Men weet niet wat men zegt, maar dat komt meer voor hier.
Meeste refo's hebben idd een vooroordeel tegenover Rooms Katholieken, maar dat vooroordeel is er niet voor niets (Rome is nog even Rooms als ten tijde van de Reformatie), en is ook grotendeel gegrond.
Ik heb me wat verdiept in de uitspraken van het concilie van Trente, en zolang Rome die niet herroept, en haar leer reformeert, is Rome voor mij een gruwelijke, anti-christelijke dwaling, die in wezen net zo verderfelijk is als de islam.
Maar om nu, ongefundeerd, kritiek te spuien op een vermeende uitspraak en die uit te vergroten is ook weer zo wat..............
Ten zeerste moet worden gelet op de diplomatie die nodig is (zo ongeveer het dansen op een slap koord om de verzetshaarden van de moslimwereld niet méér in actie te brengen dan noodzakelijk én een brug te slaan naar een meer vreedzame coëxistentie tussen christendom en moslimfundamentalisten in het bijzonder, heeft Benedictus zéér diplomatiek een tekstverbuiging gebruikt die bij flink doordenken een ándere bedoeling herbergt dan het lijkt)
Zie hieronder de integrale toespraak van Benedictus, zoals die geplaatst is op de officiele webzite van het Vaticaan:
APOSTOLIC JOURNEY OF HIS HOLINESS
BENEDICT XVI
TO TURKEY
(NOVEMBER 28 - DECEMBER 1, 2006)
MEETING WITH THE PRESIDENT OF THE
RELIGIOUS AFFAIRS DIRECTORATE
ADDRESS BY THE HOLY FATHER
Conference Room of the "Diyanet", Ankara
Tuesday, 28 November 2006
Your Excellencies, Ladies and Gentlemen,
I am grateful for the opportunity to visit this land, so rich in history and culture, to admire its natural beauty, to witness for myself the creativity of the Turkish people, and to appreciate your ancient culture and long history, both civil and religious.
As soon as I arrived in Turkey, I was graciously received by the President of the Republic. And it was also a great pleasure for me to meet and greet the Prime Minister, Mr Erdogan, at the airport. In greeting them, I was pleased to express my profound esteem for all the people of this great country and to pay my respects at the tomb of the founder of modern Turkey, Mustafa Kemal Atatürk.
I now have the joy of meeting you, the President of the Religious Affairs Directorate. I offer you my sentiments of respect, in recognition of your great responsibilities, and I extend my greetings to all the religious leaders of Turkey, especially the Grand Muftis of Ankara and Istanbul. In your person, Mr President, I greet all the Muslims in Turkey with particular esteem and affectionate regard.
Your country is very dear to Christians: many of the earliest Church communities were founded here and grew to maturity, inspired by the preaching of the Apostles, particularly Saint Paul and Saint John. The tradition has come down to us that Mary, the Mother of Jesus, lived at Ephesus, in the home of the Apostle Saint John.
This noble land has also seen a remarkable flowering of Islamic civilization in the most diverse fields, including its literature and art, as well as its institutions.
There are so many Christian and Muslim monuments that bear witness to Turkey’s glorious past. You rightly take pride in these, preserving them for the admiration of the ever increasing number of visitors who flock here.
I have set out upon my visit to Turkey with the same sentiments as those expressed by my predecessor Blessed John XXIII, when he came here as Archbishop Angelo Giuseppe Roncalli, to fulfil the office of Papal Representative in Istanbul, and I quote him: “I am fond of the Turks”, he said, “to whom the Lord has sent me … I love the Turks, I appreciate the natural qualities of these people who have their own place reserved in the march of civilization” (Journal of a Soul, pp. 228, 233-4).
For my own part, I also wish to highlight the qualities of the Turkish population. Here I make my own the words of my immediate predecessor, Pope John Paul II of blessed memory, who said on the occasion of his visit in 1979: “I wonder if it is not urgent, precisely today when Christians and Muslims have entered a new period of history, to recognize and develop the spiritual bonds that unite us, in order to preserve and promote together, for the benefit of all men, ‘peace, liberty, social justice and moral values’” (Address to the Catholic Community in Ankara, 28 November 1979).
These questions have continued to present themselves throughout the intervening years; indeed, as I indicated at the very beginning of my Pontificate, they impel us to carry forward our dialogue as a sincere exchange between friends. When I had the joy of meeting members of Muslim communities last year in Cologne, on the occasion of World Youth Day, I reiterated the need to approach our interreligious and intercultural dialogue with optimism and hope. It cannot be reduced to an optional extra: on the contrary, it is “a vital necessity, on which in large measure our future depends” (Address to representatives of some Muslim Communities, Cologne, 20 August 2005).
Christians and Muslims, following their respective religions, point to the truth of the sacred character and dignity of the person. This is the basis of our mutual respect and esteem, this is the basis for cooperation in the service of peace between nations and peoples, the dearest wish of all believers and all people of good will.
For more than forty years, the teaching of the Second Vatican Council has inspired and guided the approach taken by the Holy See and by local Churches throughout the world to relations with the followers of other religions. Following the Biblical tradition, the Council teaches that the entire human race shares a common origin and a common destiny: God, our Creator and the goal of our earthly pilgrimage. Christians and Muslims belong to the family of those who believe in the one God and who, according to their respective traditions, trace their ancestry to Abraham (cf. Second Vatican Council, Declaration on the Relation of the Church to Non-Christian Religions Nostra Aetate 1, 3). This human and spiritual unity in our origins and our destiny impels us to seek a common path as we play our part in the quest for fundamental values so characteristic of the people of our time. As men and women of religion, we are challenged by the widespread longing for justice, development, solidarity, freedom, security, peace, defence of life, protection of the environment and of the resources of the earth. This is because we too, while respecting the legitimate autonomy of temporal affairs, have a specific contribution to offer in the search for proper solutions to these pressing questions.
Above all, we can offer a credible response to the question which emerges clearly from today’s society, even if it is often brushed aside, the question about the meaning and purpose of life, for each individual and for humanity as a whole. We are called to work together, so as to help society to open itself to the transcendent, giving Almighty God his rightful place. The best way forward is via authentic dialogue between Christians and Muslims, based on truth and inspired by a sincere wish to know one another better, respecting differences and recognizing what we have in common. This will lead to an authentic respect for the responsible choices that each person makes, especially those pertaining to fundamental values and to personal religious convictions.
As an illustration of the fraternal respect with which Christians and Muslims can work together, I would like to quote some words addressed by Pope Gregory VII in 1076 to a Muslim prince in North Africa who had acted with great benevolence towards the Christians under his jurisdiction. Pope Gregory spoke of the particular charity that Christians and Muslims owe to one another “because we believe in one God, albeit in a different manner, and because we praise him and worship him every day as the Creator and Ruler of the world.”
Freedom of religion, institutionally guaranteed and effectively respected in practice, both for individuals and communities, constitutes for all believers the necessary condition for their loyal contribution to the building up of society, in an attitude of authentic service, especially towards the most vulnerable and the very poor.
Mr President, I should like to finish by praising the Almighty and merciful God for this happy occasion that brings us together in his name. I pray that it may be a sign of our joint commitment to dialogue between Christians and Muslims, and an encouragement to persevere along that path, in respect and friendship. May we come to know one another better, strengthening the bonds of affection between us in our common wish to live together in harmony, peace and mutual trust. As believers, we draw from our prayer the strength that is needed to overcome all traces of prejudice and to bear joint witness to our firm faith in God. May his blessing be ever upon us! Thank you.
Wees op je hoede voor sommige tekstpassages, omdat hij met "een schaduw op zijn tong" spreekt over "de Ene God" daar waar hij bedoelde te zeggen dat moslims en christenen "de Ene God aanbidden" maar Die niet dezelfde is voor beiden.
Men weet niet wat men zegt, maar dat komt meer voor hier.
Meeste refo's hebben idd een vooroordeel tegenover Rooms Katholieken, maar dat vooroordeel is er niet voor niets (Rome is nog even Rooms als ten tijde van de Reformatie), en is ook grotendeel gegrond.
Ik heb me wat verdiept in de uitspraken van het concilie van Trente, en zolang Rome die niet herroept, en haar leer reformeert, is Rome voor mij een gruwelijke, anti-christelijke dwaling, die in wezen net zo verderfelijk is als de islam.
Of jij je er in verdiept hebt is nog maar de vraag blijkt van niet, en dat steeds melden van uit jou sektarisch denken wat je over de Kerk vindt moet je doen aan het juiste adres en bij mij ben je aan het verkeerde adres; wel is meer gezegd maar men is haatdragend en hardleers, dus richt je foute kritiek aan Rooms Katholieken en niet tegen niet Rooms Katholieken .
Petrus schreef:Maar om nu, ongefundeerd, kritiek te spuien op een vermeende uitspraak en die uit te vergroten is ook weer zo wat..............
Ten zeerste moet worden gelet op de diplomatie die nodig is (zo ongeveer het dansen op een slap koord om de verzetshaarden van de moslimwereld niet méér in actie te brengen dan noodzakelijk én een brug te slaan naar een meer vreedzame coëxistentie tussen christendom en moslimfundamentalisten in het bijzonder, heeft Benedictus zéér diplomatiek een tekstverbuiging gebruikt die bij flink doordenken een ándere bedoeling herbergt dan het lijkt)
Zie hieronder de integrale toespraak van Benedictus, zoals die geplaatst is op de officiele webzite van het Vaticaan:
APOSTOLIC JOURNEY OF HIS HOLINESS
BENEDICT XVI
TO TURKEY
(NOVEMBER 28 - DECEMBER 1, 2006)
MEETING WITH THE PRESIDENT OF THE
RELIGIOUS AFFAIRS DIRECTORATE
ADDRESS BY THE HOLY FATHER
Conference Room of the "Diyanet", Ankara
Tuesday, 28 November 2006
Your Excellencies, Ladies and Gentlemen,
I am grateful for the opportunity to visit this land, so rich in history and culture, to admire its natural beauty, to witness for myself the creativity of the Turkish people, and to appreciate your ancient culture and long history, both civil and religious.
As soon as I arrived in Turkey, I was graciously received by the President of the Republic. And it was also a great pleasure for me to meet and greet the Prime Minister, Mr Erdogan, at the airport. In greeting them, I was pleased to express my profound esteem for all the people of this great country and to pay my respects at the tomb of the founder of modern Turkey, Mustafa Kemal Atatürk.
I now have the joy of meeting you, the President of the Religious Affairs Directorate. I offer you my sentiments of respect, in recognition of your great responsibilities, and I extend my greetings to all the religious leaders of Turkey, especially the Grand Muftis of Ankara and Istanbul. In your person, Mr President, I greet all the Muslims in Turkey with particular esteem and affectionate regard.
Your country is very dear to Christians: many of the earliest Church communities were founded here and grew to maturity, inspired by the preaching of the Apostles, particularly Saint Paul and Saint John. The tradition has come down to us that Mary, the Mother of Jesus, lived at Ephesus, in the home of the Apostle Saint John.
This noble land has also seen a remarkable flowering of Islamic civilization in the most diverse fields, including its literature and art, as well as its institutions.
There are so many Christian and Muslim monuments that bear witness to Turkey’s glorious past. You rightly take pride in these, preserving them for the admiration of the ever increasing number of visitors who flock here.
I have set out upon my visit to Turkey with the same sentiments as those expressed by my predecessor Blessed John XXIII, when he came here as Archbishop Angelo Giuseppe Roncalli, to fulfil the office of Papal Representative in Istanbul, and I quote him: “I am fond of the Turks”, he said, “to whom the Lord has sent me … I love the Turks, I appreciate the natural qualities of these people who have their own place reserved in the march of civilization” (Journal of a Soul, pp. 228, 233-4).
For my own part, I also wish to highlight the qualities of the Turkish population. Here I make my own the words of my immediate predecessor, Pope John Paul II of blessed memory, who said on the occasion of his visit in 1979: “I wonder if it is not urgent, precisely today when Christians and Muslims have entered a new period of history, to recognize and develop the spiritual bonds that unite us, in order to preserve and promote together, for the benefit of all men, ‘peace, liberty, social justice and moral values’” (Address to the Catholic Community in Ankara, 28 November 1979).
These questions have continued to present themselves throughout the intervening years; indeed, as I indicated at the very beginning of my Pontificate, they impel us to carry forward our dialogue as a sincere exchange between friends. When I had the joy of meeting members of Muslim communities last year in Cologne, on the occasion of World Youth Day, I reiterated the need to approach our interreligious and intercultural dialogue with optimism and hope. It cannot be reduced to an optional extra: on the contrary, it is “a vital necessity, on which in large measure our future depends” (Address to representatives of some Muslim Communities, Cologne, 20 August 2005).
Christians and Muslims, following their respective religions, point to the truth of the sacred character and dignity of the person. This is the basis of our mutual respect and esteem, this is the basis for cooperation in the service of peace between nations and peoples, the dearest wish of all believers and all people of good will.
For more than forty years, the teaching of the Second Vatican Council has inspired and guided the approach taken by the Holy See and by local Churches throughout the world to relations with the followers of other religions. Following the Biblical tradition, the Council teaches that the entire human race shares a common origin and a common destiny: God, our Creator and the goal of our earthly pilgrimage. Christians and Muslims belong to the family of those who believe in the one God and who, according to their respective traditions, trace their ancestry to Abraham (cf. Second Vatican Council, Declaration on the Relation of the Church to Non-Christian Religions Nostra Aetate 1, 3). This human and spiritual unity in our origins and our destiny impels us to seek a common path as we play our part in the quest for fundamental values so characteristic of the people of our time. As men and women of religion, we are challenged by the widespread longing for justice, development, solidarity, freedom, security, peace, defence of life, protection of the environment and of the resources of the earth. This is because we too, while respecting the legitimate autonomy of temporal affairs, have a specific contribution to offer in the search for proper solutions to these pressing questions.
Above all, we can offer a credible response to the question which emerges clearly from today’s society, even if it is often brushed aside, the question about the meaning and purpose of life, for each individual and for humanity as a whole. We are called to work together, so as to help society to open itself to the transcendent, giving Almighty God his rightful place. The best way forward is via authentic dialogue between Christians and Muslims, based on truth and inspired by a sincere wish to know one another better, respecting differences and recognizing what we have in common. This will lead to an authentic respect for the responsible choices that each person makes, especially those pertaining to fundamental values and to personal religious convictions.
As an illustration of the fraternal respect with which Christians and Muslims can work together, I would like to quote some words addressed by Pope Gregory VII in 1076 to a Muslim prince in North Africa who had acted with great benevolence towards the Christians under his jurisdiction. Pope Gregory spoke of the particular charity that Christians and Muslims owe to one another “because we believe in one God, albeit in a different manner, and because we praise him and worship him every day as the Creator and Ruler of the world.”
Freedom of religion, institutionally guaranteed and effectively respected in practice, both for individuals and communities, constitutes for all believers the necessary condition for their loyal contribution to the building up of society, in an attitude of authentic service, especially towards the most vulnerable and the very poor.
Mr President, I should like to finish by praising the Almighty and merciful God for this happy occasion that brings us together in his name. I pray that it may be a sign of our joint commitment to dialogue between Christians and Muslims, and an encouragement to persevere along that path, in respect and friendship. May we come to know one another better, strengthening the bonds of affection between us in our common wish to live together in harmony, peace and mutual trust. As believers, we draw from our prayer the strength that is needed to overcome all traces of prejudice and to bear joint witness to our firm faith in God. May his blessing be ever upon us! Thank you.
Wees op je hoede voor sommige tekstpassages, omdat hij met "een schaduw op zijn tong" spreekt over "de Ene God" daar waar hij bedoelde te zeggen dat moslims en christenen "de Ene God aanbidden" maar Die niet dezelfde is voor beiden.
Holy father????????
Da's je reinste majesteitsschennis. Ik heb maar één heilige Vader!
@Petrus,
1. Ik geloof je direct als je zegt dat de Paus uiteindelijk niet heeft gezegd dat het christendom en de islam dezelfde god aanbidden.
2. Ik vraag me wél af in hoeverre deze vorm van politiek-correct taalgebruik goed is, m.i. hoort een christen duidelijk te zijn als het gaat om wat hij gelooft, ipv vage uitdrukkingen te uiten die door velen verkeerd begrepen worden...
3. Ik vraag me ook af wat de Paus beweegt de diplomaat uit te hangen. Ik geloof graag dat hij zichzelf erg belangrijk vind, en dat vele RK-ers hem ook erg belangrijk vinden, maar waarom houdt hij zich niet aan zijn rol als geestelijk leider? Oftwel: waarom zou hij zich met aardse zaken bemoeien?
Of jij je er in verdiept hebt is nog maar de vraag blijkt van niet, en dat steeds melden van uit jou sektarisch denken wat je over de Kerk vindt moet je doen aan het juiste adres en bij mij ben je aan het verkeerde adres; wel is meer gezegd maar men is haatdragend en hardleers, dus richt je foute kritiek aan Rooms Katholieken en niet tegen niet Rooms Katholieken.
Adorote, je bent op een reformatorisch forum, waar mensen dus een reformatorische kerkvisie hebben, en die is wezenlijk anders dan die van de katholieken. Je kan dat sectarisch noemen, maar als je dat wilt doen kan je beter een ander forum opzoeken.
Adorote, leg jij maar eens uit hoe Trente, die de reformatie (of beter gezegd: de leer van zalig worden uit genade alleen, door het geloof in Christus Jezus alleen) streng veroordeeld, ook de zeer gematigde 'katholieke reformatie' van bisschop Janssen, welke uitspraken nog steeds niet herroepen zijn, geen invloed mag hebben op mijn visie op de Roomse Kerk. Voor mij zijn genoemde waarheden van de leer der Reformatie (ik noem ze nog eens: de leer van zalig worden uit genade alleen, door het geloof in Christus Jezus alleen) essentieel, en een ieder die ervan afwijkt is een ketter, ongeacht al het goede wat men voorderest nog geloofd, en doet.
Laatst gewijzigd door memento op 30 nov 2006, 11:29, 2 keer totaal gewijzigd.
Holy father????????
Da's je reinste majesteitsschennis. Ik heb maar één heilige Vader!
Het moderamum van de PKN meende destijds ook bij haar felicitatie aan de nieuwe paus hem te moeten aanspreken met heilige vader.
Als je nu éven de kwestie van de aanspreektitel buiten beschouwing laat, en je beperkt tot de inhoud van de toespraak.....................................
@Petrus,
1. Ik geloof je direct als je zegt dat de Paus uiteindelijk niet heeft gezegd dat het christendom en de islam dezelfde god aanbidden.
2. Ik vraag me wél af in hoeverre deze vorm van politiek-correct taalgebruik goed is, m.i. hoort een christen duidelijk te zijn als het gaat om wat hij gelooft, ipv vage uitdrukkingen te uiten die door velen verkeerd begrepen worden...
3. Ik vraag me ook af wat de Paus beweegt de diplomaat uit te hangen. Ik geloof graag dat hij zichzelf erg belangrijk vind, en dat vele RK-ers hem ook erg belangrijk vinden, maar waarom houdt hij zich niet aan zijn rol als geestelijk leider? Oftwel: waarom zou hij zich met aardse zaken bemoeien?
Memento, Zolang de politieke wereld van hem verwacht dat hij zijn welzeker aanwezige invloed aanwent ook in politiek opzicht hete hangijzers in combinatie met benadrukking van "de verschillen die er tussen ons bestaan", kun je het niet anders zien daneen rol vervullen die het mes aan twee kanten doet snijden: enerzijds de politike scherpe angels trachten weg te nemen, zoals vele landen hopen en verwachten van hem, en daarnaast de scherpste kanten van het conflict cq de conflicten met de moslimwereld er af te slijpen, zodat er een begin kan worden gemaakt met het doen afnemen van de fundamentalistische jihad jegens het christendom op ons werelddeel en elders waar christenen leven.
Mede oorzaak van het gewicht die aan de invloed van de paus wordt toegekent, is het harde gegeven dat hij leider is van de grootste christelijke kerk in de wereld.
Het is jammer dat de ortodoxe kerken niet meer invloed kunnen krijgen op internationaal vlak, en zich moeten beperken tot de nationale invloed.
Petrus schreef:Als je nu éven de kwestie van de aanspreektitel buiten beschouwing laat, en je beperkt tot de inhoud van de toespraak.....................................
Goed, inhoudelijke kritiek. Waarom wordt er op deze 'apostolische reis' niet gesproken over Christus Jezus? Van de apostelen lezen we dat Dat centraal stond in hun reizen en in hun spreken. En als dat onvrede teweeg bracht, als ze daardoor in het gevang kwamen, Dát bleef de boodschap...
Laatst gewijzigd door memento op 30 nov 2006, 11:49, 1 keer totaal gewijzigd.
Petrus schreef:Als je nu éven de kwestie van de aanspreektitel buiten beschouwing laat, en je beperkt tot de inhoud van de toespraak.....................................
Goed, inhoudelijke kritiek. Waarom wordt er op deze 'apostolische reis' niet gesproken over Christus Jezus? Van de apostelen lezen we dat Dat centraal stond in hun reizen en in hun spreken.
Petrus schreef:@Petrus,
1. Ik geloof je direct als je zegt dat de Paus uiteindelijk niet heeft gezegd dat het christendom en de islam dezelfde god aanbidden.
2. Ik vraag me wél af in hoeverre deze vorm van politiek-correct taalgebruik goed is, m.i. hoort een christen duidelijk te zijn als het gaat om wat hij gelooft, ipv vage uitdrukkingen te uiten die door velen verkeerd begrepen worden...
3. Ik vraag me ook af wat de Paus beweegt de diplomaat uit te hangen. Ik geloof graag dat hij zichzelf erg belangrijk vind, en dat vele RK-ers hem ook erg belangrijk vinden, maar waarom houdt hij zich niet aan zijn rol als geestelijk leider? Oftwel: waarom zou hij zich met aardse zaken bemoeien?
Memento, Zolang de politieke wereld van hem verwacht dat hij zijn welzeker aanwezige invloed aanwent ook in politiek opzicht hete hangijzers in combinatie met benadrukking van "de verschillen die er tussen ons bestaan", kun je het niet anders zien daneen rol vervullen die het mes aan twee kanten doet snijden: enerzijds de politike scherpe angels trachten weg te nemen, zoals vele landen hopen en verwachten van hem, en daarnaast de scherpste kanten van het conflict cq de conflicten met de moslimwereld er af te slijpen, zodat er een begin kan worden gemaakt met het doen afnemen van de fundamentalistische jihad jegens het christendom op ons werelddeel en elders waar christenen leven.
Mede oorzaak van het gewicht die aan de invloed van de paus wordt toegekent, is het harde gegeven dat hij leider is van de grootste christelijke kerk in de wereld.
Het is jammer dat de ortodoxe kerken niet meer invloed kunnen krijgen op internationaal vlak, en zich moeten beperken tot de nationale invloed.
Petrus schreef:Als je nu éven de kwestie van de aanspreektitel buiten beschouwing laat, en je beperkt tot de inhoud van de toespraak.....................................
Goed, inhoudelijke kritiek. Waarom wordt er op deze 'apostolische reis' niet gesproken over Christus Jezus? Van de apostelen lezen we dat Dat centraal stond in hun reizen en in hun spreken. En als dat onvrede teweeg bracht, als ze daardoor in het gevang kwamen, Dát bleef de boodschap...
Zoals je weet, is Christus Jezus, in Zijn gedaante als Mens, voor de moslims een zeer belangrijke profeet, één van de allerbelangrijkste zelfs. Maar verder kunnen ze niet gaan, omdat ze bij elke miliimeter verder hun visie op de hoogste profeet Mohammed moeten gaan verwateren, en dat is niet echt iets wat je van hen kunt verwachten en ook niet van hen moet proberen te vragen, omdat dát direct zijn weerslag heeft op de vormen van geloofsgetint geweld jegens alle niet-moslims...........................
Wij vanachter onze pc kunnen het hem wel allemaal zo mooi verwijten, maar ga er zélf eens aanstaan aan zo'n heikele klus..............
Petrus schreef:Als je nu éven de kwestie van de aanspreektitel buiten beschouwing laat, en je beperkt tot de inhoud van de toespraak.....................................
Goed, inhoudelijke kritiek. Waarom wordt er op deze 'apostolische reis' niet gesproken over Christus Jezus? Van de apostelen lezen we dat Dat centraal stond in hun reizen en in hun spreken. En als dat onvrede teweeg bracht, als ze daardoor in het gevang kwamen, Dát bleef de boodschap...
Zoals je weet, is Christus Jezus, in Zijn gedaante als Mens, voor de moslims een zeer belangrijke profeet, één van de allerbelangrijkste zelfs. Maar verder kunnen ze niet gaan, omdat ze bij elke miliimeter verder hun visie op de hoogste profeet Mohammed moeten gaan verwateren, en dat is niet echt iets wat je van hen kunt verwachten en ook niet van hen moet proberen te vragen, omdat dát direct zijn weerslag heeft op de vormen van geloofsgetint geweld jegens alle niet-moslims...........................
Wij vanachter onze pc kunnen het hem wel allemaal zo mooi verwijten, maar ga er zélf eens aanstaan aan zo'n heikele klus..............
De Paus, die zijn reis apostolisch noemt, heeft in deze niets weg van de apostelen. Alsof Paulus positie tov de Joden anders was dan die van de paus tov de islam. Beiden kunnen het niet verdragen als je Jezus Gods Zoon noemt. En Paulus schrok er niet van terug om Jezus centraal te stellen in alles wat hij deed, schreef en sprak.
En ja, Paulus uitspraken hadden ook gevolgen voor de christenen. Die werden vervolgd, gruwelijk gemarteld, op gruwelijke wijze ter dood gebracht (zowel door Jood als heiden). Hield Paulus daarom stil? Ging Paulus daarom wijzen op de overeenkomsten, en hield hij daarom de verschillen 'taktisch' achter?
NEE! Een boodschap zonder Christus erin, daar is niets 'apostolisch' aan, net zo min als het zoeken naar 'aardse vrede' zónder te wijzen op de hemelse vrede die te verkrijgen is door Jezus Christus.
Petrus schreef:Zoals je weet, is Christus Jezus, in Zijn gedaante als Mens, voor de moslims een zeer belangrijke profeet, één van de allerbelangrijkste zelfs. Maar verder kunnen ze niet gaan, omdat ze bij elke miliimeter verder hun visie op de hoogste profeet Mohammed moeten gaan verwateren, en dat is niet echt iets wat je van hen kunt verwachten en ook niet van hen moet proberen te vragen, omdat dát direct zijn weerslag heeft op de vormen van geloofsgetint geweld jegens alle niet-moslims...........................
Buiten Christus is er geen leven, Petrus. Of de moslims dat nu leuk vinden of niet.
Deze weg hebben wij niet uitgedacht, maar God Zelf.
Dat de moslims niet verder kunnen gaan, is niet verwonderlijk. Dat wil geen enkel natuurlijk mens: rooms, moslim, protestant, hindoestaan, of wat dan ook. Want het woord des kruises is wel dengenen, die verloren gaan, dwaasheid; maar ons, die behouden worden, is het een kracht Gods.
Petrus schreef:Wij vanachter onze pc kunnen het hem wel allemaal zo mooi verwijten, maar ga er zélf eens aanstaan aan zo'n heikele klus..............
Dus je hoeft alleen maar achter je pc Christus te belijden?
Verder sluit ik me aan bij Brakel, zoals hij dat in De Redelijke Godsdienst (hoofdstuk 27, artikel 2) verwoordt: De paus is geen navolger van Petrus , dat ontkennen wij.
( ... )
Zodat er niets naar Petrus gelijkt, of het moest zijn in: ik ken de mens niet. Ja ten laatste, omdat de paus de antichrist is, als wij in hoofdstuk 24- 28 getoond hebben, zo is ‘t dan klaar, de paus is Petrus ’ navolger niet.
