Forummer schreef: ↑Gisteren, 09:37

Arja schreef: ↑06 okt 2025, 15:11 Hoe kijken jullie hiertegen aan?
De zogenoemde milde vloeken — restjes van iets wat ooit een echte vloek was.
Dat een theoloog (nota bene!) zulke woorden gebruikt.

In de Ongelofelijke Podcast gebruikte de scriba van de PKN, Kees van Ekris twee een milde vorm van een vloek. Voor mij was dat eerlijk gezegd best een "huh" moment — juist omdat het zo achteloos gebeurde, in een gesprek waar ging over zijn nieuwe boek en ja, in de rol van de scriba.

Is dit voor jullie gewoon onschuldig taalgebruik?
Of blijft het — hoe “mild” ook — iets dat schuurt met het hart van wat het betekent om Christus te volgen?

Veel mensen hebben echt geen flauw idee dat er mensen zijn die moeite hebben met uitdrukkingen als 'gôh' of 'jeee' omdat dit afkortingen zouden zijn en dus vloeken zouden zijn. Persoonlijk zie ik dat dus ook niet als vloeken, ondanks dat ik het zelf niet zou gebruiken.

Anders ligt het wanneer een voluit gvd wordt uitgesproken, of de naam van Jezus. Dan probeer ik er iets van te zeggen, en voel me schuldig als ik het nalaat. Het doet altijd wel een beetje pijn zeg maar.

Klopt inderdaad.
In de reformatorische kring worden deze woorden als (bastaard)vloeken gezien; in andere christelijke kringen niet, omdat men geen idee heeft waar het vandaan komt.

Tiberius schreef: ↑Gisteren, 09:49

Forummer schreef: ↑Gisteren, 09:37

Arja schreef: ↑06 okt 2025, 15:11 Hoe kijken jullie hiertegen aan?
De zogenoemde milde vloeken — restjes van iets wat ooit een echte vloek was.
Dat een theoloog (nota bene!) zulke woorden gebruikt.

In de Ongelofelijke Podcast gebruikte de scriba van de PKN, Kees van Ekris twee een milde vorm van een vloek. Voor mij was dat eerlijk gezegd best een "huh" moment — juist omdat het zo achteloos gebeurde, in een gesprek waar ging over zijn nieuwe boek en ja, in de rol van de scriba.

Is dit voor jullie gewoon onschuldig taalgebruik?
Of blijft het — hoe “mild” ook — iets dat schuurt met het hart van wat het betekent om Christus te volgen?

Veel mensen hebben echt geen flauw idee dat er mensen zijn die moeite hebben met uitdrukkingen als 'gôh' of 'jeee' omdat dit afkortingen zouden zijn en dus vloeken zouden zijn. Persoonlijk zie ik dat dus ook niet als vloeken, ondanks dat ik het zelf niet zou gebruiken.

Anders ligt het wanneer een voluit gvd wordt uitgesproken, of de naam van Jezus. Dan probeer ik er iets van te zeggen, en voel me schuldig als ik het nalaat. Het doet altijd wel een beetje pijn zeg maar.

Klopt inderdaad.
In de reformatorische kring worden deze woorden als (bastaard)vloeken gezien; in andere christelijke kringen niet, omdat men geen idee heeft waar het vandaan komt.

En zelfs als men wel weet waar het vandaan komt. We hebben er niet zoveel moeite mee als iemand Theodoor heet en die naam te gebruiken voor een mens, of zelfs (in Spaanstalige landen) kom je af en toe een Jesus tegen.

Hier in NL ook: als Isa.

Onze dochter heeft een voornaam die begint met El. Dat is dan de afkorting die veel gebruikt wordt...
Ik heb het thuis altijd verbeterd met Els. Maar tegelijk was ik er ook wel verlegen mee.

helma schreef: ↑Gisteren, 10:44 Onze dochter heeft een voornaam die begint met El. Dat is dan de afkorting die veel gebruikt wordt...
Ik heb het thuis altijd verbeterd met Els. Maar tegelijk was ik er ook wel verlegen mee.

Het kwartje valt niet. Help mij even op weg.

Tiberius schreef: ↑Gisteren, 09:49

Forummer schreef: ↑Gisteren, 09:37

Arja schreef: ↑06 okt 2025, 15:11 Hoe kijken jullie hiertegen aan?
De zogenoemde milde vloeken — restjes van iets wat ooit een echte vloek was.
Dat een theoloog (nota bene!) zulke woorden gebruikt.

In de Ongelofelijke Podcast gebruikte de scriba van de PKN, Kees van Ekris twee een milde vorm van een vloek. Voor mij was dat eerlijk gezegd best een "huh" moment — juist omdat het zo achteloos gebeurde, in een gesprek waar ging over zijn nieuwe boek en ja, in de rol van de scriba.

Is dit voor jullie gewoon onschuldig taalgebruik?
Of blijft het — hoe “mild” ook — iets dat schuurt met het hart van wat het betekent om Christus te volgen?

Veel mensen hebben echt geen flauw idee dat er mensen zijn die moeite hebben met uitdrukkingen als 'gôh' of 'jeee' omdat dit afkortingen zouden zijn en dus vloeken zouden zijn. Persoonlijk zie ik dat dus ook niet als vloeken, ondanks dat ik het zelf niet zou gebruiken.

Anders ligt het wanneer een voluit gvd wordt uitgesproken, of de naam van Jezus. Dan probeer ik er iets van te zeggen, en voel me schuldig als ik het nalaat. Het doet altijd wel een beetje pijn zeg maar.

Klopt inderdaad.
In de reformatorische kring worden deze woorden als (bastaard)vloeken gezien; in andere christelijke kringen niet, omdat men geen idee heeft waar het vandaan komt.

Het wordt dus pas problematisch als er het label bastaardvloek aan komt te hangen. En wie hangt dat labeltje eraan? Dat doen we zelf - of we doen het niet.
Als de Godsnaam ijdel wordt gebruikt, is het duidelijk: dat is vloeken. Maar er blijft een heel grijs gebied over waarin het allemaal niet zo scherp te scheiden is.

merel schreef:

helma schreef: ↑Gisteren, 10:44 Onze dochter heeft een voornaam die begint met El. Dat is dan de afkorting die veel gebruikt wordt...
Ik heb het thuis altijd verbeterd met Els. Maar tegelijk was ik er ook wel verlegen mee.

Het kwartje valt niet. Help mij even op weg.

El = God

Apologeet schreef: ↑Gisteren, 07:03

Arja schreef: ↑06 okt 2025, 15:11 Hoe kijken jullie hiertegen aan?
De zogenoemde milde vloeken — restjes van iets wat ooit een echte vloek was.
Dat een theoloog (nota bene!) zulke woorden gebruikt.

In de Ongelofelijke Podcast gebruikte de scriba van de PKN twee een milde vorm van een vloek. Voor mij was dat eerlijk gezegd best een "huh" moment — juist omdat het zo achteloos gebeurde, in een gesprek waar ging over zijn nieuwe boek en ja, in de rol van de scriba.

Is dit voor jullie gewoon onschuldig taalgebruik?
Of blijft het — hoe “mild” ook — iets dat schuurt met het hart van wat het betekent om Christus te volgen?

Zou je misschien iets meer context willen geven?
Dat is voor mij namelijk doorslaggevend.
Als een predikant in in zijn preek een afkorting heeft gebruikt om naar een vloekende buurman te verwijzen of iets dergelijks en dit is zijn enige manier om het duidelijk te maken kan ik zoiets nog tot een bepaalde hoogte begrijpen. Hoe moet hij het anders benoemen?

Een podcast, een uitleg over een boek, goed gesprek tussen drie mensen voor in kerk over nieuw boek en alles er om heen. Twee keer een van een vloek afgeleide uitdrukking om kracht (emotie) aan eigen zin toe te voegen.

Forummer schreef: ↑Gisteren, 09:37

Arja schreef: ↑06 okt 2025, 15:11 Hoe kijken jullie hiertegen aan?
De zogenoemde milde vloeken — restjes van iets wat ooit een echte vloek was.
Dat een theoloog (nota bene!) zulke woorden gebruikt.

In de Ongelofelijke Podcast gebruikte de scriba van de PKN, Kees van Ekris twee een milde vorm van een vloek. Voor mij was dat eerlijk gezegd best een "huh" moment — juist omdat het zo achteloos gebeurde, in een gesprek waar ging over zijn nieuwe boek en ja, in de rol van de scriba.

Is dit voor jullie gewoon onschuldig taalgebruik?
Of blijft het — hoe “mild” ook — iets dat schuurt met het hart van wat het betekent om Christus te volgen?

Veel mensen hebben echt geen flauw idee dat er mensen zijn die moeite hebben met uitdrukkingen als 'gôh' of 'jeee' omdat dit afkortingen zouden zijn en dus vloeken zouden zijn. Persoonlijk zie ik dat dus ook niet als vloeken, ondanks dat ik het zelf niet zou gebruiken.

Anders ligt het wanneer een voluit gvd wordt uitgesproken, of de naam van Jezus. Dan probeer ik er iets van te zeggen, en voel me schuldig als ik het nalaat. Het doet altijd wel een beetje pijn zeg maar.

Ik ben het gedeeltelijk echt met je eens.

(Joods verhaaltje)

Als er vloeken uit mijn mond komen en later gebeden uit diezelfde mond,
dan is dat alsof je een heerlijke maaltijd serveert op vuile borden en met vies bestek.
Zou je eerbiedige gebeden tot God willen opdragen op vuile borden?
Zo niet, waarom zouden we dan woorden spreken die onze mond verontreinigen —
en daarna met diezelfde mond tot Hem naderen?

In het Jodendom wordt onderscheid gemaakt tussen een vloek waarin Gods Naam wordt genoemd en één waarin die Naam is weggelaten — precies zoals jij zegt. Dat eerste wordt gezien als één van de zwaarste overtredingen van de Tora, omdat de heilige Naam, die Gods aanwezigheid vertegenwoordigt, wordt verbonden aan iets kwaads of leeg. Dat is ontheiliging van de Naam.

Een verbastering noemt de Naam niet meer en is iets minder zwaar, maar blijft onreine taal: woorden die zowel de persoon verontreinigen. Jezus zei dat ook: “Niet wat de mond ingaat, maar wat eruit komt, verontreinigt de mens.” Jakobus sluit daar op aan: “Maar de tong kan geen mens temmen; zij is een onbedwingelijk kwaad, vol van dodelijk venijn. Door haar loven wij God en den Vader, en door haar vervloeken wij de mensen, die naar de gelijkenis van God gemaakt zijn. Uit denzelfden mond komt voort zegening en vervloeking. Dit behoort, mijn broeders, alzo niet te geschieden.”

Best een les voor mij.

Het is een cirkelredenering die alleen opgaat als je meent dat er gevloekt wordt. Dat is nu juist waarover de betrokkenen van mening verschillen.

De spreker zelf zal het niet zo zien, en ik heb er geen mening over, omdat ik niet weet wat er gezegd is.

Gisteren zat ik naar het programma 'Radar' te kijken en daar kwam iemand in voor met de naam van Jezus als achternaam. Ik had dat zelf nog nooit eerder gezien/gehoord. Maar wat denken jullie daar dan van?

Ik ken iemand met de naam Jezus als voornaam. Dat is in Spanje niet gek, als ik het goed begrijp.

DDD schreef: ↑Gisteren, 15:21 Ik ken iemand met de naam Jezus als voornaam. Dat is in Spanje niet gek, als ik het goed begrijp.

Het was in Bijbelse tijden ook een gewone voornaam, dacht ik. Een andere vorm van Jozua oid.

DDD schreef: ↑Gisteren, 14:39 Het is een cirkelredenering die alleen opgaat als je meent dat er gevloekt wordt. Dat is nu juist waarover de betrokkenen van mening verschillen.

De spreker zelf zal het niet zo zien, en ik heb er geen mening over, omdat ik niet weet wat er gezegd is.

Ik denk dat je me niet helemaal goed begrepen hebt. Ik maakte juist onderscheid tussen een bastaardvloek en een echte vloek, precies om te laten zien dat niet elk gebruik van zulke woorden hetzelfde gewicht heeft. Dat was best een ontdekking voor me. Het was nieuw. Jij zegt dat mijn redenering alleen opgaat “als ik meen dat er gevloekt wordt”, maar dat is nu juist níet wat ik zei in mijn stukje. Het ging me niet om de vraag of er gevloekt werd, maar wat zulke woorden geestelijk doen — afhankelijk van de vorm en de intentie. Je weet wel, volgens wat Jezus zegt. Of zo je wilt, het OT en NT.

Dus als het al op een cirkel leek, dan was het er misschien één met een lichte uitrekking — meer een ellips of zo

Ik begrijp het niet helemaal.

Als een bastaardvloek geen vloek is, gaat je redenering toch niet op? Dus vind je dat het niet gezegd mag worden.