Huisbezoek, hoe ga jij ermee om?

[refo]

Ik waardeer het huisbezoek ook zeer. Bij ons komen er twee ambtsdragers en er wordt hoofdzakelijk gesproken over zaken die eeuwigheidswaarde hebben. Bijzonder waardevol, al zie ik er wel tegenop wanneer ze komen.
In een vorige gemeente waar ik lid was deden ze het zo: ze begonnen het huisbezoek met een gebed en een gedeelte uit Gods Woord en de broeders probeerden vanuit dat gelezen Woord een gesprek op gang te brengen. Ik vond dat een mooie manier. Je verzandt dan niet snel in praatjes over koetjes en kalfjes.

Ik ben er voorstander van dat het gesprek z.s.m. over geestelijke zaken gaat. Daar komt men voor en iedereen van het gezin weet dat ook. Alle zinnen daarvoor geven toch een bepaalde spanning, zo van: Ja dit is het aanloopje.
Daarom maar gewoon recht op de man af: "Zo, en hoe staat het met uw verhouding met de Heere?" "Kunt u iets vertellen van vrucht op de prediking in uw leven?"

Op zich wel wonderlijke vragen, vind je niet?
Je bent er inmiddels aan gewend, maar als men leert dat 'wedergeboorte' (Ik veronderstel bekend hoe de GerGem daartegen aankijkt) noodzakelijk is, dan kom je eigenlijk eens peilen hoever God is met het bezochte huisgezin.

Bovendien vind ik dat net zo'n vraag als: u bent nu wel getrouwd, maar hoe is uw onderlinge verhouding? Kunt u iets vertellen waarui blijkt dat u een goed huwelijk hebt.

Het is AD 2009 een misvatting te denken dat iedereen maar over z'n staat gaat praten met twee vreemdelingen in zwart pak, getooid met de titel 'ouderling'. Misschien zou dat wel zo moeten zijn, maar het werkt gewoon niet (meer).

En natuurlijk, het ligt vanzelfsprekend aan die goddeloze leden. Ik zeg het zelf maar vast.

Mijn stelling is: huisbezoek is een bloempje van Catharina.

[Luther]

Ik waardeer het huisbezoek ook zeer. Bij ons komen er twee ambtsdragers en er wordt hoofdzakelijk gesproken over zaken die eeuwigheidswaarde hebben. Bijzonder waardevol, al zie ik er wel tegenop wanneer ze komen.
In een vorige gemeente waar ik lid was deden ze het zo: ze begonnen het huisbezoek met een gebed en een gedeelte uit Gods Woord en de broeders probeerden vanuit dat gelezen Woord een gesprek op gang te brengen. Ik vond dat een mooie manier. Je verzandt dan niet snel in praatjes over koetjes en kalfjes.

Ik ben er voorstander van dat het gesprek z.s.m. over geestelijke zaken gaat. Daar komt men voor en iedereen van het gezin weet dat ook. Alle zinnen daarvoor geven toch een bepaalde spanning, zo van: Ja dit is het aanloopje.
Daarom maar gewoon recht op de man af: "Zo, en hoe staat het met uw verhouding met de Heere?" "Kunt u iets vertellen van vrucht op de prediking in uw leven?"

Op zich wel wonderlijke vragen, vind je niet?
Je bent er inmiddels aan gewend, maar als men leert dat 'wedergeboorte' (Ik veronderstel bekend hoe de GerGem daartegen aankijkt) noodzakelijk is, dan kom je eigenlijk eens peilen hoever God is met het bezochte huisgezin.

Nee, ik vind het totaal geen wonderlijke vragen. Als de ambtsdragers in de Bijbel worden aangeduid als diegenen die 'waken voor uw zielen', en bovendien: wetende de schrik des Heeren, bewegen de mensen tot het geloof. Verder begrijp ik je probleem niet t.a.v. de wedergeboorte, waarover de Heere Jezus Zelf toch vrij duidelijk is in Johannes 3. En we mogen verwachting hebben dat de Heere doorgaat van geslacht tot geslacht, zo lang de zon aan de hemel staat. Welnu: dan moeten ambtsdragers op niets anders gericht zijn en om niets anders verblijd zijn als men hoort van het werk Gods in de harten van mensen.

Bovendien vind ik dat net zo'n vraag als: u bent nu wel getrouwd, maar hoe is uw onderlinge verhouding? Kunt u iets vertellen waaruit blijkt dat u een goed huwelijk hebt.

Ja inderdaad! Goede vraag, confronterende vraag ook. Zou ook goed zijn als die vraag vaker gesteld zou worden.

Het is AD 2009 een misvatting te denken dat iedereen maar over z'n staat gaat praten met twee vreemdelingen in zwart pak, getooid met de titel 'ouderling'. Misschien zou dat wel zo moeten zijn, maar het werkt gewoon niet (meer).

Nou, als het helpt dat ze niet in een zwart pak gaan (en dat is echt niet in alle GG's het geval, maar dat terzijde) dan vervangen ze dat pak toch door een andere kleur. Daar gaat het helemaal niet om. Ambtsdragers dragen één van de ambten van Christus en van hen moet Christusgelijkvormigheid afstralen. Zou er dan niet direct een sfeer en openheid zijn om over de meest wezenlijke zaken van het leven te spreken.
(En ik weet dat je nu met kruiwagens vol kritiek op allerlei ambtsdragers klaar staat, en ik zeg niet dan je dan per definitie ongelijk hebt, maar ik ga even uit van de situatie zoals die zou moeten zijn, en gelukkig ook nog bestaat.)

En natuurlijk, het ligt vanzelfsprekend aan die goddeloze leden. Ik zeg het zelf maar vast.

Deze uitroep snap ik niet. Waar ligt wat aan? Wat bedoel je met die goddeloosheid in dit verband?

Mijn stelling is: huisbezoek is een bloempje van Catharina.

En wat mag dat betekenen??

[Ander]

Mijn stelling is: huisbezoek is een bloempje van Catharina.

En wat mag dat betekenen??

Krijg jij nooit een bloempje van je Catharina, Luther??

[Erasmiaan]

Ik ben benieuwd of er een antwoord komt...

[Ander]

Bloempjes van Catharina

De bloempjes van Catharina zijn vernoemd naar de vrouw van de Tsaar, die op een mooie winterse dag uit haar raam kijkt op het plein van het paleis. Catherina ziet daar mooie sneeuwklokjes staan midden op het plein waar veel soldaten passeren. Bijna stapt er een kozak per ongeluk op een sneeuwklokje. Om dat te voorkomen roept ze een soldaat en geeft hem de opdracht om naast het bloempje te gaan staan om zo te vermijden, dat iemand erop zal trappen.

Jaren gaan voorbij met een soldaat midden op het plein, geen bloempjes meer te zien, Catharina weet het niet meer, maar de soldaat staat er nog. Bij navraag waarom hij daar staat weet eigenlijk niemand het. Maar ze laten hem daar staan, want er zal toch wel een reden voor zijn.

[Bert Mulder]

Ik waardeer het huisbezoek ook zeer. Bij ons komen er twee ambtsdragers en er wordt hoofdzakelijk gesproken over zaken die eeuwigheidswaarde hebben. Bijzonder waardevol, al zie ik er wel tegenop wanneer ze komen.
In een vorige gemeente waar ik lid was deden ze het zo: ze begonnen het huisbezoek met een gebed en een gedeelte uit Gods Woord en de broeders probeerden vanuit dat gelezen Woord een gesprek op gang te brengen. Ik vond dat een mooie manier. Je verzandt dan niet snel in praatjes over koetjes en kalfjes.

Dat is onze methode ook

[Afgewezen]

Bloempjes van Catharina

De bloempjes van Catharina zijn vernoemd naar de vrouw van de Tsaar, die op een mooie winterse dag uit haar raam kijkt op het plein van het paleis. Catherina ziet daar mooie sneeuwklokjes staan midden op het plein waar veel soldaten passeren. Bijna stapt er een kozak per ongeluk op een sneeuwklokje. Om dat te voorkomen roept ze een soldaat en geeft hem de opdracht om naast het bloempje te gaan staan om zo te vermijden, dat iemand erop zal trappen.

Jaren gaan voorbij met een soldaat midden op het plein, geen bloempjes meer te zien, Catharina weet het niet meer, maar de soldaat staat er nog. Bij navraag waarom hij daar staat weet eigenlijk niemand het. Maar ze laten hem daar staan, want er zal toch wel een reden voor zijn.

Aha. Bedankt. Ik ben het eigenlijk wel met refo eens, al zal het niet voor alle soorten huisbezoek gelden. Persoonlijk ervaar ik het als een vrij zinloze sessie.

[Luther]

Mijn stelling is: huisbezoek is een bloempje van Catharina.

En wat mag dat betekenen??

Krijg jij nooit een bloempje van je Catharina, Luther??

Nee, nooit. Maar dat is wederzijds.
Maar wat betekent die uitdrukking?

@refo: Kun je ook nog ingaan op mijn punten?

[Luther]

Bloempjes van Catharina

De bloempjes van Catharina zijn vernoemd naar de vrouw van de Tsaar, die op een mooie winterse dag uit haar raam kijkt op het plein van het paleis. Catherina ziet daar mooie sneeuwklokjes staan midden op het plein waar veel soldaten passeren. Bijna stapt er een kozak per ongeluk op een sneeuwklokje. Om dat te voorkomen roept ze een soldaat en geeft hem de opdracht om naast het bloempje te gaan staan om zo te vermijden, dat iemand erop zal trappen.

Jaren gaan voorbij met een soldaat midden op het plein, geen bloempjes meer te zien, Catharina weet het niet meer, maar de soldaat staat er nog. Bij navraag waarom hij daar staat weet eigenlijk niemand het. Maar ze laten hem daar staan, want er zal toch wel een reden voor zijn.

Aha. Bedankt. Ik ben het eigenlijk wel met refo eens, al zal het niet voor alle soorten huisbezoek gelden. Persoonlijk ervaar ik het als een vrij zinloze sessie.

Dank Ander voor de uitleg over het bloempje; maar nu snap ik nog minder de overeenkomst tussen dit bloempje en huisbezoek.
@ Afgewezen: Ik weet dat je het niet prettig vindt wat ik nu ga zeggen: Maar als het huisbezoek in jullie gemeente zonder uitzondering zo negatief ervaren wordt, dan dien je je te vervoegen bij je kerkenraad en dit aan de orde te stellen in een gesprek, nadat je eerst in een brief uitvoerig hebt toegelicht op welke punten het huisbezoek een verandering behoeft. (En dan niet antwoorden: Dat heeft geen zin... )

[Ander]

ik denk dat refo denkt dat het huisbezoek gebeurt omdat het altijd al zo gaat. Het schiet wel zijn doel voorbij maar we blijven het gewoon doen. Althans, zo werkt het in zijn gemeente, klaarblijkelijk. Wel een beetje sneu. (al ken ik ook wel mensen in die gemeente die er wat anders in staan)

[vogeltje]

Wij krijgen ongeveer 1 keer in het jaat huisbezoek.
Ik ervaar het als verrijkend.

Er wordt over en weer gepraat. Je kunt iets zeggen over jezelf, je verhouding tot God en je naaste etc.
Ik vind het positief dat er ook gevraagd wordt of we ergens problemen mee hebben. In de kerk, buiten de kerk.

Zo hebben we over het een keer over ouderwets taalgebruik gehad. Eeen woordje als: billijk vind ik echt niet kunnen.
Je moet dicht bij de mensen blijven.

[Erasmiaan]

Wij krijgen ongeveer 1 keer in het jaat huisbezoek.
Ik ervaar het als verrijkend.

Er wordt over en weer gepraat. Je kunt iets zeggen over jezelf, je verhouding tot God en je naaste etc.
Ik vind het positief dat er ook gevraagd wordt of we ergens problemen mee hebben. In de kerk, buiten de kerk.

Zo hebben we over het een keer over ouderwets taalgebruik gehad. Eeen woordje als: billijk vind ik echt niet kunnen.
Je moet dicht bij de mensen blijven.

Ik gebruik het woord billijk vrij regelmatig.

[Mister]

Wij krijgen ongeveer 1 keer in het jaat huisbezoek.
Ik ervaar het als verrijkend.

Er wordt over en weer gepraat. Je kunt iets zeggen over jezelf, je verhouding tot God en je naaste etc.
Ik vind het positief dat er ook gevraagd wordt of we ergens problemen mee hebben. In de kerk, buiten de kerk.

Zo hebben we over het een keer over ouderwets taalgebruik gehad. Eeen woordje als: billijk vind ik echt niet kunnen.
Je moet dicht bij de mensen blijven.

Ik gebruik het woord billijk vrij regelmatig.

Dan sta je blijkbaar niet dicht bij de mensen.

[vlinder]

Ik heb huisbezoeken meegemaakt waar je niks hoefde te zeggen en waar het blijkbaar ook niet op prijs werd gesteld als je iets zei. Ouderling en diaken hielden een monoloog / dialoog vol cliché's en waarheden-als-een-kudde-koeien, en voordat men de deur uitging werd er nog even een gebedje gedaan. Dat komt voor.

Ik heb ook huisbezoeken meegemaakt waarin duidelijk te merken was dat kerkenraadsleden worstelden met dezelfde zaken als wij, maar dat men er in kerkenraadsverband niks mee kon. Men gaf ons volkomen gelijk, maar gaf tegelijkertijd ook aan dat er in de kerkenraad geen begrip voor zou zijn.

En ik maak nu ook huisbezoeken mee met broeders. Ja, met mensen die luisteren, die je niet komen vertellen hoe het moet, maar die met je mee denken en worstelen. Die niet direct met een oordeel klaar staan, maar die samen met je in gebed willen gaan als er vragen leven waarop we met z'n allen geen antwoord weten.

Laat me raden: die eerste was GerGem die tweede ook en de laatste PKN

troost je, mijn ervaring is dat de laatste ook in de PKN voorkomen.

Heb je wel goed gelezen?

[vlinder]

Even wat opmerkingen na het doorlezen van dit topic:
* Ik ervaar huisbezoek als fijn. Je kunt je zorgen, maar ook blijde dingen delen met de afvaardiging van de gemeente (van Christus).
* Ik heb het huisbezoek eerder ook zo ervaren als Henrikes beschreef op de eerste topicpagina.
* Ik ben er voorstander van dat mensen eerst even het rapport doorlezen. Ik heb het meegemaakt dat de ouderling tegen mijn ouders zeiden: wat fijn dat u het hele koppeltje kompleet erbij heeft (hij bedoelde alle kinderen). Mijn vader (met een ultra-eerbiedig gezicht) nou, inderdaad, dat is geen vanzelfsprekendheid tegenwoordig. Ik ben toen zo boos geworden. Ik had namelijk nog een jonger zusje die niet meer naar de kerk ging, die niet meer thuis woondje e.d., maar daar werd geen woord over gerept. In datzelfde gesprek vroeg de ouderling of het voor mij nog geen tijd werd eens na te denken over blijdenis doen. Ik zei toen: sorry hoor, maar ik heb u afgelopen jaar 3 keer een hand gegeven. 1 Keer bij belijdenis voor de kerkenraad, 1 keer voor de belijdenisdienst en 1 keer na de belijdenisdienst. Hij wist het niet meer. Ik vond dat echt heel vervelend. Ik ben geen nummer, maar een lidmaat. Een volgend huisbezoek: mijn zusje (toen 9 jaar) vroeg aan de ouderling: maar als je bekeerd bent, wil je dan nog wel naar verjaardagen en bruiloften? (de beste man heeft 14 kinderen, 10 getrouwd, heleboel kleinkinderen dus hij zal zeer regelmatig bruiloften en verjaardagen hebben) Zegt hij tegen mijn zusje: Nee kind, daar heb je dan niet meer zo'n behoefte aan.....Nou dat kind wil gelijk nooit meer bekeerd worden. Een feestje is namelijk op die leeftijd helemaal geweldig....I.p.v. dat hij zou zei: kind, in mijn hart is het altijd feest......

In onze eigen gemeente vind ik huisbezoek altijd heel fijn. (eerste keer bleven ze ruim 3 uur. Tweede keer had ik aangegeven om 22.30 uur naar mijn werk te moeten i.v.m. nachtdienst. Zegt de ouderling om 22.25 uur: zullen we even eindigen? Kan uw vrouw naar haar werk, praten wij nog even door...)