk is dat ze niet gedragen wordt door het geheel van de gereformeerde gezindte. Het was een exclusief GKN-gravamen.

Overigens is de mogelijkheid van een gravamen in de praktijk problematisch. Er zijn altijd wel kerkleden die een gravamen te ver vinden gaan en dan zal een synode al snel tot de conclusie willen komen het gravamen af te wijzen of als het enigszins kan niet ontvankelijk verklaren. Ik vermoed dat dit ook zo zal gaan in de PKN zodra bijvoorbeeld een gravamen ingediend zou worden tegen de leer van de dubbele praedestinati, om maar iets te noemen.

De mogelijkheid van een gravamen is dus uiterst formeel, want in de praktijk niet hanteerbaar.

Op zichzelf valt dat wel mee, hoor. Alleen zijn de belijdenisgeschriften zover uitgekristalliseerd, dat er moeilijk een gravamen tegen te formuleren is.

Verder geeft hij ook heel terecht aan, dat de Kerk (verspreid over etc) tekort schiet in het feit dat zij niet meer belijdend spreekt. Waarbij overigens een kleine kanttekening valt te maken, dat de kerkverbanden dat op zichzelf wel doen.

Dit onderstreept hetgeen ik noem als bezwaarlijke omstandigheid rond de mogelijkheid van een gravamen tegen een belijdenisgeschrift. Kerken zijn dermate verdeeld dat belijdend spreken bijna niet meer mogelijk is of het moet met wolligheden gepaard gaan. Daar is echter niemand mee gediend.

Binnen een kerkverband kan dat wel, bijvoorbeeld een toevoegend of onderstrepend spreken bij een belijdenisgeschrift. Binnen onze de Gereformeerde Gemeenten zijn er daar wel voorbeelden van. Of je het er mee eens bent of niet, is wat anders, maar wollig zijn die niet.

En het verbaast me zeer dat je bezwaar hebt tegen mijn stelling: dat wilde de Reformatie toch ook, primair de Schrift of anders gezegd 'Sola Scriptura'!

Nee, dat is een misvatting. Nergens zal je in de Reformatie de gedachte vinden, dat men de kerkelijke belijdenis veronachtzaamt.
Integendeel: juist de Reformatie geeft aan de belijdenisgeschriften de positie die ze behoort te hebben: gezaghebbend, maar dat gezag is afgeleid van de Heilige Schrift. M.i. helder verwoord door voorgaande posting van Memento.

Bekend is wel de passage in de NGB (ik heb het art.nummer niet bij de hand) dat geen enkel menselijk geschrift, hoe heilig ook, gelijkgesteld mag worden met de Heilige Schrift.
De uitdrukking 'afgeleid gezag' is uiterst formeel. Het staat of valt met de Schrift als primaire bron om het geloof te verdedigen. Zodra het zwaartepunt van argumenteren bij de belijdenis komt te liggen gaat de vlieger van 'afgeleid gezag' al niet meer op.

Artikel 7.
Het gaat niet zozeer om het zwaartepunt van die argumenten, maar om de bewoording.

De term "Sola scriptura", die jij ten onrechte in stelling brengt tegen de belijdenisgeschriften, is inderdaad één van de uitgangspunten van de Reformatie, maar dat uitgangspunt was gericht tegen leer van de roomse kerk dat de Bijbel alleen goed geïnterpreteerd kan worden door de Paus en de Bisschoppen.

Ik breng niets in stelling tegen de belijdenisgeschriften. Ik probeer een methode te benoemen om de belijdenis functioneel te laten zijn als stimulans om de Schrift te bestuderen als primaire bron om oms geloof op te richten. Probeer mijn bijdrage in die positieve sfeer te bezien.

Ok, het Sola Scriptura is hier echter niet van toepassing.