Wandelende schreef:Doe eens lief tegen elkaar.

Eens, ik ga mn leven beteren. De PVV opmerking van Huisman kwam beroerd binnen, temeer omdat ik helemaal niets heb met die partij.

Zeeuw schreef: Ik denk dat er op sommige plaatsen steeds meer normaal met ambtsdragers om wordt gegaan. Vroeger mocht je nooit iets vinden zonder direct het verwijt te krijgen dat het een ambtsdrager was. Het zijn normale mensen, met goede en minder goede zaken. Juist het op een schild hijsen zorgde ervoor dat zaken scheef gingen. Mensen gaven teveel eer aan mensen en mensen hebben vaak weinig nodig zich verheven te gaan voelen. Dit erkennen veel ambtsdragers die ik ken ook.
Het dubbele eer waardig, gaat over hen die wel regeren. Als men niet wel regeert, moet je het daar gewoon normaal over kunnen hebben. Net als met je baas op je werk.

Ik denk dat je hier een punt hebt.
Er is veel scheefgroei ontstaan. Bij ouderlingen en zeker bij diakenen valt het wel mee.
Maar rondom predikanten hangt soms een heiligheidscultus. (Overigens wel opvallend, hoe rechtser in het kerkelijk spectrum hoe meer dit speelt, schaarsheid werkt ook mee vermoed ik) En dat is vreemd. Ze zijn niet meer dan ouderlingen en diakenen, terwijl in de praktijk dit heel anders gezien wordt.
En predikanten zijn ook mensen.
Het doet wat met je als er zondag aan zondag honderden mensen ademloos naar je luisteren.
Het doet wat met een mens als er na een dienst mensen je staan op te wachten bij je auto voor een vriendelijk knikje of een hand.
Het doet wat met je als mens als er in de kerkenraad (of in een groep in ander verband) vooral instemmend geknikt wordt als jij wat zegt.
En wat denk je als er zo'n sterke gedachte ontstaat dat jij de stem van God bent, dit gevoed wordt op de opleiding. En je dan alle kritiek als vijandschap naast je neer kunt leggen.

Is er dan geen andere kant?
Zeker, kritiek, brieven, mails en belletjes. Ploegen op rotsen en tegenslagen. Alles alleen of hooguit met een enkele vertrouweling moeten verwerken.
Maar toch denk ik geregeld als ik predikanten aan het werk zie: wat moet je er toch voor bewaard worden om geen vervelend mens te worden, niet eens uit eigen schuld, maar door anderen zo gemaakt. Ik zou er knap last van hebben ben ik bang.
Vandaar is normale omgang met ambtsdragers, een groot goed. En het zou nog normaler moeten worden.
Achten om het ambt, zeker! maar verder zien en behandelen als Jan, Klaas of Piet.
Daarom heb ik ook niets met die gemaakte afstand. Laat men gewoon maar voornamen gebruiken. En gewoon in het leven staan zoals elke vader, man en gemeentelid er in staat.

Bezorgd schreef:

Zeeuw schreef: Ik denk dat er op sommige plaatsen steeds meer normaal met ambtsdragers om wordt gegaan. Vroeger mocht je nooit iets vinden zonder direct het verwijt te krijgen dat het een ambtsdrager was. Het zijn normale mensen, met goede en minder goede zaken. Juist het op een schild hijsen zorgde ervoor dat zaken scheef gingen. Mensen gaven teveel eer aan mensen en mensen hebben vaak weinig nodig zich verheven te gaan voelen. Dit erkennen veel ambtsdragers die ik ken ook.
Het dubbele eer waardig, gaat over hen die wel regeren. Als men niet wel regeert, moet je het daar gewoon normaal over kunnen hebben. Net als met je baas op je werk.

Ik denk dat je hier een punt hebt.
Er is veel scheefgroei ontstaan. Bij ouderlingen en zeker bij diakenen valt het wel mee.
Maar rondom predikanten hangt soms een heiligheidscultus. (Overigens wel opvallend, hoe rechtser in het kerkelijk spectrum hoe meer dit speelt, schaarsheid werkt ook mee vermoed ik) En dat is vreemd. Ze zijn niet meer dan ouderlingen en diakenen, terwijl in de praktijk dit heel anders gezien wordt.
En predikanten zijn ook mensen.
Het doet wat met je als er zondag aan zondag honderden mensen ademloos naar je luisteren.
Het doet wat met een mens als er na een dienst mensen je staan op te wachten bij je auto voor een vriendelijk knikje of een hand.
Het doet wat met je als mens als er in de kerkenraad (of in een groep in ander verband) vooral instemmend geknikt wordt als jij wat zegt.
En wat denk je als er zo'n sterke gedachte ontstaat dat jij de stem van God bent, dit gevoed wordt op de opleiding. En je dan alle kritiek als vijandschap naast je neer kunt leggen.

Is er dan geen andere kant?
Zeker, kritiek, brieven, mails en belletjes. Ploegen op rotsen en tegenslagen. Alles alleen of hooguit met een enkele vertrouweling moeten verwerken.
Maar toch denk ik geregeld als ik predikanten aan het werk zie: wat moet je er toch voor bewaard worden om geen vervelend mens te worden, niet eens uit eigen schuld, maar door anderen zo gemaakt. Ik zou er knap last van hebben ben ik bang.
Vandaar is normale omgang met ambtsdragers, een groot goed. En het zou nog normaler moeten worden.
Achten om het ambt, zeker! maar verder zien en behandelen als Jan, Klaas of Piet.
Daarom heb ik ook niets met die gemaakte afstand. Laat men gewoon maar voornamen gebruiken. En gewoon in het leven staan zoals elke vader, man en gemeentelid er in staat.

Mooie, realistische reactie!

Zijt uw voorgangeren gehoorzaam, en zijt hun onderdanig; want zij waken voor uw zielen, als die rekenschap geven zullen; opdat zij dat doen mogen met vreugde en niet al zuchtende; want dat is u niet nuttig.

Hebr 13:17

In het licht van deze tekst komt het Jan, klaas en Piet houding in gedrang tov het vijfde gebod.

Onderdanigheid en gehoorzaamheid zijn wij oa ook onze vader en moeder verschuldigd. Die noemen we hopelijk ook niet bij de voornaam

Thuisvrouw schreef:Zijt uw voorgangeren gehoorzaam, en zijt hun onderdanig; want zij waken voor uw zielen, als die rekenschap geven zullen; opdat zij dat doen mogen met vreugde en niet al zuchtende; want dat is u niet nuttig.

Hebr 13:17

In het licht van deze tekst komt het Jan, klaas en Piet houding in gedrang tov het vijfde gebod.

Onderdanigheid en gehoorzaamheid zijn wij oa ook onze vader en moeder verschuldigd. Die noemen we hopelijk ook niet bij de voornaam

Onderdanig is niet hetzelfde als niet met elkaar te mogen communiceren. Mijn kinderen mogen het gerust tegen me zeggen als ik iets niet goed doe. Ze zeggen dan netjes u, maar ik stel me wel kwetsbaar op.
Waarom? Ik geloof van mezelf niet dat ik onfeilbaar ben en leer graag over mezelf van anderen. Zodat ik voor hen een beter persoon kan worden en in dit geval een betere vader.
Ik neem ze ook eens in de zoveel tijd apart en vraag ze hoe ik het doe als vader. Wat ik anders kan doen of beter. Niet om alles te doen wat hen goeddunkt, wel om open en eerlijk met elkaar om te gaan.

Jij geeft nu exact een reactie waarop Bezorgd wijst. Je kan er letterlijk alles mee doodslaan en de bal bij een ander leggen, zonder eerlijk naar jezelf te kijken. Juist door dit soort zaken te vaak te zeggen, geef je mensen een te hoge status.

Ik heb alleen God's woord geciteerd. En haakte in op het bij de voornaam noemen van voorgangers. Meer niet.

Het invulvermogen voor een ander is weer zeer groot

Bezorgd schreef:


Ik denk dat je hier een punt hebt.
Er is veel scheefgroei ontstaan. Bij ouderlingen en zeker bij diakenen valt het wel mee.
Maar rondom predikanten hangt soms een heiligheidscultus. (Overigens wel opvallend, hoe rechtser in het kerkelijk spectrum hoe meer dit speelt, schaarsheid werkt ook mee vermoed ik) En dat is vreemd. Ze zijn niet meer dan ouderlingen en diakenen, terwijl in de praktijk dit heel anders gezien wordt.
En predikanten zijn ook mensen.
Het doet wat met je als er zondag aan zondag honderden mensen ademloos naar je luisteren.
Het doet wat met een mens als er na een dienst mensen je staan op te wachten bij je auto voor een vriendelijk knikje of een hand.
Het doet wat met je als mens als er in de kerkenraad (of in een groep in ander verband) vooral instemmend geknikt wordt als jij wat zegt.
En wat denk je als er zo'n sterke gedachte ontstaat dat jij de stem van God bent, dit gevoed wordt op de opleiding. En je dan alle kritiek als vijandschap naast je neer kunt leggen.

Ik denk dat ook. Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen. Ik heb ook best wat voor groepen gesproken en het doet iets met je als iedereen zegt 'goed gedaan'. Juist daarom wat mensen om me heen verzameld die eerlijk mogen/durven zijn.

Bezorgd schreef: Is er dan geen andere kant?
Zeker, kritiek, brieven, mails en belletjes. Ploegen op rotsen en tegenslagen. Alles alleen of hooguit met een enkele vertrouweling moeten verwerken.
Maar toch denk ik geregeld als ik predikanten aan het werk zie: wat moet je er toch voor bewaard worden om geen vervelend mens te worden, niet eens uit eigen schuld, maar door anderen zo gemaakt. Ik zou er knap last van hebben ben ik bang.
Vandaar is normale omgang met ambtsdragers, een groot goed. En het zou nog normaler moeten worden.
Achten om het ambt, zeker! maar verder zien en behandelen als Jan, Klaas of Piet.
Daarom heb ik ook niets met die gemaakte afstand. Laat men gewoon maar voornamen gebruiken. En gewoon in het leven staan zoals elke vader, man en gemeentelid er in staat.

Ik denk echt dat wanneer een ambtsdrager zich kwetsbaar opstelt, dit geen negatieve reacties geeft. Ik hoorde van een kerk waarin de dominee een aantal mensen vroeg met hem preken na te bespreken. Ik vind dit positief.

En Jan, Klaas of Piet? Tsja, ik noem (als ambtenaar) mijn burgemeester, burgemeester en mijn dominee dominee. Voor mij is dat het respect voor het ambt, maar ik begrijp ook gerust wanneer het anders is.

Thuisvrouw schreef:Ik heb alleen God's woord geciteerd. En haakte in op het bij de voornaam noemen van voorgangers. Meer niet.

Het invulvermogen voor een ander is weer zeer groot

Als je 2 woorden dikdrukt, dan heb je niet alleen de Bijbel geciteerd. Dan geef je een bepaalde richting aan. Daar reageerde ik op.
En je geeft ook aan 'je noemt je vader en moeder ook hopelijk niet bij de voornaam'. Daar zit ook een lading in.
Ik ken mensen die dit wel doen (zou het zelf overigens nooit doen) en die hebben echt niet minder respect voor elkaar.

Ik noem dat de ontmytologisering van het ambt.

Een predikant heeft het Woord Gods te prediken en als dat in enigermate correct gebeurd, dan is dat ook het Woord Gods!

Helaas heeft dat Woord door de aanklagende functie een component van de wet die verzet en tegenstand op wekt. Om die reden moet het ambt de nodige neutraliteit en gezag uitstralen. Gewoon, omdat de boodschap van een geheel andere orde is dan die van de menselijke maat.

Dat hoeft overigens in de verste verte niet uitgespeeld te worden tegen persoonlijke vriendelijkheid en pastorale aandacht voor de hoorder. Maar het gezag van het Woord mag niet weggemoffeld worden.

Bezorgd schreef:

Zeeuw schreef: Ik denk dat er op sommige plaatsen steeds meer normaal met ambtsdragers om wordt gegaan. Vroeger mocht je nooit iets vinden zonder direct het verwijt te krijgen dat het een ambtsdrager was. Het zijn normale mensen, met goede en minder goede zaken. Juist het op een schild hijsen zorgde ervoor dat zaken scheef gingen. Mensen gaven teveel eer aan mensen en mensen hebben vaak weinig nodig zich verheven te gaan voelen. Dit erkennen veel ambtsdragers die ik ken ook.
Het dubbele eer waardig, gaat over hen die wel regeren. Als men niet wel regeert, moet je het daar gewoon normaal over kunnen hebben. Net als met je baas op je werk.

Ik denk dat je hier een punt hebt.
Er is veel scheefgroei ontstaan. Bij ouderlingen en zeker bij diakenen valt het wel mee.
Maar rondom predikanten hangt soms een heiligheidscultus. (Overigens wel opvallend, hoe rechtser in het kerkelijk spectrum hoe meer dit speelt, schaarsheid werkt ook mee vermoed ik) En dat is vreemd. Ze zijn niet meer dan ouderlingen en diakenen, terwijl in de praktijk dit heel anders gezien wordt.
En predikanten zijn ook mensen.
Het doet wat met je als er zondag aan zondag honderden mensen ademloos naar je luisteren.
Het doet wat met een mens als er na een dienst mensen je staan op te wachten bij je auto voor een vriendelijk knikje of een hand.
Het doet wat met je als mens als er in de kerkenraad (of in een groep in ander verband) vooral instemmend geknikt wordt als jij wat zegt.
En wat denk je als er zo'n sterke gedachte ontstaat dat jij de stem van God bent, dit gevoed wordt op de opleiding. En je dan alle kritiek als vijandschap naast je neer kunt leggen.

Is er dan geen andere kant?
Zeker, kritiek, brieven, mails en belletjes. Ploegen op rotsen en tegenslagen. Alles alleen of hooguit met een enkele vertrouweling moeten verwerken.
Maar toch denk ik geregeld als ik predikanten aan het werk zie: wat moet je er toch voor bewaard worden om geen vervelend mens te worden, niet eens uit eigen schuld, maar door anderen zo gemaakt. Ik zou er knap last van hebben ben ik bang.
Vandaar is normale omgang met ambtsdragers, een groot goed. En het zou nog normaler moeten worden.
Achten om het ambt, zeker! maar verder zien en behandelen als Jan, Klaas of Piet.
Daarom heb ik ook niets met die gemaakte afstand. Laat men gewoon maar voornamen gebruiken. En gewoon in het leven staan zoals elke vader, man en gemeentelid er in staat.

Helemaal eens, de verhoudingen dienen echt te normaliseren (al gebeurt dat gelukkig wel steeds meer). Hoeft van mij niet eens perse als Jan, Klaas of Piet (al vind ik het best heel okay als het om een leeftijdgenoot gaat), maar wel in een open dialoog.

En daar sluit ik me van harte bij aan, @Herman!

Zeeuw schreef:

Thuisvrouw schreef:Ik heb alleen God's woord geciteerd. En haakte in op het bij de voornaam noemen van voorgangers. Meer niet.

Het invulvermogen voor een ander is weer zeer groot

Als je 2 woorden dikdrukt, dan heb je niet alleen de Bijbel geciteerd. Dan geef je een bepaalde richting aan. Daar reageerde ik op.
En je geeft ook aan 'je noemt je vader en moeder ook hopelijk niet bij de voornaam'. Daar zit ook een lading in.
Ik ken mensen die dit wel doen (zou het zelf overigens nooit doen) en die hebben echt niet minder respect voor elkaar.

Onderdanig en gehoorzaamheid hebben juist in deze tijd plaats moeten maken voor 'respect'

Het bij de voornaam noemen is een gevolg van het vervagen van de gezagsverhoudingen. Denk aan de meester of juf die nu Piet of Marie genoemd word.

En dat heeft ons niet het beste gebracht.

Thuisvrouw schreef:Ik heb alleen God's woord geciteerd. En haakte in op het bij de voornaam noemen van voorgangers. Meer niet.

Het invulvermogen voor een ander is weer zeer groot

Je kunt hem ook omdraaien: als een ambtsdrager er veel waarde aan hecht bij z'n achternaam genoemd te worden, dan is het de vraag waarom hij dat zo belangrijk vindt. Ik denk eerlijk gezegd dat bepaalde broeders uit onze kerkenraad vreemd opkijken als ik ineens hen ga aanspreken met hun achternaam, terwijl we leeftijdgenoten zijn en bij het hek op school elkaar gedag zeggen als Jan, Piet of Klaas. Wordt ook een rare schijnvertoning dan.....

Thuisvrouw schreef:

Zeeuw schreef:

Thuisvrouw schreef:Ik heb alleen God's woord geciteerd. En haakte in op het bij de voornaam noemen van voorgangers. Meer niet.

Het invulvermogen voor een ander is weer zeer groot

Als je 2 woorden dikdrukt, dan heb je niet alleen de Bijbel geciteerd. Dan geef je een bepaalde richting aan. Daar reageerde ik op.
En je geeft ook aan 'je noemt je vader en moeder ook hopelijk niet bij de voornaam'. Daar zit ook een lading in.
Ik ken mensen die dit wel doen (zou het zelf overigens nooit doen) en die hebben echt niet minder respect voor elkaar.

Onderdanig en gehoorzaamheid hebben juist in deze tijd plaats moeten maken voor 'respect'

Het bij de voornaam noemen is een gevolg van het vervagen van de gezagsverhoudingen. Denk aan de meester of juf die nu Piet of Marie genoemd word.

En dat heeft ons niet het beste gebracht.

Ik zal nooit toestaan dat mijn kinderen de juf of meester met hun voornaam aanspreken. Hier heb je een gap van minimaal 20 jaar en dat is inderdaad niet passend.

Maar het wordt een heel ander verhaal als het gaat om broeders uit dezelfde gemeente die van elkaars leeftijd zijn.

Thuisvrouw schreef:Zijt uw voorgangeren gehoorzaam, en zijt hun onderdanig; want zij waken voor uw zielen, als die rekenschap geven zullen; opdat zij dat doen mogen met vreugde en niet al zuchtende; want dat is u niet nuttig.

Hebr 13:17

In het licht van deze tekst komt het Jan, klaas en Piet houding in gedrang tov het vijfde gebod.

Onderdanigheid en gehoorzaamheid zijn wij oa ook onze vader en moeder verschuldigd. Die noemen we hopelijk ook niet bij de voornaam

Graag zou ik zien dat mijn post in zijn geheel beoordeeld wordt.
Prima, voornamen zijn voor sommigen nog een stap te ver. Vaak houdt dat in verband met de leeftijd.
Het gaat mij om de houding tov ambtsdragers. En over het gezag om des ambts wille heb ik duidelijk aangegeven dat dat er is.
Maar dat neemt niet weg dat er op andere momenten men heel ontspannen met elkaar om zou moeten gaan, zonder steeds te denken aan de gezagsverhouding. En sommige predikanten kunnen dat gelukkig ook prima.