Re: Preken beluisteren op internet
Geplaatst: 21 okt 2021, 20:30
Ik heb mn hele jeugd gehoord dat de oordelen laag hingen.
Dat is ook zo.Charles schreef:Ik heb mn hele jeugd gehoord dat de oordelen laag hingen.
Dat is ook zo.Charles schreef:Ik heb mn hele jeugd gehoord dat de oordelen laag hingen.
Ik vraag me wel af of we ooit echt gevreesd hebben. Uiterlijke vrees is heel wat anders dan de kinderlijke vreze des Heeren. Wel weet een levend volk van vrees. Van buiten, van binnen, en vrees voor zelfbedrog. Dat is wel, zo ik vast geloof, een kenmerk dat we niet verstaan waar het over gaat. Weten we nog wel dat we werkelijk moeten sterven? Dat het realiteit wordt? Zouden we dan niet willen vluchten, maar dat we nergens heen kunnen? Is het niet zo dat het volk dat levend wordt moet sterven en aan de weet komt dat niet te kunnen. Dat kan twee kanten opgaan. Of we maken onszelf vrij of God maakt ons vrij. Maar daar gaat een moeten sterven aan vooraf. Zolang we hier niet wat van weten, alleen dan uit ons verstand, dan zullen we deze dingen nooit verstaan, en dat houdt ook vanzelf in dat er een strijd blijft, ten eerste een inwendige strijd, maar ook daarbij een uitwendige strijd. We zouden ons toch met enig recht mogen afvragen of we nog een plaatsje op het forum mogen innemen, en iets zeggen wat we hebben geleerd van onze onvergetelijke voorgangers. Zou ik het anders zeggen, zo zou ik ontrouw zijn aan mij jawoord gegeven voor een Alwetend God, Die van eeuwigheid tot in eeuwigheid Dezelfde blijf. Soms vrees ik zeer, maar soms moet ik wat zeggen. Als de vrees overheerst denk ik, iets wetende van wat een godsdienstig mens is, dat we hier niet zo lang meer vrij kunnen posten, zoals we door onze zeer geachte vaderen geleerd zijn. Ben ik een sta-in-de-weg? Dan kunt u één ding doen: mij bannen, maar dam wel met een rechte beschuldiging wat ik in deze regels zeg wat strijdt met onze leer, omschreven in de Bijbel en de daarop gegronde Forumlieren van Enigheid. Dan is het recht, maar niet als we dit voor onszelf een dwaling of een afwijking achten.Ad Anker schreef:Exact dezelfde ervaring op een Mbuma zendingsdag. Ds. Mallan sprak over de komst van de paus naar Nederland. Man, wat was ik benauwd. Alsof de oorlog terstond uit zou breken.eilander schreef: Ik herinner me nog een dienst op Urk in de OGGiN. Ik deed het bijna in m'n broek van angst, omdat ik dacht: straks gaat de dominee zeggen dat de Heere tegen 'm gezegd heeft dat de wederkomst deze week er zal zijn. Dat is natuurlijk onzin, want dat zal niet gebeuren. Maar zo dacht ik wél.
Ja dat is het juist.Forummer schreef:Vrezen voor de Heere is wel wezenlijk iets anders dan de vreze des Heeren.
Dan heb je er weinig van begrepen. Het eerste is een belangrijke voorwaarde en daarmee onderdeel van het tweede.Forummer schreef:Vrezen voor de Heere is wel wezenlijk iets anders dan de vreze des Heeren.
Juist zonet las ik van één van onze 'geachte vaderen' een preek. Het betreft een predikatie van Thomas Boston, de bekende Schotse Puritein en de schrijver van het bekende boek De Viervoudige Staat. Van harte aanbevolen!-DIA- schreef:Ik vraag me wel af of we ooit echt gevreesd hebben. Uiterlijke vrees is heel wat anders dan de kinderlijke vreze des Heeren. Wel weet een levend volk van vrees. Van buiten, van binnen, en vrees voor zelfbedrog. Dat is wel, zo ik vast geloof, een kenmerk dat we niet verstaan waar het over gaat. Weten we nog wel dat we werkelijk moeten sterven? Dat het realiteit wordt? Zouden we dan niet willen vluchten, maar dat we nergens heen kunnen? Is het niet zo dat het volk dat levend wordt moet sterven en aan de weet komt dat niet te kunnen. Dat kan twee kanten opgaan. Of we maken onszelf vrij of God maakt ons vrij. Maar daar gaat een moeten sterven aan vooraf. Zolang we hier niet wat van weten, alleen dan uit ons verstand, dan zullen we deze dingen nooit verstaan, en dat houdt ook vanzelf in dat er een strijd blijft, ten eerste een inwendige strijd, maar ook daarbij een uitwendige strijd. We zouden ons toch met enig recht mogen afvragen of we nog een plaatsje op het forum mogen innemen, en iets zeggen wat we hebben geleerd van onze onvergetelijke voorgangers. Zou ik het anders zeggen, zo zou ik ontrouw zijn aan mij jawoord gegeven voor een Alwetend God, Die van eeuwigheid tot in eeuwigheid Dezelfde blijf. Soms vrees ik zeer, maar soms moet ik wat zeggen. Als de vrees overheerst denk ik, iets wetende van wat een godsdienstig mens is, dat we hier niet zo lang meer vrij kunnen posten, zoals we door onze zeer geachte vaderen geleerd zijn. Ben ik een sta-in-de-weg? Dan kunt u één ding doen: mij bannen, maar dam wel met een rechte beschuldiging wat ik in deze regels zeg wat strijdt met onze leer, omschreven in de Bijbel en de daarop gegronde Forumlieren van Enigheid. Dan is het recht, maar niet als we dit voor onszelf een dwaling of een afwijking achten.Ad Anker schreef:Exact dezelfde ervaring op een Mbuma zendingsdag. Ds. Mallan sprak over de komst van de paus naar Nederland. Man, wat was ik benauwd. Alsof de oorlog terstond uit zou breken.eilander schreef: Ik herinner me nog een dienst op Urk in de OGGiN. Ik deed het bijna in m'n broek van angst, omdat ik dacht: straks gaat de dominee zeggen dat de Heere tegen 'm gezegd heeft dat de wederkomst deze week er zal zijn. Dat is natuurlijk onzin, want dat zal niet gebeuren. Maar zo dacht ik wél.
Link werkt niet.GerefGemeente-lid schreef:Juist zonet las ik van één van onze 'geachte vaderen' een preek. Van harte aanbevolen: https://www.tabernakel.nl/storage/data/ ... plaats.pdf-DIA- schreef:Ik vraag me wel af of we ooit echt gevreesd hebben. Uiterlijke vrees is heel wat anders dan de kinderlijke vreze des Heeren. Wel weet een levend volk van vrees. Van buiten, van binnen, en vrees voor zelfbedrog. Dat is wel, zo ik vast geloof, een kenmerk dat we niet verstaan waar het over gaat. Weten we nog wel dat we werkelijk moeten sterven? Dat het realiteit wordt? Zouden we dan niet willen vluchten, maar dat we nergens heen kunnen? Is het niet zo dat het volk dat levend wordt moet sterven en aan de weet komt dat niet te kunnen. Dat kan twee kanten opgaan. Of we maken onszelf vrij of God maakt ons vrij. Maar daar gaat een moeten sterven aan vooraf. Zolang we hier niet wat van weten, alleen dan uit ons verstand, dan zullen we deze dingen nooit verstaan, en dat houdt ook vanzelf in dat er een strijd blijft, ten eerste een inwendige strijd, maar ook daarbij een uitwendige strijd. We zouden ons toch met enig recht mogen afvragen of we nog een plaatsje op het forum mogen innemen, en iets zeggen wat we hebben geleerd van onze onvergetelijke voorgangers. Zou ik het anders zeggen, zo zou ik ontrouw zijn aan mij jawoord gegeven voor een Alwetend God, Die van eeuwigheid tot in eeuwigheid Dezelfde blijf. Soms vrees ik zeer, maar soms moet ik wat zeggen. Als de vrees overheerst denk ik, iets wetende van wat een godsdienstig mens is, dat we hier niet zo lang meer vrij kunnen posten, zoals we door onze zeer geachte vaderen geleerd zijn. Ben ik een sta-in-de-weg? Dan kunt u één ding doen: mij bannen, maar dam wel met een rechte beschuldiging wat ik in deze regels zeg wat strijdt met onze leer, omschreven in de Bijbel en de daarop gegronde Forumlieren van Enigheid. Dan is het recht, maar niet als we dit voor onszelf een dwaling of een afwijking achten.Ad Anker schreef:Exact dezelfde ervaring op een Mbuma zendingsdag. Ds. Mallan sprak over de komst van de paus naar Nederland. Man, wat was ik benauwd. Alsof de oorlog terstond uit zou breken.eilander schreef: Ik herinner me nog een dienst op Urk in de OGGiN. Ik deed het bijna in m'n broek van angst, omdat ik dacht: straks gaat de dominee zeggen dat de Heere tegen 'm gezegd heeft dat de wederkomst deze week er zal zijn. Dat is natuurlijk onzin, want dat zal niet gebeuren. Maar zo dacht ik wél.
Hij blijft draaien... en denk dat die pdf ergens mee geopend moet worden. Ik was ermee bezig meer ik moest zoveel dingen toestaan en instellen over advertenties en aanbiedingen enz. dat ik ermee gestopt ben.GerefGemeente-lid schreef:Volgens mij wel hoor.
Wie werkelijk de vreze des Heeren kent, hoeft niet meer te vrezen voor de Heere, maar mag zich toevertrouwen aan Zijn Vaderlijke zorg.Herman schreef:Dan heb je er weinig van begrepen. Het eerste is een belangrijke voorwaarde en daarmee onderdeel van het tweede.Forummer schreef:Vrezen voor de Heere is wel wezenlijk iets anders dan de vreze des Heeren.
U slaat nu een andere weg in. Ik blijf hier niet mee door gaan: Heel kort dan: Verstaan we deze leer als de leer zoals verwoord in de Bijbel en de daarop gegronde Formulieren van Enigheid als einde van tegenspraak? Zo nee, dan bent u van mij verlost.Forummer schreef:Wie werkelijk de vreze des Heeren kent, hoeft niet meer te vrezen voor de Heere, maar mag zich toevertrouwen aan Zijn Vaderlijke zorg.Herman schreef:Dan heb je er weinig van begrepen. Het eerste is een belangrijke voorwaarde en daarmee onderdeel van het tweede.Forummer schreef:Vrezen voor de Heere is wel wezenlijk iets anders dan de vreze des Heeren.
Vraag dat maar aan Jesaja (hst 6) en Johannes (openb 1).Forummer schreef:Wie werkelijk de vreze des Heeren kent, hoeft niet meer te vrezen voor de Heere, maar mag zich toevertrouwen aan Zijn Vaderlijke zorg.Herman schreef:Dan heb je er weinig van begrepen. Het eerste is een belangrijke voorwaarde en daarmee onderdeel van het tweede.Forummer schreef:Vrezen voor de Heere is wel wezenlijk iets anders dan de vreze des Heeren.
Nee, met Calvijn zeg ik dat het vrezen van de Heere voor Gods kinderen een wezenlijke oefening van het geloof is. Hij zegt dan dat het vrezen en beven doet beseffen dat we niets zijn ten opzichte van de Heere en dat dit tot versterking van het geloof is. Door onze zonden moeten we dagelijks vrezen.Forummer schreef:Wie werkelijk de vreze des Heeren kent, hoeft niet meer te vrezen voor de Heere, maar mag zich toevertrouwen aan Zijn Vaderlijke zorg.Herman schreef:Dan heb je er weinig van begrepen. Het eerste is een belangrijke voorwaarde en daarmee onderdeel van het tweede.Forummer schreef:Vrezen voor de Heere is wel wezenlijk iets anders dan de vreze des Heeren.
Calvijn bij Ps. 5:8 schreef:Daarmee verbindt hij treffend de geloofsmoed die zich op Gods ontferming verlaat, aan de eerbiedige vrees waardoor wij wel bevangen moeten worden zo vaak wij Gods majesteit onder ogen komen en uit Zijn goddelijke luister leren verstaan hoe walgelijk wij in onszelf zijn.