Dodo schreef:

GZB schreef:

Dodo schreef:Je gaat naar die dag ómdat je ambtsdrager bent. Niet áls ambtsdrager. Je diakonale werk doe je in je eigen gemeente, met mensen die je nodig hebben, in de vergaderingen, in de erediensten.
Ik zou daarom echt niet weten waarom je in zwart pak naar zo'n lezing toe moet.

Natuurlijk ga je daar heen als ambtsdrager. Anders ben je daar geeneens welkom.
Dus als ik je goed begrijp: wanneer jeop huisbezoek gaat, het geld op maandag gaat tellen, diaconale bezoekjes af leg, kerkenraadsvergadering, dan wel in het zwarte pak?

In sommige kerken wordt dat verwacht. In onze gemeente niet, dan dragen de ambtsdragers alleen in de erediensten een zwart pak. Vind ik prima. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Je oefent op zo'n dag niet je diaconale taak uit. Daarom zit je er niet als diaken maar omdat je diaken bent.

Deze uiterlijkheden zijn volgens mij niet zo heel belangrijk; toch vallen mij natuurlijk ook zaken op.
In de eredienst en op huisbezoeken dragen de (meeste) broeders een zwart pak.
Op bezoek bij de verenigingen en tijdens catechisatie, dan wordt het al persoonlijker ingevuld door de broeders.
Tijdens diaconale bezoekjes/verkopingen/gemeenteactiviteiten zie je de broeders zelden in het zwart.

Ik vraag er toch maar nog een keer aandacht voor, het is eigenlijk jammer dat hier bijna niet over gesproken wordt:

Mistig schreef:Wat mij bijzonder raakte in het artikel waren de volgende zinnen:

Ds. Van Ruitenburg benadrukte dat het belangrijk is om voor ogen te houden dat „al ons dienen en bezig zijn moet voortkomen uit liefde tot God in Christus. Want al ónze werken zijn met zonden bevlekt en hebben verzoening nodig door het dierbare bloed van Christus.”

Een ambtsdrager die werkelijk vruchtbaar en zegenrijk arbeid wil verrichten, moet in Christus zijn ingeplant. Dan komt er volgens de predikant een begeerte om te mogen dienen, uit kracht die God verleent. „Het behaagt God nog steeds om in de weg van de ambtelijke bediening mensen te redden van de diepste levensnood. Ambtswerk is eeuwigheidswerk”, zo stelde ds. Van Ruitenburg.

Soms lijkt het dan onze Gereformeerde Gemeenten dit een beetje kwijt zijn...

Ik vind kerkgeschiedenis wel interressant vooral 18e-21e eeuw
Mijn vraag is wel waarom de afgescheiden kerken niet terug zijn gegaan naar de Hervormde Kerk
De afgescheidenen hebben de Acte van Wederkeer getekend ook de Geref Gem in een hele vroege stadium.

BJD schreef:

Ad Anker schreef:https://www.rd.nl/kerk-religie/ambtsdra ... -1.1474441

Even googelen en dan zie je bij de HHK/CGK ook iets soortgelijks. Dus niet alleen GG, blijkbaar.

Enne, lees hier ook de tekst eronder even. Wel zo belangrijk.

Kan het artikel niet lezen.

Klein citaatje ivm max aantal woorden:

In de toe-eigening van het heil gaat het volgens ds. Den Ouden om wat een christenen in Christus hebben, verwijzend naar het doopformulier. Dat ”hebben” is niet iets van afwachten, als een laatste barrière van de Geest die bij de gelovigen het heil in Christus moet toe-eigenen, stelde hij. Hij noemde dat een oneigenlijke tegenstelling. „Het gaat erom dat we hetgeen we in Christus hebben, ons toe-eigenen.”

Hart van de prediking

In het kennen van Christus klopt volgens de predikant het hart van de prediking. „We leren Christus kennen in het Woord en niet in bijzondere openbaringen. Bekering gaat niet buiten het Woord en het gebruik van de middelen om.”

Dat toe-eigenen gaat, zo vervolgde de predikant uit Katwijk, door het geloof dat zich richt op de belofte van God. Prediking is belofteprediking, stelde hij. „Wie de belofte gelooft, heeft vergeving ontvangen.” Ds. Hoefnagel nam afstand van de opvatting dat de beloften alleen gelden voor de uitverkorenen. „Waarom wordt dan bij de heilige Ddoop onze naam genoemd en die verbonden wordt met Christus?” zo vroeg hij.

Voor ds. Den Ouden is de prediking niet vrijblijvend en ook niet beschrijvend.

Mistig schreef:Wat mij bijzonder raakte in het artikel waren de volgende zinnen:

Ds. Van Ruitenburg benadrukte dat het belangrijk is om voor ogen te houden dat „al ons dienen en bezig zijn moet voortkomen uit liefde tot God in Christus. Want al ónze werken zijn met zonden bevlekt en hebben verzoening nodig door het dierbare bloed van Christus.”

Een ambtsdrager die werkelijk vruchtbaar en zegenrijk arbeid wil verrichten, moet in Christus zijn ingeplant. Dan komt er volgens de predikant een begeerte om te mogen dienen, uit kracht die God verleent. „Het behaagt God nog steeds om in de weg van de ambtelijke bediening mensen te redden van de diepste levensnood. Ambtswerk is eeuwigheidswerk”, zo stelde ds. Van Ruitenburg.

Soms lijkt het dan onze Gereformeerde Gemeenten dit een beetje kwijt zijn...

Dit laat zich erg lastig bespreken op een forum, Mistig.
Ds. Van Ruitenburg zegt: Een ambtsdrager die werkelijk vruchtbaar en zegenrijk arbeid wil verrichten, moet in Christus zijn ingeplant. Als je het woord 'werkelijk' weglaat, geldt het dan ook voor ambtsdragers die niet in Christus zijn ingeplant? Zal hij dat bedoelen?

Voor mij lijkt het wel lastig wanneer twee ambtsdragers bij mij op huisbezoek komen die beiden niet deel nemen aan het Avondmaal. Toch zijn zij, zoals iedereen, gerechtigd om mij te vragen hoe het staat op weg en reis naar de eeuwigheid. Het is immers zielenbezoek. Daar ligt wel een haper. Een ambtsdrager heeft de taak om leiding te geven, ook in het geestelijk leven. Alleen, als ze er zelf geen weet van hebben, hoe zou dat kunnen?

Maar ik blijf erg voorzichtig om dit te bediscussiëren. Hoe zou jij dit besproken willen hebben, Mistig?

Dodo schreef:

GZB schreef:

Dodo schreef:Je gaat naar die dag ómdat je ambtsdrager bent. Niet áls ambtsdrager. Je diakonale werk doe je in je eigen gemeente, met mensen die je nodig hebben, in de vergaderingen, in de erediensten.
Ik zou daarom echt niet weten waarom je in zwart pak naar zo'n lezing toe moet.

Natuurlijk ga je daar heen als ambtsdrager. Anders ben je daar geeneens welkom.
Dus als ik je goed begrijp: wanneer jeop huisbezoek gaat, het geld op maandag gaat tellen, diaconale bezoekjes af leg, kerkenraadsvergadering, dan wel in het zwarte pak?

In sommige kerken wordt dat verwacht. In onze gemeente niet, dan dragen de ambtsdragers alleen in de erediensten een zwart pak. Vind ik prima. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Je oefent op zo'n dag niet je diaconale taak uit. Daarom zit je er niet als diaken maar omdat je diaken bent.

Ja maar, de reden dat ze een zwart pak niet hoefden te dragen was toch volgens jou omdat ze niet diaconaal in de gemeente bezig waren?
Dan noem ik wat momenten dat ze het wel doen, dan hoeft het ook niet, want jij bent het niet gewend. In principe hoeft het in de eredienst ook niet. Immers, doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.

Concluderend: maak je niet druk als deze ambtsdragers het wel doen. Want uit deze foto blijkt dat het heel gewoon is, dus is het ook niet gek.

Ik denk dat ze liever overdressed dan underdressed zijn.

Ad Anker schreef: Voor mij lijkt het wel lastig wanneer twee ambtsdragers bij mij op huisbezoek komen die beiden niet deel nemen aan het Avondmaal. Toch zijn zij, zoals iedereen, gerechtigd om mij te vragen hoe het staat op weg en reis naar de eeuwigheid. Het is immers zielenbezoek. Daar ligt wel een haper. Een ambtsdrager heeft de taak om leiding te geven, ook in het geestelijk leven. Alleen, als ze er zelf geen weet van hebben, hoe zou dat kunnen?

De vraag is of dit de enige conclusie is die je kunt trekken als iemand niet aan het Avondmaal deelneemt.
Binnen sommige gemeentes/gemeenteculturen is het heilig Avondmaal zo "bijzonder" geworden, dat mensen die de Heere hartelijk lief hebben toch niet aan durven gaan. Dat is heel erg, maar dan kun je geen is-gelijk-teken meer zetten tussen niet aan het Avondmaal gaan en er zelf geen weet van hebben.

Mannetje schreef:

Ad Anker schreef: Voor mij lijkt het wel lastig wanneer twee ambtsdragers bij mij op huisbezoek komen die beiden niet deel nemen aan het Avondmaal. Toch zijn zij, zoals iedereen, gerechtigd om mij te vragen hoe het staat op weg en reis naar de eeuwigheid. Het is immers zielenbezoek. Daar ligt wel een haper. Een ambtsdrager heeft de taak om leiding te geven, ook in het geestelijk leven. Alleen, als ze er zelf geen weet van hebben, hoe zou dat kunnen?

De vraag is of dit de enige conclusie is die je kunt trekken als iemand niet aan het Avondmaal deelneemt.
Binnen sommige gemeentes/gemeenteculturen is het heilig Avondmaal zo "bijzonder" geworden, dat mensen die de Heere hartelijk lief hebben toch niet aan durven gaan. Dat is heel erg, maar dan kun je geen is-gelijk-teken meer zetten tussen niet aan het Avondmaal gaan en er zelf geen weet van hebben.

Dat klopt Mannetje. Maar als je zelf deze vrijmoedigheid niet bezit, kun je dan anderen wel vrijmoedig over de liefde van de Heere vertellen en ze heilig jaloers maken? Als je dat wel kunt, dan mag je m.i. ook eigenlijk niet meer twijfelen om aan de Tafel te gaan.

Daar ben ik het van harte mee eens, maar de praktijk is dus soms zo anders.

Ad Anker schreef:

Mistig schreef:Wat mij bijzonder raakte in het artikel waren de volgende zinnen:

Ds. Van Ruitenburg benadrukte dat het belangrijk is om voor ogen te houden dat „al ons dienen en bezig zijn moet voortkomen uit liefde tot God in Christus. Want al ónze werken zijn met zonden bevlekt en hebben verzoening nodig door het dierbare bloed van Christus.”

Een ambtsdrager die werkelijk vruchtbaar en zegenrijk arbeid wil verrichten, moet in Christus zijn ingeplant. Dan komt er volgens de predikant een begeerte om te mogen dienen, uit kracht die God verleent. „Het behaagt God nog steeds om in de weg van de ambtelijke bediening mensen te redden van de diepste levensnood. Ambtswerk is eeuwigheidswerk”, zo stelde ds. Van Ruitenburg.

Soms lijkt het dan onze Gereformeerde Gemeenten dit een beetje kwijt zijn...

Dit laat zich erg lastig bespreken op een forum, Mistig.
Ds. Van Ruitenburg zegt: Een ambtsdrager die werkelijk vruchtbaar en zegenrijk arbeid wil verrichten, moet in Christus zijn ingeplant. Als je het woord 'werkelijk' weglaat, geldt het dan ook voor ambtsdragers die niet in Christus zijn ingeplant? Zal hij dat bedoelen?

Voor mij lijkt het wel lastig wanneer twee ambtsdragers bij mij op huisbezoek komen die beiden niet deel nemen aan het Avondmaal. Toch zijn zij, zoals iedereen, gerechtigd om mij te vragen hoe het staat op weg en reis naar de eeuwigheid. Het is immers zielenbezoek. Daar ligt wel een haper. Een ambtsdrager heeft de taak om leiding te geven, ook in het geestelijk leven. Alleen, als ze er zelf geen weet van hebben, hoe zou dat kunnen?

Maar ik blijf erg voorzichtig om dit te bediscussiëren. Hoe zou jij dit besproken willen hebben, Mistig?

Eens dat iedereen mij mag bevragen hoe het staat op weg en reis naar de eeuwigheid. Zelfs puberende jongeren of de goddeloze buurman mogen me dit vragen. Maar op een huisbezoek is het toch wel voorwaarde dat dit gebeurt door broeders die ook enige geestelijke beleving hebben, zodat ze me ook kunnen leiden, soms heel praktisch. Ik ben daarom ook altijd blij dat de huisbezoeken in onze eigen gemeente (bijna) alleen gedaan worden door ouderlingen.

Echter, ik heb mij altijd al afgevraagd hoe het toch kan dat er in onze gemeenten ambtsdragers zijn die (aan de buitenkant, dat maakt mij voorzichtig) geen deel hebben aan Christus. Ik zeg 'aan de buitenkant', want God ziet het hart aan. Maar het kan toch eigenlijk niet bestaan dat er ambtsdragers zijn die structureel niet deelnemen aan de heilige tafel, en daarmee erkennen niet in Christus ingeplant te zijn?

Het formulier ter bevestiging is volgens mij duidelijk genoeg.
Stefanus was een man die toch ook de Heilige Geest had?
Verder is Paulus toch duidelijk in 1 Timotheüs 3 (In bijzonder vers 13)?
13 Want die wel gediend hebben, verkrijgen zichzelven een goeden opgang, en vele vrijmoedigheid in het geloof, hetwelk is in Christus Jezus.

Dit bediscussiëren heeft ook niet mijn voorkeur. Misschien is het meer een delen van de nood, zoals ik die persoonlijk ervaar. En ik was blij dit te lezen van onze consulent. Echter, ik ben zo bang dat veel mensen dit lezen en misschien even opkijken, vervolgens weer verder gaan en het bijvoorbeeld gaan hebben over de kleur van de pakken van de broeders die de bijeenkomst bezochten.

Mannetje schreef:

Ad Anker schreef: Voor mij lijkt het wel lastig wanneer twee ambtsdragers bij mij op huisbezoek komen die beiden niet deel nemen aan het Avondmaal. Toch zijn zij, zoals iedereen, gerechtigd om mij te vragen hoe het staat op weg en reis naar de eeuwigheid. Het is immers zielenbezoek. Daar ligt wel een haper. Een ambtsdrager heeft de taak om leiding te geven, ook in het geestelijk leven. Alleen, als ze er zelf geen weet van hebben, hoe zou dat kunnen?

De vraag is of dit de enige conclusie is die je kunt trekken als iemand niet aan het Avondmaal deelneemt.
Binnen sommige gemeentes/gemeenteculturen is het heilig Avondmaal zo "bijzonder" geworden, dat mensen die de Heere hartelijk lief hebben toch niet aan durven gaan. Dat is heel erg, maar dan kun je geen is-gelijk-teken meer zetten tussen niet aan het Avondmaal gaan en er zelf geen weet van hebben.

Klopt Mannetje. Goede aanvulling!

Maar waarom gaat men dan niet aan in de HA ?
Enkel om de (on-Bijbelse) traditie die de HA wel heel erg hoog schat ?
Je zou toch ook de ambtsbroeders er op aan kunnen spreken ?
Als je ziet dat er maar een paar van de honderd aangaan is toch heel erg ?

Geytenbeekje schreef:Maar waarom gaat men dan niet aan in de HA ?
Enkel om de (on-Bijbelse) traditie die de HA wel heel erg hoog schat ?
Je zou toch ook de ambtsbroeders er op aan kunnen spreken ?
Als je ziet dat er maar een paar van de honderd aangaan is toch heel erg ?

Ik denk dat je erg veel vragen tegelijk stelt jonge broeder. Met het laatste ben ik het hartgrondig eens. De eerste twee zou je met personen in kwestie moeten bespreken. Ik vind aanspreken geen goede term. Je mag elkaar broederlijk vragen naar de zaken van de eeuwigheid. Ik denk zelfs dat dat niet eens een mogen, maar een moeten is. Wij mochten gisteren onze nieuwe kerk in gebruik nemen. Achteraf een aantal van dit soort gesprekken mogen voeren. Heel goed als dat wederzijds eerlijk en kwetsbaar kan gebeuren.

Ad Anker schreef:

Mannetje schreef:

Ad Anker schreef: Voor mij lijkt het wel lastig wanneer twee ambtsdragers bij mij op huisbezoek komen die beiden niet deel nemen aan het Avondmaal. Toch zijn zij, zoals iedereen, gerechtigd om mij te vragen hoe het staat op weg en reis naar de eeuwigheid. Het is immers zielenbezoek. Daar ligt wel een haper. Een ambtsdrager heeft de taak om leiding te geven, ook in het geestelijk leven. Alleen, als ze er zelf geen weet van hebben, hoe zou dat kunnen?

De vraag is of dit de enige conclusie is die je kunt trekken als iemand niet aan het Avondmaal deelneemt.
Binnen sommige gemeentes/gemeenteculturen is het heilig Avondmaal zo "bijzonder" geworden, dat mensen die de Heere hartelijk lief hebben toch niet aan durven gaan. Dat is heel erg, maar dan kun je geen is-gelijk-teken meer zetten tussen niet aan het Avondmaal gaan en er zelf geen weet van hebben.

Klopt Mannetje. Goede aanvulling!

Eens, over de staat mogen we niet oordelen. Maar in het pastoraat kun je zo iemand niet serieus nemen rondom deze onderwerpen.
Voor kandidaat stellen is avondmaalsgang een vereiste. En dat gebeurd helaas niet altijd.

Bezorgd schreef:

BJD schreef:

Ad Anker schreef:https://www.rd.nl/kerk-religie/ambtsdra ... -1.1474441

Even googelen en dan zie je bij de HHK/CGK ook iets soortgelijks. Dus niet alleen GG, blijkbaar.

Enne, lees hier ook de tekst eronder even. Wel zo belangrijk.

Kan het artikel niet lezen.

Klein citaatje ivm max aantal woorden:

In de toe-eigening van het heil gaat het volgens ds. Den Ouden om wat een christenen in Christus hebben, verwijzend naar het doopformulier. Dat ”hebben” is niet iets van afwachten, als een laatste barrière van de Geest die bij de gelovigen het heil in Christus moet toe-eigenen, stelde hij. Hij noemde dat een oneigenlijke tegenstelling. „Het gaat erom dat we hetgeen we in Christus hebben, ons toe-eigenen.”

Hart van de prediking

In het kennen van Christus klopt volgens de predikant het hart van de prediking. „We leren Christus kennen in het Woord en niet in bijzondere openbaringen. Bekering gaat niet buiten het Woord en het gebruik van de middelen om.”

Dat toe-eigenen gaat, zo vervolgde de predikant uit Katwijk, door het geloof dat zich richt op de belofte van God. Prediking is belofteprediking, stelde hij. „Wie de belofte gelooft, heeft vergeving ontvangen.” Ds. Hoefnagel nam afstand van de opvatting dat de beloften alleen gelden voor de uitverkorenen. „Waarom wordt dan bij de heilige Ddoop onze naam genoemd en die verbonden wordt met Christus?” zo vroeg hij.

Voor ds. Den Ouden is de prediking niet vrijblijvend en ook niet beschrijvend.

Ik denk dat Ad Anker de tekst onder de foto van de gg bijeenkomst bedoelt