Johannes van Dijk schreef:

eilander schreef:Ik heb veel onder deze prediking gezeten, en ik ben erachter gekomen dat deze leer tekort doet aan de gewilligheid van Christus om zalig te maken.
Het is naar mijn mening een gevolg van een zekere angst om mensen iets aan te praten dat niet echt is, en ook een gevolg van onvoldoende studiezin: wat zegt Gods Woord nu echt.
Daaruit komt dan een zekere voorkeur voor preken over bv. de Kananese vrouw. Zij was inderdaad onwaardig dat de Heere wonderen aan haar en haar dochter deed, omdat ze niet behoorde tot het volk tot wie Jezus was gekomen.
Maar nergens lees je iets over: 'als U het niet doet, kan ik U dat niet kwalijk nemen.' Nee, ze houdt zolang aan tot de Heere hoort.

Wij die op het erf van het verbond geboren zijn, en het teken daarvan hebben gekregen in onze doop, mogen daarom met meer vrijmoedigheid pleiten op Gods beloften. Is dat omdat wij het waard zijn? Nee, integendeel!! Daar moeten we ook niet op pleiten. Al zou je het in zekere zin een aanbeveling kunnen noemen: 'Heere, juist omdat ik het de hele dag alleen maar verzondig (en geen wonder, want ik bén zonde), juist daarom kom ik tot U. Wie kan mij anders helpen? U bent toch juist gekomen om zondaren zalig te maken?!'

Nogmaals, dit soort heilige onverschilligheid, al is dat het juiste woord niet, komt in de Bijbel niet voor: 'werp mij maar in de hel, dat doet u nog geen onrecht'. Of weet iemand er wel een voorbeeld van?

Een melaatse sprak: Heere,indien Gij wilt,Gij kunt mij reinigen. En pas toen de Heere zei; Ik wil ,word gereinigd week de melaatsheid van hem.Eerder niet.

eilander schreef:...
Dit is misschien het enige voorbeeld dat er een beetje op lijkt. Maar niet meer dan dat; hij zei absoluut niet dat hij het wel met de Heere eens zou zijn als hij niet gereinigd zou worden.
Dat is echt een vreemde en onbijbelse gedachte. Iets anders is: wij hebben het niet verdiend dat de Heere naar ons omkijkt!
Als iemand in de dodencel zit kan hij bij een gratieverzoek best schrijven 'ik heb de misdaad begaan, dus ik heb geen gratie verdiend' maar hij schrijft toch niet: 'laat mij maar zitten, want ik heb het verdiend?'

-DIA- schreef:Ik weet niet of het genoemd is, heb niet alles gelezen, maar wat me opvalt is dat er weinig wordt gesproken over de soevereiniteit en vrijmacht van God.

eilander schreef:

-DIA- schreef:Ik weet niet of het genoemd is, heb niet alles gelezen, maar wat me opvalt is dat er weinig wordt gesproken over de soevereiniteit en vrijmacht van God.

Het gaat hier over de toe-eigening. Dan mogen we niet werken met Gods soevereiniteit en vrijmacht. Of weet je daar een Bijbels voorbeeld van?

-DIA- schreef:Ik denk dat we hier wat overhoop liggen met de, wat ik nu maar noem, de glaasje-water-theorie, die Cornelius Lambregse tekent in zijn boek "In Zijn arm de lammeren". Deze fictieve dominee daar, kan toch zonder al te veel moeite als ds. R.Kok worden gezien. Als het anders is hoor ik het wel.

ejvl schreef:

-DIA- schreef:Ik denk dat we hier wat overhoop liggen met de, wat ik nu maar noem, de glaasje-water-theorie, die Cornelius Lambregse tekent in zijn boek "In Zijn arm de lammeren". Deze fictieve dominee daar, kan toch zonder al te veel moeite als ds. R.Kok worden gezien. Als het anders is hoor ik het wel.

Dat vind ik eigenlijk best een goed voorbeeld. Fransje bleef ook niet in de bank zitten wachten totdat het de dominee behaagde hem water te geven. Hij ging de bank uit, naar de dominee toe en stak z'n hand uit. De dominee gaf hem water.
Zo is het geloof de uitgestoken hand die God schenkt om Zijn weldaden aan te nemen.

Het is o zo gevaarlijk om maar te zeggen dat we veel onder de middelen moeten zitten, veel moeten bidden, en dan maar afwachten. Dat is lijdelijkheid dat bouwt op het ongeloof en God de schuld geeft van het onbekeerd zijn.

Jeremiah schreef:

Johannes van Dijk schreef:

samanthi schreef: Hoe vaak staat er niet IK ZAL, daar kan Hij niet vanaf omdat Hij doet wat Hij beloofd

Nog een keer dan.Als Hij het beloofd,moet je toch echt wachten tot Hij het je geeft.De belofte moet toegepast worden.Met de belofte heb je nog lege handen!

Dat is waar. Maar het hart dat Hij verlangende maakt, hongerig en dorstig maakt zal Hij op Zijn tijd bezoeken met Zijn genade. Dan mag je op Hem vertrouwen. Toch komt het me bekend voor: met een onvervulde belofte rondlopen. Geen stap naar de Zaligmaker te kunnen zetten.. Jezelf leren kennen als een hulpeloze, terwijl iedereen het je -goedbedoelt- toeroept: "kom tot Jezus" en "neem Heem aan"! Ze worden door de Heilige Geest op een stille en wonderlijke manier daar gebracht waar ze zichzelf niet kunnen brengen. Maar ze zullen komen, want Hij hoort hen die Zijn heil verwachten.

"'t Behoeftig volk, in hunne noden,
In hun ellend' en pijn,
Gans hulpeloos tot Hem gevloden,
Zal Hij ten redder zijn."

-DIA- schreef:

eilander schreef:

-DIA- schreef:Ik weet niet of het genoemd is, heb niet alles gelezen, maar wat me opvalt is dat er weinig wordt gesproken over de soevereiniteit en vrijmacht van God.

Het gaat hier over de toe-eigening. Dan mogen we niet werken met Gods soevereiniteit en vrijmacht. Of weet je daar een Bijbels voorbeeld van?

Dan zal ik het even in zijn geheel moeten nalezen.

-DIA- schreef:

ejvl schreef:

-DIA- schreef:Ik denk dat we hier wat overhoop liggen met de, wat ik nu maar noem, de glaasje-water-theorie, die Cornelius Lambregse tekent in zijn boek "In Zijn arm de lammeren". Deze fictieve dominee daar, kan toch zonder al te veel moeite als ds. R.Kok worden gezien. Als het anders is hoor ik het wel.

Dat vind ik eigenlijk best een goed voorbeeld. Fransje bleef ook niet in de bank zitten wachten totdat het de dominee behaagde hem water te geven. Hij ging de bank uit, naar de dominee toe en stak z'n hand uit. De dominee gaf hem water.
Zo is het geloof de uitgestoken hand die God schenkt om Zijn weldaden aan te nemen.

Het is o zo gevaarlijk om maar te zeggen dat we veel onder de middelen moeten zitten, veel moeten bidden, en dan maar afwachten. Dat is lijdelijkheid dat bouwt op het ongeloof en God de schuld geeft van het onbekeerd zijn.

Maar spelen we zo niet activisme uit tegenover valse lijdelijkheid? Beide zijn niet goed. Valse lijdelijkheid is lauwheid, en activisme is een weg in de richting van de Evangelische beweging.

eilander schreef:Wij die op het erf van het verbond geboren zijn, en het teken daarvan hebben gekregen in onze doop, mogen daarom met meer vrijmoedigheid pleiten op Gods beloften. Is dat omdat wij het waard zijn? Nee, integendeel!! Daar moeten we ook niet op pleiten. Al zou je het in zekere zin een aanbeveling kunnen noemen: 'Heere, juist omdat ik het de hele dag alleen maar verzondig (en geen wonder, want ik bén zonde), juist daarom kom ik tot U. Wie kan mij anders helpen? U bent toch juist gekomen om zondaren zalig te maken?!'

Floppy schreef: En als we ook maar iets doordrongen zouden zijn van de ernst van de eeuwigheid zouden we onophoudelijk smeken om die gratie. Elke vorm van passiviteit is er een bewijs van dat het onvoldoende ernst is.Wanneer je kinderen sterven van de honger, en je bent afhankelijk van de gulheid van anderen, dan ga je daar ook achteraan ook al heb je geen rechten. Als we zo makkelijk kunnen zeggen dat "de Heere vrij is" om ons te redden of niet, vraag ik me echt af of het dan wel zo belangrijk voor ons is.

eilander schreef:

-DIA- schreef:

eilander schreef:

-DIA- schreef:Ik weet niet of het genoemd is, heb niet alles gelezen, maar wat me opvalt is dat er weinig wordt gesproken over de soevereiniteit en vrijmacht van God.

Het gaat hier over de toe-eigening. Dan mogen we niet werken met Gods soevereiniteit en vrijmacht. Of weet je daar een Bijbels voorbeeld van?

Dan zal ik het even in zijn geheel moeten nalezen.

Ik heb liever dat je hier antwoord op geeft, dan over een boek gaat beginnen dat mij nogal tegenstaat.
Dat er hier gesproken wordt over 'mijn eventuele zaligheid' (citaat van Hans), daar huiver ik van. Nu kan iedereen best een wat ongelukkige uitdrukking bezigen, dus ik moet er ook niet te zwaar aan tillen, maar het verdient wel wat verdere bespreking.