helma schreef:
En we zijn toch maar pelgrims hier? Op weg naar de eeuwigheid? De tijd is kort. Zeker de tijd die we hebben om onze kinderen te onderwijzen. Bij mij druppelen ze zo langzamerhand de deur uit. En soms vliegt het me aan: o heb ik ze wel genoeg gewezen op het ene nodige? Hebben ze genoeg kennis van Gods Woord? Er is nog zoveel wat ik ze eigenlijk nog had willen leren!!
En juist omdat we pelgrims zijn is het niet nodig om hier royaal te kunnen leven. Alles wat we meer hebben dan nodig is is eigenlijk ballast. Ballast die ons teveel richt op 'beneden' en ons te weinig doet uitstrekken naar het toekomende.
Wat een zegen zal het zijn als we daar straks allemaal mogen staan met onze kinderen:Zie daar, ik en de kinderen, die mij God gegeven heeft.
Prachtige posting Helma!
Ik kan er geheel mee instemmen.
Onze kinderen vliegen ook langzamerhand uit en wat zijn die jaren omgevlogen!
Als ze klein zijn voelt het wel eens ondankbaar, want het wordt zo gewoon dat je er als moeder altijd bent en alles voor ze doet.
Maar nu ze ouder zijn, beginnen ze het wel degelijk te beseffen.
Omdat ze vrienden hebben die geen warm en liefdevol thuis hebben gekend. (wat overigens niet met moeder's werk te maken hoeft te hebben!!)
Persoonlijke omstandigheden worden niet op prijs gesteld in deze discussie, maar het gaat om vele persoonlijke omstandigheden, waar dit niet mogelijk is.
Daarbij voeg ik nog toe dat de sociale eenzaamheid van velen nooit groter is geweest dan nu.
Het zal moeilijker worden omdat de gewone zorgcentra de deuren moeten sluiten en ouderen alleen nog opgenomen worden met een medische indicatie.
Hier is het nu al zo dat de thuiszorg aan komt bellen met het verzoek of ik de hoogbejaarde buren (5 huizen verder) in de gaten wil houden, hen af en toe van eten moet voorzien, want zij kunnen ook niet alles en alle naaste buren hebben geen tijd.
Zo ziet de werkelijkheid eruit. Er is nauwelijks nog sociale controle, laat staan omzien naar elkaar.
De kinderen van die oudjes werken, dus die kunnen alleen eventueel in het weekend een keer bellen, want ja, ze wonen ook op afstand he.
Als je in de kracht van je leven bent, is dat allemaal ver weg, maar als we het beleven mogen, komt zo'n tijd van afhankelijkheid er voor ons ook. En wat dan?
Het ergste vind ik nog dat je van veel mensen moet horen: joh, niet aan beginnen hoor, want voor je het weet zit je tot over je oren in de mantelzorg.
