Is de gereformeerde gezindte wereldsgezind?
Er zijn natuurlijk honderd redenen te noemen waarom iemand een dikke auto zou kunnen hebben en van die prachtige donkerbruine meubels. Een feit blijft dat de reformatorische wereld bovenmatig veel dikke auto's en dure meubels heeft. Het is zelfs zo dat adverteerders reformatorische media aanmerken als media waar je met luxe-artikelen moet adverteren, want dat werkt. Of je het nu wil of niet, maar dat zegt wel wat en we mogen best op dat punt eens kritisch naar ons zelf kijken. Het blijft waar wat men zegt: "Waar uw schat is, daar zal uw hart zijn."
Er is hier al wel eens over gesproken.
Gewetensbezwaarde trouwambtenaar - 'De totalitaire staat werpt het geweten van haar burgers weg als een waardeloos vod'
Dr. J.H. Bavinck
Dr. J.H. Bavinck
Omdat gelukkig veel reformatorische jeugd nog spaart! En omdat ze hun geld niet naar het café brengen! En omdat vlijt een deugd is die men hoog heeft staan in reformatorisch Nederland! En omdat luiheid niet getolereerd wordt! En omdat men wat slimmer is en liever iets duurdere meubels koopt die langer mee gaan, dan goedkopere rommel die snel vernieuwd moet worden. Dan zijn duurdere meubels op termijn dus goedkoper en je doet niet mee aan die maalstroom van de consumptiemaatschappij.Kaw schreef:Er zijn natuurlijk honderd redenen te noemen waarom iemand een dikke auto zou kunnen hebben en van die prachtige donkerbruine meubels. Een feit blijft dat de reformatorische wereld bovenmatig veel dikke auto's en dure meubels heeft. Het is zelfs zo dat adverteerders reformatorische media aanmerken als media waar je met luxe-artikelen moet adverteren, want dat werkt. Of je het nu wil of niet, maar dat zegt wel wat en we mogen best op dat punt eens kritisch naar ons zelf kijken. Het blijft waar wat men zegt: "Waar uw schat is, daar zal uw hart zijn."
En smaken verschillen.
Redenen te over. Neemt niet weg dat we inderdaad best wel eens kritisch naar onszelf mogen kijken. In de laatste Daniël nog een artikel over tweeverdieners. Daar mogen we inderdaad best kritisch naar kijken. Zijn we tweeverdieners omdat we anders onze tweede auto moeten missen? Of omdat we anders dat burberryruitje niet kunnen betalen?
Die maalstroom van de consumptiemaatschappij. Dat vind ik een mooie zin. Staan we echt buiten die maalstroom of wenden we onze vlijtigheid aan om juist keihard mee te doen? Ik zat laatst in een ballentent voor een vergadering en omdat ik wat te vroeg was pakte ik het enige tijdschrift dat ik te pakken kon krijgen. Dat was een tijdschrift waarin huizen stonden van een miljoen en hoger. De advertenties van het tijdschrift leken wel rechtstreeks uit de Terdege of het RD te komen. (Op de hoeden naErasmiaan schreef:Omdat gelukkig veel reformatorische jeugd nog spaart! En omdat ze hun geld niet naar het café brengen! En omdat vlijt een deugd is die men hoog heeft staan in reformatorisch Nederland! En omdat luiheid niet getolereerd wordt! En omdat men wat slimmer is en liever iets duurdere meubels koopt die langer mee gaan, dan goedkopere rommel die snel vernieuwd moet worden. Dan zijn duurdere meubels op termijn dus goedkoper en je doet niet mee aan die maalstroom van de consumptiemaatschappij.Kaw schreef:Er zijn natuurlijk honderd redenen te noemen waarom iemand een dikke auto zou kunnen hebben en van die prachtige donkerbruine meubels. Een feit blijft dat de reformatorische wereld bovenmatig veel dikke auto's en dure meubels heeft. Het is zelfs zo dat adverteerders reformatorische media aanmerken als media waar je met luxe-artikelen moet adverteren, want dat werkt. Of je het nu wil of niet, maar dat zegt wel wat en we mogen best op dat punt eens kritisch naar ons zelf kijken. Het blijft waar wat men zegt: "Waar uw schat is, daar zal uw hart zijn."
En smaken verschillen.
Redenen te over.
) Ook die kledingzaakjes met die triomfantelijke lijst exorbitante dure merken. Ook die meubelzaken waar de mega-aanbiedingen pas richting de normale prijzen gaan.Voor de smaakvolle en exclusieve refo. Die zo 'slim' is om kwaliteit te kopen. Ik was laatst bij iemand thuis en die had een Chesterfield van donkerbruin leer gekocht bij een bekende refozaak. 2200 euro, speciale aanbieding en nog afgedongen ook. Ze waren zo in hun nopjes... Toevallig waren we (omdat we binnenkort gaan verhuizen) bij Morres geweest en daar stond precies die bank voor 1800 euro en geen speciale aanbieding. Ik kon me dat nog herinneren dat we er bij hadden staan lachen omdat nou ja... Het niet onze smaak is. Maar goed, ik had niet het lef om het hun te vertellen. Ze waren er zo blij mee. Slimme refo's.
Het verschilt per plaats en veel plaatsen vallen gelukkig mee, maar sommige gemeenten maken het wel erg bont hoor. Dan kun je alle registers open trekken met redenen, maar de som blijft absurd.
Het is maar de standaard die je als standaard stelt.Erasmiaan schreef:Neemt niet weg dat we inderdaad best wel eens kritisch naar onszelf mogen kijken. In de laatste Daniël nog een artikel over tweeverdieners. Daar mogen we inderdaad best kritisch naar kijken. Zijn we tweeverdieners omdat we anders onze tweede auto moeten missen? Of omdat we anders dat burberryruitje niet kunnen betalen?
Ach, je kan je schromelijk vergissen hoor. Mijn auto ziet er dik uit maar kostte 2e hands niks. En dan heb je een nieuwe Levi 507 aan van 90 euro. Maar ja, niemand ziet dat ie voor 20 nieuw van marktplaats komt.
En een stel uit mn kerk had allemaal mooi duur spul voor hun 1e kindje. Bleek allemaal van marktplaats te komen voor een appel en een ei.
En een stel uit mn kerk had allemaal mooi duur spul voor hun 1e kindje. Bleek allemaal van marktplaats te komen voor een appel en een ei.
Nou nee, het deed me deugd het te horen, want dat stel had met gemak het allemaal nieuw kunnen betalen (allebei universiteit en al jaren aan 't werk). Deed me juist deugd te horen dat hun gewoon de babyspullen op marktplaats zaten te bietsen.
Een Volkswagen Golfs is in onze kringen nou niet echt wereldgelijkvormig. Maar toen ik mn Xantia ging kopen stond er een Golf naast te koop. Iets meer kilometers, zelfde bouwjaar een klasse kleiner. Maar wel letterlijk 2 x zo duur!
kVind het een afgezaagd versje worden: verslagen in het RD van een bijeenkomst waar een ds. waarschuwt voor wereldgelijkvormigheid. D'r zijn ergere dingen aan de hand in refowereld.
Een Volkswagen Golfs is in onze kringen nou niet echt wereldgelijkvormig. Maar toen ik mn Xantia ging kopen stond er een Golf naast te koop. Iets meer kilometers, zelfde bouwjaar een klasse kleiner. Maar wel letterlijk 2 x zo duur!
kVind het een afgezaagd versje worden: verslagen in het RD van een bijeenkomst waar een ds. waarschuwt voor wereldgelijkvormigheid. D'r zijn ergere dingen aan de hand in refowereld.
Het maakt me niets uit wie wat besteed an hoe en waar. Als men mij maar niet gaan verplichten om mee te doen aan iets waar ik geen behoefte aan heb en dat gebeurd niet, dus ik voel me er prima bij. Toch geloof ik dat je zoiets kunt stellen als uitzondering, want anders was er die hele markt van advertenties en winkels niet geweest in reformatorisch Nederland.Kislev schreef:Nou nee, het deed me deugd het te horen, want dat stel had met gemak het allemaal nieuw kunnen betalen (allebei universiteit en al jaren aan 't werk). Deed me juist deugd te horen dat hun gewoon de babyspullen op marktplaats zaten te bietsen.
Tja, reformatorische mensen daar heb je ook ondernemers onder, en die starten ook winkels. Op de Veluwe zal je dat nog wel een stuk meer hebben als in de randstad. Maar ik ben vaak blij als ik spullen kan kopen bij een van "de huisgenoten des geloofs", mits de prijs goed is. Want ik ga net zo makkelijk naar een andere winkel met een niet-reformatorische achtergrond.Kislev schreef:Daar heb je gelijk in ja, die hele refomatorische winkelzuil.
Eigenlijk staat me dat enorm tegen. Alles moet refomatorisch. Ik zeg wel eens spotten dat ik nog dringend behoefte heb aan refomatorisch tuingereedschap, dat mis ik nog. En dat ik dan 50% meer betaal heb ik er graag voor over hoor!
Ik denk dat als je je geld ziet als gave van God, dat de behoefte aan een grote auto er niet is. Tenminste, als je de vraag stelt hoeveel armen je blij kan maken met het verschil tussen een gewone auto, en een luxe versie. Vaak is het verschil in kosten per jaar (luxere auto's zijn niet alleen duur in aanschaf, ook in wegenbelasting en verzekering) genoeg om meer dan 100 3e-wereldland-kinderen naar school te laten gaan, en/of ze van eten te voorzien!Kislev schreef:Wat buiten beschouwing wordt gelaten is:
- hoe ben je aan je geld gekomen
- hoe geef je aan je armen
Als je veel geld hebt waar je (bijbels) eerlijk aan gekomen bent en je geeft je 10den (of meer) aan goede doelen, welke ds mag jou dan verbieden een grote auto op de oprit te hebben staan?
Nee, 10den geven is een goede zaak, maar het wil niet zeggen dat als je meer verdient je ook niet meer mag/kan geven!
Daarbij natuurlijk ook nog de vraag: Is het geld eerlijk verdient, of is het zwart (wat in onze kringen, tegen Jezus' gebod in!, nog heel geaccepteerd is).
PS> Niets trouwens over wat luxere auto's als het écht nodig is, en met een warm hart gaven gegeven worden. Als je voor je werk heel veel moet rijden is een goede auto soms gewoon nodig (alhoewel dan wel vaak geldt dat de baas m wel betaald)
Bovenstaande stukje (citaat C.S. Lewis, Mere Christianity) heb ik al eerder in het topic over de Mammon gezet. Ik vind het altijd erg scherp als het over deze dingen gaat, het in bepaalde verhoudingen zien van je geld.Op de plaats waar in het Nieuwe Testament staat dat iedereen moet werken wordt een reden genoemd: 'opdat hij iets kan mededelen aan de behoeftigen.' Liefdadigheid - aan de armen geven - is een wezenlijk onderdeel van de christelijke moraal. In die angstwekkende parabel van de schapen en de bokken schijnt dit het punt te zijn waar alles om draait. Er zijn tegenwoordig wel mensen die zeggen dat liefdadigheid niet nodig zou moeten zijn en dat we in plaats van aan de armen te geven maar een maatschappij moeten opbouwen waarin helemaal geen armen zijn. Ze hebben misschien groot gelijk als ze zeggen dat we zo'n maarschappij zouden moeten opbouwen. Maar wie denkt dat je dus intussen al kunt stoppen met geven, heeft alle christelijke moraal vaarwel gezegd. Hoeveel je moet geven valt geloof ik niet te bepalen. Ik vrees dat de enige veilige regel is dat je meer geeft dan je kunt missen. Met andere woorden, wanneer je uitgaven aan luxe, comfort, amusement en dergelijke op het gebruikelijke niveau liggen van mensen met jouw soort inkomen, dan geef je waarschijnlijk te weinig weg. Kunnen we het geld voor goede doelen zonder een centje pijn missen, dan is het, zou ik zeggen, te weinig. Er moeten dingen zijn die we wel zouden willen maar niet kunnen doen omdat de geldbesteding aan goede doelen dat onmogelijk maakt. Ik spreek nu over 'goede doelen' in de gangbare betekenis. In bijzondere gevallen van nood bij eigen verwanten, vrienden, buren of werknemers, die God als het ware aan je aandacht opdringt, wordt wellicht veel meer verlangd, misschien zelfs dat je je eigen positie ondergraaft en in gevaar brengt. Wat bij de meeste mensen de liefdadigheid vooral in de weg staat is niet een luxe levensstijl of hang naar meer geld, maar angst - de angst voor het verlies van vastigheid. Deze angst dient ook als een verzoeking te worden onderkend. Soms is ook trots een obstakel voor liefdadigheid: dan laat je je verleiden om meer dan goed is te spenderen aan opzichtige vormen van vrijgevigheid (fooien, gastvrijheid) en minder aan mensen die je hulp werkelijk nodig hebben.
Veel mensen reageren meestal in de trant van 'je mag toch wel genieten' en 'wij dragen toch niet de last van de hele wereld op onze schouders'? Volgens mij denk je dan te klein, ook over je eigen leven maar vooral over de problemen waarin veel mensen verkeren. Het probleem van alle liefdadigheidsinstellingen is dat iedereen denkt dat het wel goed zit met hun giften. Maar het zit helemaal niet goed in de wereld. Volgens mij hoort iemand die beseft dat hij/zij schepsel is en deel uit maakt van een groter plan (iets wat we 'nu eenmaal geloven' maar volgens mij vrijwel nooit ècht realiseren, zo druk zijn we met het discussiëren over theologische ins en outs) zijn leven ook zo in te richten en alles te geven voor mensen die het slechter hebben dan hijzelf. Voor veel mensen is het ondenkbaar dat ze op die manier hulp gaan geven dat ze het zelf uiteindelijk slechter zouden gaan krijgen dan degene wie ze hulp aanbieden. Maar volgens mij is dat nu net wat Christus heeft gedaan.
Al zeg ik er direct bij dat de theorie mooier is dan de praktijk, ook voor mij. Maar al dat goedpraten van aankoop zus en aankoop zo - ook al zou het volgens een bepaalde norm volledig goed en te verantwoorden zijn om zo'n aankoop te doen: moet je niet altijd het beste doen?
Kislev schreef:Daar heb je gelijk in ja, die hele refomatorische winkelzuil.
Eigenlijk staat me dat enorm tegen. Alles moet refomatorisch. Ik zeg wel eens spotten dat ik nog dringend behoefte heb aan refomatorisch tuingereedschap, dat mis ik nog. En dat ik dan 50% meer betaal heb ik er graag voor over hoor!
:mrgreen:
zo was er bij ons thuis eens een oudere vrouw op visite die, toen mijn moeder rietsuiker in haar kopje deed, zei: Oh gebruik jij ook Reformatorische suiker? Ze bedoelde uiteraard Reformsuiker maar sindsdien heet heet bij ons: Reformatorische suiker!
('t is ook niet zo licht, snap je; als gewone suiker
)