Openbaring van Christus aan de ziel

[Afgewezen]

Beste Geka,
Ik heb deze topic niet geopend, en zoals ik al zei, heb ik Klavier gewaarschuwd.
Als ik me op dit punt 'nog sterk een leerling van ds. Paauwe weet' (ik geef het maar even in jouw woorden weer), en als dat betekent dat Klavier en ik het niet eens zijn, heb ik er moeite mee om door een topic als deze als het ware gedwongen te worden het wél eens te zijn.
Wanneer ik weiger daarin mee te gaan, word ik als een soort vervelende spelbreker ervaren.
Het lijkt me dan ook goed om me uit deze topic terug te trekken. Wat ik bij dezen doe.

[Bert Mulder]

Bert, waarom jouw voorkeur voor Calvijn boven bijv. de Erskines?

Wijken de Erskines af van wat Calvijn ons, door Gods geest verlicht, leerde?

JvdG, we hadden het hier over wat ons bindt. Dus ga ik hier liever niet op je vraag Calvijn vs. Erskine in.

(Kun je trouwens elders op dit forum vinden)

[Mariavt]

Volgens mij vinden (we) dat 'markeringspunt van persoonlijke verlossing' toch heel duidelijk bij Erskine.

Mag ik iets tussenwerpen met mij domme boeren geloofsverstand??

een "markeringspunt" van persoonlijke verlossing impliceert een duidelijk afgebakend moment.

daar kan ik niet écht in meegaan. ik zie het zelf meer als een "glijdende schaal" waarop je langzaamaan wordt meegenomen naar een geloofsfase die je niet als zodanig (markeringspunt van persoonlijke verlossing) herkent, maar die je wel als zodanig stééds sterker gaat beleven totdat je het zélf als zodanig gaat herkennen, maar dan is het manifeste slechts nog een zaak die in je hart verankert moet worden.

dus niet ineens, páts boem, dáár is je markeringspunt, je gaat nu de slagboom voorbij.........................maar een heel zachtkens glooiende heuvel waarvan je de opwaartse gang vrijwel niet merkt.

.Nou ja, toch iets dan: als de Heilige Geest het verlangen naar verlossing in je hart werkt, zal Hij die verlossing toch op Zijn tijd ook geven? En dat weet je dan toch (al kan het dan zeer aangevochten zijn)?

Ben ik niet met je eens afgewezen, je kunt met je verstand wéten dat áls er verlangen naar verlossing is gewerkt, die verlossing ook kómt maar dan is er nog geen gelóóf dát die verlossing er ook voor jou is..............Tóch?????

[refo]

Het komt me voor dat de vragen van klavier niet beantwoord zijn.

[Bert Mulder]

Mag ik iets tussenwerpen met mij domme boeren geloofsverstand??

een "markeringspunt" van persoonlijke verlossing impliceert een duidelijk afgebakend moment.

daar kan ik niet écht in meegaan. ik zie het zelf meer als een "glijdende schaal" waarop je langzaamaan wordt meegenomen naar een geloofsfase die je niet als zodanig (markeringspunt van persoonlijke verlossing) herkent, maar die je wel als zodanig stééds sterker gaat beleven totdat je het zélf als zodanig gaat herkennen, maar dan is het manifeste slechts nog een zaak die in je hart verankert moet worden.

dus niet ineens, páts boem, dáár is je markeringspunt, je gaat nu de slagboom voorbij.........................maar een heel zachtkens glooiende heuvel waarvan je de opwaartse gang vrijwel niet merkt.

Rens, dan leg je hier toch je vinger op de zere plek.

Ben ik het zeer met je eens, dat veel kinderen van gelovige ouders, in het geloof opgroeiende, nooit zodanig dat markeringspunt, de levendmaking, bewust meemaken.

Dus niet voor iedereen is het een bekering als Paulus op de weg naar Damascus.

Ook is het zo, dat die bekeringservaring meestal niet de zelfde is voor jou, als voor je buurman.

[Mariavt]

Het komt me voor dat de vragen van klavier niet beantwoord zijn.

Dan heb je vast niet goed gelezen.

[Mariavt]

Mag ik iets tussenwerpen met mij domme boeren geloofsverstand??

een "markeringspunt" van persoonlijke verlossing impliceert een duidelijk afgebakend moment.

daar kan ik niet écht in meegaan. ik zie het zelf meer als een "glijdende schaal" waarop je langzaamaan wordt meegenomen naar een geloofsfase die je niet als zodanig (markeringspunt van persoonlijke verlossing) herkent, maar die je wel als zodanig stééds sterker gaat beleven totdat je het zélf als zodanig gaat herkennen, maar dan is het manifeste slechts nog een zaak die in je hart verankert moet worden.

dus niet ineens, páts boem, dáár is je markeringspunt, je gaat nu de slagboom voorbij.........................maar een heel zachtkens glooiende heuvel waarvan je de opwaartse gang vrijwel niet merkt.

Rens, dan leg je hier toch je vinger op de zere plek.

Ben ik het zeer met je eens, dat veel kinderen van gelovige ouders, in het geloof opgroeiende, nooit zodanig dat markeringspunt, de levendmaking, bewust meemaken.

Dus niet voor iedereen is het een bekering als Paulus op de weg naar Damascus.

Ook is het zo, dat die bekeringservaring meestal niet de zelfde is voor jou, als voor je buurman.

Het klinkt misschien heel raar, maar op een gezelschap heb ik eens gehoord, : de één sterft de hongerdood(aan zichzelf) en de ander door het zwaard.
Ként iemand deze uitdrukking? Ik vind hem heel veelzeggend nl.

[Geka]

Beste Geka,
Ik heb deze topic niet geopend, en zoals ik al zei, heb ik Klavier gewaarschuwd.
Als ik me op dit punt 'nog sterk een leerling van ds. Paauwe weet' (ik geef het maar even in jouw woorden weer), en als dat betekent dat Klavier en ik het niet eens zijn, heb ik er moeite mee om door een topic als deze als het ware gedwongen te worden het wél eens te zijn.
Wanneer ik weiger daarin mee te gaan, word ik als een soort vervelende spelbreker ervaren.
Het lijkt me dan ook goed om me uit deze topic terug te trekken. Wat ik bij dezen doe.

Beste Afgewezen,

Laten we kalm blijven, volgens mij trek je je nu een rol aan die niemand je hier toegemeten heeft. Er is niemand die jou dwingt het eens te zijn met de reacties hier, en ik heb nergens gelezen dat jij de 'spelbreker' bent (beetje raar idee overigens, alsof we hier even een clubje gelijkgezinden samenstellen..).
En als je graag het niet eens wilt zijn met de reacties hier is mij dat prima.

Wat ik vooral duidelijk wilde maken is dat ik het jammer vind dat je de verschillende posities blijkbaar graag wil duiden onder een 'scheiding der geesten' of onder het 'opsporen van een dwaling'. Daarmee ga je verder dan alleen de constatering dat jij je niet kunt vinden in de reacties hier, je veroordeelt daarmee de accenten die niet met de jouwe overeenkomen in een mijns inziens (te) sterke mate. Wat mij betreft zie ik het verschil tussen jou en mij in deze zaak op grond van de eerdere discussie als een accentsverschil. Op grond van deze postings en jouw aangehaalde uitdrukkingen vermoed ik dat jij het veel scherper wil duiden, en dat ook graag naar voren brengt. En dat vind ik onnodig gezien de eerdere discussie en jammer. En meer wilde ik niet kwijt.

[Zonderling]

Ds. Paauwe is hier enkele malen genoemd. Hieronder drie citaten uit zijn preken over het onderwerp dat hier besproken wordt.

Om het leven deelachtig te zijn, moeten we met Christus verenigd wezen. En deze vereniging nu is van de zijde Gods, dat Christus de uitverkorene wordt ingelijfd. Maar zij is ook van ’s mensen zijde, want de mens, de uitverkorene, verenigt zich met de Zoon Gods.

Maar hoe en waardoor geschiedt het, dat de doden zullen horen? Door de stem van de Zoon Gods te horen, met andere woorden: in de krachtdadige roeping, want het is Christus, Die de uitverkorene tot Zich roept.

Geliefden, verwerp al de gedachten van de roeping, tenzij ze hiermee overeenkomen. De Heere Jezus zegt: “Mijn schapen horen Mijn stem” (Joh. 10:27). Dit is het onderscheid tussen de algemene bewerking en de bijzondere bearbeiding des Geestes. Waar de algemene bewerking is, daar hoort de mens nooit de stem van Christus. En waar de bijzondere bearbeiding des Geestes is, daar hoort de mens wél de stem van Christus. Zij lezen beide de Heilige Schrift, zowel hij die een algemene als hij die een bijzondere bewerking des Geestes ondergaat. Zij zitten samen onder dezelfde prediking, ze weten dezelfde dingen; maar die zaligmakend wordt bearbeid, hoort de stem van Christus, en de andere hoort de stem van Christus niet. Dit is het alles beslissende onderscheid tussen het algemene niet-zaligmakende en het bijzondere wel-zaligmakende werk des Geestes.

(Uit: Preek over Johannes 5:25, 21 februari 1924 te Rotterdam. Bundel 1961-’63, blz. 180-181.)

Wij moeten Christus leren kennen. “Wat?”, zouden honderden, ja duizenden uitroepen, “wat, Christus leren kennen? Wij hebben altijd geweten dat wij door Christus moeten zalig worden.” Maar, geliefden, die kennis is niet genoeg. Gij voelt het immers toch wel, dat het wat anders is dit te zeggen of tot Christus te komen. Zal men komen, zo moet men kennen en weten wie Jezus is, wat God in Christus voor een arm, verloren zondaar zijn wil en is. Zal men Christus nu zó kennen, dan moet de Heilige Geest ons Christus bekend gemaakt hebben; en door die kennis worden we levend gemaakt. Christus zeg: “De ure komt en is nu, dat de doden zullen horen de stem des Zoons Gods, en die ze gehoord hebben, zullen leven” (Joh. 5:25).

Een zaligmakende openbaring van Jezus Christus is een levendmakende openbaring. Want om tot Christus te komen, moet er leven zijn. Deze openbaring is verder een zielvernederende, een zielzaligende openbaring. Zal men tot Christus komen, zo moet ons worden getoond, dat Hij ons wordt aangeboden. De moeilijke knoop moet woor ons worden losgemaakt, en de vraag “is het voor mij?” opgelost. Deze knooop is niet losgemaakt, deze vraag is niet beantwoord, voordat Christus en God in Christus ons is geopenbaard. Is ons dat geopenbaard, dan zien wij, dat niet alleen anderen, maar ook ons vergeving der zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God geschonken is uit louter genade, alleen om der verdienste van Christus wil (Heidelbergse Catechismus, antwoord 21). (…)

De openbaring van Christus om ons zalig te maken, is het enige middel om ons gewillig te maken. Niet zodra is ons Christus geopenbaard, of de ziel zegt: “Zie, hier zijn wij, wij komen tot U, want Gij zijt de HEERE onze God” (Jer. 3:22). En met de dichter van Psalm 36: “Hoe dierbaar is Uwe goedertierenheid o God! Dies de mensenkinderen onder de schaduw Uwer vleugelen toevlucht nemen” (vs. 8).

(Uit: Preek over Johannes 6:35, 27 augustus 1922 te Delft. Bundel 1958-’60, blz. 530-531.)

Als de Heilige Geest een mens door het Evangelie bearbeidt, dan leert deze mens het Evangelie verstaan; hij geeft er acht op. Nu moet u eens zeggen wat u zag toen u er acht op gaf. Als iemand acht geeft op het Evangelie, dan ziet hij er God in. Dan is het dus niet enkel een woord, een letter, maar een zaak: God in Zijn heerlijkheid, “in Christus de wereld met Zichzelf verzoenende, hun zonden hun niet toerekenende; en heeft het Woord der verzoening in ons gelegd” (2 Kor. 5:19). Als u nu, toen u acht begon te geven op het Evangelie, er God niet in gezien hebt, dan zou ik u toewensen dat u aannam dat u nog altijd onder de Wet zijt, dat het gezicht dat u van het Evangelie had, bedrog, schijn geweest is, dat u het nimmer recht hebt leren verstaan. De mensen houden het Evangelie voor een tekst, voor een belofte. Ze zien er God niet in. Dat is dan de oorzaak dat verder alles mank gaat, en men nimmer tot rust komt, nooit enige blijdschap in God smaakt.

Men geeft acht op het Evangelie, men ziet er God in. En nu kan men van God niet meer afblijven. Zomin als u een steen in het vallen kunt tegenhouden, tenzij gij hem opvangt, zomin is iemand van God verwijderd te houden die God in het Evangelie gezien heeft. Daarom is het geloof een gemakkelijke zaak, echter eerst dan wanneer het geschonken wordt.

Als men nu komt tot Christus en door Christus in God, dan omhelst men ook de zegeningen die door de Heere Jezus verworven zijn, en die wij volstrekt nodig hebben. Er zijn vele predikers die zeggen dat de dingen die begrepen zijn in de woorden “rechtvaardigmaking” en “heiligmaking” gemist kunnen worden. Dat is een dwaalleer. Ze kunnen niet gemist worden, want de apostel Paulus zegt: “Wij die geloofd hebben, gaan in de rust” (Hebr. 4:3). Nu zal iemand mij eens moeten aantonen of het mogelijk is om in de rust in te gaan, wanneer men niet weet dat hem de zonden zijn vergeven en in hem aanvankelijk het beeld Gods hersteld is. Wij althans willen van zulk een leer niets weten, en wij hopen niet alleen dat u met ons instemt, maar dat u dat ook doen zult wanneer u ons niet meer zult zien. Wanneer nu deze dingen plaatsgrijpen, dan wordt er losgelaten. Men laat alles los. Men heeft geen vader en geen moeder meer, geen vrouw, geen man, geen positie en geen bezit. Men heeft alleen maar de Heere, en men is van dit ogenblik af bestemd om dit grondiger te leren. Volkomen geleerd zal het eerst in de hemel zijn.

Men aanschouwt de Koning in Zijn schoonheid. Men ziet Hem als een Zaligmaker, als Profeet, Priester en Koning. Men verstaat nu de man die ter wille van de schat die hij ontdekt had in de akker, alles verkocht. De parel van grote waarde heeft men nu gevonden. Nu zoekt men wel weer, maar alleen God en niets buiten Hem. Men weet nu waar het is en hoe het is. Men heeft lief, en men vertrouwt op de Heere, hoe zwak dit vertrouwen dikwijls ook moge zijn. Men vertrouwt op de Heere, zowel in betrekking tot tijdelijke als tot geestelijke en eeuwige zaken. Wonderlijk, nietwaar, en al deze dingen in één ogenblik! Het wás er niet. Er was alleen veroordeling en verdoemenis. Alles was onder de voeten weggezonken. En toen ineens: “Er zij licht, en er werd licht” (Gen. 1:3). Het is een dag van licht, en in dit licht aanschouwt men de dingen die nodig zijn: de Heere en zichzelf, de naaste, de vorst der duisternis, het ware en het valse, zodat zulk een mens op den duur niet meer te bedriegen is.

Het is een dag van verwondering. Men gaat op en neer of men ligt, en roept uit: “Nooit gedacht, nooit gedacht.” Men bekent ook dat men daar nimmer om gevraagd heeft, want men ziet nu het onderscheid tussen dat wat zoeken genoemd wordt en het zoeken door het geloof. Hebt u nooit eens gedacht: “Er is gezegd: die zoekt, die vindt, maar ik verbeeld me dat ik al zo lang zoek, en ik heb toch nog niet gevonden. Ik heb wel opgemerkt dat er vele mensen heengaan die, naar het schijnt, jaren hebben gezocht en het niet zover hebben kunnen brengen dat ze het deelachtig werden.” Voor mij zijn al deze dingen niet onmiddellijk duidelijk geweest, hoewel ik ze alle in één ogenblik heb leren verstaan. Men moet onderscheid leren maken tussen zoeken en zoeken, tussen tranen en tranen, tussen geloven en geloven, tussen bidden en bidden, tussen bekering en bekering.

Men eert God: “Door U, door U alleen, om ’t eeuwig welbehagen” (Ps. 89:8 ber.). Men geeft zich. Men heeft een geopende Bijbel ontvangen en men heeft een geopend hart gekregen. Men verstaat in de grond de dingen, ofschoon er nog zeer veel wankelende schreden moeten worden gezet.

(Uit: Preek over Romeinen 8:1a, 21 november 1954 te Den Haag. Bundel 2003-’05, blz. 370-371.)

Bron: http://www.ds-paauwe.nl (bij het onderwerp 'inwendige roeping').

[Marnix]

Meen ik dat we het hierover eens zijn, dat zo men geen leven in zijn ziel heeft, dat men dan niets van God en Goddelijke zaken wil weten.

Dat is dus de doodstaat.

Dan wordt men levendgemaakt, middelijk door het Woord, en van dat eerste moment groeit het geloof.

En dan kan men niet meer genoeg van God en Goddelijke zaken horen, hoewel die oude mens dat telkens weer probeert te verdringen.

En die oude mens, die moet eraan. Die moet gedoodt worden.

Precies. Maar waar ik naar benieuwd naar de praktijk daarvan zeg maar. Of men ook ziet dat dat is gebeurt en benoemd. Ik heb wel eens het idee dat de aandacht op de ellendekennis, die wel redelijk nadrukkelijk aanwezig is in de Ger Gem, dat wat jij noemt niet een beetje naar de achtergrond duwt. Wordt dat ook gezegd, bijvoorbeeld aan de tafel? Broeders en zusters, uw oude mens IS dood? Durven wij dat te belijden? Ben ik wel benieuwd naar! Of men het niet te moeilijk vindt om te zeggen... net zoals in andere kerken men dat te makkelijk kan zeggen, wat uiteraard ook niet goed is.

[Klavier]

Klavier, misschien een dissonant in deze vredige topic, maar hoe breng jij het stukje van Erskine in overeenstemming met deze eerder door jou gedane uitspraak:

Ik vraag me dan af of we moeten staan naar een aan te wijzen markeringspunt van persoonlijke verlossing.

Volgens mij vinden dat 'markeringspunt van persoonlijke verlossing' toch heel duidelijk bij Erskine.

In het GPPB topic geeft Erasmiaan het antwoord:
In geloof en vertrouwen wachten op genade.
Ds. Van Reenen spreekt vaak de kleinen in de genade aan met een stellige aanspraak: U zult op Zijn tijd Christus geopenbaard krijgen. Brakel noemt het een wachten op Zijn genade (zie post Erasmiaan).
Het aanbod van genade is de grond waarop de hoop en vertrouwen daarvan zich vestigt, wetende dat Hij op Zijn tijd Zijn Woord waar zal maken. Dit vormt hier een middelijke sleutel in dit alles. Het aanbod is de rechtsgrond voor de zondaar die in eigen onbekeerlijkheid een weg zoekt, als hij geen raad en geen uitkomst meer weet. Dan moet de weg naar Christus openliggen in de prediking om het ongeloof aan stukken te slaan.
Bunyan laat in zijn Christenreis een persoon zien die in de kamer na de enge poort rustig en lijdzaam de strijd van het geloof in deze strijdt zonder vooruit te lopen. Boston wijst in de 4-voudige staat ook op het lijdzame op dit punt in het hoofdstuk van de wedergeboorte.
Het punt is dus dat we hier spreken over een zaak die de zekerheid van het geloof betreft, die naar mijn mening ook kwijt geraakt kan worden en tijden van duisternis kent. Dan wordt de gelovige beproefd en komt het aan op de hoop en het vertrouwen van Gods Woord, dat ondanks de duisternis, Gods Woord vast staat. Dat Zijn nodigingen altijd gelden, ongeacht de toestand van de zondaar. Veelal is er achteraf een oorzaak van ongeloof of een bepaalde zonde aanwijsbaar. Duisternis komt uit de oude mens voort. God beproeft wel, maar de oorzaak van kleingeloof ligt in het gebrek aan een krachtig geloof als gevolg van opspelen van de oude natuur, waarvoor de Heere nooit verantwoordelijk gehouden mag worden. Ik hoorde ds. Neele ooit een beeld gebruiken van de zon en mist. De zon als Gods Wonderbare licht, zoals Hij dat tot ons brengt door de prediking en opening van Zijn Woord.
De mist als vuile wolk van onze zonden. De zon is er altijd, ook tijdens bewolking, tijdens mist. Achter de wolken schijnt de zon. Ook in het geestelijke. God doet de mist verdwijnen door genade. De mist zelf komt uit zondige mensen en kan zonder geloof, gewerkt door Gods Geest niet worden verdreven.

De zekerheid van geloof in het opengaan van Gods Woord en waardoor Christus Zich openbaard door Woord en Geest is niet het beginpunt van het geloof. Het begint met het nodig hebben van de Zaligmaker en deze zoeken. Dan geldt zoekt en gij ZULT vinden.
Klopt en u ZAL worden opengedaan. Dit aanbod van genade, is een waarheid die vast staat en ook duidelijk zou moeten klinken in elke prediking, juist als middel waarin Gods Geest werkt om de duisternis in de ziel te verdrijven.
Het markeringspunt van de openbaring van Christus aan de ziel is dan niet een markeringspunt van de wedergeboorte. De wedergeboorte doet zien op eigen ellende en de Zaligmaker als Enig middel tot behoud. Het geeft een vertrouwen en vaste hoop dat dát waar is. De persoonlijke eigening daarvan is een lijdzaam zichzelf zetten onder de genademiddelen, die voortkomt uit een honger en dorst naar de gerechtigheid van Christus. Omdat het geloof zeker weet dat enkel die gerechtigheid kan verzadigen.
Dát is geloof, waar geloof, klein en vertwijfeld ten aanzien van zichzelf, maar vast gericht op Christus. En als dan de Schriften worden geopend en het gordijn wordt weggeschoven, dan wordt er dwars door alle vertwijfeling en bestrijding een Zaligmaker gevonden die voor de ene kort en de ander lang gezocht is.
Hier komt Gods vrijmachtig handelen openbaar. Niet alleen in het wie tot zoeken wordt gebracht maar ook in het in welke weg en welke tijdsduur het zoeken tot vindenstijd wordt.
Daar is in afgelopen 200 jaar de nodige theologische strijd over gevoerd. Maar het is vanaf de reformatie aan te wijzen dat er geleerd is en wordt dat de geloofszekerheid wordt geoefend vanuit een geopend Woord van God, door verlichte ogen van het verstand die daarmee de toegang tot de ziel ontsluiten waarlangs Christus vanuit Gods Woord tot het hart komt.
Efeze 1 leert dat ook. Paulus' gebed voor de gelovigen bestaat ondermeer uit het bidden om verlichting van het verstand, om licht van de Heilige Geest. Dezelfde gelovigen worden al getroost met de uitverkiezing in datzelfde gedeelte en Paulus wijst daarbij op de roeping. Ik meen dat dat de roepstem is van de Heere in het prediken van Zijn Woord waarin hij alle hoorders oproept tot de Zaligmaker te gaan. Wie gaat en zich vertrouwend aan Zijn voeten legt, mag een vaste hoop hebben, op grond van Gods Woord dat het genoemde markeerpunt komt.
Daarmee kan ik moeilijk dat markeerpunt voor de wedergeboorte houden. Het markeerpunt van de openbaring van Christus aan de ziel vanuit ZIjn Woord is een (toe)stand in het geloofsleven, die er moet zijn voor ons sterven, willen we onszelf niet bedriegen en genoeg hebben aan een geloof zonder deze openbaring. Geen rust voor dat punt! Want als het er niet komt, is het de vraag of ons geloof, het vertrouwen op de gewilligheid van de Zaligmaker, het geloof in Zijn verdiensten, in onze doemwaardigheid wel oprecht is en we ons op de been houden met een verstandsgeloof, een conclusiegeloof.In die zin is het staan naar de openbaring van Christus een worsteling tussen geloof en zekerheid ten aanzien van eigen staat die vanuit de noodzakelijkheid van de Zaligmaker deze ook wil eigenen. Er treedt dan een voortdurende worsteling op tussen enerzijds het vertrouwen dat het komt, zoals Gods Woord dat belooft, en anderzijds de 'uitgang' naar de Zaligmaker om de bevestiging daarvan om rust voor de ziel. De Zaligmaker openbaart zich enkel aan arme zondaren, die hongerig zijn, en compleet afgebracht zijn van eigen gerechtigheid. Wie de openbaring van Christus niet kent, zit hier nog op vast (Lees Kohlbrugge eens hierover!).
Daarom moet de prediking naast Evangelisch ook afsnijdend zijn in het prediken van de wet als tuchtmeester tot Christus om zo middelijk de tijd tussen zoeken en vinden kort maken. Hoe scherper de vloek van wet wordt ervaren, des te harder zal men zoeken en kloppen en bedelen om genade. En dan laat Christus Zich vinden!
Altijd! Dat is de belofte van het Evangelie. Ook al bepalen wij mensen niet de tijd tussen zoeken en vinden, de middelen van prediking en sacramenten zijn tot geloof, maar ook tot versterking daarvan hebben wij daartoe gekregen. Wet en Evangelie dienen dan beide radicaal gepredikt te worden als éénheid. Niet in een volgorde, maar gelijk op. Zoals Gods Woord compleet is, dient ook de prediking alle aspecten daarvan in hetzelfde evenwicht te bevatten. Altijd de kwaal aanwijzen en de wond met jodium behandelen zodat de pijn gevoeld gaat worden (Calvijn roept op tot boetvaardigheid). Deze middelijke weg die ingevuld wordt vanuit de prediking snijdt als een tweesnijdend scherp zwaard en doorwondt de zondaar dusdanig dat enkel een volharden in ongeloof nog kan voorkomen dat de zondaar daarmee naar de Zaligmaker gaat. En dan te weten dat ongeloof altijd eigen schuld is!
En het kan dan zelfs voorkomen dat men alles weer kwijtraakt en alsnog verzand in eigengerechtigheid en opnieuw de les van leeg naar de Zaligmaker te gaan moet leren.

Mijn indruk is dat alle verscheidene reacties tot dusver in dit topic elkaar niet tegenspreken maar alle zijn te plaatsen in deze context.
Geestelijke herkenning zit niet in alleen een herkenning van de wijze waarop de openbaring van Christus wordt beleefd, maar ook en veelmeer in het herkennen van elkaar in het hopen op Zijn genade en het stellen van het vertrouwen op Hem. En dan komen de herkenningspunten naar voren in het getuigen van Hem, in het elkaar mogen vertellen hoe gewillig Hij als Zaligmaker is, in het wonder dat Hij omziet naar dode honden, in het samen met Paulus uitspreken van "Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods? Ik dank God, door Jezus Christus, onzen Heere."

Speciale vraag voor Afgewezen, die hier welliswaar afstand heeft genomen van een inhoudelijke bijdrage, maar toch vragen rondom dit onderwerp een hele archief vol heeft geschreven op dit forum:
In hoeverre is deze uiteenzetting in overeenstemming met wat jij zocht in aanvankelijk GG, Pauwe, PKN en weer GG? Mijn ervaring is dat dit overal te vinden is waar Gods Geest werkt. Wereldwijd.
Ik hoop dat er rust te vinden is onderling, door het weten dat herkenning onderling zich herkent in het zijn van onderscheiden lidmaten van één Lichaam: Christus als Hoofd, en zijn kinderen als ledematen, tesamen één. Die eenheid is het delen in dezelfde gerechtigheid die Christus als Borg verworven heeft. De gerechtigheid die vergeveing der zonden als vrije genade om niet kan uitdelen aan alle lidmaten van dat lichaam. Waarbij elke ledemaat zijn eigen weg tot het Hoofd heeft moeten gaan omdaar mee ingelijfd te worden in Hem. De gelijklopende wegen zijn dan niet altijd herkenningspunt, maar wel waar de weg op uitkomt! En dan denk ik dat er hier op het forum meer herkenning te vinden is, dan we soms vermoeden.


PS vandaag niet teveel posts van mijn kant. Het was wel erg druk de laatste tijd

[Bert Mulder]

De zekerheid van geloof in het opengaan van Gods Woord en waardoor Christus Zich openbaard door Woord en Geest is niet het beginpunt van het geloof. Het begint met het nodig hebben van de Zaligmaker en deze zoeken. Dan geldt zoekt en gij ZULT vinden.

Beste broeder Klavier, denk niet dat je dit meent, maar in dit citaat begin je toch met de mens. Wordt wel gezegd, wat met de mens begint, moet met de mens eindigen.

Daar zal nooit iemand, wie hij ook is, Christus van node hebben, zij hij/zij eerst levend gemaakt is.

Het begint altijd met God.

Er is niemand die God zoekt, nee niet 1.

[JolandaOudshoorn]

Mag ik iets tussenwerpen met mij domme boeren geloofsverstand??

een "markeringspunt" van persoonlijke verlossing impliceert een duidelijk afgebakend moment.

daar kan ik niet écht in meegaan. ik zie het zelf meer als een "glijdende schaal" waarop je langzaamaan wordt meegenomen naar een geloofsfase die je niet als zodanig (markeringspunt van persoonlijke verlossing) herkent, maar die je wel als zodanig stééds sterker gaat beleven totdat je het zélf als zodanig gaat herkennen, maar dan is het manifeste slechts nog een zaak die in je hart verankert moet worden.

dus niet ineens, páts boem, dáár is je markeringspunt, je gaat nu de slagboom voorbij.........................maar een heel zachtkens glooiende heuvel waarvan je de opwaartse gang vrijwel niet merkt.

Rens, dan leg je hier toch je vinger op de zere plek.

Ben ik het zeer met je eens, dat veel kinderen van gelovige ouders, in het geloof opgroeiende, nooit zodanig dat markeringspunt, de levendmaking, bewust meemaken.

Dus niet voor iedereen is het een bekering als Paulus op de weg naar Damascus.

Ook is het zo, dat die bekeringservaring meestal niet de zelfde is voor jou, als voor je buurman.

Daar zit ik soms ook wel eens mee. Ik weet dat er een omslag is geweest in mijn leven, maar ik kan nu niet zo direct zeggen wanneer. Soms kan ik dan wel jaloers zijn op mensen die (meestal op latere leeftijd gegrepen zijn) een duidelijk moment in hun geheugen hebben. Die weten tenmiste zeker dat er wat gebeurd is en dat dat genoeg was. Bij mij slaat de twijfel nog wel eens toe. Is het wel echt, is het wel genoeg? Totdat Christus zich weer openbaart aan mij en mij verteld dat het genoeg is!

[refo]

Daar zal nooit iemand, wie hij ook is, Christus van node hebben, zij hij/zij eerst levend gemaakt is.

Het begint altijd met God.

Er is niemand die God zoekt, nee niet 1.

Christus alleen geschikt voor wedergeborenen?

[Rens]

Gisterenavond, bij het naar bed gaan, gingen we op de knieën voor het avondgebed.

Ik ervoer een soort "warme wind" die mij doorwaaide, met een onbeschrijfelijke, emoioneel makende zachtheid.

Kort daarna was er weer de "gewone" koude Noordenwind.........of het moment van intense warmte er nooit geweest was..............