En hij geloofde zelf en zijn gehele huis.

[huisman]

Ter info een opmerking tussendoor.
Het woord doop in de bijbel is heel wat breder dan de doop in water;

Met Christus gedoopt Rom. 6 vs 3 Gal. 3vs 27
In Mozes gedoopt 1Kor. 10 vs 2
In de zee gedoopt 1Kor. 10 vs 2
Tot één Lichaam gedoopt 1Kor. 12 vs 13
De doop van Jezus (Zijn dood) Mark. 10
Doop met de Geest Hand. 1 vs 5 Luk. 3 vs 16 Mark. 1 vs 8
Doop met vuur Luk. 3 vs 16
Gedoopt in de wolk 1 Kor 10 vs 2

Voor mij relativeert het de doopdiscussie wel. Dat we met Christus gedoopt zijn is een feit. Daar is geen druppel water aan te pas gekomen. Het is de wedergeboorte en daar gaat het om.

Het is opdracht van de Heere Jezus om te dopen, Hij wist ook dat het gaat om wedergeboorte en geloof toch beval Hij Zijn discipelen om te onderwijzen en te dopen. Laten wij de doop dus maar niet relativeren. (de discussie mag je wel relativeren natuurlijk)

Gaat dan henen, onderwijst al de volken, dezelve dopende in den Naam des Vaders, en des Zoons, en des Heiligen Geestes; lerende hen onderhouden alles, wat Ik u geboden heb.

[Johann Gottfried Walther]

Wat betreft de (Reformatorische/Gereformeerde) visie op het verbond, raad ik aan Johannes Calvijn zijn commentaar op Gen 17 en Romeinen 9 te lezen.

[DirkM]

Nee, er is hier al regelmatig uit het Schatboek geciteerd. Volgens mij ken jij dat ook wel. Daar staan echt dingen in dat kinderen van gelovigen niet voor geheel ongelovig mogen worden gezien omdat ze een geneigdheid om te geloven bezitten.

Waar lees je dit in het Schatboek?

Onder Zondag 27, bezwaar 2:

3. Daarom moet men ook niet toegeven, dat de kinderen in 't geheel niet geloven, maar zoiets voor onwaar houden. Want hoewel men van de kleine kinderen niet kan zeggen, dat zij - evenals de volwassenen - metterdaad door een daadwerkelijk en vast geloof geloven, hetgeen bestaat in een kennis en vertrouwen van de belofte der genade, toch moet men vaststellen, dat zij geloven op zulk een wijze, als met hun jeugd overeenkomt, n.l. door geneigdheid om te geloven. Want die geneigdheid is stellig óf een geloof, óf een deel en beginsel van het geloof.

De geneigdheid te geloven zoals je dat noemt is op zulks een wijze dat met hun jeugd overeenkomt, dat wil denk ik zeggen dat ze aannemen wat de ouders zeggen en dat vanuit die vertrouwensrelatie tussen de ouders en het kind zeggen wat vander en moeder zeggen.
Ze geloven dus hun ouders op hun woord.

Dat is echter niet geloven tot behoud, en ook geen tekenen van de wedergeboorte.
De kinderen moeten niet zeggen en geloven wat de ouders zeggen, maar zeggen en geloven wat God zegt. Als ze God zover vertrouwen op een manier zoals kleine kinderen bij de ouders doen dan is er mijns inziens heel wat anders aan de hand.
Dat is voor waar en zeker houden wat God zegt.

[huisman]

Nee, er is hier al regelmatig uit het Schatboek geciteerd. Volgens mij ken jij dat ook wel. Daar staan echt dingen in dat kinderen van gelovigen niet voor geheel ongelovig mogen worden gezien omdat ze een geneigdheid om te geloven bezitten.

Waar lees je dit in het Schatboek?

Onder Zondag 27, bezwaar 2:

3. Daarom moet men ook niet toegeven, dat de kinderen in 't geheel niet geloven, maar zoiets voor onwaar houden. Want hoewel men van de kleine kinderen niet kan zeggen, dat zij - evenals de volwassenen - metterdaad door een daadwerkelijk en vast geloof geloven, hetgeen bestaat in een kennis en vertrouwen van de belofte der genade, toch moet men vaststellen, dat zij geloven op zulk een wijze, als met hun jeugd overeenkomt, n.l. door geneigdheid om te geloven. Want die geneigdheid is stellig óf een geloof, óf een deel en beginsel van het geloof.

Dit zegt W á Brakel over deze zaak. Ik vind deze citaten bijbelser dan het citaat uit het Schatboek.

1. Hier is nog een andere vraag: Of alle uitverkorenen van hun begin, van hun
ontvangenis af, een zaad des geloofs in zich hebben, ofschoon zij dadelijk het geloof
nog niet oefenen?
Antwoord. Neen. Want,
1. De schrift spreekt nergens van een zaad des geloofs, van geloof in zijn zaad. 't Is
dan al te vrijmoedig, dat te zeggen, en daarop een gehele zaak te bouwen. De
Schrift spreekt wel van een zaad der wedergeboorte, 't welk is het Woords Gods, 1
Petrus 1:23; doch dat is niet in de kinderen, maar 't is op des Heeren tijd een
middel van hun bekering. En wat zou het zaad des geloofs zijn, een begin van
geloof? Dan hadden zij het dadelijk.
2. De mensen, ook de uitverkorenen, zijn vóór hun wedergeboorte dood, kinderen des
toorns, zonder Christus, zonder beloften, zonder God, en alzo zonder geloof, Ef.
2:2, 4, 12. De Vader, de Heere Jezus, de Heilige Geest hadden wel opzicht op hen,
zo ras zij waren, als Vader, Zaligmaker, Heiligmaker; maar in zich zelf waren ze in
dezelfde staat als alle anderen.
3. Niemand ontvangt het geloof, dan uit het gehoor, Rom. 10:17, Gal. 3: 2. Daardoor
wordt de mens van ongelovig, gelovig; de mens kon niet gezegd worden het geloof
te ontvangen, gelovig te worden, het geloof te verkrijgen door de prediking des
geloofs, indien hij het tevoren in zijn begin al had, en alzo al gelovig was.

XI. Tegenwerping 1. Hiertegen brengt men in:
De uitverkorene kinderen zijn in het verbond, zo moeten ze dan ook in het begin het
geloof hebben: want men kan in het verbond niet zijn zonder geloof.
Antwoord.
(a) Alle uitverkorene kinderen waren niet in het verbond; duizenden worden bekeerd,
wier ouders heidenen waren. Of hebben alleen de kinderen der bondgenoten het
zaad des geloofs, en niet de andere uitverkoren kinderen? Waar uit blijkt zulk een
onderscheid in de uitverkoren kinderen?
(b) In het verbond te zijn der kinderen, stelt niet iets in de kinderen, of men moest
daaruit ook besluiten, dat ze dadelijk het geloof hadden, dat ze dadelijk
wedergeboren waren; en zo dat er niet uit volgt, ook dit niet.

[Afgewezen]

Ik wil nog even heel kort mijn mening samenvatten: naar mijn mening is het zo dat de kinderen van gelovigen bij hun geboorte door God in de positie van gelovigen gesteld worden. Blijkt bij het opgroeien dat dit geloof niet aanwezig is, dan is daarmee ook het verbond verbroken - van de kant van de mens. God blijft altijd Zijn 'recht' houden op die mens.

Het verschil tussen Israël naar het vlees en de gemeente: Als het gaat over Israël lezen we in Romeinen 11 dat de genadegiften en roeping God onberouwelijk zijn.
Als we lezen hoe Christus de gemeente benadert, bijv. de zeven gemeenten in Klein-Azië, dan zie je dat hier beslist niet gezegd wordt dat de genadegiften en roeping Gods onberouwelijk zijn, maar als men zich niet bekeert, neemt Christus de kandelaar weg. Dan is het over en uit.

Opvallend is verder nog in de zeven brieven dat Christus de gemeente als gelovigen aanspreekt, maar dat toch alleen degenen die volharden de zege zullen behalen en in het eeuwige leven gekroond zullen worden. De gemeente wordt in feite zó benaderd, alsof er een afval der heiligen is!
Die spanning wordt onder ons veelal gemist.

[Arjan]

Ik wil nog even heel kort mijn mening samenvatten: naar mijn mening is het zo dat de kinderen van gelovigen bij hun geboorte door God in de positie van gelovigen gesteld worden. Blijkt bij het opgroeien dat dit geloof niet aanwezig is, dan is daarmee ook het verbond verbroken - van de kant van de mens. God blijft altijd Zijn 'recht' houden op die mens.

Het verschil tussen Israël naar het vlees en de gemeente: Als het gaat over Israël lezen we in Romeinen 11 dat de genadegiften en roeping God onberouwelijk zijn.
Als we lezen hoe Christus de gemeente benadert, bijv. de zeven gemeenten in Klein-Azië, dan zie je dat hier beslist niet gezegd wordt dat de genadegiften en roeping Gods onberouwelijk zijn, maar als men zich niet bekeert, neemt Christus de kandelaar weg. Dan is het over en uit.

Opvallend is verder nog in de zeven brieven dat Christus de gemeente als gelovigen aanspreekt, maar dat toch alleen degenen die volharden de zege zullen behalen en in het eeuwige leven gekroond zullen worden. De gemeente wordt in feite zó benaderd, alsof er een afval der heiligen is!
Die spanning wordt onder ons veelal gemist.

hoezo zou een kind in die positie worden gesteld, is het niet zo dat de kinderen door het geloof van de ouders in het genade verbond zitten? (DL H1 art 17) is het ook niet daarom dat je eerst geloof belijdenis moet doen (van het ware geloof) om daarmee toegang te krijgen tot de sacramenten? immers, hoe zal een kind in het genadeverbond komen als de ouder(s) er zelf niet in zit(ten)
Het klopt dat de gemeente volledig als gelovigen worden aangesproken, aangezien er zonder onderscheid gepredikt moet worden (DL H2 art 5) Er wordt niet gepredikt dat er afval zou zijn maar dat er ook hypocrieten tussen zitten (NGB art 29) Maar wij kunnen niet in het hart kijken dus ook moeten wij in de wetenschap dat ze er zijn toch gunstig over spreken (DL H3/4 art 15)

[Tiberius]

is het ook niet daarom dat je eerst geloof belijdenis moet doen (van het ware geloof) om daarmee toegang te krijgen tot de sacramenten?

Dit is sowieso al een verkeerde voorstelling van zaken.
Bij openbare geloofsbelijdenis doe je geen belijdenis van het ware geloof, maar van de leer van de kerk. Wat overigens niet zonder waar geloof kan.

[PvS]

is het ook niet daarom dat je eerst geloof belijdenis moet doen (van het ware geloof) om daarmee toegang te krijgen tot de sacramenten?

Dit is sowieso al een verkeerde voorstelling van zaken.
Bij openbare geloofsbelijdenis doe je geen belijdenis van het ware geloof, maar van de leer van de kerk. Wat overigens niet zonder waar geloof kan.

Dan had men er beter een 'openbare kerkleer-belijdenis' van kunnen maken.
De ware betekenis van openbare geloofsbelijdenis is niet het belijden van een leer der kerk!
Nu wordt het ware geloof zoals verwoord in de Artikelen des Geloofs zeer verduisterd.

[Tiberius]

is het ook niet daarom dat je eerst geloof belijdenis moet doen (van het ware geloof) om daarmee toegang te krijgen tot de sacramenten?

Dit is sowieso al een verkeerde voorstelling van zaken.
Bij openbare geloofsbelijdenis doe je geen belijdenis van het ware geloof, maar van de leer van de kerk. Wat overigens niet zonder waar geloof kan.

Dan had men er beter een 'openbare kerkleer-belijdenis' van kunnen maken.
De ware betekenis van openbare geloofsbelijdenis is niet het belijden van een leer der kerk!
Nu wordt het ware geloof zoals verwoord in de Artikelen des Geloofs zeer verduisterd.

Lees de vragen maar waarop men antwoord geeft.

Ik las gisteren in een (wat oudere) Terdege een aardig artikel hierover van ene ds. Van Olst (die ik verder ook niet ken, maar dat terzijde). Hij gaf precies de essentie weer van de openbare geloofsbelijdenis, zoals ik het hierboven samenvat.

[PvS]

is het ook niet daarom dat je eerst geloof belijdenis moet doen (van het ware geloof) om daarmee toegang te krijgen tot de sacramenten?

Dit is sowieso al een verkeerde voorstelling van zaken.
Bij openbare geloofsbelijdenis doe je geen belijdenis van het ware geloof, maar van de leer van de kerk. Wat overigens niet zonder waar geloof kan.

Dan had men er beter een 'openbare kerkleer-belijdenis' van kunnen maken.
De ware betekenis van openbare geloofsbelijdenis is niet het belijden van een leer der kerk!
Nu wordt het ware geloof zoals verwoord in de Artikelen des Geloofs zeer verduisterd.

Lees de vragen maar waarop men antwoord geeft.

Ik las gisteren in een (wat oudere) Terdege een aardig artikel hierover van ene ds. Van Olst (die ik verder ook niet ken, maar dat terzijde). Hij gaf precies de essentie weer van de openbare geloofsbelijdenis, zoals ik het hierboven samenvat.

Maar wie zegt ons dat ds. Van Olst gelijk heeft?
Kun je het artikel hier plaatsen?

[Tiberius]

Maar wie zegt ons dat ds. Van Olst gelijk heeft?

Ik. In ieder geval geeft hij de gereformeerde visie weer.

Kun je het artikel hier plaatsen?

Geen tijd voor.

[PvS]

Maar wie zegt ons dat ds. Van Olst gelijk heeft?

Ik. In ieder geval geeft hij de gereformeerde visie weer.

Kun je het artikel hier plaatsen?

Geen tijd voor.

Ik hoop het artikel zo door te lezen.
Ds. Van Olst stuurt het mij toe.

[Tiberius]

Heel fijn. Misschien mag je het dan ook wel hier plaatsen?

[PvS]

Heel fijn. Misschien mag je het dan ook wel hier plaatsen?

Zodra ik het heb zal ik het ds. vragen.

[PvS]

is het ook niet daarom dat je eerst geloof belijdenis moet doen (van het ware geloof) om daarmee toegang te krijgen tot de sacramenten?

Dit is sowieso al een verkeerde voorstelling van zaken.
Bij openbare geloofsbelijdenis doe je geen belijdenis van het ware geloof, maar van de leer van de kerk. Wat overigens niet zonder waar geloof kan.

Dan had men er beter een 'openbare kerkleer-belijdenis' van kunnen maken.
De ware betekenis van openbare geloofsbelijdenis is niet het belijden van een leer der kerk!
Nu wordt het ware geloof zoals verwoord in de Artikelen des Geloofs zeer verduisterd.

Lees de vragen maar waarop men antwoord geeft.

Ik las gisteren in een (wat oudere) Terdege een aardig artikel hierover van ene ds. Van Olst (die ik verder ook niet ken, maar dat terzijde). Hij gaf precies de essentie weer van de openbare geloofsbelijdenis, zoals ik het hierboven samenvat.

Belijdenis doen – waarvan?

Ik vraag me af wanneer je er klaar voor bent om belijdenis te doen. Sommigen zeggen dat je persoonlijk geloof moet hebben. Anderen zeggen dat je belijdenis doet van de leer van de kerk, of van ‘de waarheid’. Moet je persoonlijk geloof hebben, of is instemmen met de leer van de kerk voldoende?

Het gaat om geloofsbelijdenis. Zonder persoonlijk geloof kan het niet. Toch belijdt je niet je persoonlijk geloof, maar stem je in met de bijbelse leer. Waar je één van beide uit het oog verliest, gaat er iets verkeerd.

Alleen van de leer?
Stel dat je zegt: Ik heb geen persoonlijk geloof, maar wil me wel graag aansluiten bij de kerk waar ik in groot geworden ben. Ik heb de leeftijd om belijdenis te gaan doen. Ik ben ook niet onverschillig. Ik neem me van harte voor altijd bij de kerk te blijven. Ik geloof wat er in de Bijbel staat, en dat de leer zoals die bij ons in de kerk geleerd wordt, de ware leer is…
Maar: kán dat eigenlijk wel? Wie de leer los wil maken van persoonlijk geloof en bekering, doet iets wat helemaal niet bij de leer past! Je gelooft dat de leer waar is, maar er is geen persoonlijk geloof en bekering. Dat is heel wonderlijk. Je wilt belijden dat er maar één Weg tot behoud is, maar zoekt die weg niet? Je belijdt dat de Heere Jezus wederkomt om te oordelen de levende en de doden, maar je vlucht niet persoonlijk tot Hem? Je belijdt dat de Bijbel Gods Woord is, maar onderzoekt Gods Woord niet? Je belijdt (ook dát is immers de leer van de kerk) dat de Heere een Hoorder der gebeden is, en je bidt niet aanhoudend, in de hoop en verwachting dat Hij je gebed hoort?
Dat kán eenvoudigweg niet. Met de ‘belijdenis alleen van de leer’ is iets mis. Het is tegenstrijdig. Wie écht gelooft dat de Schrift Gods Woord is, en dat de leer daarvan een samenvatting is, gaat er gehoor aan geven. Wie echt gelooft dat z’n huis in brand staat, blijft er niet in zitten, maar maakt dat hij wegkomt.

Alleen van persoonlijk geloof?
Dus het moet gaan om mijn persoonlijk geloof bij het doen van belijdenis? Nee, want het gaat ook mis als je alle nadruk legt op je eigen persoonlijk geloof. Het kan zeker niet zonder persoonlijk geloof, maar het draait ook niet om dat persoonlijk geloof. Wie openbare geloofsbelijdenis doet, belijdt niet zijn of haar geloof, maar belijdt de Heere, de Zaligmaker!
Dat maakt ook heel klein bij het geven van je ja-woord. Een ja-woord is nooit het eerste woord, maar ant-woord. Het is een antwoord op het spreken van de Heere. Een zondaar kan nooit de eerste zijn. De Heere was er eerst met Zijn verbond, met Zijn Woord, met de prediking van het Evangelie. Nu alleen maar amen zeggen. Ermee instemmen.
Je mag met het geven van je ja-woord instemmen met het belijden van de kerk van alle tijden en plaatsen. En dus: belijdenis doen van de leer die naar de godzaligheid is (1 Tim 6,3). Met hart en ziel, met persoonlijk geloof. Maar niet ván je persoonlijk geloof, maar van die heerlijke leer, die zo vol is van Wie de Heere is! En die leer is zo prachtig verwoord in onze belijdenisgeschriften.
Met het afleggen van openbare geloofsbelijdenis sta je ook nooit op jezelf. Je voegt je bij de gemeente. Je wordt belijdend lid van een belijdende kerk.

Belijden met je hart
Wie belijdenis doet zonder dat het een zaak van het hart is, bedriegt de Heere. Als de dienst van de Heere nog geen liefdedienst geworden is, moet je geen belijdenis doen. Met minder dan je hart kan het niet. Maar je kunt ook niet blijven uitstellen. Het is heel goed als je daarmee in de klem komt. Je kunt niet voor- of achteruit. Maar wel naar Boven.
Als je je hart maar aan de Heere en Zijn dienst bent kwijtgeraakt! Dan mogen er nog heel wat vragen over zijn. Na het doen van belijdenis is er ook nog veel te leren. ‘Welkom in de strijd’ wordt er gezegd. Het begint eigenlijk pas.
Wie de Heere belijden mag, hoeft geen grote woorden over z’n eigen geloof te spreken. Die hoeft alleen maar ‘ja’ te zeggen. En daarmee: Neem mij bij de hand, Heere. Geef mij Uw genade. Zelf kan ik het niet. Maar ik weet dat ik het bij U zoeken moet. Zeker weten!
Bron: http://www.terdege.nl

Jammer dat ds. niet spreekt over de schuldvergeving.
Want dit zal toch de grond van onze belijdenis wezen, dat wij onze zonden en schuld vergeven weten in het Ene Voorwerp van het Geloof: "Jezus Christus, en Dien gekruisigd."