Ik heb zélf géén kinderen met één of andere aandoening, maar ik vond het stuk van die arts zó min naar al die kinderen, ouders en individuele volwassenen toe, die wél één of andere min of meer ernstige aandoening hebben.............

BAH, een laf stuk.

myster schreef:

Vincent schreef: Hetzelfde geldt voor allerlei vormen van autisme, hoogbegaafdheid, PDD-NOS (Not Otherwise Specified!; zegt al genoeg), ADHD.

Wil niet zeggen dat mensen geen probleem hebben, laat staan dat we dat zouden moeten bagatelisseren. Er kunnen heel goed hetzij fysieke, hetzij psychische problemen zijn. Maar de classificatie van deze verschijnselen is onwetenschappelijk en op dat punt ben ik het met die gynaecoloog eens.

nou ik niet!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik hoop voor je dat je dit stukje ondoordacht getypt hebt. En ik hoop ook dat je je eens serieus wilt verdiepen in PDD-nos. Want ik kan je verzekeren dat deze aandoening wel degelijk gediagnosticeerd kan worden. Heb zelf twee kinderen met deze diagnose en dat zijn niet "zomaar probleemkinderen". Ze hebben heel specifieke eigenschappen die wel degelijk wetenschappelijk vastgelegd zijn in de diagnose. Praat alsjeblieft niet over zulke dingen als je er geen verstand van/ervaring met hebt.

En ik ook niet!!! Ik wil je wel een paar boeken aanraden over autisme Vincent.

Heeft er wel eens iemand gehoord over het "geen bodem syndroom' ?

Grappig; ik ga zoeken op 'geen bodem syndroom',
en het eerste wat ik tegen kom is de Gordiaanse knoop.
Even verder lezen...

Het zijn kinderen die onnoemelijk veel aandacht vragen en het eigenlijk nooit genoeg krijgen (in hun beleving). In de meeste gevallen is dit te herleiden tot een onveilige hechtingsrelatie in de vroege jeugd (0 tot 2 jaar).
Ik heb me er verder nooit in verdiept, dus dit is hetgeen wat ik even uit de losse pols typ. Ik kan het mis hebben.

Lydianne schreef:Het zijn kinderen die onnoemelijk veel aandacht vragen en het eigenlijk nooit genoeg krijgen (in hun beleving). In de meeste gevallen is dit te herleiden tot een onveilige hechtingsrelatie in de vroege jeugd (0 tot 2 jaar).
Ik heb me er verder nooit in verdiept, dus dit is hetgeen wat ik even uit de losse pols typ. Ik kan het mis hebben.

pfoei... dat klinkt pittig! Lijkt me lastig wanneer je volwassen geworden bent en je jezelf zelfstanidig in de maatschappij moet zien te redden! Ik zal is het een en ander gaan lezen over dit syndroom!

Dit heeft mijn zoon dus:

Kenmerken

* Er is geen bodem in het bestaan (geen affectieve banden in de allereerste levensfase)

* Er is geen lijn in het leven, daardoor weinig gevoel voor tijd en ruimte, de wereld blijft ongestructureerd. Er ontstaan hierdoor vaak specifieke leerproblemen: geen of weinig getalbegrip, niet kunnen abstraheren, slecht woordbeeld, leerstof beklijft niet.

* De gewetensontwikkeling is niet opgang gekomen.

* Er is geen ik, daarnaast geen basaal vertrouwen in volwassenen, met als gevolg onvermogen en / of diepgewortelde angst om relaties aan te gaan.

* Er is een sterke neiging tot het leggen van oppervlakkige, inwisselbare contacten. Hierdoor is de problematiek van het gezin voor anderen slecht invoelbaar. Die anderen, inclusief hulpverleners, ‘zien’ niets of weinig.

* Het kind vertoont survivors gedrag. Schijnaanpassing. Het probeert zich staande te houden door de wereld om zich heen voortdurend onder controle te houden. Het is geniaal in het observeren, taxeren en manipuleren van de mensen om zich heen. Het besteedt hieraan een groot deel van zijn energie, waardoor bijvoorbeeld leerprestaties en creativiteit achterblijven.

* De intieme emotionele banden binnen het gezin worden als bedreigend ervaren. Het appèl van de gezinsleden op een vertrouwensrelatie is voor het kind slecht invoelbaar en verwarrend. Het geeft het kind soms ook een gevoel van anders-zijn, tekortschieten en eenzaamheid.

* Het vroegste ervaren – misschien reeds voor de geboorte – van ‘ontkend’, ‘niet gewenst’, ‘afgewezen’ en ‘weggedaan’ te zijn, is onvoorstelbaar vernietigend. De basale pijn zoekt vaak een uitweg in vernietigingsdrang die zich richt tegen zichzelf (automutilatie), maar vaak ook tegen anderen (moeder). Andere bekende uitingen van agressie zijn fysiek geweld, uitingen van wreedheid jegens dieren, (dwangmatig) vreten, stelen, vernielen, slapeloosheid, provocerend seksueel gedrag en weglopen. Meestal ziet men een onverzadigbare honger naar aandacht.

* Bij zijn handelen gaat het kind meestal te werk volgens het lustprincipe, het heeft nauwelijks ‘remmen’ en ‘drempels’.

* Uitingen van het geen-bodem syndroom zijn niet of nauwelijks gebonden aan bepaalde landen van herkomst, leeftijd, huidkleur, culturele achtergrond, enz.

De hiervoor genoemde kenmerken zullen niet alle tien in dezelfde mate voor elk kind met hechtingsstoornis/Geen-Bodem-Syndroom gelden.

Herkennen :
Veel ouders, ook van niet - geadopteerde probleemkinderen, zullen een aantal van de kenmerken onmiddellijk herkennen. Vaak zijn deze gedragsstoornissen terug te voeren op het feit dat een kind niet of onvoldoende in staat is geweest een gezonde wederkerige hechting aan te gaan met de moeder, vader en/of verzorgende. Vroeger werd het tekort voornamelijk toegeschreven aan diepe affectieve en pedagogische verwaarlozing in de eerste periode. Door de adoptiegolf van kinderen uit de derde–wereldlanden sinds 1980, is er geleidelijk meer aandacht gekomen voor de ernst van deze problematiek. De kenmerkende verschijnselen, zo weten we nu, komen voor bij pleeg-, stief- en adoptie kinderen, maar óók bij biologisch eigen kinderen, die heel gewenst waren en niet door hun ouders zijn verwaarloosd.

Oorzaak :
De oorzaak is dus niet meer eenduidig, met als gevolg dat ook de diagnose moeilijker te stellen is. Tegenwoordig wordt er rekening mee gehouden dat er wellicht ook genetische en/of medische oorzaken ten grondslag kunnen liggen hechtingsstoornissen. Misschien was de bevalling gecompliceerd en had het kind tijdelijk zuurstoftekort. Soms hebben kinderen vanaf hun geboorte problemen die niet verklaard kunnen worden.

Uit de medische wereld kennen we inmiddels het verschijnsel ‘strek-baby’ (de zuigeling is abnormaal gespannen en lichamelijk contact is vrijwel niet mogelijk) en ‘huil-baby’ ( het kind huilt abnormaal veel zonder dat daarvoor een directe oorzaak kan worden gevonden).

Diagnose :
Door het specifieke gedrag van het kind (schijnaanpassing buiten het gezin, survivors-gedrag) wordt de problematiek vaak niet of onvoldoende herkend. Het gaat hier om een ingrijpende ontwikkelingsstoornis die niet nader kan worden getypeerd.
Vaak zien ouders er tegen op om bij een hulpverleningsinstantie zoals de RIAGG aan de bel te trekken omdat zij in hun naaste (familie) omgeving ook geen of weinig begrip ondervinden. Het wordt dan dubbel zo moeilijk om met de problemen bij ‘een vreemde’ aan te komen. Soms lijken professionele hulpverleners ‘niets bijzonders te kunnen vinden’ en voelen ouders zich in de kou staan.

Well, laten we genuanceerd zijn. Je hebt de 'stoornis' ADHD, en je hebt de foute diagnose ADHD. Er wordt geageert tegen dat laatste.

Het komt met genoemde psychische ziekten, met als koploper ADHD, veelvuldig voor dat dit labeltje onterecht op een kind geplakt wordt.

Ik pleit, en steeds meer psychiaters doen dat ook, voor het niet meer met medicijnen behandelen van kind-ADHD'ers, behalve als het gaat om:
1. Een kind in een gezonde gezinssituatie, en een gezonde situatie op school, waarbij geen enkele externe aanleidingen zijn voor het typerende ADHD-gedrag.
2. En anders alleen in zeer uitzonderlijke situaties

Een groot aantal ADHD-ers raakt haar typerende kenmerken kwijt bij het volwassen worden, of het komen in een positievere leefomgeving (bij 1/3e van de ADHD-ers wordt depressie vastgesteld!). Het is m.i. dus een verkeerd uitgangspunt om bij het bemerken van de symptomen meteen aan ADHD te denken, de betere vraag is vaak: Waaraan ligt het dat betreffend kind zo veel aandacht vraagt, en wat valt daaraan te veranderen. Kortom, in veel gevallen denk ik dat ADHD-gedrag niet voortkomt uit ADHD, maar als gevolg van depressief/ongelukkig voelen.

Ik ontken absoluut niet dat ADHD bestaat. Er is immers een groep die er ook als volwassene last van blijven hebben, ook in een sociaal gelukkige en stabiele situatie. Alleen, ik betwijfel de grote hoeveelheid ADHD-diagnoses die gesteld worden, met name bij kinderen uit probleem-gezinnen (één-ouder gezinnen, werkende moeders met weinig tijd, scheidingen, gezinnen waarin veel ruzie is, etc), of kinderen die minder presteren (en ja, vaak zijn kinderen met een lagere opleidingsvermogen wat drukker en presteren minder, zie bv de drukte, ongeïnteresseerdheid, en de hoeveelheid rottigheid die wordt uitgehaald in een gemiddelde MAVO/VBO klas, in vergelijking met een HAVO/VWO klas).

En dan de adviesen die experts geven voor de pedagogische benadering (even samengevat):
- Duidelijkheid
- Regelmaat
- Complimentjes geven

Well, is dat niet wat álle kinderen eigenlijk nodig hebben? Is het misschien de chaotische en onrustige leefwijze die wij Westerlingen (zeker als we werken) er op na houden, die de oorzaak er van zijn dat steeds meer kinderen ADHD-kenmerken vertonen?

Well Memento,
ik geloof dat ik het grotendeels met je eens kan zijn.
(vooral wat betreft de stoornis en de foutieve diagnose)

Maria; het lijkt me verschrikkelijk als je een kind hebt met GBS.
Dát moet moeilijk zijn voor een moeder zeg.
Was hij ook een huilbaby?

Ma Vis schreef:Well Memento,
ik geloof dat ik het met je eens kan zijn.

Maria; het lijkt me verschrikkelijk als je een kind hebt met GBS.
Dát moet moeilijk zijn voor een moeder zeg.
Was hij ook een huilbaby?

Een beetje een huilbaby wel, maar bij zijn geboorte was het al moeilijk om zich aan mij te hechten omdat hij direct de couveuse in moest en in het ziekenhuis achter moest blijven toen ik naar huis mocht.

memento schreef:Well, laten we genuanceerd zijn. Je hebt de 'stoornis' ADHD, en je hebt de foute diagnose ADHD. Er wordt geageert tegen dat laatste.

Het komt met genoemde psychische ziekten, met als koploper ADHD, veelvuldig voor dat dit labeltje onterecht op een kind geplakt wordt.

Hier heb je denk ik wel gelijk in. Soms lijkt het inderdaad wel een modeverschijnsel om kinderen een etiketje op te plakken. Wel jammer, want ongemerkt beinvloed dat wel het (zelf) beeld van een kind is mijn mening!

Ik pleit, en steeds meer psychiaters doen dat ook, voor het niet meer met medicijnen behandelen van kind-ADHD'ers, behalve als het gaat om:
1. Een kind in een gezonde gezinssituatie, en een gezonde situatie op school, waarbij geen enkele externe aanleidingen zijn voor het typerende ADHD-gedrag.
2. En anders alleen in zeer uitzonderlijke situaties

En op welke manier denken psychiaters vast te stellen of een omgeving veilig is voor een kind? Een omgeving die op psychiaters, familieleden en andere hulpverleners/ mensen uit de omgeving van het kind veilig overkomt kan voor het kind zelf wel heel onveilig zijn. Misschien ver gezocht van mij. Toch denk ik dat het niet haalbaar is om externe aanleidingen uittesluiten als je jezelf niet volledig in het kind kan verplaatsen! Hebben zij/ jij daar een idee over, of zie ik wat over het hoofd in je post? Daar ben ik namelijk een ster in... impulsief reageren en niet goed lezen..
Zelf denk ik ook dat veel factoren wel beinvloed kunnen worden in wat jij verder ook schrijft m.b.t. de benadering/ omgeving!
Alleen... een goede observatie is dan wel belangrijk!

(...) Ik ontken absoluut niet dat ADHD bestaat. Er is immers een groep die er ook als volwassene last van blijven hebben, ook in een sociaal gelukkige en stabiele situatie. Alleen, ik betwijfel de grote hoeveelheid ADHD-diagnoses die gesteld worden, met name bij kinderen uit probleem-gezinnen (één-ouder gezinnen, werkende moeders met weinig tijd, scheidingen, gezinnen waarin veel ruzie is, etc), of kinderen die minder presteren (en ja, vaak zijn kinderen met een lagere opleidingsvermogen wat drukker en presteren minder, zie bv de drukte, ongeïnteresseerdheid, en de hoeveelheid rottigheid die wordt uitgehaald in een gemiddelde MAVO/VBO klas, in vergelijking met een HAVO/VWO klas).

Hmmm... ik voel me bijna aangevallen. Heb zelf nl. in een vergeleden ook het LBO gedaan. Kinderen zijn drukker. Alleen presteren ze minder of presteren ze op een andere manier? Dat is nogal een verschil zie je. Mijn ervaring is dat ze op een andere manier presteren...

En dan de adviesen die experts geven voor de pedagogische benadering (even samengevat):
- Duidelijkheid
- Regelmaat
- Complimentjes geven

Well, is dat niet wat álle kinderen eigenlijk nodig hebben? Is het misschien de chaotische en onrustige leefwijze die wij Westerlingen (zeker als we werken) er op na houden, die de oorzaak er van zijn dat steeds meer kinderen ADHD-kenmerken vertonen?

Daar sluit ik me volledig bij aan!

@ Memento...........

tóch vind ik dat je het wat té simpel stelt.

dát er een bepaald percentage kinderen "alleen maar" druk zal zijn zal ik niet ontkennen.

maar je maakt er nu een beeld van dat het "allemaal wel meevalt met die ADHD"

en ik vrees écht dat je er nu flink naast zit.......

wie zijn wij om vanachter de pc, zonder feitelijke kennis cq ervaring met deze kinderen, deze stelling overeind te zetten/houden.

Als ervaringsdeskundigen, zoals de moeders/vaders van deze kinderen, hun visie geven, en je legt het naast die van jou, dan zie ik enorme verschillen opdoemen die niet af te doen zijn met "het is een bepaald percentage dat geen ADHD heeft"

helaas is het diagnogstiseren een stevige klus, maar eenmaal gesteld ( wel of geen ADHD ) dan ga de verschillen pas écht zien tussen wél en geen.....

indien het "géén" is, dan kom je in de buurt van wat jij stelt.

maar de meesten hebben helaas "wél" ADHD.............

laat onverlet dat het hele stuk van de arts, die de lezing gaf, zeer tendentieus is, en zeer groot tekort doet aan kinderen/mensen die de opgesomde, zogenaamde nietbestaande, ziekten hebben.

Zonder te Googlen: weet je wat fybromyalgie is....??

volgens die arts bestaat die ziekte niet....

nou volgens mij heeft hij fybromyalgie in z'n hersenen!!

fybromyalgie is reuma in de weke delen

edele strijdster schreef:

memento schreef: Alleen, ik betwijfel de grote hoeveelheid ADHD-diagnoses die gesteld worden, met name bij kinderen uit probleem-gezinnen (één-ouder gezinnen, werkende moeders met weinig tijd, scheidingen, gezinnen waarin veel ruzie is, etc), of kinderen die minder presteren (en ja, vaak zijn kinderen met een lagere opleidingsvermogen wat drukker en presteren minder, zie bv de drukte, ongeïnteresseerdheid, en de hoeveelheid rottigheid die wordt uitgehaald in een gemiddelde MAVO/VBO klas, in vergelijking met een HAVO/VWO klas).

Hmmm... ik voel me bijna aangevallen. Heb zelf nl. in een vergeleden ook het LBO gedaan. Kinderen zijn drukker. Alleen presteren ze minder of presteren ze op een andere manier? Dat is nogal een verschil zie je. Mijn ervaring is dat ze op een andere manier presteren...

Dáár ben ik het helemaal mee eens!
Ik zou geen privé situaties meer noemen, maar toevalliger wijs hebben mijn broer en zus die geacht werden (volgens Memento's benaming) het 'minst te presteren' (LBO) het veel verder geschopt dan degene in ons gezin die geacht werd het 'meest te presteren' (HAVO/VWO) (dat was ik : ).
Juist ómdat ze op een andere manier uitstekend presteren!

Als je kinderen maar ergens voor kunt interesseren.
Nou en; dan stáát hij toch wiebelend achter zijn tafeltje zijn werk op zijn manier te doen?

Ma Vis schreef: Dáár ben ik het helemaal mee eens!
Ik zou geen privé situaties meer noemen, maar toevalliger wijs hebben mijn broer en zus die geacht werden (volgens Memento's benaming) het 'minst te presteren' (LBO) het veel verder geschopt dan degene in ons gezin die geacht werd het 'meest te presteren' (HAVO/VWO) (dat was ik : ).
Juist ómdat ze op een andere manier uitstekend presteren!

Als je kinderen maar ergens voor kunt interesseren.
Nou en; dan stáát hij toch wiebelend achter zijn tafeltje zijn werk op zijn manier te doen?

He joh! Dat zeg ik niet! Zullen we er maar van maken dat ze het allemaal op een andere/ hun eigen manier ver hebben geschopt! Ook jij! :

edele strijdster schreef:

Ma Vis schreef: Dáár ben ik het helemaal mee eens!
Ik zou geen privé situaties meer noemen, maar toevalliger wijs hebben mijn broer en zus die geacht werden (volgens Memento's benaming) het 'minst te presteren' (LBO) het veel verder geschopt dan degene in ons gezin die geacht werd het 'meest te presteren' (HAVO/VWO) (dat was ik : ).
Juist ómdat ze op een andere manier uitstekend presteren!

Als je kinderen maar ergens voor kunt interesseren.
Nou en; dan stáát hij toch wiebelend achter zijn tafeltje zijn werk op zijn manier te doen?

He joh! Dat zeg ik niet! Zullen we er maar van maken dat ze het allemaal op een andere/ hun eigen manier ver hebben geschopt! Ook jij! :

:
Nee; dat zei jíj niet; dat zei ík! :
Zo had ik het ook niet opgevat hoor.
't was maar de theorie toch? Om te bewijzen dat die stelling van Memento niet altijd opgaat.