Lees het stukje Uit II,17) over die aanvechtingen nog eens, het gebed van David. Wat jij zegt, klopt van Gods kant, Maar jij als zondaar zult echt niet, als jij dat gebed van David bidt, het gevoel hebben dat je aanneemt, terwijl je wel op God vertrouwt, blijkens je gebed.memento schreef:@vragensteller: Vertrouwen IS aannemen. Christus vertrouwen, maar zijn aangeboden genade blijven afwijzen, toont dat er geen werkelijk vertrouwen is.
Zeker. Maar omgedraaid betekent dat ook: Als er nog niets aangenomen is (voltooid verleden tijd), ligt men nog voor eigen rekening. Of je het in Christus vrijspraak van al je zonden gekregen, of je moet zelf betalen.vragensteller schreef:Als de Heilige Geest het schenkt, is het voor jou en dan zúl je het ook aannemen.
Je verwart hier heiligmaking met rechtvaardiging. Wie nog nooit Christus en zijn beloofde weldaden aangenomen heeft, is nog niet gerechtvaardigt en ligt nog verloren. Spurgeon legt dit in één van zijn boekjes (rondom de Enge poort, meen ik) dit heel duidelijk en beeldend uit. En dat is ook de taal van de Schrift: Wie in Hem gelooft die heeft het eeuwige leven, maar die niet in Hem gelooft is reeds veroordeeld.vragensteller schreef:Lees het stukje Uit II,17) over die aanvechtingen nog eens, het gebed van David. Wat jij zegt, klopt van Gods kant, Maar jij als zondaar zult echt niet, als jij dat gebed van David bidt, het gevoel hebben dat je aanneemt, terwijl je wel op God vertrouwt, blijkens je gebed.memento schreef:@vragensteller: Vertrouwen IS aannemen. Christus vertrouwen, maar zijn aangeboden genade blijven afwijzen, toont dat er geen werkelijk vertrouwen is.
Het zal idd zo zijn, dat dit de heiligmaking betreft. Waar het mij om gaat, is dat vertrouwen in een belovende God niet voor ongeloof moet worden gehouden (en al helemaal niet "de aangebode genade afwijzen" moet worden genoemd, zoals je in je vorige post deed, want je wilt die aangeboden genade heel graag hebben, vandaar je gebed). Of je nu wel of geen bewuste rechtvaardiging hebt doorgemaakt, in welk dogmatisch stuk je ook zit. Vandaar het citaat van boek 3,II,15: het GELOOF is niet tevreden met een twijfelachtige mening. Hij noemt het al 'geloof'. Dat is mijn punt.memento schreef:Je verwart hier heiligmaking met rechtvaardiging. Wie nog nooit Christus en zijn beloofde weldaden aangenomen heeft, is nog niet gerechtvaardigt en ligt nog verloren.vragensteller schreef:Lees het stukje Uit II,17) over die aanvechtingen nog eens, het gebed van David. Wat jij zegt, klopt van Gods kant, Maar jij als zondaar zult echt niet, als jij dat gebed van David bidt, het gevoel hebben dat je aanneemt, terwijl je wel op God vertrouwt, blijkens je gebed.memento schreef:@vragensteller: Vertrouwen IS aannemen. Christus vertrouwen, maar zijn aangeboden genade blijven afwijzen, toont dat er geen werkelijk vertrouwen is.
Dat het geloof in de heiliging (ná de rechtvaardiging) niet altijd is wat het wezen moet, en in het gevoelsleven alles verloren ligt, is een werkelijkheid. Let dan op hoe de psalmen (die Calvijn aanhaalt) spreken. Daar spreekt de aangevochen dichter zichzelf toe. Voedt het oud vertrouwen (het vertrouwen wat er geweest is!) weder.
Mijn punt is dat Calvijn nergens geloof zonder rechtvaardiging leert. Nergens kom je bij Calvijn, en ook nergens in de Schrift, tegen dat geleerd wordt dat het mogelijk is om geestelijk levend te zijn, maar de beloften van het evangelie af te wijzen, door deze niet gelovig aan te nemen.vragensteller schreef:Het zal idd zo zijn, dat dit de heiligmaking betreft. Waar het mij om gaat, is dat vertrouwen in een belovende God niet voor ongeloof moet worden gehouden (en al helemaal niet "Gods beloften afwijzen" moet worden genoemd, zoals je in je vorige post deed). Of je nu wel of geen bewuste rechtvaardiging hebt doorgemaakt, in welk dogmatisch stuk je ook zit. Vandaar het citaat van boek 3,II,15: het GELOOF is niet tevreden met een twijfelachtige mening. Hij noemt het al 'geloof'. Dat is mijn punt.
Ik mis het stukje ertussen: de toepassing door Gods Geest. Het geloof twijfelt idd niet aan Gods goedwilligheid, daarom roep je Hem voortdurend aan! Maar de Geest laat zien dat het ook voor jou geldt. Dat is geen conclusie die je zelf trekt op basis van de Bijbel. Als de Geest het je toepast, kun je het niet eens afwijzen. Dit sluit niet uit dat God erom gebeden wil zijn en dat dat gebed het vertrouwen uitdrukt dat kenmerkend is voor het geloof.memento schreef:Mijn punt is dat Calvijn nergens geloof zonder rechtvaardiging leert. Nergens kom je bij Calvijn, en ook nergens in de Schrift, tegen dat geleerd wordt dat het mogelijk is om geestelijk levend te zijn, maar de beloften van het evangelie af te wijzen, door deze niet gelovig aan te nemen.vragensteller schreef:Het zal idd zo zijn, dat dit de heiligmaking betreft. Waar het mij om gaat, is dat vertrouwen in een belovende God niet voor ongeloof moet worden gehouden (en al helemaal niet "Gods beloften afwijzen" moet worden genoemd, zoals je in je vorige post deed). Of je nu wel of geen bewuste rechtvaardiging hebt doorgemaakt, in welk dogmatisch stuk je ook zit. Vandaar het citaat van boek 3,II,15: het GELOOF is niet tevreden met een twijfelachtige mening. Hij noemt het al 'geloof'. Dat is mijn punt.
Voor Calvijn is de goedwilligheid van God, die tot uitdrukking komt in de beloften, heel belangrijk (zie zijn definitie van geloof, die ik hier eerder geplaatst heb). Geloven is vertrouwen en voor waar aannemen wat God in Zijn Woord belooft aan ons. Wie niet aanneemt wat God in Zijn Woord beloofd, twijfelt aan Gods goedwilligheid, is daarmee het Woord ongehoorzaam, en wantrouwt God.
De Geest bezegelt dat wat in het Woord staat waar is. Geloven is vrucht van het bezegelende werk van de Geest.vragensteller schreef:Ik mis het stukje ertussen: de toepassing door Gods Geest. Het geloof twijfelt idd niet aan Gods goedwilligheid, daarom roep je Hem voortdurend aan! Maar de Geest laat zien dat het ook voor jou geldt. Dat is geen conclusie die je zelf trekt op basis van de Bijbel. Als de Geest het je toepast, kun je het niet eens afwijzen. Dit sluit niet uit dat God erom gebeden wil zijn en dat dat gebed het vertrouwen uitdrukt dat kenmerkend is voor het geloof.memento schreef:Mijn punt is dat Calvijn nergens geloof zonder rechtvaardiging leert. Nergens kom je bij Calvijn, en ook nergens in de Schrift, tegen dat geleerd wordt dat het mogelijk is om geestelijk levend te zijn, maar de beloften van het evangelie af te wijzen, door deze niet gelovig aan te nemen.vragensteller schreef:Het zal idd zo zijn, dat dit de heiligmaking betreft. Waar het mij om gaat, is dat vertrouwen in een belovende God niet voor ongeloof moet worden gehouden (en al helemaal niet "Gods beloften afwijzen" moet worden genoemd, zoals je in je vorige post deed). Of je nu wel of geen bewuste rechtvaardiging hebt doorgemaakt, in welk dogmatisch stuk je ook zit. Vandaar het citaat van boek 3,II,15: het GELOOF is niet tevreden met een twijfelachtige mening. Hij noemt het al 'geloof'. Dat is mijn punt.
Voor Calvijn is de goedwilligheid van God, die tot uitdrukking komt in de beloften, heel belangrijk (zie zijn definitie van geloof, die ik hier eerder geplaatst heb). Geloven is vertrouwen en voor waar aannemen wat God in Zijn Woord belooft aan ons. Wie niet aanneemt wat God in Zijn Woord beloofd, twijfelt aan Gods goedwilligheid, is daarmee het Woord ongehoorzaam, en wantrouwt God.
Ja, maar dat is toch altijd of vaak zo? De Kananese vrouw zei toch ook niet van zichzelf dat ze een groot geloof had? Dat zegt gelukkig de Heere Jezus Zelf! En uiteindelijk gaat het daarom: om het stempel van de Heere Zelf!vragensteller schreef:Lees het stukje Uit II,17) over die aanvechtingen nog eens, het gebed van David. Wat jij zegt, klopt van Gods kant, Maar jij als zondaar zult echt niet, als jij dat gebed van David bidt, het gevoel hebben dat je aanneemt, terwijl je wel op God vertrouwt, blijkens je gebed.memento schreef:@vragensteller: Vertrouwen IS aannemen. Christus vertrouwen, maar zijn aangeboden genade blijven afwijzen, toont dat er geen werkelijk vertrouwen is.
Wie was het Voorwerp van haar geloof?....de Heere Jezus .Dat is het kenmerk,elk geloof dat Christus en Zijn weldaden niet toeëigend is geen geloof.Luther schreef:Ja, maar dat is toch altijd of vaak zo? De Kananese vrouw zei toch ook niet van zichzelf dat ze een groot geloof had? Dat zegt gelukkig de Heere Jezus Zelf! En uiteindelijk gaat het daarom: om het stempel van de Heere Zelf!vragensteller schreef:Lees het stukje Uit II,17) over die aanvechtingen nog eens, het gebed van David. Wat jij zegt, klopt van Gods kant, Maar jij als zondaar zult echt niet, als jij dat gebed van David bidt, het gevoel hebben dat je aanneemt, terwijl je wel op God vertrouwt, blijkens je gebed.memento schreef:@vragensteller: Vertrouwen IS aannemen. Christus vertrouwen, maar zijn aangeboden genade blijven afwijzen, toont dat er geen werkelijk vertrouwen is.
Inderdaad!huisman schreef:Wie was het Voorwerp van haar geloof?....de Heere Jezus .Dat is het kenmerk,elk geloof dat Christus en Zijn weldaden niet toeëigend is geen geloof.Luther schreef:Ja, maar dat is toch altijd of vaak zo? De Kananese vrouw zei toch ook niet van zichzelf dat ze een groot geloof had? Dat zegt gelukkig de Heere Jezus Zelf! En uiteindelijk gaat het daarom: om het stempel van de Heere Zelf!vragensteller schreef:Lees het stukje Uit II,17) over die aanvechtingen nog eens, het gebed van David. Wat jij zegt, klopt van Gods kant, Maar jij als zondaar zult echt niet, als jij dat gebed van David bidt, het gevoel hebben dat je aanneemt, terwijl je wel op God vertrouwt, blijkens je gebed.memento schreef:@vragensteller: Vertrouwen IS aannemen. Christus vertrouwen, maar zijn aangeboden genade blijven afwijzen, toont dat er geen werkelijk vertrouwen is.
Eens, maar dat geeft je nog niet het recht die daden 'ongeloof' te noemen of 'afwijzen van de genade', waarover ik in Memento`s post viel.Luther schreef:Ja, maar dat is toch altijd of vaak zo? De Kananese vrouw zei toch ook niet van zichzelf dat ze een groot geloof had? Dat zegt gelukkig de Heere Jezus Zelf! En uiteindelijk gaat het daarom: om het stempel van de Heere Zelf!vragensteller schreef:Lees het stukje Uit II,17) over die aanvechtingen nog eens, het gebed van David. Wat jij zegt, klopt van Gods kant, Maar jij als zondaar zult echt niet, als jij dat gebed van David bidt, het gevoel hebben dat je aanneemt, terwijl je wel op God vertrouwt, blijkens je gebed.memento schreef:@vragensteller: Vertrouwen IS aannemen. Christus vertrouwen, maar zijn aangeboden genade blijven afwijzen, toont dat er geen werkelijk vertrouwen is.
Ik kwam erachter, dat ik dit citaat van Calvijn uit mijn Word-documentje was vergeten te kopiëren:memento schreef:De Geest bezegelt dat wat in het Woord staat waar is. Geloven is vrucht van het bezegelende werk van de Geest.vragensteller schreef:Ik mis het stukje ertussen: de toepassing door Gods Geest. Het geloof twijfelt idd niet aan Gods goedwilligheid, daarom roep je Hem voortdurend aan! Maar de Geest laat zien dat het ook voor jou geldt. Dat is geen conclusie die je zelf trekt op basis van de Bijbel. Als de Geest het je toepast, kun je het niet eens afwijzen. Dit sluit niet uit dat God erom gebeden wil zijn en dat dat gebed het vertrouwen uitdrukt dat kenmerkend is voor het geloof.memento schreef:Mijn punt is dat Calvijn nergens geloof zonder rechtvaardiging leert. Nergens kom je bij Calvijn, en ook nergens in de Schrift, tegen dat geleerd wordt dat het mogelijk is om geestelijk levend te zijn, maar de beloften van het evangelie af te wijzen, door deze niet gelovig aan te nemen.vragensteller schreef:Het zal idd zo zijn, dat dit de heiligmaking betreft. Waar het mij om gaat, is dat vertrouwen in een belovende God niet voor ongeloof moet worden gehouden (en al helemaal niet "Gods beloften afwijzen" moet worden genoemd, zoals je in je vorige post deed). Of je nu wel of geen bewuste rechtvaardiging hebt doorgemaakt, in welk dogmatisch stuk je ook zit. Vandaar het citaat van boek 3,II,15: het GELOOF is niet tevreden met een twijfelachtige mening. Hij noemt het al 'geloof'. Dat is mijn punt.
Voor Calvijn is de goedwilligheid van God, die tot uitdrukking komt in de beloften, heel belangrijk (zie zijn definitie van geloof, die ik hier eerder geplaatst heb). Geloven is vertrouwen en voor waar aannemen wat God in Zijn Woord belooft aan ons. Wie niet aanneemt wat God in Zijn Woord beloofd, twijfelt aan Gods goedwilligheid, is daarmee het Woord ongehoorzaam, en wantrouwt God.
Wie dus de aangeboden weldaden nog afwijst in plaats van aanneemt, toont daarmee dit geloof en dit werk van de Geest te missen.
Er is geen leven buiten de rechtvaardigverklaring om Jezus wil om. Slechts door de toe-eigening van Zijn verdienste, door een waar geloof onder de werking van Gods Geest, is leven. "Het ware geloof is een geloof van bezittelijke voornaamwoorden!" volgens Maarten Luther. "Niet alleen anderen, maar ook mij". Missen wij dat, dan missen wij nog alles, en liggen wij nog voor eigen rekening.
Dat bezitten is een gevolg van de geloofsvereniging, gewerkt door de Heilige Geest (die Christus toepast!). Die vereniging met Christus is er al, als wij het aannemen.Dit nu is reeds duidelijk uiteengezet, dat Christus in zekere zin werkeloos ternederligt, totdat onze harten gericht zijn op de Geest; want vóór dien aanschouwen wij Christus slechts onverschillig buiten ons en daarom ver van ons. En wij weten, dat Hij slechts hun tot voordeel is, van wie Hij het Hoofd is en de Eerstgeborene onder de broeders, en eindelijk hun, die Hem aangedaan hebben. Alleen deze vereniging maakt, dat Hij niet zonder nut, wat ons aangaat, met de naam van Zaligmaker gekomen is. En daarop ziet dat heilig huwelijk, waardoor wij vlees worden van zijn vlees en beenderen van zijn beenderen (Ef. 5 : 30), en daarom één met Hem: en alleen door de Geest verenigt Hij zich met ons. Door de genade en de kracht van dezelfde Geest worden wij tot zijn leden gemaakt, (1) zodat Hij ons onder zich heeft en (2) wij wederkerig Hem bezitten.
Institutie boek 3, II,15 iets over de aard van het geloof:huisman schreef:Wie was het Voorwerp van haar geloof?....de Heere Jezus .Dat is het kenmerk,elk geloof dat Christus en Zijn weldaden niet toeëigend is geen geloof.Luther schreef:Ja, maar dat is toch altijd of vaak zo? De Kananese vrouw zei toch ook niet van zichzelf dat ze een groot geloof had? Dat zegt gelukkig de Heere Jezus Zelf! En uiteindelijk gaat het daarom: om het stempel van de Heere Zelf!vragensteller schreef:Lees het stukje Uit II,17) over die aanvechtingen nog eens, het gebed van David. Wat jij zegt, klopt van Gods kant, Maar jij als zondaar zult echt niet, als jij dat gebed van David bidt, het gevoel hebben dat je aanneemt, terwijl je wel op God vertrouwt, blijkens je gebed.memento schreef:@vragensteller: Vertrouwen IS aannemen. Christus vertrouwen, maar zijn aangeboden genade blijven afwijzen, toont dat er geen werkelijk vertrouwen is.
Ik heb m`n citaat herhaald. Calvijn noemt het eigen aan het geloof dat het naar de volle zekerheid streeft.Want evenals het geloof niet tevreden is met een twijfelachtige en veranderlijke mening, zo ook niet met een duistere en verwarde gedachte; maar het eist een volle en vaste zekerheid,
zoals er pleegt te zijn aangaande duidelijk gebleken en bewezen zaken. (...) En niet zonder reden bevestigt de Heilige Geest met zo bijzondere lofspraken het gezag van Gods Woord; maar Hij wil de ziekte, die ik noemde, genezen, opdat God in zijn beloften het volle geloof bij ons zou verkrijgen.[/u] (…)
Hét kenmerk van het geloof is dat het Christus en Zijn weldaden aanneemt. Hoe wil je het niet aannemen van Christus en Zijn weldaden dán noemen? Een derde weg, waarin men weleswaar Christus en Zijn weldaden, de beloften van het evangelie, niet afwijst, maar ook niet aanneemt?vragensteller schreef:Eens, maar dat geeft je nog niet het recht die daden 'ongeloof' te noemen of 'afwijzen van de genade', waarover ik in Memento`s post viel.Luther schreef:Ja, maar dat is toch altijd of vaak zo? De Kananese vrouw zei toch ook niet van zichzelf dat ze een groot geloof had? Dat zegt gelukkig de Heere Jezus Zelf! En uiteindelijk gaat het daarom: om het stempel van de Heere Zelf!vragensteller schreef:Lees het stukje Uit II,17) over die aanvechtingen nog eens, het gebed van David. Wat jij zegt, klopt van Gods kant, Maar jij als zondaar zult echt niet, als jij dat gebed van David bidt, het gevoel hebben dat je aanneemt, terwijl je wel op God vertrouwt, blijkens je gebed.memento schreef:@vragensteller: Vertrouwen IS aannemen. Christus vertrouwen, maar zijn aangeboden genade blijven afwijzen, toont dat er geen werkelijk vertrouwen is.
Als je dat constateert, heb je mijn posts niet goed gelezen of niet goed begrepen. Ik ga mijzelf op dit punt niet herhalen.memento schreef: Ik verwijs naar Calvijn: Voor Calvijn is de goedwilligheid van God, die tot uitdrukking komt in de beloften, heel belangrijk (zie zijn definitie van geloof, die ik hier eerder geplaatst heb). Geloven is vertrouwen en voor waar aannemen wat God in Zijn Woord belooft aan ons. De Heilige Geest bezegelt dat in de harten der gelovigen. Wie niet aanneemt wat God in Zijn Woord beloofd, twijfelt aan Gods goedwilligheid, is daarmee het Woord ongehoorzaam, en wantrouwt God.
Ook Luther drukt dit uit, als hij zegt: ""Het ware geloof is een geloof van bezittelijke voornaamwoorden!" "Niet alleen anderen, maar ook mij".
Ik zie bij vragensteller 2 ongereformeerde opvattingen:
1. Dat er sprake is van behouden mensen, terwijl zij nog niet Christus en al Zijn weldaden door het geloof, onder de werking van de Heilige Geest, hebben aangenomen. Echter, zonder dat Christus' rechtvaardigheid een mens toegeëindigd worden, leeft hij nog met zijn eigen onrechtvaardigheid, waarmee hij voor God niet bestaan kan.
2. Dat er sprake is van geloof, hetwelk niet Christus en Zijn weldaden aanneemt. Echter, zulks is geen geloof, daar elk waar geloof Christus en al Zijn weldaden aanneemt, in gehoorzaamheid aan het Woord, en door de werking van de Heilige Geest.
vragensteller schreef:Als je dat constateert, heb je mijn posts niet goed gelezen of niet goed begrepen. Ik ga mijzelf op dit punt niet herhalen.memento schreef: Ik verwijs naar Calvijn: Voor Calvijn is de goedwilligheid van God, die tot uitdrukking komt in de beloften, heel belangrijk (zie zijn definitie van geloof, die ik hier eerder geplaatst heb). Geloven is vertrouwen en voor waar aannemen wat God in Zijn Woord belooft aan ons. De Heilige Geest bezegelt dat in de harten der gelovigen. Wie niet aanneemt wat God in Zijn Woord beloofd, twijfelt aan Gods goedwilligheid, is daarmee het Woord ongehoorzaam, en wantrouwt God.
Ook Luther drukt dit uit, als hij zegt: ""Het ware geloof is een geloof van bezittelijke voornaamwoorden!" "Niet alleen anderen, maar ook mij".
Ik zie bij vragensteller 2 ongereformeerde opvattingen:
1. Dat er sprake is van behouden mensen, terwijl zij nog niet Christus en al Zijn weldaden door het geloof, onder de werking van de Heilige Geest, hebben aangenomen. Echter, zonder dat Christus' rechtvaardigheid een mens toegeëindigd worden, leeft hij nog met zijn eigen onrechtvaardigheid, waarmee hij voor God niet bestaan kan.
2. Dat er sprake is van geloof, hetwelk niet Christus en Zijn weldaden aanneemt. Echter, zulks is geen geloof, daar elk waar geloof Christus en al Zijn weldaden aanneemt, in gehoorzaamheid aan het Woord, en door de werking van de Heilige Geest.
Lees die citaten van Calvijn nog maar eens over.
Ik vind het ook redelijk gedurfd om kennelijk te veronderstellen, dat het geloof van de Kananese vrouw ongeloof was, zolang ze de vervulling nog niet in handen had (genezing van haar dochter).
Feitelijk neem je Christus weldaden ook aan, als je voortdurend tot Hem nadert in gebed, alleen is dat voor je bewustheid een andere weldaad dan de zekerheid van vergeving van zonden en het recht op het eeuwige leven (die je op zich van Gods kant wel geschonken zijn en die je daarmee ook ontvangen hebt). Die richt je dan meer op het feit dat Hij de Voorspraak is bij de Vader, bijvoorbeeld. In die zin omhels je Christus wel (en daarmee al Zijn weldaden). Dát zie ik bij die Kananese vrouw ook (dan kun je roepen: ja dat was de -bewuste- rechtvaardiging niet, nou ik weet dat zo net nog niet ...)