Wat heel veel mensen vaak vergeten is dat vastlopen een werkwoord is. Het is niet iets wat je zomaar overkomt als je met je armen over elkaar zit te wachten op een pakketje ellendekennis wat aan een parasjuutje uit de hemel komt vallen. Nee, wie vast wil lopen moet wel aan het werk geslagen zijn. Maar, 'dat kunnen we niet' is zo snel het excuus. Wel, ds. van Haaren plachte altijd te zeggen: heb je het wel eens geprobeerd?

En daar zit vaak het probleem van de lijdelijkheid. Ik onderschrijf ten volle dat een mens moet vastlopen, anders staat hij zn zaligheid in de weg. Maar dat wil niet zeggen dat we maar moeten hopen dat we uitverkoren zijn, dat we maar moeten bidden om aan onszelf ontdekt te worden, en meer niet! Nee, de opdracht komt tot ons om het evangelie te geloven, en om goede vruchten voort te brengen. En dat kunnen we niet van onszelf. Zijn we daar al eens achter gekomen?

Wie God wil vinden moet zichzelf verliezen. En zeker, wij spreken niet van ellendekennis om een mens zwaarmoedig te maken, maar opdat hij mag opzien tot Christus, en Hem nodig hebben. En bij de één gaat die ontlediging dieper dan bij de ander. Je heb mensen die een eigenwijs karakter hebben, en je hebt mensen die snel buigen onder anderen. God weet wat we nodig hebben.

Maar laat het toch zo zijn dat, als we aan de hemelpoort staan, we met een eerlijk geweten kunnen zeggen tegen God: ik heb er alles aan gedaan om zalig te worden. En natuurlijk, dat kunnen we nooit. Maar dat we toch onze uiterste best doen om zalig te worden. God heeft nog nooit een bidder laten staan, een klopper laten kloppen, of een zoeker niet laten vinden!

[Aangepast op 10/12/2004 door memento]

Door zo'n woordje 'vastlopen' ook weer als noodzakelijkheid te gaan presenteren, wordt er weer een nieuw wetje toegevoegd aan de toch al vaak wettisch vastgelegde bekeringsweg van een mens. Nu moeten we weer vastlopen.

Het lijkt me eerder dat we juist door dit soort vondsten in eigenlijke zin vastlopen. Ik schat dat niet heel erg positief is.

Bij het begrip waar men op doelt (er achter komen, dat er zonder Jezus Christus geen toekomst is en geen weg naar God), gaat het mijns inziens gewoon om een erkentenis dat niet ik, maar Jezus Heer is.
Sommigen zullen dat als groot zondaar doen, sommigen verwachtten de verlossing Israëls reeds (Simeon), sommigen moeten van hun eigen 'bijbelse' tunnelvisie afgebracht worden (Schriftgeleerden), sommigen van hun radicale neigingen (zeloten), weer anderen van hun gierigheid (Mattheus) of van hun ongeduld en grootspraak (Petrus).

In het licht van Jezus'woorden, leven en werk verbleekt iedereen. Maar aan dat verbleken is niet zoveel eer te behalen.

Richt je liever op het positieve, dat in Jezus mogelijk geworden is: vergeving, verzoening, liefde, vrede, vreugde. En heb berouw over je zonden, bekeer je en maak een nieuw begin. De oude dingen zijn voorbijgegaan, ze dienen geen enkel doel meer. Ook de vele soorten en maten tranen niet.

We moeten hooguit een Via Dolorosa lopen uit erkentenis voor wat Hij voor ons heeft gedaan (Zijn kruis navolgen), maar Jezus hoeft niet ons kruis na te volgen in de zin dat Hij pas aan ons wordt geopenbaard, wanneer wij de dood en de hel hebben doorlopen.

gravo

Door zo'n woordje 'vastlopen' ook weer als noodzakelijkheid te gaan presenteren, wordt er weer een nieuw wetje toegevoegd aan de toch al vaak wettisch vastgelegde bekeringsweg van een mens. Nu moeten we weer vastlopen.

Helaas Gravo, dan sta je buiten de lijn der reformatie. Matthijs heeft elders een paar citaten van Calvijn gegeven waaruit duidelijk naar voren komt dat hij 'doodlopen in jezelf' ook als noodzakelijk ziet.

Bij Calvijn treffen de hele breedte aan, zowel doodlopen in jezelf, maar ook de rijkdom van het evangelie. En dat is nu juist wat ik in veel reacties mis hier. Het is of heel sterk: je moet doodlopen, een voorwaarde. En aan de andere kant: vastlopen als noodzakelijk zien is wettisch, heb het liever over het evangelie.

Kinderkens, waarom zo zwart-wit denken? Laten we toch asjeblieft niet van elkaar scheiden wat bij elkaar hoort. Wet en evangelie zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Wie het met slechts één van de twee denkt te kunnen doen, komt bedrogen uit...

Oorspronkelijk gepost door memento

Door zo'n woordje 'vastlopen' ook weer als noodzakelijkheid te gaan presenteren, wordt er weer een nieuw wetje toegevoegd aan de toch al vaak wettisch vastgelegde bekeringsweg van een mens. Nu moeten we weer vastlopen.

Helaas Gravo, dan sta je buiten de lijn der reformatie. Matthijs heeft elders een paar citaten van Calvijn gegeven waaruit duidelijk naar voren komt dat hij 'doodlopen in jezelf' ook als noodzakelijk ziet.

Bij Calvijn treffen de hele breedte aan, zowel doodlopen in jezelf, maar ook de rijkdom van het evangelie. En dat is nu juist wat ik in veel reacties mis hier. Het is of heel sterk: je moet doodlopen, een voorwaarde. En aan de andere kant: vastlopen als noodzakelijk zien is wettisch, heb het liever over het evangelie.

Kinderkens, waarom zo zwart-wit denken? Laten we toch asjeblieft niet van elkaar scheiden wat bij elkaar hoort. Wet en evangelie zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Wie het met slechts één van de twee denkt te kunnen doen, komt bedrogen uit...

Ik acht het inderdaad zo dat een mens onvermijdelijk vast- of doodloopt, wanneer hij zich ofwel afbeult om aangenaam te worden voor God (Luther) danwel tegen beter weten in ongehoorzaam blijft en Gods roepstem weerstaat. De Reformatie heeft de zonde en de werkheiligheid terecht als niet begaanbare paden geschets. Het is sola fide.

Maar ik acht het niet onvermijdelijk, dat een mens ook metterdaad dood loopt. Hij moet niet, hoeft niet net als Luther alles geprobeerd te hebben en en te ontdekken dat het de mens niet baat.
Beter is het om daarvan af te zien, gewaarschuwd als men is, en zich in geloof tot Christus te wenden. Verhardt uw hart niet betekent ook: laat u niet zozeer in met werkheiligheid en teleurstelling op teleurstelling, dat er dagen komen waarin je er geen zin meer in hebt om God te zoeken.
Het is een evangelische vermaning om nú de weg van het geloof te zoeken en niet door te tobben.

Het is de Nadere Reformatie, die individuele bekeringswegen heeft uitvergroot tot een model voor de christen in het algemeen. Een innerlijke zoektocht, dwaaltocht, lijdensweg en doodbrakerij vóór men tot Christus komt.
De enkeling die zo'n zware weg moet gaan, zou dat een ander niet moeten gunnen, maar des te vuriger zijn Middelaar moeten aanprijzen in plaats van het prille geloof te misprijzen.

Vroeger sprak men nogal eens van het feit dat men ook evangelisch of liefelijk, langzamerhand kon worden toegebracht. Kennelijk wordt dat nu ook al geacht als buiten de lijn van de Reformatie te vallen.

Ik denk echter eerder dat het buiten de lijn valt van een ultra-orthodoxie, die zich uit de Nadere Reformatie heeft ontwikkeld.

Al die door 'echte kinderen van God' goedgekeurde brandoffers op het altaar van eigen beleving en bevinding ontnemen het zicht op de reeds geopende weg naar de Vader door Jezus Christus, de enige offerande die aangenaam is in de ogen van God. Hoort Hem!

gravo

Vroeger sprak men nogal eens van het feit dat men ook evangelisch of liefelijk, langzamerhand kon worden toegebracht. Kennelijk wordt dat nu ook al geacht als buiten de lijn van de Reformatie te vallen.

Een goed lezer van de oudvaders zal moeten concluderen dat, welke bekeringsweg men ook krijgt, het vastlopen een aspect is wat in alle wegen voorkomt. De heftigheid en tijdsduur ervan kan dan wel verschillen, maar de zaak zelve is altijd aanwezig

Helaas Gravo, we staan mijlenver uit elkaar...

Een goede lezer van de bijbel zal concluderen dat mensen vaak vastliepen, maar dat sommigen ook gewoonweg geroepen werden tot het evangelie, of dat sommige vastlopers plaatsvonden in een tijdsduur van een preek.

Oorspronkelijk gepost door memento

Vroeger sprak men nogal eens van het feit dat men ook evangelisch of liefelijk, langzamerhand kon worden toegebracht. Kennelijk wordt dat nu ook al geacht als buiten de lijn van de Reformatie te vallen.

Een goed lezer van de oudvaders zal moeten concluderen dat, welke bekeringsweg men ook krijgt, het vastlopen een aspect is wat in alle wegen voorkomt. De heftigheid en tijdsduur ervan kan dan wel verschillen, maar de zaak zelve is altijd aanwezig

Helaas Gravo, we staan mijlenver uit elkaar...

Memento, ik neem aan dat je spreekt over de eerste vlucht tot Christus. Waarom heeft Gravo dan niet gelijk?
Natuurlijk snap ik dat in de weg van de heiligmaking vastlopers nodig zijn, anders zouden we te ver afdwalen.
Kun je aan de hand van de Bijbel aanwijzen dat het per definitie nodig is een vastloper te krijgen, alvorens tot Christus te vluchtten?
Ook het punt van Maninne over de bloedvloeiende vrouw verdient aandacht. Zoals deze geschiedenis vaak gebracht wordt, lijkt het alsof Christus al jaren in de buurt was, en uiteindelijk dan toch eens mocht laten zien of hij genezen kon.
Zie het als de nieuwe marktkoopman die voor de eerste keer in het dorp is, met nieuwe medicijnen tegen een bepaalde ziekte waar je al jaren mee tobt zonder enige uitweg.
Zal je dan niet direct die nieuwe medicijnen proberen?

[Aangepast op 10/12/04 door Gian]

Ja ik geloof zeker dat een mens er alles aan zou willen doen om zalig te worden, of het nu uit vrome verdiensten is en goede werken of worstelen en bidden, maar als je er dan achter komt dat je daar alleen maar mee in OPSTAND bent tegen de HEERE, omdat je zijn bloed veracht, dan dúrf je niet zo gauw meer tegen een ander te zeggen , ben je wel eerst vástgelopen? Anders kan het niet hoor, je komt nooit zomaar bij Jezus, nee kijk het nog maar eens na.

Inderdaad, Maninne... Net zoals Luther moeten we anderen er dan toch op wijzen dat het niet nodig is om op zelfmoord aan te werken voor je mag bidden...

En wat je laatste reactie betreft... Hoe meer we bij het Kruis leven, hoe meer licht er ons hart binnenvalt.. En met het licht zien we ook de vuiligheid! En door op te zien tot Christus gaan we ons eigen leven vergelijken...en dat gaat ons niet zo best af...

Memento, ik ben het op zich met je eens. Moeite heb ik met het stellen van een limiet: Moet iemand zo vastgelopen zijn dat ie af en toe aan zelfmoord denkt, of heel vaak, of de hele tijd, of tot ie op de rails gaat staan?
Snap je? Ik denk dat een ieder het er over eens is dat men alleen tot Christus komt als er een reden tot komen is. Al is dat zelfs moeilijk vast te leggen, immers, en staan geschiedenissen in de Bijbel, en ook in Kerkgeschiedenis waar iemand getrokken wordt zonder dat die persoon zich maar iets bewust was.. Die bewustheid volgt zodra hij de Heere gezien heeft...

Begrijp je wat ik bedoel? Iemand kan getrokken worden met koorden der liefde, en er dan, onder dat licht achterkomen hoe ver hij bij God vandaan geweest is!

Oorspronkelijk gepost door anemoon
goed, maar dan schrijf ik nu in mijn agenda dat ik niet moet vergeten over een aantal dagen hier de vraag over die 5 voorbeelden te herhalen

want die moeten er komen!

buitenland of geen buitenland
het is nu eenmaal een vervelende gewoonte van hem geworden om op bepaalde vragen nooit of te nimmer te antwoorden
maar dat gaat deze keer niet lukken...

wat is dit nu voor rare onzin?

ik heb laatst nog de vraag tot Bijbelse onderbouwing van Miscanthus (of Gian, dat weet ik niet meer) in een ander topic uitvoerig beantwoord.

Maar als men op hoge toon gaat eisen, zoals anemoon doet, ben ik wel zo dwars, om idd niet meer te reageren. Maar dat ligt dan niet aan mij, zou ik zo zeggen....

:ha

Oorspronkelijk gepost door Herman

Oorspronkelijk gepost door refo
Dat is een losse tekst uit een heel betoog van Paulus.

Niet door de werken der wet maar door het geloof. Er staat dus eigenlijk dat je vastloopt als je de wet wilt houden. En dat daarom het geloof onmisbaar is tot behoud. Er staat niet dat je dat proefondervindelijk moet hebben vastgesteld.

Een stukje daarvoor staat: er is niemand die goed doet, ook niet één. Dit Romeinen 3 heeft dus een universeel karakter. Er staat nota bene ook: de gehele wereld Paulus hanteert dus een wat bredere kijk op de zaak, dan hen die nu menen deze perikoop alleen te verklaren richting de Joden. Het is een brief aan de Romeinen (sic!), dat waren heidenen. Paulus maakte dus een schrijffoutje, waar hij zei, opdat alle mond gestopt worde, bedoelde hij natuurlijk alleen zichzelf.

Het proefondervindelijke beperkt zich dus blijkbaar alleen tot het geloof. Komen we aldus bij de vraag: kent de Bijbel wel bevinding?

eens met Herman; dit is in ieder geval één van de bijbelplaatsen, al doelde ik voornamelijk op plaatsen waar je letterlijk (geestelijk dan) leest dan mensen, individuele personen, vastlopen.

Ik kom nog met een aantal teksten, maar mensen, jullie lezen de bijbel toch hopelijk ook wel? Doe je best ook eens! Kom op, zó moeilijk is het echt niet hoor!