gravo schreef:

MarthaMartha schreef:

gravo schreef:Wat heeft 't allemaal voor zin om over de hemel te speculeren, wanneer er maar zo weinigen zalig zullen worden.

gravo

Je vergist je Gravo, het zal een schare zijn die niemand tellen kan!

Dat heb ik nooit zo begrepen. In de gemeente waar ik ben opgevoed was altijd heel duidelijk, dat men er niet snel van uit ging dat iemand naar de hemel was gegaan, als hij of zij was overleden. Ze zeiden het niet zo hard, maar ze zeiden het vooral door er over te zwijgen. Iemand waarvan men er wel zeker van was (de predikant) werd als een waarachtig wedergeboren kind van God vermeld en begraven. Over hem werd wel gesproken.

Als de verhouding al zo ligt in een gemeente die vindt, dat zij het Woord recht predikt en de sacramenten op de juiste wijze bedient, hoe zal het dan wel niet zijn in al die andere, valse of zieke kerkverbanden? Laat staan in kringen, waarin men niet (meer) gelooft of verkeerde dingen leert.

Ik heb dus nooit anders kunnen constateren dan dat een plaats in de hemel een uitzonderlijkheid is. Zo ging men er praktisch mee om. Weinig redenen dus om voor zichzelf al een beeld van de hemel voor te stellen.

gravo

Ik snap je, maar belangrijker dan ideeën, gedachten en verwachtingen is het Woord van God, en Hij zegt dat het een schare zal zijn die niemand tellen kan. Dus is dat zo.

freek schreef:Deze vragenbeantwoording gaat over dit onderwerp. Is al weer van een heel tijdje terug, maar nog steeds relevant.

(...)

In de Bijbel wordt het huwelijk vaak gebruikt om de relatie tussen de Heere en Zijn kinderen aan te geven. Christus als de Bruidegom van Zijn bruid. De bruid heeft Hem lief. Lief omdat Hij haar eerst heeft lief gehad. Een unieke liefde. In Gods Woord wordt de bruid getekend als een vrouw vol etterbuilen en vol striemen. De Heere wijst op de zonden en de ongerechtigheden. Maar Hij neemt ze weg in Zijn bloed. Gods Geest is het Die mij dat bekend maakt. Verzoend met God door Jezus Christus. Dat veroorzaakt in het hart een liefde die boven alles uit gaat. Deze liefde is wonderlijker dan de liefde der vrouwen. De natuurlijke liefde vindt altijd nog een oorzaak/aanleiding bij de ander. Bij de Heere is sprake van een liefde die nooit te verklaren is. Bij ons is er geen aantrekkelijkheid. Integendeel. Hij zou ons weg kunnen doen. Hij doet dan geen onrecht.

(...)

Het huwelijk is dus een afschaduwing van de tere liefde tussen de Heere en Zijn kind. Het huwelijk tussen man en vrouw is voor de tijd. De liefde tussen de Heere en Zijn kind is voor de tijd en voor de eeuwigheid. Deze liefde is toch van een andere orde. Het huwelijk hier staat ook in het teken van voortplanting. Het geestelijke huwelijk natuurlijk niet. Daarbij komt dat wij straks zo vol met Hem zullen zijn dat alle verhoudingen met anderen ook in een volstrekt ander kader staan.

Het ís even bijzonder dat God zoiets voor de mensen heeft ingesteld om de bijzondere, heilige, volmaakte relatie van Dé Bruidegom en de bruik af te laten spiegelen.
Alleen soms vraag ik me af wat er vaak nog van te zien is....
In hoeverre is de spiegel niet zodanig gebarsten dat je er niet meer goed in ziet, wat God bedoelde...

freek schreef:Prof. Van Ruler hoopte ook dat hij straks met zijn vrouw samen de Heere zou kunnen dienen. Hij wist echter ook dat wij dan het aardse leven projecteren in het hemelse.

Hartelijk gegroet,
Ds. H. Zweistra

Het doet me goed dat Ds Zweistra Ruler citeert.

Tot wederziens, tot wederziens!
Al waar het moge wezen:
Na lang of korten tijd misschien
In 't ongekend nadezen!

Guido Gezelle

Heel bijzonder. En in ons eigen leven denk ik onbekend. Want hier horen wij, bij een afscheid nog wel, feestgeschal en - hoe uitzonderlijk - geen rouw of droefenis.
Feestgeschal vanwege het aanstaande wederzien: 'tot wederzien, tot wederzien!'
Waar en wanneer dat dan ook moge zijn, straks, 'na lang of korten tijd' wordt alle scheiding opgeheven en zullen we elkander weer ontmoeten 'in t' ongekend nadezen!'

Ja? Zullen we elkaar eens 'wederzien'? Is dat zo? Mogen we dat geloven?
Eerst iets over 't ongekend nadezen.
Dat is prachtig en zo moest het in de Kerk en ook in de theologie vaker gezegd worden: 'ongekend". We weten er immers niet van uit eigen kennis, hoogstens vanuit Goddelijke openbaring. En ook dat is maar heel weinig.
Het nadezen ligt boven de boomgrens van ons verstand, zoals eens ook koning David erkende: "de kennis is mij te wonderbaar, zij is hoog, ik kan er niet bij" Ps 139 vs 6

Maar het weinige dat ons is geopenbaard, heeft toch steeds opnieuw, de eeuwen door, verwondering gewekt en aanbidding en vreugde en verlangen, zoals ook in het hart van koning David.

Tot wederzien. Daar?
Zelfs hier, zoals we kunnen leren uit de geschiedenis van de verheerlijking op de berg. 'En na zes dagen nam Jezus met Zich Petrus, en Jakobus, en Johannes, zijn broeder, en bracht hen op een hogen berg alleen....en ziet, van hen werden gezien Mozes en Elias, met Hem samensprekende.

Eeuwen en eeuwen tevoren waren Mozes en Elia reeds heengegaan. Maar hier, op Gods tijd (de verheerlijking van Zijn Zoon), verschijnen ze!
Ontmoeten anderen uit Gods volk. En ze herkennen elkaar allemaal. Niemand hoeft zich aan de ander voor te stellen.

Zo gaat dat, bij mensen rondom Jezus.
'Ongekend' - maar wel gebeurd!
Gebeurd hier op aarde. Als een voorteken?
Een voorteken voor straks, 'in 't ongekend nadezen?'
'Na lang of korten tijd misschien?'

Tot wederzien, tot wederzien!

ds. J.J. Poort

We zullen het wel zien en we zullen het wel merken.
Ik vind het allemaal een beetje gezocht.

Eppo Gremdaat schreef: Ik vind het allemaal een beetje gezocht.

Matthëus 17:
En na zes dagen nam Jezus met Zich Petrus, en Jakobus, en Johannes, zijn broeder, en bracht hen op een hogen berg alleen.
En Hij werd voor hen veranderd van gedaante; en Zijn aangezicht blonk gelijk de zon, en Zijn klederen werden wit gelijk het licht.
En ziet, van hen werden gezien Mozes en Elias, met Hem samensprekende.
En Petrus, antwoordende, zeide tot Jezus: Heere! het is goed, dat wij hier zijn; zo Gij wilt, laat ons hier drie tabernakelen maken, voor U een, en voor Mozes een, en een voor Elias.
Terwijl hij nog sprak, ziet, een luchtige wolk heeft hen overschaduwd; en ziet, een stem uit de wolk, zeggende: Deze is Mijn geliefde Zoon, in Denwelken Ik Mijn welbehagen heb; hoort Hem!
En de discipelen, dit horende, vielen op hun aangezicht, en werden zeer bevreesd.
En Jezus, bij hen komende, raakte hen aan, en zeide: Staat op en vreest niet.
En hun ogen opheffende, zagen zij niemand, dan Jezus alleen.
En als zij van den berg afkwamen, gebood hun Jezus, zeggende: Zegt niemand dit gezicht, totdat de Zoon des mensen zal opgestaan zijn uit de doden.
En Zijn discipelen vraagden Hem, zeggende: Wat zeggen dan de Schriftgeleerden, dat Elias eerst moet komen?
Doch Jezus, antwoordende, zeide tot hen: Elias zal wel eerst komen, en alles weder oprichten.
Maar Ik zeg u, dat Elias nu gekomen is, en zij hebben hem niet gekend; doch zij hebben aan hem gedaan, al wat zij hebben gewild; alzo zal ook de Zoon des mensen van hen lijden.
Toen verstonden de discipelen dat Hij hun van Johannes de Doper gesproken had.
=============================================
Vind je het nog steeds gezocht?

Wat ik een beetje mis:

De hemel begint in wezen - ook al is het zeer ten dele - al op aarde. Daar kent de gelovige als het goed is al voorsmaken van het zalige hemelleven. Nooit volmaakt. Dat kan hier niet, maar toch wel voorsmaken..
De Hemel, dat is: daar waar God is. Job zei in al zijn nood: Mijn nieren verlangen zeer. En: mij ogen zullen Hem zien, en niet een vreemde.