refo schreef:Dat is niet wat in Mattheüs staat. Waarom spreekt U tot HEN in gelijkenissen?
Niet tot de discipelen. Die kregen rechtstreeks onderwijs.

Dat is precies wat ik zei: Hij verborg de geheimen van het koninkrijk voor sommigen en openbaarde ze aan andere, aan Zijn leerlingen (Matt. 13:10–17). Tijdens Zijn bediening had Jezus vele beeldspraken gebruikt, waarbij Hij zaken voor ogen stelde die voor iedereen herkenbaar zouden zijn (zout, brood, schapen) en waarvan de betekenis vrij duidelijk bleek uit de context van wat Hij de mensen leerde.

En de discipelen tot Hem komende, zeiden tot Hem: Waarom spreekt Gij tot hen door gelijkenissen? En Hij, antwoordende, zeide tot hen: Omdat het u gegeven is, de verborgenheden van het Koninkrijk der hemelen te weten, maar dien is het niet gegeven.

Vanaf een bepaald moment in Zijn bediening gaf Hij, wanneer Hij sprak in gelijkenissen, alleen nog uitleg aan Zijn leerlingen. Maar degenen die Zijn boodschap voortdurend hadden afgewezen, bleven zich in hun geestelijke blindheid afvragen wat Hij bedoeld had.

Bij het doorlezen van dit gehele topic bekruipt mij de vraag: hoeveel wordt er over bevinding gesproken, en hoeveel wordt er uit bevinding gesproken.

Ik wil graag nog opmerken dat bevindingen voor de een heel erg waarachtig en oprecht kunnen zijn, terwijl een ander die bevindingen niet krijgt van de Heilige Geest. De een mag dan zijn bevindingen niet dwingend opleggen aan de ander. Het werk van de Heilige Geest is namelijk niet in een hokje te stoppen.

Ontnemen wij de Heilige Geest niet de ruimte om op Zijn manier te werken?

Wie welke manier van bekering nodig heeft, zullen we dat maar aan God overlaten? Het is tenslotte Zijn werk, dus Hij zal het wel het beste weten toch?

Forummer schreef:Bij het doorlezen van dit gehele topic bekruipt mij de vraag: hoeveel wordt er over bevinding gesproken, en hoeveel wordt er uit bevinding gesproken.

Ik wil graag nog opmerken dat bevindingen voor de een heel erg waarachtig en oprecht kunnen zijn, terwijl een ander die bevindingen niet krijgt van de Heilige Geest. De een mag dan zijn bevindingen niet dwingend opleggen aan de ander. Het werk van de Heilige Geest is namelijk niet in een hokje te stoppen.

Ontnemen wij de Heilige Geest niet de ruimte om op Zijn manier te werken?

Wie welke manier van bekering nodig heeft, zullen we dat maar aan God overlaten? Het is tenslotte Zijn werk, dus Hij zal het wel het beste weten toch?

Helemaal eens, met name met de eerste alinea. Het is voor mij een spiegel: zo vaak spreek ik er over in plaats van eruit. Nou ben ik analytisch ingesteld ipv gevoelsmatig, en dat werkt door in heel mijn persoon. Maar dat ontslaat mij niet van mijn plicht om groot te spreken van mijn Heere en Heiland.

Ook eens met het feit dat bevinding niet voor een ieder van Gods kinderen hetzelfde is. Als zullen er kernpunten zijn (het als arme zondaar toevlucht nemen tot Christus en het zondaar worden voor God) die al Gods kinderen ervaren.

J.C. Philpot schreef:

Forummer schreef:Bij het doorlezen van dit gehele topic bekruipt mij de vraag: hoeveel wordt er over bevinding gesproken, en hoeveel wordt er uit bevinding gesproken.

Ik wil graag nog opmerken dat bevindingen voor de een heel erg waarachtig en oprecht kunnen zijn, terwijl een ander die bevindingen niet krijgt van de Heilige Geest. De een mag dan zijn bevindingen niet dwingend opleggen aan de ander. Het werk van de Heilige Geest is namelijk niet in een hokje te stoppen.

Ontnemen wij de Heilige Geest niet de ruimte om op Zijn manier te werken?

Wie welke manier van bekering nodig heeft, zullen we dat maar aan God overlaten? Het is tenslotte Zijn werk, dus Hij zal het wel het beste weten toch?

Helemaal eens, met name met de eerste alinea. Het is voor mij een spiegel: zo vaak spreek ik er over in plaats van eruit. Nou ben ik analytisch ingesteld ipv gevoelsmatig, en dat werkt door in heel mijn persoon. Maar dat ontslaat mij niet van mijn plicht om groot te spreken van mijn Heere en Heiland.

Ook eens met het feit dat bevinding niet voor een ieder van Gods kinderen hetzelfde is. Als zullen er kernpunten zijn (het als arme zondaar toevlucht nemen tot Christus en het zondaar worden voor God) die al Gods kinderen ervaren.

Eens. Laatste zin over kernpunten begrijp ik, maar vraagt wel uitleg. Moordenaar aan het kruis spreekt over gedenk mijner ... .
In deze tijd was de moordenaar aan het kruis nog niet de handen opgelegd. Hij had volgens de normen van nu nog te weinig bevinding doorgemaakt. De Heere Jezus laat ons zien in Gods Woord dat hij anders denkt.

J.C. Philpot schreef:Nou ben ik analytisch ingesteld ipv gevoelsmatig, en dat werkt door in heel mijn persoon. Maar dat ontslaat mij niet van mijn plicht om groot te spreken van mijn Heere en Heiland.

Dat vind ik wel interessant. Hoe luistert iemand die analytisch is ingesteld naar een bevindelijke preek?
Herken je dan geen dingen die genoemd worden?
Mag ik je vragen of je weleens emotioneel geraakt wordt tijdens een preek?
Het valt mij op dat sommige mensen dan in de je-vorm gaan spreken, i.p.v. de ik-vorm.

Voor een accountant is bevinding helemaal problematisch. Je hoort mooie verhalen over wat iemand heeft bevonden. Maar mooie verhalen moeten gepaard gaan met bewijsstukken. En die ontbreken altijd.

Mara schreef:

J.C. Philpot schreef:Nou ben ik analytisch ingesteld ipv gevoelsmatig, en dat werkt door in heel mijn persoon. Maar dat ontslaat mij niet van mijn plicht om groot te spreken van mijn Heere en Heiland.

Dat vind ik wel interessant. Hoe luistert iemand die analytisch is ingesteld naar een bevindelijke preek?
Herken je dan geen dingen die genoemd worden?
Mag ik je vragen of je weleens emotioneel geraakt wordt tijdens een preek?
Het valt mij op dat sommige mensen dan in de je-vorm gaan spreken, i.p.v. de ik-vorm.

Dat ik analytisch ben ingesteld, beteken niet dat ik niks met bevinding kan. Ik ben voor een schriftuurlijk bevindelijke prediking (die volgorde), en ik mag ook ervaren dat de Heere door Zijn Woord tot mij wil spreken. En word ik ook weleens emotioneel geraakt.

Ik moet soms wel graven (mijn gevoel zit wat dieper) en het kost mij meer moeite om er woorden aan wat ik bevind of voel te geven. Het voelt dan voor mij soms inderdaad makkelijker om in de je vorm te spreken.

Een bevindelijke preek die bij elke tekst gehouden kan worden, kan ik niet zoveel mee. Ik hou van een goede exegese, zodat de bevinding op die manier uit de schrift opkomt, en schriftuurlijk word onderbouwd. Als mensen allerlij zaken uit hun gevoel onderbouwen, dan denk ik: waar staat dat in de schrift? En ik vind het ook prima als mensen teksten en ingevingen krijgen, maar dan denk ik wel: hoe sta je nu ten opzichte van Christus? Er is gevoel zonder waar geloof, en het komt er maar op aan om (bevindelijk) op de Christus der schriften gefundeerd te zijn.

Beantwoord dit je vraag een beetje?

J.C. Philpot schreef: Helemaal eens, met name met de eerste alinea. Het is voor mij een spiegel: zo vaak spreek ik er over in plaats van eruit. Nou ben ik analytisch ingesteld ipv gevoelsmatig, en dat werkt door in heel mijn persoon. Maar dat ontslaat mij niet van mijn plicht om groot te spreken van mijn Heere en Heiland.

Ook eens met het feit dat bevinding niet voor een ieder van Gods kinderen hetzelfde is. Als zullen er kernpunten zijn (het als arme zondaar toevlucht nemen tot Christus en het zondaar worden voor God) die al Gods kinderen ervaren.

Ik geloof dat ik er wat van begrijp. We kunnen soms nog wel iets uit de bevinding lezen, en dat kan nog weer jaloers maken. En ook doen voelen wat we missen. Het kan soms ook plotseling heel je gedachtegang omzetten. Maar ik kan niet veel met analyseren of systematisch ontleden van van een iets wat door een mens in feite niet goed onder woorden te brengen is. Dan gaan we (vrees ik) te snel over naar een systematisch bekijken van bevinding. Ik acht dat een onmogelijkheid, althans voor mezelf. Iets is soms niet onder woorden te brengen. Als je dan het leven hoort voel je het wel. Soms kan dan het ene kooltje dat onder de as ligt een ander weer wat doen gloeien. Maar is er dat ook niet dan blijft het zo dood. Als de nood maar recht gevoeld wordt. En ik geloof dat we dan niet voor de pc zitten, dat heb ik al meer opgemerkt. Ook wat ik zoal op dit forum heb gezegd.... We zullen immers elk ijdel gesproken (of geschreven) woord moeten verantwoorden voor die God die onze harten en nieren proeft, en wie kan dan zeggen vrijuit te gaan. We zouden dan toch meer moeten zwijgen waar we spreken moesten en meer zwijgen waar we spreken moesten.

J.C. Philpot schreef:

Mara schreef:

J.C. Philpot schreef:Nou ben ik analytisch ingesteld ipv gevoelsmatig, en dat werkt door in heel mijn persoon. Maar dat ontslaat mij niet van mijn plicht om groot te spreken van mijn Heere en Heiland.

Dat vind ik wel interessant. Hoe luistert iemand die analytisch is ingesteld naar een bevindelijke preek?
Herken je dan geen dingen die genoemd worden?
Mag ik je vragen of je weleens emotioneel geraakt wordt tijdens een preek?
Het valt mij op dat sommige mensen dan in de je-vorm gaan spreken, i.p.v. de ik-vorm.

Dat ik analytisch ben ingesteld, beteken niet dat ik niks met bevinding kan. Ik ben voor een schriftuurlijk bevindelijke prediking (die volgorde), en ik mag ook ervaren dat de Heere door Zijn Woord tot mij wil spreken. En word ik ook weleens emotioneel geraakt.

Ik moet soms wel graven (mijn gevoel zit wat dieper) en het kost mij meer moeite om er woorden aan wat ik bevind of voel te geven. Het voelt dan voor mij soms inderdaad makkelijker om in de je vorm te spreken.

Een bevindelijke preek die bij elke tekst gehouden kan worden, kan ik niet zoveel mee. Ik hou van een goede exegese, zodat de bevinding op die manier uit de schrift opkomt, en schriftuurlijk word onderbouwd. Als mensen allerlij zaken uit hun gevoel onderbouwen, dan denk ik: waar staat dat in de schrift? En ik vind het ook prima als mensen teksten en ingevingen krijgen, maar dan denk ik wel: hoe sta je nu ten opzichte van Christus? Er is gevoel zonder waar geloof, en het komt er maar op aan om (bevindelijk) op de Christus der schriften gefundeerd te zijn.

Beantwoord dit je vraag een beetje?

Ik ben Mara niet, maar ik vind dit heel waardevol, dank!

J.C. Philpot schreef:

Mara schreef:

J.C. Philpot schreef:Nou ben ik analytisch ingesteld ipv gevoelsmatig, en dat werkt door in heel mijn persoon. Maar dat ontslaat mij niet van mijn plicht om groot te spreken van mijn Heere en Heiland.

Dat vind ik wel interessant. Hoe luistert iemand die analytisch is ingesteld naar een bevindelijke preek?
Herken je dan geen dingen die genoemd worden?
Mag ik je vragen of je weleens emotioneel geraakt wordt tijdens een preek?
Het valt mij op dat sommige mensen dan in de je-vorm gaan spreken, i.p.v. de ik-vorm.

Dat ik analytisch ben ingesteld, beteken niet dat ik niks met bevinding kan. Ik ben voor een schriftuurlijk bevindelijke prediking (die volgorde), en ik mag ook ervaren dat de Heere door Zijn Woord tot mij wil spreken. En word ik ook weleens emotioneel geraakt.

Ik moet soms wel graven (mijn gevoel zit wat dieper) en het kost mij meer moeite om er woorden aan wat ik bevind of voel te geven. Het voelt dan voor mij soms inderdaad makkelijker om in de je vorm te spreken.

Een bevindelijke preek die bij elke tekst gehouden kan worden, kan ik niet zoveel mee. Ik hou van een goede exegese, zodat de bevinding op die manier uit de schrift opkomt, en schriftuurlijk word onderbouwd. Als mensen allerlij zaken uit hun gevoel onderbouwen, dan denk ik: waar staat dat in de schrift? En ik vind het ook prima als mensen teksten en ingevingen krijgen, maar dan denk ik wel: hoe sta je nu ten opzichte van Christus? Er is gevoel zonder waar geloof, en het komt er maar op aan om (bevindelijk) op de Christus der schriften gefundeerd te zijn.

Beantwoord dit je vraag een beetje?

Ja, dank voor je openheid!

-DIA- schreef:
Ik geloof dat ik er wat van begrijp. We kunnen soms nog wel iets uit de bevinding lezen, en dat kan nog weer jaloers maken. En ook doen voelen wat we missen. Het kan soms ook plotseling heel je gedachtegang omzetten. Maar ik kan niet veel met analyseren of systematisch ontleden van van een iets wat door een mens in feite niet goed onder woorden te brengen is. Dan gaan we (vrees ik) te snel over naar een systematisch bekijken van bevinding. Ik acht dat een onmogelijkheid, althans voor mezelf. Iets is soms niet onder woorden te brengen. Als je dan het leven hoort voel je het wel. Soms kan dan het ene kooltje dat onder de as ligt een ander weer wat doen gloeien. Maar is er dat ook niet dan blijft het zo dood. Als de nood maar recht gevoeld wordt. En ik geloof dat we dan niet voor de pc zitten, dat heb ik al meer opgemerkt. Ook wat ik zoal op dit forum heb gezegd.... We zullen immers elk ijdel gesproken (of geschreven) woord moeten verantwoorden voor die God die onze harten en nieren proeft, en wie kan dan zeggen vrijuit te gaan. We zouden dan toch meer moeten zwijgen waar we spreken moesten en meer zwijgen waar we spreken moesten.

Beste Dia, ik bedoel hier niet het lezen uit bevindingen, ik bedoel het spreken uit bevinding. Kort gezegd: als iemand geen kind van God is, kan hij er niet uit spreken want hij weet niet uit eigen ervaring waar het over gaat. Dan spreekt hij dus over bevindingen zonder zelf weet ervan te hebben. Begrijp je wat ik bedoel?

Gelukkig werkt Gods Geest verschillend en geeft Hij ieder wat persoonlijk nodig is. Laten wij daarom elkaars bevindingen (ervaringen, manier van geloof beleven) niet veroordelen want het oordeel daarover komt alleen God toe. Hij ziet het hart aan en weet of we Zijn eer bedoelen. De 1 is introvert, de andere extravert maar beide kunnen een kind van God zijn. Laten we de Heilige Geest maar de ruimte geven om te werken zonder Hem alvast een paadje uit te stippelen waarlangs Hij zou moeten werken. Dan gaan we God in de weg staan. Dat kan en mag nooit de bedoeling zijn.

@Philpot, ook van mijn kant dank voor het delen. Ik vermoed dat ik (misschien deels) ook zo in elkaar steek.

Inderdaad moeten we groot van onze God spreken. Die opdracht laten we (te) vaak liggen. Ik ook. Ik schiet daarin enorm tekort.

Heb eens van een ambtsdrager geleerd dat Gods volk vaak zo karig leeft van Zijn genade. Maar dat dat dus niet de norm moet gaan worden. Wat gaat er nog van ons uit, zijn we nog een zoutend zout en een stad op een berg?

Die spiegel houd ik ook mezelf voor.