Getuigenis-topic.

[Gijs83]

Maar 't kan me nog vaak moeite kosten als ik voel hoe mensen eraan twijfelen

Een bekeerde twijfelt toch best weleens of hij/zij bekeerd is? Moeten anderen het dan altijd overnemen?
Het kan je ook tot zelfonderzoek dwingen: 'ben ik wel een kind van God'!

[Tiberius]

Maar 't kan me nog vaak moeite kosten als ik voel hoe mensen eraan twijfelen

Een bekeerde twijfelt toch best weleens of hij/zij bekeerd is? Moeten anderen het dan altijd overnemen?

Daar ben ik het absoluut niet mee eens. Dat een kind van God wel eens twijfelt mag geen argument zijn, dat anderen er ook maar aan gaan twijfelen.
De DL verwoorden in navolging van de apostelen een beter uitgangspunt: "Voorts, van diegenen die hun geloof uiterlijk belijden en hun leven beteren, moet men naar het voorbeeld der apostelen het beste oordelen en spreken; want het binnenste des harten is ons onbekend."

[Channa]

Maar 't kan me nog vaak moeite kosten als ik voel hoe mensen eraan twijfelen

Een bekeerde twijfelt toch best weleens of hij/zij bekeerd is? Moeten anderen het dan altijd overnemen?
Het kan je ook tot zelfonderzoek dwingen: 'ben ik wel een kind van God'!

Ik vertel mijn zoon van 3 zo vaak: je bent mijn lieve kind, en ik ben jouw mama die voor jou wil zorgen.
Zou het leuk zijn als mijn zoon telkens reageert: ben ik wel jouw kind? wil jij wel mijn mama zijn?

[Gijs83]

Maar 't kan me nog vaak moeite kosten als ik voel hoe mensen eraan twijfelen

Een bekeerde twijfelt toch best weleens of hij/zij bekeerd is? Moeten anderen het dan altijd overnemen?

Daar ben ik het absoluut niet mee eens. Dat een kind van God wel eens twijfelt mag geen argument zijn, dat anderen er ook maar aan gaan twijfelen.
De DL verwoorden in navolging van de apostelen een beter uitgangspunt: "Voorts, van diegenen die hun geloof uiterlijk belijden en hun leven beteren, moet men naar het voorbeeld der apostelen het beste oordelen en spreken; want het binnenste des harten is ons onbekend."

Ik moet je helemaal gelijk geven Tiberius!

[Lapressa]

mijn verhaal in vogelvlucht:

Als ik terug kijk in mijn leven was ik er als kleuter al van overtuigd dat God ook van mij hield. Door het er inrammen van mijn omgeving dat dat de duivel moest wezen die mij voor de gek hield, had ik dat toen aan de kant geschoven.

Ik ben binnen de kerk opgegroeid maar had er inhoudelijk niets mee in mijn tienerjaren. Ik merkte meer een geloof in mijn omgeving van dingen die moesten of juist niets mocht, zonder dat ze zelf wisten waarom. Ik kon daar echt niets mee. het was koud en kil.

Op mijn 18de ben ik naar de Oekraïne gegaan om een kinderevangelisatiekamp te leiden. Ik wilde daar heel graag is heen en de evangelisatie onderdelen nam ik daarom voor lief.
Daar hoorde ik verhalen hoe mensen vertrouwde op God maar ook de liefde van God sprak enorm in hun verhalen door. Dat had ik in nederland nog nooit bij iemand gemerkt. Ze deden niets omdat het moest maar omdat ze God wilden dienen in liefde.

Dat heeft voor een omkeer gezorgd. Aantal jaren kwam ik in een groot conflict op het werk (mes werd er bij getrokken). Die dagen erna heb ik het loodzwaar gehad. Geen mens was er om mij op te vangen maar ook God kon ik niet bereiken in mijn beleving. Ik werd echt helemaal gek en wist mij totaal geen raad. Dit heeft 3 dagen geduurd. Ik had ook mijn hoop op God daardoor verloren en heb heel wat bozigheid op Hem afgevuurd. Vanaf die 3de dag erna ging opeens van alles lopen. Leidinggevende kwam en kreeg ik gesprek mee. Ze had vergadering eigenlijk, maar 'toevallig' kwam er een mail dat die niet door ging, 'toevallig' liep ook de clustermanager binnen en was er ook nog iemand van het opvangteam van het bedrijf die contact op nam. Een collega is mee geweest aangifte doen en een vriend zat op mij te wachten om daarna samen te eten en een jongerenavond te bezoeken. Echt alles viel op zijn plek. Die avond laat mocht ik Gods liefde ervaren. Alles viel van mij af na 3 dagen ellende. Het voelde 's avonds samen met God, of Hij een warme deken over mij heen legde.

[Mariaa]

Maar 't kan me nog vaak moeite kosten als ik voel hoe mensen eraan twijfelen

Een bekeerde twijfelt toch best weleens of hij/zij bekeerd is? Moeten anderen het dan altijd overnemen?
Het kan je ook tot zelfonderzoek dwingen: 'ben ik wel een kind van God'!

Nee ik bedoelde eigenlijk dat ik voel hoe anderen twijfelen aan mijn bekering. Dat zeggen ze dan wel niet hardop. Maar ik zie het ze wel denken. Maar zoals ik al zei: Als God voor ons is, wie zal tegen ons zijn?

Helaas.. twijfel is er veel te vaak.

@Lapressa: Mooi zoals je schrijft hoe alles mee mocht werken ten goede! We ervaren zo weinig Gods leiding in veel dingen, maar soms als Gods licht erover schijnt kun je je alleen maar verwonderen!

[Lapressa]

Nee ik bedoelde eigenlijk dat ik voel hoe anderen twijfelen aan mijn bekering. Dat zeggen ze dan wel niet hardop. Maar ik zie het ze wel denken. Maar zoals ik al zei: Als God voor ons is, wie zal tegen ons zijn?

Dat herken ik enorm. Sommige laten het ook nog voelen dat ze het in twijfel trekken door opmerkingen te laten vallen tussen neus en lippen door.
Een paar familieleden hebben het ook nog letterlijk gezegd want dan moest ik bepaalde dingen nu anders doen in hun ogen

[MarthaMartha]

Nee ik bedoelde eigenlijk dat ik voel hoe anderen twijfelen aan mijn bekering. Dat zeggen ze dan wel niet hardop. Maar ik zie het ze wel denken. Maar zoals ik al zei: Als God voor ons is, wie zal tegen ons zijn?

Dat herken ik enorm. Sommige laten het ook nog voelen dat ze het in twijfel trekken door opmerkingen te laten vallen tussen neus en lippen door.
Een paar familieleden hebben het ook nog letterlijk gezegd want dan moest ik bepaalde dingen nu anders doen in hun ogen

Dat is moeilijk dat weet ik.

Maar ik weet ook dat juist dát aan Gods genadetroon kan verbinden.
"doorgrondt U mij en ken mij, zie of er bij mij een schadelijke weg is en leidt mij op de eeuwige".
Ons hart is immers bedrieglijk! Maar gelukkig, Hij bedriegt nooit.
Als al deze dingen je uitdrijven tot de Heere zal het je dieper en vaster doen staan in Zijn Woord.

Laat je leven met de Heere en in liefde met je naasten zo zijn dat ze later hun mening moeten wijzigen.

[Lapressa]

Dat klopt zeer zeker, al blijf ik ook mens en word ik er echt wel eens flink moedeloos van.
Gelukkig heb ik ook nog mensen om mij heen die mij wel geloven hierin en daarin ook steunen.

[Franny]

Nee ik bedoelde eigenlijk dat ik voel hoe anderen twijfelen aan mijn bekering. Dat zeggen ze dan wel niet hardop. Maar ik zie het ze wel denken. Maar zoals ik al zei: Als God voor ons is, wie zal tegen ons zijn?

Dat herken ik enorm. Sommige laten het ook nog voelen dat ze het in twijfel trekken door opmerkingen te laten vallen tussen neus en lippen door.
Een paar familieleden hebben het ook nog letterlijk gezegd want dan moest ik bepaalde dingen nu anders doen in hun ogen

Dat is niet makkelijk, lijkt me.
Ik ben het op zich gewend dat er mensen zijn, die me niet overnemen.
Het maakt me minder spontaan.
Maar het maakt me niet aan het twijfelen of Gods werk wel echt is.
Missch heb ik een te onafhankelijke instelling? Ik vind het meer zielig voor hen zelf.