Desiree schreef:Mooi artikel in het RD. Helder en liefdevol.

...maar het is wel duidelijk dat ze afstand heeft genomen van haar opvoeding, ook als het gaat om kernzaken als de toe-eigening van het heil.
Dat neemt niet weg dat ze aantal treffende observaties doet en dat helder kan opschrijven.

Wat ik persoonlijk jammer vind, is dat ze zich in uiterlijke zaken op een voor de gereformeerde gezindte vervreemdende manier presenteert. (broek-make up-geen hoed in de kerk, zegt ze) Het kost me in zo'n geval moeite om iemand onbevooroordeeld te lezen en te beluisteren.

Ik begrijp haar heel goed.. ik zou haar wel willen ontmoeten en dan verder praten.

Wat houdt je tegen?

Ik heb het boek nog niet eens gelezen en praat wel verder... daarom stop ik.

Luther schreef:

Desiree schreef:Mooi artikel in het RD. Helder en liefdevol.

...maar het is wel duidelijk dat ze afstand heeft genomen van haar opvoeding, ook als het gaat om kernzaken als de toe-eigening van het heil.
Dat neemt niet weg dat ze aantal treffende observaties doet en dat helder kan opschrijven.

Wat ik persoonlijk jammer vind, is dat ze zich in uiterlijke zaken op een voor de gereformeerde gezindte vervreemdende manier presenteert. (broek-make up-geen hoed in de kerk, zegt ze) Het kost me in zo'n geval moeite om iemand onbevooroordeeld te lezen en te beluisteren.

Is dat niet juist het grote probleem wat je hierboven schrijft. Het "niet onbevooroordeeld zijn".
Als mensen niet meer qua uiterlijk en gedrag in een sjabloon passen dan zou het geestelijk ook wel niets zijn. Ik (her)ken die gedachtegang te vaak, dat is iets waar een christen toch vanaf zou moeten komen.

Te vaak verrassende ontmoetingen gehad met diverse zgn "vreemde vogels" die volgens de gereformeerde sjablonen niet in het straatje zouden passen.

Luther schreef:
Wat ik persoonlijk jammer vind, is dat ze zich in uiterlijke zaken op een voor de gereformeerde gezindte vervreemdende manier presenteert. (broek-make up-geen hoed in de kerk, zegt ze) Het kost me in zo'n geval moeite om iemand onbevooroordeeld te lezen en te beluisteren.

Ja, mij ook. En ook dat ieder kind een soort droefheid met zich meedraagt. Ik beleefde dat helemaal niet zo als kind.
s'Zondags was er ernst, maar door de weeks was het lachen en spelen.
En als zij in een echte refo-omgeving is opgegroeid, begrijp ik dat niet, want dan zijn alle meisjes zo, geen broek en geen make up.
Ik zat op een gewone christelijke school, waar andere kinderen wel tv hadden en wel een lange broek aan mochten en op zondag buiten speelden.

Wat ik wel vind is dat het soms moeilijk is om geestelijk volwassen te worden. Ik bedoel hiermee, je eigen principes te ontwikkelen.
Want eerst blijk je veel dingen over te nemen uit je ouderlijk huis, of je laat juist dingen snel los.
En als je een kind krijgt dat waarom-vragen gaat stellen, kom je erachter dat het geen eigen principe was, maar slechts een gewoonte van huis-uit.
Waarom mag ik niet breien op zondag? Tja... ik mocht het thuis niet.
En dan hebben die toch geen waarde?

Erik schreef:

Luther schreef:

Desiree schreef:Mooi artikel in het RD. Helder en liefdevol.

...maar het is wel duidelijk dat ze afstand heeft genomen van haar opvoeding, ook als het gaat om kernzaken als de toe-eigening van het heil.
Dat neemt niet weg dat ze aantal treffende observaties doet en dat helder kan opschrijven.

Wat ik persoonlijk jammer vind, is dat ze zich in uiterlijke zaken op een voor de gereformeerde gezindte vervreemdende manier presenteert. (broek-make up-geen hoed in de kerk, zegt ze) Het kost me in zo'n geval moeite om iemand onbevooroordeeld te lezen en te beluisteren.

Is dat niet juist het grote probleem wat je hierboven schrijft. Het "niet onbevooroordeeld zijn".
Als mensen niet meer qua uiterlijk en gedrag in een sjabloon passen dan zou het geestelijk ook wel niets zijn. Ik (her)ken die gedachtegang te vaak, dat is iets waar een christen toch vanaf zou moeten komen.

Te vaak verrassende ontmoetingen gehad met diverse zgn "vreemde vogels" die volgens de gereformeerde sjablonen niet in het straatje zouden passen.

Als je goed gelezen had, zou je deze post niet schrijven. Ik doe nu juist wél m'n best om onbevooroordeeld te lezen. Maar ik zie ook dat ze bewust zich niet meer aanpast aan de verschijningsvormen, die onder het RD-publiek dat onbevooroordeelde lezen zou kunnen bevorderen. Dat is haar eigen keuze, maar dan zal haar boekje minder serieus genomen worden. Dat kun je leuk vinden, of niet, maar zo gaat dat.
Overigens heb ik evenzeer verrassende ontmoetingen gehad met 'vreemde vogels', maar die hadden dan ook een heel andere achtergrond.

Mara schreef:En ook dat ieder kind een soort droefheid met zich meedraagt. Ik beleefde dat helemaal niet zo als kind.
s'Zondags was er ernst, maar door de weeks was het lachen en spelen.

Ik herken dat wel. Het is de droefheid die knaagde omdat je nog onbekeerd was en je wist dat je niet sterven kon. Dat doorsijpelde je hele leven. (ik vat het op dat ze dat ook zo bedoelt)

helma schreef:

Mara schreef:En ook dat ieder kind een soort droefheid met zich meedraagt. Ik beleefde dat helemaal niet zo als kind.
s'Zondags was er ernst, maar door de weeks was het lachen en spelen.

Ik herken dat wel. Het is de droefheid die knaagde omdat je nog onbekeerd was en je wist dat je niet sterven kon. Dat doorsijpelde je hele leven. (ik vat het op dat ze dat ook zo bedoelt)

Maar ik mag hopen dat dit niet als negatief bestempeld wordt.

Luther schreef:

helma schreef:

Mara schreef:En ook dat ieder kind een soort droefheid met zich meedraagt. Ik beleefde dat helemaal niet zo als kind.
s'Zondags was er ernst, maar door de weeks was het lachen en spelen.

Ik herken dat wel. Het is de droefheid die knaagde omdat je nog onbekeerd was en je wist dat je niet sterven kon. Dat doorsijpelde je hele leven. (ik vat het op dat ze dat ook zo bedoelt)

Maar ik mag hopen dat dit niet als negatief bestempeld wordt.

Nee, zo komt het bij mij niet over.

Ik herken het ook.
En wat is er wezenlijk anders aan haar verhaal dan aan dat van b.v. de weduwe van ds. Jac. van Dijk.
Ook bij haar proef ik de hunkering naar de levende God.

Terri schreef:Ik herken het ook.
En wat is er wezenlijk anders aan haar verhaal dan aan dat van b.v. de weduwe van ds. Jac. van Dijk.
Ook bij haar proef ik de hunkering naar de levende God.

Mevrouw van Dijk kwam niet uit een refogezin.
Mijn man ook niet.
En dat is een verschil dat levenslang doorwerkt, kan ik je vertellen.

helma schreef:Het is de droefheid die knaagde omdat je nog onbekeerd was en je wist dat je niet sterven kon.

Ik had dat als kind niet. Thuis en op de zondagsschool werd er gebeden voor een nieuw hartje, maar ik dacht als kind wel dat dit dan zou gebeuren.
God werd niet als boos heerser neergezet, maar meer als Vader. En ik had een hele lieve vader. Wel streng, maar hij hield zoveel van mij en dat geloofde ik dan ook van de Heere.

Mara schreef:Wat ik wel vind is dat het soms moeilijk is om geestelijk volwassen te worden. Ik bedoel hiermee, je eigen principes te ontwikkelen.
Want eerst blijk je veel dingen over te nemen uit je ouderlijk huis, of je laat juist dingen snel los.
En als je een kind krijgt dat waarom-vragen gaat stellen, kom je erachter dat het geen eigen principe was, maar slechts een gewoonte van huis-uit.
Waarom mag ik niet breien op zondag? Tja... ik mocht het thuis niet.
En dan hebben die toch geen waarde?

Precies.
Waarom wordt iets gedaan?
Dat is denk ik ook de reden waarom sommigen juist "anti" zijn geworden. Als ouders niet kunnen beargumenteren waarom ze geen broek aanmochten of op zondag niet buiten mochten komen, of alleen het argument "dat zijn we nu eenmaal zo gewend" weten voort te brengen, wordt er vanzelf hard tegenaan geschopt.

Zelf sta ik er zo in: Een kledingcode of traditiecode of groepscode is goed, zolang het maar niet de plaats van God inneemt, of daaraan wordt (ver)(ge)oordeeld of iemand wezenlijk christen is.

helma schreef:

Mara schreef:En ook dat ieder kind een soort droefheid met zich meedraagt. Ik beleefde dat helemaal niet zo als kind.
s'Zondags was er ernst, maar door de weeks was het lachen en spelen.

Ik herken dat wel. Het is de droefheid die knaagde omdat je nog onbekeerd was en je wist dat je niet sterven kon. Dat doorsijpelde je hele leven. (ik vat het op dat ze dat ook zo bedoelt)

Heel herkenbaar! Onbekeerd en onmogelijk om bekeerd te worden. Altijd dacht je eraan. Grote gemeente, enkele mensen aan het Heilig Avondmaal. Bijna geen dominees meer en Gods Geest werkte nauwelijks meer.