Afgewezen schreef:God missen, zoeken en vinden. Zó gaat het toch als een mens tot God bekeerd wordt? Of hoeft dat laatste niet meer?

Dat laatste is echt besmet bij sommige mensen. Vertel tegen hen maar eens dat je Jezus gevonden hebt. Gevonden? Het oude volk bleef een missend volk. Kijk het nog maar eens na, Afgewezen.

...

Je kunt de vraagstelling dus verleggen: waarom geeft God die verzekering dan niet? Waarom mogen die mensen niet 'tot rust' komen?

Eerst wil ik stellen dat God dit niet zonder doet. Denk bv aan:
1. Verder onderwijzen in zelfkennis
2. Onderwijzen in wat geloven is (vertrouwen zónder zien)
3. Vormen van het karakter (geduldig, lijdzaam en vertrouwend maken)
4. Afleren van overblijfsels van de 'oude mens', zoals vertrouwen op 'werken'.

k vraag me af om mijn vraagstelling wel begrepen wordt.
Toen de tollenaar zich vernederde, ging hij af, gerechtvaardigd naar zijn huis.
Toen mensen tot Jezus kwamen, werden zij genezen (en zij voelden dat ook).
Ik zou bijna denken, de posting van Klavier lezend, dat je niet meer mág verlangen naar vrede, naar verzoening met God, want dan vraag je om een 'teken'.
Maar zo is het toch niet?
God missen, zoeken en vinden. Zó gaat het toch als een mens tot God bekeerd wordt? Of hoeft dat laatste niet meer?

Het is Gods normale weg elk kind van Hem te leiden tot zekerheid. Als dat niet gebeurt is er iets ernstig mis!

Echter, 'niet alles wordt op één dag geleerd'. Zelfs in het bekende voorbeeld van een krachtdadige 'flitsbekering', die van Paulus, gaan er 3 dagen overheen eer hij 'het licht ziet'. Zo handelt God met elk van Zijn kinderen als Hij goed acht, de één een lange, de andere een korte weg. Met allemaal dezelfde bestemming.

MAAR, een christen moet wel staan naar verzekering. Dit is de duidelijk bijbelse opdracht uit 2 Pt 1. Wie niet naar verzekering staat, of wie het gewoon vindt dat dit zelden voorkomt, daarvan vrees ik dat hij het werk van genade niet kent.

Genade gaat altijd uit naar Christus, en blijft altijd uitgaan naar Hem, en rust niet eer dat het Hem gevonden heeft. Het is van de ene soort missend een ander soort missend worden. Het missen vóór de verzekering is als een dwalende in de woestijn die omkomt van de dorst en zoekt naar lafenis. Het missen ná de verzekering is die van een man die na een dag hard werken door dorst gedreven wordt om te gaan drinken, uit de bron die hij kent. Beide is een missen, een dorsten, alhoewel de manier waarop heel anders is.

Afgewezen schreef:Ik vraag me af om mijn vraagstelling wel begrepen wordt.
Toen de tollenaar zich vernederde, ging hij af, gerechtvaardigd naar zijn huis.
Toen mensen tot Jezus kwamen, werden zij genezen (en zij voelden dat ook).
Ik zou bijna denken, de posting van Klavier lezend, dat je niet meer mág verlangen naar vrede, naar verzoening met God, want dan vraag je om een 'teken'.
Maar zo is het toch niet?
God missen, zoeken en vinden. Zó gaat het toch als een mens tot God bekeerd wordt? Of hoeft dat laatste niet meer?

Een mens krijgt geen teken van een persoonlijke toepassing van het geloof. Dat is juist het vertrouwen dat kenmerk is van het geloof. Zalig zijn zonder te zien!
Met lege handen, ook daarin, toch geloven in de Christus en AL Zijn weldaden.
Het gemis wordt vervuld in het vertrouwen op Gods Woord. Op de beloftes uit dat Woord. Het vertrouwen dat God niet liegen kan en alles wat Hij spreekt in Zijn Woord waar is. Alles met betrekking tot onze zonden en jammerlijkse staat van nature. Maar ook op de gewilligheid en volkomenheid van de Zaligmaker. Heel Gods woord is het Evangelie. De genade blijkt al in Gen.3.
Je kunt het ook omdraaien: Noem eens één reden om een persoonlijke verzekering te moeten krijgen.
Waar brengt dat een mens? Zal er nog gestreden worden om door de enge poort te gaan? Zal een mens met zijn menselijke trekken nog zijn vertrouwen stellen op de Zaligmaker als er een teken komt dat hij of zij verzoend is met God? Nee, de verzoening met God gaat juist DOOR dat geloof en vertrouwen in Christus.
De strijd moet gestreden worden. Maar niet zonder wapenrusting.
Wie in duisternis verkeert zonder wapenrusting, kan zelf de conclusie trekken.

...

Adrianus schreef:Dan zou je immers vastheid zoeken in je geloof

Bezef je hoe vreemd dit staat?

Dat is berijmd.

In de Bijbel staat: 11 In God zal ik het woord prijzen; in den HEERE zal ik het woord prijzen.

...

Adrianus schreef:

Kaw schreef:

Adrianus schreef:Dan zou je immers vastheid zoeken in je geloof

Bezef je hoe vreemd dit staat?

Ik bedoel de actus. Had daarom beter geloven kunnen schrijven.

1 Het geloof nu is een vaste grond der dingen, die men hoopt, [en] een bewijs der zaken, die men niet ziet.
2 Want door hetzelve hebben de ouden getuigenis bekomen.

De veronderstelling van de noodzaak tot een bijzondere openbaring is per definitie gnostisch. Ik hoop dat jij dat niet bedoeld. Door het geloof omarmt de gelovige dankbaar de bijbel in zijn vermaning, in zijn oordeel, in zijn verlossing en in zijn beloofd toekomst als het persoonlijke Woord van God dat vast en zeker is. De Woorden worden dan met een totale zekerheid gebeiteld in de ziel van de gelovige, maar de gelovige zal op dat moment niet denken: God spreekt in mij.

Adrianus schreef:

Klavier schreef:Een mens krijgt geen teken van een persoonlijke toepassing van het geloof. (... )

O nee? "Ik heb het zelf uit Zijne mond gehoord". Het spreken Gods door ZIjn Woord in de schuldverslagen ziel. Of waag jij het met minder op weg naar de eeuwigheid? Dan zou je immers vastheid zoeken in je geloof, ten diepste in jezelf? Ik hoop het niet.

Dit bedoel ik juist wel! Het vertrouwen op Gods Woord! Dáár ligt het anker van het geloof. Dáárom zeg ik ook dat Christus te vinden is in ZIjn Eigen Woord!
En dan alles wat in dat Woord staat, dus ook de woorden uit psalm 56 is onderwerp van het geloof. Nooit een halve bijbel met enkel de wet. Maar helemaal, de zondeval, het verbond, de genade, de verzoening in Christus en Zijn gewilligheid om zondaars te zaligen.
De verzekering waar ik het over heb, is het persoonlijk toeëigenen van dat alles, het geloven van de woorden die je hier aanhaalt. Dat deze woorden er ook voor ons staan en niet enkel een beschouwing geven van de geloofstaal van de dichter van de psalm, nee, het is Gods Woord, dat ook hierin de zondaar roept!
De verzekering van het geloof is er! Te vinden in Gods Woord.
Maar je eigen verzekering in het hebben van wat je gelooft, het zien van Christus van aangezicht tot aangezicht, het daadwerkelijk leven zonder zonden, zonder gebreken, het leven volkomen tot Gods eer, dat is de erfenis die wacht. Dat is de strijd strijden. In dat geloof dat op de Zaligmaker ziet die dat heeft verworven.

'Uw geloof heeft u behouden'.

memento schreef:
De onmacht van een mens is slechts door zijn verdorven wil en wezen, niet een extern iets wat hem dwingt ongelovig te blijven. Een mens die wil geloven, maar niet kan bestaat dus niet; óf hij gelooft alreeds omdat hij wil, óf zijn wil (intentie) is niet zuiver.

Wanneer kun je zeggen dat iemand zijn/haar intentie niet zuiver is??

...

De veronderstelling van de noodzaak tot een bijzondere openbaring is per definitie gnostisch. Ik hoop dat jij dat niet bedoeld. Door het geloof omarmt de gelovige dankbaar de bijbel in zijn vermaning, in zijn oordeel, in zijn verlossing en in zijn beloofd toekomst als het persoonlijke Woord van God dat vast en zeker is. De Woorden worden dan met een totale zekerheid gebeiteld in de ziel van de gelovige, maar de gelovige zal op dat moment niet denken: God spreekt in mij.

Ik mag hopen dat je persoonlijke Gods-ontmoetingen niet tot gnostisch rekent? De ouden zeiden 'de beste verzekering is de laatste Gods-ontmoeting', en daar wil ik van harte mee instemmen.

Nu zal die Gods-ontmoeting praktisch altijd zijn als men met het Woord bezig is (het zij door het te lezen, er over te lezen, of er over te spreken, of er uit gepredikt krijgt). Echter, die gebeurtenis, die beleving (of: bevinding, als je wilt) is toch anders als het 'gewone' bezig zijn met de Schrift. De Heilige Geest past zo'n Schriftwoord dan zodanig toe, dat het je 'aangrijpt', ja zo dat je zelfs kan spreken van 'zien' en 'ontmoeten'

Simon schreef:Wanneer kun je zeggen dat iemand zijn/haar intentie niet zuiver is??

In de reformatorische traditie zou een blinde die enkel weer wil zien een verkeerde intentie hebben wanneer deze tot Christus gaat. De bloedvloeiende vrouw had niet alleen een verkeerde intentie, maar had zelfs een gestolen Christus.