Rens schreef:

Oude-Waarheid schreef:

Rens schreef:

Oude-Waarheid schreef:
Zal best ORT gebeurt zijn neem ik aan.

?????? wat mag dát betekenen???????

Onder Rabinaal toezicht :!: ORT.

zucht.......net dus zoals bij de moslims dat er toezicht is dat alles volgens de "wetten" gebeurd...........

Waarom zucht? bij Joodse winkels lees je het vaker ORT (reinheid)

Oude-Waarheid schreef:
Waarom zucht? bij Joodse winkels lees je het vaker ORT (reinheid)

bemoeien ónze voorgangers zich ermee in welke windrichting wij begraven worden? nee toch....nou dan.......vandaar die zucht en die aanhalingstekens.....................

Rens schreef:

Oude-Waarheid schreef:
Waarom zucht? bij Joodse winkels lees je het vaker ORT (reinheid)

bemoeien ónze voorgangers zich ermee in welke windrichting wij begraven worden? nee toch....nou dan.......vandaar die zucht en die aanhalingstekens.....................

Windrichting? nee denk het ook niet :mrgreen:

Ik denk dat het afhangt welke betekenis je geeft aan de bloemen. Is het een teken ter nagedachtenis (zoals bijv. een krans leggen bij een monument) is het tot troost voor de nabestaande of wil je de dood "verbloemen" Persoonlijk vind ik een enkele bloem wel mooi, een bloemenzee vind ik te ver gaan.

Zelf zou ik niet zo gauw bloemen geven, maar ik zou niet op de kaart zetten : Geen bloemen.

Mocht iemand zijn medeleven op deze manier willen uiten, dan is dat goed. Aan de andere kant, als niemand het doet en jouw collega komt als enige met een boeket bloemen, dan denk ik dat hij/zij zich ook niet zo prettig voelt......

Tiberius schreef:

edele strijdster schreef:

refo schreef:In de tijd van de Heere Jezus lijkt het gebruikelijk gestorvenen te balsemen. Dat vind ik nog wel een paar stappen verder gaan dan een bloemetje op een begrafenis. Dat is pas echt 'verbloemen'.

Hmmm was dat om te verbloemen of om andere problemen te voorkomen?

Orthodoxe Joden doen dat nog steeds.
De reden hiervoor is, om het lichaam voor de opstanding (zoveel mogelijk) intact te houden. (Niet alle Joden geloven overigens in de opstanding, maar velen wel.)

Daarom hebben de christenen dat ook nog lang overgenomen. Bloemen hoorden ook bij het balsemingsritueel (om de lijklucht te verbloemen).

Zelf ben ik er tegen, vanwege de achterliggende gedachte, namelijk het ontkennen van de oorzaak van de dood, namelijk de zonde.

Ik ben er juist niet op tegen, omdat het niet een ontkennen is van de oorzaak van de dood, de zonde, maar een erkennen van Christus als Heer, die de dood heeft overwonnen, en een ander perspectief heeft gegeven: van straf en gevolg van de dood naar: Doorgang tot het eeuwige leven. De dood is overwonnen, nog niet onttroond, maar wel overwonnen. Daarom kan Paulus uitroepen: Dood waar is uw overwinning, dood waar is uw prikkel? De prikkel van de dood is de zonde, en de zonde ontleent haar macht aan de wet. Maar laten we God danken, die ons door Jezus Christus, onze Heer, de overwinning geeft.

Gabrielle schreef:Zelf zou ik niet zo gauw bloemen geven, maar ik zou niet op de kaart zetten : Geen bloemen.

Mocht iemand zijn medeleven op deze manier willen uiten, dan is dat goed. Aan de andere kant, als niemand het doet en jouw collega komt als enige met een boeket bloemen, dan denk ik dat hij/zij zich ook niet zo prettig voelt......

Ik heb wel gehoord dat mensen met bloemen teruggestuurd werden: dat doen wij hier niet. Dat vind ik genant.

Marnix schreef:

Tiberius schreef:

edele strijdster schreef:

refo schreef:In de tijd van de Heere Jezus lijkt het gebruikelijk gestorvenen te balsemen. Dat vind ik nog wel een paar stappen verder gaan dan een bloemetje op een begrafenis. Dat is pas echt 'verbloemen'.

Hmmm was dat om te verbloemen of om andere problemen te voorkomen?

Orthodoxe Joden doen dat nog steeds.
De reden hiervoor is, om het lichaam voor de opstanding (zoveel mogelijk) intact te houden. (Niet alle Joden geloven overigens in de opstanding, maar velen wel.)

Daarom hebben de christenen dat ook nog lang overgenomen. Bloemen hoorden ook bij het balsemingsritueel (om de lijklucht te verbloemen).

Zelf ben ik er tegen, vanwege de achterliggende gedachte, namelijk het ontkennen van de oorzaak van de dood, namelijk de zonde.

Ik ben er juist niet op tegen, omdat het niet een ontkennen is van de oorzaak van de dood, de zonde, maar een erkennen van Christus als Heer, die de dood heeft overwonnen, en een ander perspectief heeft gegeven: van straf en gevolg van de dood naar: Doorgang tot het eeuwige leven. De dood is overwonnen, nog niet onttroond, maar wel overwonnen. Daarom kan Paulus uitroepen: Dood waar is uw overwinning, dood waar is uw prikkel? De prikkel van de dood is de zonde, en de zonde ontleent haar macht aan de wet. Maar laten we God danken, die ons door Jezus Christus, onze Heer, de overwinning geeft.

Marnix, dat zou dan betekenen dat je alleen bloemen legt op een graf van een kind van God. Want anders is het geen doorgang tot het eeuwige leven! Maar dan kom je wel bij het volgende probleem uit: Wie is een kind van God en wie niet? Dat lijkt me als nabestaanden niet altijd even duidelijk. Het past ons niet om daarover te oordelen.

Ik heb zelf altijd wel moeite met een bloemenzee op een begrafenis. Later een bloemetje bij het graf zetten heb ik geen moeite mee en vind ik dat niet anders dan dat je het graf goed onderhoudt of er plantjes opzet.

Arretje schreef:

Marnix schreef:

Tiberius schreef:

edele strijdster schreef: Hmmm was dat om te verbloemen of om andere problemen te voorkomen?

Orthodoxe Joden doen dat nog steeds.
De reden hiervoor is, om het lichaam voor de opstanding (zoveel mogelijk) intact te houden. (Niet alle Joden geloven overigens in de opstanding, maar velen wel.)

Daarom hebben de christenen dat ook nog lang overgenomen. Bloemen hoorden ook bij het balsemingsritueel (om de lijklucht te verbloemen).

Zelf ben ik er tegen, vanwege de achterliggende gedachte, namelijk het ontkennen van de oorzaak van de dood, namelijk de zonde.

Ik ben er juist niet op tegen, omdat het niet een ontkennen is van de oorzaak van de dood, de zonde, maar een erkennen van Christus als Heer, die de dood heeft overwonnen, en een ander perspectief heeft gegeven: van straf en gevolg van de dood naar: Doorgang tot het eeuwige leven. De dood is overwonnen, nog niet onttroond, maar wel overwonnen. Daarom kan Paulus uitroepen: Dood waar is uw overwinning, dood waar is uw prikkel? De prikkel van de dood is de zonde, en de zonde ontleent haar macht aan de wet. Maar laten we God danken, die ons door Jezus Christus, onze Heer, de overwinning geeft.

Marnix, dat zou dan betekenen dat je alleen bloemen legt op een graf van een kind van God. Want anders is het geen doorgang tot het eeuwige leven! Maar dan kom je wel bij het volgende probleem uit: Wie is een kind van God en wie niet? Dat lijkt me als nabestaanden niet altijd even duidelijk. Het past ons niet om daarover te oordelen.

Ik heb zelf altijd wel moeite met een bloemenzee op een begrafenis. Later een bloemetje bij het graf zetten heb ik geen moeite mee en vind ik dat niet anders dan dat je het graf goed onderhoudt of er plantjes opzet.

Als mensen met hoop en zekerheid sterven en met de belijdenis dat Christus hun Heer is, zie ik geen probleem.

[/quote]
Als mensen met hoop en zekerheid sterven en met de belijdenis dat Christus hun Heer is, zie ik geen probleem.[/quote]

Dus op het graf van een onkerkelijke collega leg je geen bloemen neer......?

Arretje schreef:

Als mensen met hoop en zekerheid sterven en met de belijdenis dat Christus hun Heer is, zie ik geen probleem.

Dus op het graf van een onkerkelijke collega leg je geen bloemen neer......?

Als het een ongelovige collega is doe ik dat inderdaad niet, want ik vind dan bloemen totaal niet gepast. Alleen voor kinderen van Hem is de dood een doorgang naar iets veel mooiers, voor wie niet geloven zeker niet.

Overigens vraag ik me af of ik onkerkelijke collega's heb maar dat terzijde

Marnix schreef:

Arretje schreef:

Als mensen met hoop en zekerheid sterven en met de belijdenis dat Christus hun Heer is, zie ik geen probleem.

Dus op het graf van een onkerkelijke collega leg je geen bloemen neer......?

Als het een ongelovige collega is doe ik dat inderdaad niet, want ik vind dan bloemen totaal niet gepast. Alleen voor kinderen van Hem is de dood een doorgang naar iets veel mooiers, voor wie niet geloven zeker niet.

Overigens vraag ik me af of ik onkerkelijke collega's heb maar dat terzijde

VInd jij van iedereen die naar de kerk gaat dat hij waarlijk gelooft? Ik denk dat nl. niet. Niet iedereen die naar de kerk gaat is naar mijn idee ook een kind van God. Was dat maar waar! Voor ons mensen blijft het dus nog steeds moeilijk om te bekijken wie wel of niet een kind van God is. En... mogen wij daar over oordelen? Ik heb altijd geleerd dat dát niet mag!

edele strijdster schreef:

Marnix schreef:

Arretje schreef:

Als mensen met hoop en zekerheid sterven en met de belijdenis dat Christus hun Heer is, zie ik geen probleem.

Dus op het graf van een onkerkelijke collega leg je geen bloemen neer......?

Als het een ongelovige collega is doe ik dat inderdaad niet, want ik vind dan bloemen totaal niet gepast. Alleen voor kinderen van Hem is de dood een doorgang naar iets veel mooiers, voor wie niet geloven zeker niet.

Overigens vraag ik me af of ik onkerkelijke collega's heb maar dat terzijde

VInd jij van iedereen die naar de kerk gaat dat hij waarlijk gelooft? Ik denk dat nl. niet. Niet iedereen die naar de kerk gaat is naar mijn idee ook een kind van God. Was dat maar waar! Voor ons mensen blijft het dus nog steeds moeilijk om te bekijken wie wel of niet een kind van God is. En... mogen wij daar over oordelen? Ik heb altijd geleerd dat dát niet mag!

Ik had het ook niet over kerkleden op zich, maar hen die met het hart geloven en met de mond belijden dat Jezus Heer is. Die hun hoop op Christus hebben gesteld. Dat blijft niet onopgemerkt, zeker niet bij iemands sterfbed! Als mensen dan in die zekerheid dat ze door Hem verlost zijn, sterven, hoeven we op de begrafenis geen twijfel te gaan preken, of onzekerheid over zijn lot, dan mogen we geloven dat hij bij God is. ZIe bijvoorbeeld in 1 Kor 15 hoe Paulus daar mee omgaat.

Dus vanwaar deze vraag? Ik heb altijd gelezen in de Bijbel dat het geloof zekerheid geeft aan mensen en we niet onzeker en onkundig hoeven te zijn over het lot van onze broeders en zusters die in de Heer ontslapen zijn.

Geen begrafenissen met: Nou, we hopen dat hij bij God is. Maar troost en zekerheid voor de nabestaanden die als gelovigen hebben geleefd en hun heil bij Christus zochten! We mogen zeker weten dat ze dan ook bij Hem zijn. Zelfde geldt ook bij kleine kinderen die overlijden, de DL zegt daar dat de ouders niet moeten twijfelen aan hun behoud. Zo hoeven wij dat ook niet, als iemand zich kind van God wist.

Marnix schreef:

edele strijdster schreef:

Marnix schreef: Als het een ongelovige collega is doe ik dat inderdaad niet, want ik vind dan bloemen totaal niet gepast. Alleen voor kinderen van Hem is de dood een doorgang naar iets veel mooiers, voor wie niet geloven zeker niet.

Overigens vraag ik me af of ik onkerkelijke collega's heb maar dat terzijde

VInd jij van iedereen die naar de kerk gaat dat hij waarlijk gelooft? Ik denk dat nl. niet. Niet iedereen die naar de kerk gaat is naar mijn idee ook een kind van God. Was dat maar waar! Voor ons mensen blijft het dus nog steeds moeilijk om te bekijken wie wel of niet een kind van God is. En... mogen wij daar over oordelen? Ik heb altijd geleerd dat dát niet mag!

Ik had het ook niet over kerkleden op zich, maar hen die met het hart geloven en met de mond belijden dat Jezus Heer is. Die hun hoop op Christus hebben gesteld. Dat blijft niet onopgemerkt, zeker niet bij iemands sterfbed! Als mensen dan in die zekerheid dat ze door Hem verlost zijn, sterven, hoeven we op de begrafenis geen twijfel te gaan preken, of onzekerheid over zijn lot, dan mogen we geloven dat hij bij God is. ZIe bijvoorbeeld in 1 Kor 15 hoe Paulus daar mee omgaat.

Dus vanwaar deze vraag? Ik heb altijd gelezen in de Bijbel dat het geloof zekerheid geeft aan mensen en we niet onzeker en onkundig hoeven te zijn over het lot van onze broeders en zusters die in de Heer ontslapen zijn.

Deze vraag? N.a.v. de vetgemaakte zin in jou post en datgene wat je ervoor schreef. Vandaar deze vraag!
En hoe maak dan jij het onderscheid tussen met het hart geloven en met de mond belijden? Iedereen kan met de mond belijden dat Jezus God is. En dat hij betaald heeft voor hun zonde. Tussen met de mond belijden en met het hart geloven zit een heel groot verschil! Met mijn mond kan men een heleboel wijze worden vertellen. Zelfs emoties kunnen daarop aangepast worden. Hierdoor krijgt de omgeving misschien wel het idee dat deze persoon een kind van God is. Alleen... in het hart van deze persoon is er niets van waar. De omgeving ziet dit niet!
Krijg deze persoon dan bloemen op zijn/ haar begravenis omdat de mond getuigde?

Deze vraag? N.a.v. de vetgemaakte zin in jou post en datgene wat je ervoor schreef. Vandaar deze vraag! Wink

Dan moet je even een posting terug gaan, dan zie je waar ik op reageerde. Daar had iemand het over onkerkelijke collega's en ik vroeg me af of ik die wel heb.

En hoe maak dan jij het onderscheid tussen met het hart geloven en met de mond belijden? Iedereen kan met de mond belijden dat Jezus God is. En dat hij betaald heeft voor hun zonde. Tussen met de mond belijden en met het hart geloven zit een heel groot verschil! Met mijn mond kan men een heleboel wijze worden vertellen. Zelfs emoties kunnen daarop aangepast worden. Hierdoor krijgt de omgeving misschien wel het idee dat deze persoon een kind van God is. Alleen... in het hart van deze persoon is er niets van waar. De omgeving ziet dit niet!
Krijg deze persoon dan bloemen op zijn/ haar begravenis omdat de mond getuigde?

De Bijbel geeft hier richtlijnen genoeg voor. Een goede boom herken je aan zijn vruchten. Kijk ook maar weer eens naar Paulus bijvoorbeeld, of naar Johannes, hoe die dat doen. En ja, dan kan je er allicht een keer naast zitten... maar ik lees nergens dat we maar bij ieder gestorvene moeten gaan wanhopen of twijfelen aan zijn lot, omdat je nooit voor 100% zeker bent dat hij het echt meende.... alhoewel ik denk dat wie geloven, het werk van de Geest ook kunnen onderscheiden en dat je niet je levenlang hoeft te twijfelen aan het lot van gelovigen die je wel goed kent...