Chronische burn-out

[Zeeuw]

Toch snap ik de reactie van huisman wel, maar wil het leed dat anderen ervaren door een burn out niet bagatelliseren. Ik kan mij niets bij een burn out indenken en ben er denk ik ook niet gevoelig voor. Een aantal mensen in mijn omgeving hebben ook snel(ler) hun emmertje van hetgeen zij kunnen dragen vol en ik probeer hen daarin bij te staan door een keer extra te helpen en een luisterend oor te bieden. Toch vind ik het lastig te begrijpen als mensen lijden aan het ( voor mij) 'normale' leven van werk en gezin.

Je kent wsl zelden iemands totale karakter en achtergrond. Ik vind het overigens niet eens nodig om anderen te kunnen begrijpen. Want dat lukt alleen wanneer je het zelf heb meegemaakt. Begrip opbrengen is genoeg.

Dat is een dooddoener. Je kan iemand ook begrijpen zonder dat je het meegemaakt hebt. Inmiddels heb ik geleerd dat 'mijn lat' van hoeveelheid van dingen doen op een dag, niet geldt voor een ander en probeer een ander daarin bij te staan. Toch merk ik ook dat ik bepaalde mensen soms even een bepaalde periode mijd om mij later weer te bedenken dat niet iedereen een even grote emmer heeft en dan informeer ik wel naar de status quo.

Dat bedoel ik met begrip tonen. Echt begrijpen lukt simpelweg niet. En dat is ook helemaal niet nodig. Begrip is vaak ruim voldoende.

[merel]

Ik vind de opmerking van zowel huisman als het vervolg van merel echt laakbaar en tenenkrommend onchristelijk.
Ik dank God dat dit soort zaken mij onbekend zijn en wens een ieder die psychische klachten heeft in welke mate dan ook, de bijstand van de Heere toe

Waarom vind je het laakbaar en tenenkrommend onchristelijk?

[Mara]

Ik vind de opmerking van zowel huisman als het vervolg van merel echt laakbaar en tenenkrommend onchristelijk.
Ik dank God dat dit soort zaken mij onbekend zijn en wens een ieder die psychische klachten heeft in welke mate dan ook, de bijstand van de Heere toe

Het getuigt meer van weinig invoelingsvermogen.
In de trant van dat Chinese spreekwoord: Ik klaagde dat ik geen schoenen had, totdat ik iemand zag die geen voeten had.

Ten dele, als je het zelf ervaren hebt is het echt anders.

Precies!
Burn out kan bij de meest sterke mensen voorkomen.
Ik las eens het verhaal van een direkteur van een grote bank.
Op een dag moest hij een vergadering voorzitten en opeens wist hij helemaal niks meer.
Hij beschreef het als een angstaanjagende ervaring. Het gaat wel iets verder dan in de put zitten of erg moe zijn.

[helma]

Als je zelf door moeilijke dingen heengaat kan het wel eens relativeren door naar anderen te kijken die een diepere weg gegaan zijn of nog gaan.
Aan de andere kant ervaart ieder zijn of haar eigen weg persoonlijk en dat kan gewoon echt heel zwaar zijn.
Dat moet ons voorzichtig maken om een anders weg te 'beoordelen' of bij hen te wijzen naar andere mensen die een zwaarder leven hebben gehad.

De ene persoon heeft meer draagkracht dan de ander. En ook zien anderen niet altijd alle dingen waar je mee te dealen hebt.

Het is zegenrijk als we met al onze smarten mogen uitkomen bij de Man van Smarten. En ons kruis achter Hem mogen aandragen. Hoe een ander dan ook ons kruis 'wikt en weegt'....

[merel]

Ik vind de opmerking van zowel huisman als het vervolg van merel echt laakbaar en tenenkrommend onchristelijk.
Ik dank God dat dit soort zaken mij onbekend zijn en wens een ieder die psychische klachten heeft in welke mate dan ook, de bijstand van de Heere toe

Het getuigt meer van weinig invoelingsvermogen.

Ook dat is niet waar. Zoals ik al aangaf probeer ik deze mensen bij te staan en een luisterend oor te bieden, alleen heeft dat bij mij wel een grens.

[Mara]

Je zegt het toch zelf?

Ik kan mij niets bij een burn out indenken en ben er denk ik ook niet gevoelig voor. Een aantal mensen in mijn omgeving hebben ook snel(ler) hun emmertje van hetgeen zij kunnen dragen vol en ik probeer hen daarin bij te staan door een keer extra te helpen en een luisterend oor te bieden. Toch vind ik het lastig te begrijpen als mensen lijden aan het ( voor mij) 'normale' leven van werk en gezin.

Misschien is voor jou het normale leven te hanteren omdat je lichamelijk en psychisch gezond bent en je man is dat ook.
Dan verdeel je de lasten.
Maar als dat niet het geval is - en dat kan allerlei redenen hebben - kan je weleens bezwijken onder de last van je rugzakje.

Edit: intussen had je je reactie veranderd.
Ik reageerde alleen op dat eerste.
Maar jij stelt dus een grens, dat betekent dat je in staat bent om de ander bij jouw grens te laten stoppen.
Dat kan niet iedereen.

[huisman]

Ik heb blijkbaar iets geschreven wat verkeerd is overgekomen. Excuses, beschouw het als niet geschreven .

[merel]

Je zegt het toch zelf?

Ik kan mij niets bij een burn out indenken en ben er denk ik ook niet gevoelig voor. Een aantal mensen in mijn omgeving hebben ook snel(ler) hun emmertje van hetgeen zij kunnen dragen vol en ik probeer hen daarin bij te staan door een keer extra te helpen en een luisterend oor te bieden. Toch vind ik het lastig te begrijpen als mensen lijden aan het ( voor mij) 'normale' leven van werk en gezin.

Misschien is voor jou het normale leven te hanteren omdat je lichamelijk en psychisch gezond bent en je man is dat ook.
Dan verdeel je de lasten.
Maar als dat niet het geval is - en dat kan allerlei redenen hebben - kan je weleens bezwijken onder de last van je rugzakje.

Edit: intussen had je je reactie veranderd.
Ik reageerde alleen op dat eerste.
Maar jij stelt dus een grens, dat betekent dat je in staat bent om de ander bij jouw grens te laten stoppen.
Dat kan niet iedereen.

Dat klopt, ik heb inderdaad een grens. Dat is niet de grens dat ik het niet meer aankan. Ik ga mij op den duur bij depressiviteit ergeren en als ik uiting zou geven aan mijn ergernis, is dat niet goed voor de betreffende persoon. Dan neem ik even wat afstand en probeer in te zien dat de ander een ander emmertje heeft en zodra dat lukt, zoek ik de persoon weer op.

[Ukkie]

Hier merk ik dat ik na de burn out eerder merk dat de rek eruit is, het emmertje vol. Het is net als met een elastiek dat te lang onder spanning heeft gestaan. Dan is de rek er gewoon uit. Bij mij vooral op emotioneel vlak. En geleerd daarnaar te handelen. Dus ja ik loop er regelmatig wel tegenaan. Zeker na intensieve periodes. Maar het is ook zo dat je signalen eerder herkent. Waar je juist in het verleden aan voorbij ging waardoor je in die burn out kwam. Het heeft bij mij zeker twee jaar of langer geduurt dat ik me meer top voelde.

Herkenbare reactie ja. De rek is er inderdaad veel eerder uit. Dat herkennen van de signalen gaat mij niet zo goed af helaas. Ik kom er vaak pas achter als ik weer te veel heb gedaan. Vaak merk ik dat inderdaad ook op emotionele vlak.

Zodra het het merkt, kan je ernaar handelen. Voor je burn out herkende of erkende je het niet. Daardoor ver er overheen. Het is niet erg om tegen een grens aan te lopen. Als je het maar niet negeert. En dan merk je ook dat je er weer sneller "overheen" bent. Ik bedoel. Als ik merk dat de "last" te zwaar wordt omdat ik labiel ben. Dan is die labiliteit het signaal om gas terug te brengen. En ben ik ipv twee jaar herstel een veel kortere periode bezig.
Het is niet erg dat je labiel ben even. Het is juist een signaal dat je waarschuwt. Ik heb moeten leren niet aan het ideaal beeld te moeten voldoen. Die de omgeving maar vooral ikzelf creëerde.

Is zo herkenbaar Lilian. Wat je schrijft over die labiliteit als signaal dat helpt me. Ik raak daar meestal beetje van in paniek. Maar is denk ik bij mij ook een van de belangrijkste signalen. Dankjewel!

[Ukkie]

Je zegt het toch zelf?

Ik kan mij niets bij een burn out indenken en ben er denk ik ook niet gevoelig voor. Een aantal mensen in mijn omgeving hebben ook snel(ler) hun emmertje van hetgeen zij kunnen dragen vol en ik probeer hen daarin bij te staan door een keer extra te helpen en een luisterend oor te bieden. Toch vind ik het lastig te begrijpen als mensen lijden aan het ( voor mij) 'normale' leven van werk en gezin.

Misschien is voor jou het normale leven te hanteren omdat je lichamelijk en psychisch gezond bent en je man is dat ook.
Dan verdeel je de lasten.
Maar als dat niet het geval is - en dat kan allerlei redenen hebben - kan je weleens bezwijken onder de last van je rugzakje.

Edit: intussen had je je reactie veranderd.
Ik reageerde alleen op dat eerste.
Maar jij stelt dus een grens, dat betekent dat je in staat bent om de ander bij jouw grens te laten stoppen.
Dat kan niet iedereen.

Dat klopt, ik heb inderdaad een grens. Dat is niet de grens dat ik het niet meer aankan. Ik ga mij op den duur bij depressiviteit ergeren en als ik uiting zou geven aan mijn ergernis, is dat niet goed voor de betreffende persoon. Dan neem ik even wat afstand en probeer in te zien dat de ander een ander emmertje heeft en zodra dat lukt, zoek ik de persoon weer op.

Dat snap ik ook wel hoor Merel, begrip is vaak voldoende. Contact met mensen die depressief zijn kan best moeilijk zijn.
En doordat jij je grenzen wel aan kan geven kan jij het misschien minder begrijpen.

[Mara]

Dat klopt, ik heb inderdaad een grens. Dat is niet de grens dat ik het niet meer aankan. Ik ga mij op den duur bij depressiviteit ergeren en als ik uiting zou geven aan mijn ergernis, is dat niet goed voor de betreffende persoon. Dan neem ik even wat afstand en probeer in te zien dat de ander een ander emmertje heeft en zodra dat lukt, zoek ik de persoon weer op.

Als jouw douane goed functioneert zul je niet zo snel overvol raken. En burn out gaat iets verder dan depressiviteit he.
Als mensen maar blijven klagen en klagen en ze proberen het nooit eens in een andere richting te zoeken, word ik op den duur ook wel kregelig.
Maar ik heb hoge sterke eiken geveld zien worden en dat is toch wel confronterend.
En dan was mijn hulp om 20 meter naast iemand te lopen, omdat de energie dan al op was en diegene angstig werd.
Ik probeerde een volgende keer hem voorzichtig naar de 25 of 30 meter te krijgen, maar dat viel niet mee.

[Ukkie]

Ik heb blijkbaar iets geschreven wat verkeerd is overgekomen. Excuses, beschouw het als niet geschreven .

[Lilian1975]

Ik heb blijkbaar iets geschreven wat verkeerd is overgekomen. Excuses, beschouw het als niet geschreven .

Prima. Wat fijn dat je dit zegt. Vergeet mijn reactie dan maar.

[CvdW]

Ik heb blijkbaar iets geschreven wat verkeerd is overgekomen. Excuses, beschouw het als niet geschreven .

Ik vatte het niet negatief op, maar de meesten weten van elkaar niet welke lasten er worden gedragen. Chronisch zieken in gezin is zwaar. Iemand sprak eens ik heb mijn kind al duizend keer begraven. Dit kind was chronisch ziek. Dan kan zo'n bericht pijnlijk overkomen.

[CvdW]

Zeker in deze tijd (corona) kan het zwaar zijn voor deze mensen. Goed om dan afstand te nemen van RF.