Joannah schreef:

freek schreef:

Joannah schreef:

vogeltje schreef:...De preek mag natuurlijk niet verworden tot een beschrijving van hoe het allemaal gaat.
Of een morele oproep.
Het Woord van God moet ons aangezegd worden alsof je op je knieën voor de biechtstoel ligt.
De biecht is in de reformatie afgeschaft, tenminste als verplichting - maar de private biecht werd verplaatst naar de publieke verkondiging van het Woord. Daar wordt, in de naam van Christus, allen die in de gekruisigde Christus geloven aangezegd dat hun zonden vergeven zijn. ( HC, zondag 31)
Daar gaat de deur open voor eenieder die gelooft.
En de deur gaat in alle ernst dicht voor eenieder, die zich niet tot God bekeert en in de zonde volhard. Hem wordt gezegd dat het rechtvaardige oordeel op hem rust.

(tot zover het stukje dat ik vanmorgen las...)

Is het erg dat ik liever lees dat wij mensen iemands zonden 70 maal 7 keer hoort te vergeven, in plaats van, in Christus Naam, menen zonden van iemand te kunnen vergeven, Dat kan nl alleen Chrustus Zelf.
Het is niet aan ons om "deuren open te zetten en te sluiten ", als we iemands hart niet kennen, volgens mij.

Tja, prediking is toch echt proclamatie van het heil: de vergeving der zonden. Je hebt de post van vogeltje volgens mij niet echt begrepen.

wellicht, zal het nog eens overlezen :-)

Bert Mulder schreef:

albion schreef:Wat is er mis mee om ook op het gevoel te preken?
Een goede uitleg van de tekst is heel fijn, maar als het alleen maar bij de 'dooie' letter blijft is er toch een tekort. De ds preekt er niet alleen van maar als het goed is er ook uit. Hij weet waarover hij preekt, want hij heeft het zelf meegemaakt. Als iemand een gebeurtenis verteld dat hij niet zelf meegemaakt heeft, komt lang niet zo indrukwekkend over als dat van iemand die het wel meegemaakt heeft.
De Psalmen van David zijn toch ook een en al gevoel? En die worden toch tijdens deze diensten gezongen? Of zingen we de psalmen zomaar omdat ze nu eenmaal opgegeven zijn? Als het goed is past de psalm bij de preek.

En David zong al:

6. Uw strenge geselroede,
Maakt mij van 't zuchten moede,
Verteert geheel mijn kracht;
Ik voel Uw slagen klemmen,
En doe mijn bedde zwemmen
In tranen, al den nacht.

En David was toch ook een held.

Er moet op het hart gepreekt worden, niet op het gevoel. Als het om het gevoel gaat, kun je net zo goed in een biotheek een sentimentele film gaan kijken...

albion schreef:Als het goed is past de psalm bij de preek.

En David zong al:

6. Uw strenge geselroede,

Hendrikus schreef:Met dat nummertje ervoor herinnert je citaat me aan een jongen die op de lagere school z'n psalmversje opzegde. Ze hadden Psalm 77: 10 geleerd. En hij begon: "10 dikke wolken goten water..."

Josephus schreef:

Hendrikus schreef:Met dat nummertje ervoor herinnert je citaat me aan een jongen die op de lagere school z'n psalmversje opzegde. Ze hadden Psalm 77: 10 geleerd. En hij begon: "10 dikke wolken goten water..."

Niet verifieerbaar, maar wel grappig...

Hendrikus schreef:

albion schreef:Als het goed is past de psalm bij de preek.

En David zong al:

6. Uw strenge geselroede,

-Psalmversjes laten zingen die passen bij de preek, is een gewoonte die pas eind 18e eeuw is ontstaan. Daarvóór zong men de psalmen gewoon op volgorde: zo deed Calvijn het ook. En dan kon het dus best gebeuren dat je op een zondag in de buurt van de kerstdagen Psalm 22 zong. Dus "als het goed is past de psalm bij de preek": zo vanzelfsprekend is dat niet, en het heeft ook nog niet zulke heel oude papieren om losse versjes te knippen die bij de preek passen.

-Met dat nummertje ervoor herinnert je citaat me aan een jongen die op de lagere school z'n psalmversje opzegde. Ze hadden Psalm 77: 10 geleerd. En hij begon: "10 dikke wolken goten water..."

Marnix schreef:Overigens weet ik niet of het helemaal waar is dat het kiezen van Psalmen geen oude papieren heeft. Men had toch ook speciale Pelgrimspsalmen, zong of las bepaalde Psalmen tijdens het Pascha etc?

Marnix schreef:Ja, oke. Ik ben over het algemeen wel blij met die ontwikkeling, alleen zou het ook wel goed zijn om Psalmen af en toe ook in het geheel te zingen omdat je anders vooral bepaalde Psalmen en bepaalde verzen zingt... en de rest niet of haast nooit.

MarthaMartha schreef:

Marnix schreef:Ja, oke. Ik ben over het algemeen wel blij met die ontwikkeling, alleen zou het ook wel goed zijn om Psalmen af en toe ook in het geheel te zingen omdat je anders vooral bepaalde Psalmen en bepaalde verzen zingt... en de rest niet of haast nooit.

wij zingen voor de dienst gewoon het hele psalmboek door, elke psalm, alle verzen ... elke keer een paar

jvdg schreef:

-DIA- schreef:

Genade door recht schreef:Als bij de prediker de schrik des Heeren aanwezig is, gaat dat echt niet buiten het gevoel om. Maar de hoorder kan niet op wat gemoedswerk zalig worden.

Dat wordt in de gemeente dan ook gevoeld.
Het legt beslag op de hoorders.

Laten ze maar spotten met dat beslag,
maar wie er nooit onder verkeerd heeft
weet niet wat dat is.

Ik denk -DIA- dat je dit moet nuanceren.
Het beslag wat jij noemt "valt" op hen die het nodig hebben.
De hele gemeente kan dit beslag niet voelen, maar die enkeling (of meerderen) wordt getroffen.
Tot Gods Eer.

En of dit nu onder een "lichtere" prediking plaats vindt, of onder een "zwaarderde" prediking plaats vindt is niet van belang.
Gun, met eerbied gesproken, de werking van de Heilige Geest, uitgezonden door de Vader en de Zoon, aan ellendige zondaren die met Psalm 42 hijgen naar de waterstromen.

Hendrikus schreef:

Josephus schreef:

Hendrikus schreef:Met dat nummertje ervoor herinnert je citaat me aan een jongen die op de lagere school z'n psalmversje opzegde. Ze hadden Psalm 77: 10 geleerd. En hij begon: "10 dikke wolken goten water..."

Niet verifieerbaar, maar wel grappig...

O ja, slap verhaaltje van Hendrikus, niet verifieerbaar. Sorry Tib

-DIA- schreef:
Wat ik bedoel is dat de gemeente door het Woord aangeraakt is; dat men voelt: dit was niet een woord van een mens. Dat doet iets, de Heilige Geest werkt, òf tot overtuiging zonder overbuiging òf tot waarachtige bekering. Er zijn in ieder geval momenten dat de hele gemeente min of meer onder het beslag van het Woord ligt. Dat is ook te merken bij het uitgaan van de kerk. Veel praters zijn dan stil, ze hebben wat gehoord wat hun raakte, en dat doet een mens iets. Of het is tot een oordeel of tot een eeuwig voordeel... Dat bedoel ik dus.