Dit is een spelfoutje MementoOorspronkelijk gepost door memento
Het mooie aan de GG vind ik dat er zowel ruimte is (..) voor een ds. Mauw,
, nu lijkt het of je bedoelt dat dominee Mouw mauwt...[Aangepast op 6/5/04 door nicname]
Manifest: federatie van Reformatorische Gemeenten in Nederla
-
nicname
Oorspronkelijk gepost door Zeeuw2
"Ik ben, laat dat duidelijk zijn, absoluut voorstander om bij elkaar te brengen wat bij elkaar hoort. Waar ik in de door jou aangehaalde posting tegen ageerde, was een 'eenheidsstreven' waarvan het gevolg is dat er nieuwe breuklijnen in bestaande kerkgenootschappen ontstaan. En die kant moeten we echt niet op."
Laten we ook nog maar even duidelijk zijn om misverstanden te voorkomen.
1. De optie die Memento voorstelt om alles bij elkaar te krijgen heeft uiteraard ook mijn grote voorkeur. Ik zou niet graag beweren een scheuring te wensen, in welk kerkverband dan ook.
2. We moeten anderzijds wel de realiteit onder ogen zien. En dan heeft Billy m.i. gewoon gelijk. Inderdaad; wie de predikanten Vreugdenhil (GG), Egas (CGK) en De Vries (HNHK) hoort, merkt duidelijk een zelfde lijn en ligging van prediking op.
En wie anderzijds de predikanten Tj. De Jong (HNHK), Roos (GGiN) en Hogchem (GG) hoort, merkt duidelijk een andere ligging en lijn.
Wie dat ontkent, moet eerst maar eens wakker worden. Het is een feit.
Is dat erg ? Dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Als het werkelijk zo is als Memento stelt dat het om liggings- en accentverschillen gaat; dan is het inderdaad waardevol om binnen 1 kerkverband juist beide geluiden te horen.
Persoonlijk vrees ik echter dat het om meer dan liggingsverschillen gaat.
Het gaat om leerverschillen, waarbij de ene groep zich zeer duidelijk uitspreekt voor het welmenend aanbod van genade in de prediking tot alle hoorders, terwijl de andere groep (misschien wel belijd een aanbod te leren), maar in de prediking geen aanbod van genade aan alle hoorder preekt.
Een tweede verschil is de visie op de heilsorde. De ene groep wil alle elementen bij elkaar houden, terwijl de andere duidelijk een standenleer preekt, waarbij wedergeboorte, geloof en rechtvaardiging niet alleen in orde, maar ook in tijd (soms ver!) onderscheiden worden.
Met deze punten is uiteraard niet alles gezegd. Er zullen ook binnen de geschetste groepen verschillen zijn en blijven; denk maar aan de verbondsleer binnen groep 1.
Maar algemeen gesteld zijn de overeenkomsten tussen de beide groepen groter dan de verschillen.
Overigens loopt er bij deze indeling niet alleen een scheiding binnen de GG, maar eveneens binnen de HNHK, en eveneens binnen de CGK aangezien zich daar een ander deel bevind wat zeker geen aansluiting zal willen bij de hier geschetse groep maar eerder sympathiseert met GKV en NGK.
Het gaat er dus niet om een scheuring te wensen, maar om de realiteit onder ogen te zien. En dan vind ik inderdaad iemand als ds. Vreugdenhil veel en veel dichter bij ds. Egas staan dan bij ds. Hogchem om maar een voorbeeld te noemen.
Dus Billy; ik blijf bij mijn mening dat je visie getuigt van zicht op de werkelijkheid.
Thnx Zeeuw,
wilde het alleen maar even opmerken ter verduidelijking en relativering van alle (goed bedoelde) plannen naar eenheidsstreven.
Ben er zelf best voorstander van maar zie zowel ter (uitrest)linker als ter (uiterst)rechterzijde weinig animo.
Daarom zou het al heel wat als de door jou en mij beschreven "groepen" eerst bij elkaar zouden komen. Dat zou echter weer een scheuring veroorzaken bij de GG ( en may be ook GGiN) en of we daar nou weer op zitten te wachten???!!???
kortom:
't is ingewikkeld geworden. ( zei Blauwenndraad toch?)
"Indien het hier in 't Vaderland zoo gelegen is, dat men de waarheid niet mag spreken, zoo ist er ellendig gesteld. Nochtans zal ik die spreken, zoo lang als mijn oogen open staan."
Michiel Adriaanszoon de Ruyter
Michiel Adriaanszoon de Ruyter
-
Orckie
Beste mensen,
ik begin een wat hard hoofd te krijgen in deze exercitie. Om twee redenen.
Het zal in eerste instantie toch vooral gaan om federatie van Ger Gem (GG) en Hersteld Ned Herv Kerk (HNVK). (Bewaar het Pand is nl. een groepering binnen de CGK en die kan je niet zomaar tot scheuren uitnodigen; GGiN vindt de huidige GG al veel te breed, dus dat wordt niks) Ik dacht aanvankelijk dat de breedte van de HNVK vergelijkbaar zou zijn met de GG, ietsje breder wellicht (in die zin dat een aantal predikanten wel iets “linkserâ€
ik begin een wat hard hoofd te krijgen in deze exercitie. Om twee redenen.
Het zal in eerste instantie toch vooral gaan om federatie van Ger Gem (GG) en Hersteld Ned Herv Kerk (HNVK). (Bewaar het Pand is nl. een groepering binnen de CGK en die kan je niet zomaar tot scheuren uitnodigen; GGiN vindt de huidige GG al veel te breed, dus dat wordt niks) Ik dacht aanvankelijk dat de breedte van de HNVK vergelijkbaar zou zijn met de GG, ietsje breder wellicht (in die zin dat een aantal predikanten wel iets “linkserâ€
-
limosa
Orckie,
Het idee is goed maar de insteek verkeerd. Lees het draadje over de Gereformeerde Vereniging nog eens. Samenwerking is niet iets wat je regelt door de kerken een briefje te sturen dat ze mekaar ff moeten bellen. Zo werkt dat niet. Het zal een lang, lang, traject zijn. Maar we moeten ergens beginnen. En volgens mij ligt er een goed begin als eerst het grondvlak van de verschillende kerken eens met elkaar in gesprek raakt. Om te zien en te benutten wat bindt aan elkaar in plaats van de verschillen en de bandbreedte uit te vergroten. 13 Mei maken we daar een begin mee, althans, we doen een poging daartoe. Als het wat wordt zien we daarna wel verder.
limosa
Het idee is goed maar de insteek verkeerd. Lees het draadje over de Gereformeerde Vereniging nog eens. Samenwerking is niet iets wat je regelt door de kerken een briefje te sturen dat ze mekaar ff moeten bellen. Zo werkt dat niet. Het zal een lang, lang, traject zijn. Maar we moeten ergens beginnen. En volgens mij ligt er een goed begin als eerst het grondvlak van de verschillende kerken eens met elkaar in gesprek raakt. Om te zien en te benutten wat bindt aan elkaar in plaats van de verschillen en de bandbreedte uit te vergroten. 13 Mei maken we daar een begin mee, althans, we doen een poging daartoe. Als het wat wordt zien we daarna wel verder.
limosa
Oorspronkelijk gepost door limosa
Orckie,
Het idee is goed maar de insteek verkeerd. Lees het draadje over de Gereformeerde Vereniging nog eens. Samenwerking is niet iets wat je regelt door de kerken een briefje te sturen dat ze mekaar ff moeten bellen. Zo werkt dat niet. Het zal een lang, lang, traject zijn. Maar we moeten ergens beginnen. En volgens mij ligt er een goed begin als eerst het grondvlak van de verschillende kerken eens met elkaar in gesprek raakt. Om te zien en te benutten wat bindt aan elkaar in plaats van de verschillen en de bandbreedte uit te vergroten. 13 Mei maken we daar een begin mee, althans, we doen een poging daartoe. Als het wat wordt zien we daarna wel verder.
limosa
Beste Limosa,
zou het interessant vinden om een reactie op de ppstings van Zeeuw en van mij te krijgen van jou.
vr. gr.
billy
"Indien het hier in 't Vaderland zoo gelegen is, dat men de waarheid niet mag spreken, zoo ist er ellendig gesteld. Nochtans zal ik die spreken, zoo lang als mijn oogen open staan."
Michiel Adriaanszoon de Ruyter
Michiel Adriaanszoon de Ruyter
-
limosa
-
Orckie
De column "Welbeschouwd" van dr. R. Bisschop vandaag in het Ref. Dagblad is me uit het hart gegrepen.
Ik denk dat we geen manifest meer op hoeven te stellen.
Ik wil voorstellen deze column van Bisschop te hanteren als manifest. Het laat aan duidelijkheid niets te wensen over, en...
het is al gepubliceerd in het RD!
Ik denk dat we geen manifest meer op hoeven te stellen.
Ik wil voorstellen deze column van Bisschop te hanteren als manifest. Het laat aan duidelijkheid niets te wensen over, en...
het is al gepubliceerd in het RD!
-
Orckie
Bron: http://www.refdag.nl/website/artikel.php?id=97071
Nooit meer hetzelfde
Dr. R. Bisschop
Er heerst een koortsachtige activiteit op de landelijke kerkelijke bureaus van de kerken die behoren tot de gereformeerde gezindte. Alle verloven zijn ingetrokken, omdat zowel bestuurders als medewerkers elk ogenblik paraat dienen te zijn.
Het is dan ook geen geringe taak waarvoor die kerkgemeenschappen zich dezer dagen gesteld zien: het voltooien van de Afscheiding en het herstel van de breuke Sions. Vorige generaties hebben hunkerend naar die mogelijkheid uitgezien en betreurden het dat zij nooit de gelegenheid kregen daar een bijdrage aan te leveren. Maar wat is er onder hen een verlangen geweest om ooit nog eens terug te mogen keren naar de oude hervormde of gereformeerde kerk van Nederland in hersteld verband! Naar de vaderlandse kerk, die zich gebonden weet aan de Heilige Schrift en aan de gereformeerde belijdenis.
Landelijk
Die mogelijkheid wordt de huidige generatie afgescheidenen, kruisgezinden, ledeboerianen en vrije orthodox-gereformeerde of hervormde gemeenten op een presenteerblaadje aangereikt, nadat per 1 mei het verband van de Nederlandse hervormde gemeenten (in hersteld verband) in werking is getreden. Geen wonder dat het gonst van activiteiten.
Het moderamen, de synode, het curatorium, de commissie van onderzoek, of bij welk orgaan de dagelijkse leiding van een kerkverband ook moge berusten, is zich terdege bewust dat er nog ontzaglijk veel voorbereiding vereist is om het genezingsproces zorgvuldig te begeleiden. Niet alleen in zakelijk opzicht, maar vooral ook op geestelijk terrein. Ora et labora. De veelheid aan activiteiten is dus gelukkig niet alleen merkbaar aan de massa’s e-mailberichten die onophoudelijk over en weer flitsen, aan de telefoonrekeningen die omhoogschieten en aan de oplopende vergaderkosten…
Een buitengewoon spannende vraag is hoe lang dit proces moet gaan duren om alles zorgvuldig af te kunnen wikkelen. Kan het binnen één of twee jaar? Of worden het er toch drie? En wanneer kunnen de samensprekingen tussen de orthodox-gereformeerde kerkgemeenschappen beginnen? Lukt dat nog vóór de zomer?
Tegelijkertijd is er de zorg op welke wijze het contact onderhouden kan worden met de broeders die zich gedrongen wisten mee te gaan met de nieuwe PKN, maar wiens hart ligt bij de klassiek-gereformeerde belijdenis. Dat aspect is onmisbaar in het geestelijke herstelproces, maar maakt de zaak er niet eenvoudiger op.
Aangestuurd door de kerkelijke leiding van elk van de afgescheiden kerkgemeenschappen worden ondertussen commissies ingesteld om het vooroverleg te voeren, de dreigende obstakels te verkennen en de noodzakelijke stappen voor te bereiden.
Plaatselijk
Op het niveau van de plaatselijke gemeenten zijn de verwachtingen niet minder hooggespannen. Er worden extra kerkenraadsvergaderingen uitgeschreven en ambtsdragers vragen zich af hoe zij een aandeel kunnen leveren in de voorbereidingen. En: hoe en wanneer kan het overleg met de gemeente plaatsvinden?
Onder de lidmaten is het al niet anders. Verwachtingsvol kijken ze uit naar hun kerkelijke lijfblad. Wat zal er in het komende nummer gemeld worden over de nieuwste ontwikkelingen? Wanneer en langs welke weg wordt het proces ingezet om de breuk te helen? Hoe lang duurt het nog voor de oude belofte -die eigenlijk een nooit vereffende schuld is- ingelost kan worden?
Wat een wonder, wat een roeping, wat een opdracht! Bij alle ijver die aan de dag gelegd wordt, zou je haast denken aan een werkheilig activisme, maar dat is volstrekt misplaatst. Deze inzet vloeit voort uit een diep doorleefd verantwoordelijkheidsbesef. Het besef van het wonder dat juist ónze generatie de middelen krijgt aangereikt om mee te werken aan het herstel van de verbroken eenheid. Waar ooit geestelijke vrienden door kerkmuren van elkaar werden gescheiden, daar wordt nu het pad geëffend om hen weer in één en dezelfde zichtbare gemeenschap bij elkaar te brengen. Dat maakt stil, klein, ootmoedig, afhankelijk. Dat geeft tevens een gevoel van ontoereikendheid: Ben ik wel in staat om mijn taak hierin te vervullen? Maar God vraagt geen grote dingen van ons. Hij vraagt ons slechts te doen wat onze hand vindt om te doen.
Genezing
Het kan zijn dat sommige lezers dit als een opgeklopt verhaal in de oren klinkt. Misschien zijn de hiervoor beschreven koortsachtige activiteiten nog helemaal niet opgemerkt. Er stond immers niets over in de krant.
Dat kan best kloppen, maar laten we het erop houden dat een zorgvuldig genezingsproces zich niet verdraagt met voortijdige publiciteit. Zo’n proces is niet iets om van de daken te schreeuwen, maar vooral ook een zaak van de binnenkamer. De kerken van de gereformeerde gezindte kunnen in elk geval niet doorgaan alsof er geen wonder is gebeurd.
Het zou onverantwoord zijn om dommelig of gedachteloos de ingeslagen weg te vervolgen die al geslachten lang gevolgd is en die door de nood van de tijd ook vaak gevolgd móést worden. Nu de situatie echter zo ingrijpend gewijzigd is, noodzaakt diezelfde nood ons om de weg ter genezing onder ogen te zien.
Het wordt in de gereformeerde gezindte nooit meer hetzelfde. Enig geduld is nog wel vereist, maar de ontwikkelingen lijken onafwendbaar en onontkoombaar. Tenminste als het waar is wat door de kerken van de Afscheiding altijd met de mond is beleden.
Inderdaad, de Nederlandse hervormde gemeenten (in hersteld verband) zijn nog niet teruggekeerd naar de Dordtse Kerkorde. Voorlopig behelpt men zich met de hervormde kerkorde van 1951. Dit vergt van hen dus nog een vervolgstap. Maar tegelijkertijd geeft dit de afgescheiden broeders de gelegenheid om alvast gesprekken aan te gaan, zowel onderling als met de Nederlandse hervormde gemeenten (in hersteld verband). Dan zal het niet zo moeilijk zijn om te komen tot een eigentijdse Dordtse Kerkorde.
Daarnaast is er natuurlijk ook het gevaar dat de Nederlandse hervormde gemeenten (in hersteld verband) er niet in zullen slagen hun onderlinge eendracht te bewaren. Tegenstanders voorspellen en hopen dat, omdat dat de vergruizing van het wonder zou betekenen. Mocht dat gebeuren, dan zijn de oude afgescheidenen, kruisgezinden, ledeboerianen en vrije orthodoxe gemeenten voorgoed ontheemd. Dan is er geen helen meer aan.
Maar zoals het er nu uitziet, is de datum van de voltooiing van de Afscheiding al bekend, namelijk 13 oktober. Op die datum werd in 1834 de Acte van Afscheiding of Wederkeering te Ulrum getekend, waarmee 170 jaar geleden de Afscheiding begon. Alleen het jaartal van het herstel, de Wederkeer, moet nog ingevuld worden.
Nooit meer hetzelfde
Dr. R. Bisschop
Er heerst een koortsachtige activiteit op de landelijke kerkelijke bureaus van de kerken die behoren tot de gereformeerde gezindte. Alle verloven zijn ingetrokken, omdat zowel bestuurders als medewerkers elk ogenblik paraat dienen te zijn.
Het is dan ook geen geringe taak waarvoor die kerkgemeenschappen zich dezer dagen gesteld zien: het voltooien van de Afscheiding en het herstel van de breuke Sions. Vorige generaties hebben hunkerend naar die mogelijkheid uitgezien en betreurden het dat zij nooit de gelegenheid kregen daar een bijdrage aan te leveren. Maar wat is er onder hen een verlangen geweest om ooit nog eens terug te mogen keren naar de oude hervormde of gereformeerde kerk van Nederland in hersteld verband! Naar de vaderlandse kerk, die zich gebonden weet aan de Heilige Schrift en aan de gereformeerde belijdenis.
Landelijk
Die mogelijkheid wordt de huidige generatie afgescheidenen, kruisgezinden, ledeboerianen en vrije orthodox-gereformeerde of hervormde gemeenten op een presenteerblaadje aangereikt, nadat per 1 mei het verband van de Nederlandse hervormde gemeenten (in hersteld verband) in werking is getreden. Geen wonder dat het gonst van activiteiten.
Het moderamen, de synode, het curatorium, de commissie van onderzoek, of bij welk orgaan de dagelijkse leiding van een kerkverband ook moge berusten, is zich terdege bewust dat er nog ontzaglijk veel voorbereiding vereist is om het genezingsproces zorgvuldig te begeleiden. Niet alleen in zakelijk opzicht, maar vooral ook op geestelijk terrein. Ora et labora. De veelheid aan activiteiten is dus gelukkig niet alleen merkbaar aan de massa’s e-mailberichten die onophoudelijk over en weer flitsen, aan de telefoonrekeningen die omhoogschieten en aan de oplopende vergaderkosten…
Een buitengewoon spannende vraag is hoe lang dit proces moet gaan duren om alles zorgvuldig af te kunnen wikkelen. Kan het binnen één of twee jaar? Of worden het er toch drie? En wanneer kunnen de samensprekingen tussen de orthodox-gereformeerde kerkgemeenschappen beginnen? Lukt dat nog vóór de zomer?
Tegelijkertijd is er de zorg op welke wijze het contact onderhouden kan worden met de broeders die zich gedrongen wisten mee te gaan met de nieuwe PKN, maar wiens hart ligt bij de klassiek-gereformeerde belijdenis. Dat aspect is onmisbaar in het geestelijke herstelproces, maar maakt de zaak er niet eenvoudiger op.
Aangestuurd door de kerkelijke leiding van elk van de afgescheiden kerkgemeenschappen worden ondertussen commissies ingesteld om het vooroverleg te voeren, de dreigende obstakels te verkennen en de noodzakelijke stappen voor te bereiden.
Plaatselijk
Op het niveau van de plaatselijke gemeenten zijn de verwachtingen niet minder hooggespannen. Er worden extra kerkenraadsvergaderingen uitgeschreven en ambtsdragers vragen zich af hoe zij een aandeel kunnen leveren in de voorbereidingen. En: hoe en wanneer kan het overleg met de gemeente plaatsvinden?
Onder de lidmaten is het al niet anders. Verwachtingsvol kijken ze uit naar hun kerkelijke lijfblad. Wat zal er in het komende nummer gemeld worden over de nieuwste ontwikkelingen? Wanneer en langs welke weg wordt het proces ingezet om de breuk te helen? Hoe lang duurt het nog voor de oude belofte -die eigenlijk een nooit vereffende schuld is- ingelost kan worden?
Wat een wonder, wat een roeping, wat een opdracht! Bij alle ijver die aan de dag gelegd wordt, zou je haast denken aan een werkheilig activisme, maar dat is volstrekt misplaatst. Deze inzet vloeit voort uit een diep doorleefd verantwoordelijkheidsbesef. Het besef van het wonder dat juist ónze generatie de middelen krijgt aangereikt om mee te werken aan het herstel van de verbroken eenheid. Waar ooit geestelijke vrienden door kerkmuren van elkaar werden gescheiden, daar wordt nu het pad geëffend om hen weer in één en dezelfde zichtbare gemeenschap bij elkaar te brengen. Dat maakt stil, klein, ootmoedig, afhankelijk. Dat geeft tevens een gevoel van ontoereikendheid: Ben ik wel in staat om mijn taak hierin te vervullen? Maar God vraagt geen grote dingen van ons. Hij vraagt ons slechts te doen wat onze hand vindt om te doen.
Genezing
Het kan zijn dat sommige lezers dit als een opgeklopt verhaal in de oren klinkt. Misschien zijn de hiervoor beschreven koortsachtige activiteiten nog helemaal niet opgemerkt. Er stond immers niets over in de krant.
Dat kan best kloppen, maar laten we het erop houden dat een zorgvuldig genezingsproces zich niet verdraagt met voortijdige publiciteit. Zo’n proces is niet iets om van de daken te schreeuwen, maar vooral ook een zaak van de binnenkamer. De kerken van de gereformeerde gezindte kunnen in elk geval niet doorgaan alsof er geen wonder is gebeurd.
Het zou onverantwoord zijn om dommelig of gedachteloos de ingeslagen weg te vervolgen die al geslachten lang gevolgd is en die door de nood van de tijd ook vaak gevolgd móést worden. Nu de situatie echter zo ingrijpend gewijzigd is, noodzaakt diezelfde nood ons om de weg ter genezing onder ogen te zien.
Het wordt in de gereformeerde gezindte nooit meer hetzelfde. Enig geduld is nog wel vereist, maar de ontwikkelingen lijken onafwendbaar en onontkoombaar. Tenminste als het waar is wat door de kerken van de Afscheiding altijd met de mond is beleden.
Inderdaad, de Nederlandse hervormde gemeenten (in hersteld verband) zijn nog niet teruggekeerd naar de Dordtse Kerkorde. Voorlopig behelpt men zich met de hervormde kerkorde van 1951. Dit vergt van hen dus nog een vervolgstap. Maar tegelijkertijd geeft dit de afgescheiden broeders de gelegenheid om alvast gesprekken aan te gaan, zowel onderling als met de Nederlandse hervormde gemeenten (in hersteld verband). Dan zal het niet zo moeilijk zijn om te komen tot een eigentijdse Dordtse Kerkorde.
Daarnaast is er natuurlijk ook het gevaar dat de Nederlandse hervormde gemeenten (in hersteld verband) er niet in zullen slagen hun onderlinge eendracht te bewaren. Tegenstanders voorspellen en hopen dat, omdat dat de vergruizing van het wonder zou betekenen. Mocht dat gebeuren, dan zijn de oude afgescheidenen, kruisgezinden, ledeboerianen en vrije orthodoxe gemeenten voorgoed ontheemd. Dan is er geen helen meer aan.
Maar zoals het er nu uitziet, is de datum van de voltooiing van de Afscheiding al bekend, namelijk 13 oktober. Op die datum werd in 1834 de Acte van Afscheiding of Wederkeering te Ulrum getekend, waarmee 170 jaar geleden de Afscheiding begon. Alleen het jaartal van het herstel, de Wederkeer, moet nog ingevuld worden.
-
jacob
Zo’n anderhalve maand later raakte hij onder in indruk van het boek “Alles uit Hemâ€Oorspronkelijk gepost door Adrianus
Het met enige afstand lezen van dit topic kan slechts één conclusie opleveren: de verwarring is groot. Dat komt niet in de laatste plaats door Orckie zelf. Een aantal maanden geleden ging hij nog voor een SOW (O)GG(IN). Hij postte op 1 maart van dit jaar:De GG, GGiN en OGG hebben een stevige en deugdelijke theologische, en vooral Schriftuurlijke, basis om samen te gaan. Liever vandaag dan morgen!