Floppy schreef:Gisteren met zoon en dochter naar de plaatselijke herdenking geweest. Dat was wel een bewuste keuze, ik snap de discussie dus ergens wel of dit nu op zondag moet ja of nee.
Uiteindelijk heb ik er zelfs een kerkdienst voor ingeleverd; en achteraf kan ik alleen maar zeggen dat het de juiste keuze was. Er werd van één van de locale slachtoffers de levensgeschiedenis voorgelezen. Als je dan hoort en beseft wat mensen toen er voor over hebben gehad, en wat mensen toen hebben geleden, wat mensen toen is aangedaan, dan is het wel het minste wat we kunnen doen dat publiekelijk te herdenken. De eigen zondagsopvatting belangrijker achten dan het herdenken van mensen die hun leven over hadden voor het redden van anderen, kwam op mij toen onjuist over.
(Nu zie ik persoonlijk de zondagsrust niet als gebod, wel als een bijzonder te koesteren en te beschermen voorrecht; dus voor mij is het wellicht makkelijker om dat voor deze situatie "op te geven").

-DIA- schreef:

Curatorium schreef:

-DIA- schreef:De vrijheid heeft over ons een oordeel gebracht.
De vrijheid slaat door tot een ongeremde vrijheid.
Iedereen moet alles kunnen.

Ds. vreesde dat de vrijheid die we hebben verkregen en tot zo'n ongeremde vrijheid leidt,
zal gevolgd worden door veel zwaardere oordelen dan de tweede wereldoorlog.

Dat is nou niet bepaald een dodenherdenking.

Dit mag de loop van Gods Woord toch niet ophouden.
Jezus sprak ook: Laat de doden hun doden begraven.
Dat is niet negatief, oneerbiedig, lauw of stoïcijns, maar laar voor gaan wat voor moet gaan.
Als het de tijd is voor de prediking mag dat niet door een menselijke inzetting worden opgehouden.
Anderzijds is het vanzelf goed om te gedenken.
Dat kan heel goed in de prediking verwerkt worden.

Mara schreef:

-DIA- schreef:

Curatorium schreef:

-DIA- schreef:De vrijheid heeft over ons een oordeel gebracht.
De vrijheid slaat door tot een ongeremde vrijheid.
Iedereen moet alles kunnen.

Ds. vreesde dat de vrijheid die we hebben verkregen en tot zo'n ongeremde vrijheid leidt,
zal gevolgd worden door veel zwaardere oordelen dan de tweede wereldoorlog.

Dat is nou niet bepaald een dodenherdenking.

Dit mag de loop van Gods Woord toch niet ophouden.
Jezus sprak ook: Laat de doden hun doden begraven.
Dat is niet negatief, oneerbiedig, lauw of stoïcijns, maar laar voor gaan wat voor moet gaan.
Als het de tijd is voor de prediking mag dat niet door een menselijke inzetting worden opgehouden.
Anderzijds is het vanzelf goed om te gedenken.
Dat kan heel goed in de prediking verwerkt worden.

Ik ben het wel met je eens, maar volgens mij zou het nog meer indruk gemaakt hebben, als dominee tot 2 minuten stilte had opgeroepen.
Dus ook hijzelf!

Ik zat als kind, met mijn ouders, op koninginnedagavond in een zaaltje, waar een dominee kwam preken.
Er kwam een lampionnenoptocht voorbij, met een muziekkorps ervoor. Ik kon naar buiten kijken en zag de kinderen lopen met hun brandende lampionnen.
Dominee keek ook en viel stil. Wachtte tot de stoet voorbij was.
Soms is het beter even te zwijgen.

helma schreef:Ik geloof ook wel dat het niet bewust provoceren was. Maar het had geen kwaad gekund om even goed na te denken.

http://www.veenendaalsekrant.nl/lokaal/ ... 2joBFd9kvs

Floppy schreef:Met permissie, maar ik hoop dat ze zich on-ge-loof-lijk schamen.
Ik ben er plaatsvervangend alvast mee bezig.

Curatorium schreef:Dom. Dit hadden ze makkelijk kunnen zien aankomen. Als je op zondag geen doden wil herdenken kan je desnoods een langere leespreek uitzoeken, het gebed langer gemaakt o.i.d., zodat je sowieso later dan 8 klaar bent en niemand stoort.

Hendrikus schreef:

Curatorium schreef:Dom. Dit hadden ze makkelijk kunnen zien aankomen. Als je op zondag geen doden wil herdenken kan je desnoods een langere leespreek uitzoeken, het gebed langer gemaakt o.i.d., zodat je sowieso later dan 8 klaar bent en niemand stoort.

Laat gewoon twee versjes extra zingen.

[Of is dat een heel onwelgevoeglijk voorstel?]

huisman schreef:

Hendrikus schreef:

Curatorium schreef:Dom. Dit hadden ze makkelijk kunnen zien aankomen. Als je op zondag geen doden wil herdenken kan je desnoods een langere leespreek uitzoeken, het gebed langer gemaakt o.i.d., zodat je sowieso later dan 8 klaar bent en niemand stoort.

Laat gewoon twee versjes extra zingen.

[Of is dat een heel onwelgevoeglijk voorstel?]

Voor een GGiN (bv) naar 1:28 al uit de kerk gaan is zeer onbehoorlijk....schorsingswaardig.

Hendrikus schreef:

Curatorium schreef:Dom. Dit hadden ze makkelijk kunnen zien aankomen. Als je op zondag geen doden wil herdenken kan je desnoods een langere leespreek uitzoeken, het gebed langer gemaakt o.i.d., zodat je sowieso later dan 8 klaar bent en niemand stoort.

Laat gewoon twee versjes extra zingen.

[Of is dat een heel onwelgevoeglijk voorstel?]

ejvl schreef:Een prachtige column die ik las van Sietse de Vries:

Collectieve smaak?
Ik word wel eens moe als ik weer in de verdediging moet als het om kerkmuziek gaat. Voor je het weet bevind je je in een wespennest waaruit ontsnappen onmogelijk is. Is een gitaar soms niet tot Gods eer? Moeten we niet met onze tijd mee? De jeugd moeten we toch vasthouden? Wie begrijpt die ouderwetse psalmteksten nog? Zucht….

Toen werd het vier mei.
Via de radio volgde ik de dodenherdenking op de Amsterdamse Dam.
De militaire kapel speelde passende muziek voor de gelegenheid en de woorden van de diverse sprekers waren zorgvuldig gekozen. Een achttienjarig meisje van allochtone afkomst had een prachtig gedicht gemaakt dat uit een groot aantal inzendingen geselecteerd was. De twee minuten stilte werden als uiterst functioneel ervaren. Niets werd aan het toeval overgelaten; tot op de seconde was de liturgie vastgelegd.

Liturgie?
Nee, dit was ‘slechts’ een dodenherdenking met diverse hoogwaardigheidsbekleders, waarbij Gods naam niet eens genoemd werd. Toch deed het geheel zeer aan liturgisch handelen denken. Daarbij kwam het in niemand op om spontaan een onvoorbereid praatje te houden voor de microfoon. Ook werden er geen populaire deuntjes gezongen en tijdens de twee minuten was er geen achtergrondmuzak. De muziek die door de militaire kapel ten gehore werd gebracht was zorgvuldig ingestudeerd en er was dan ook geen wanklank te horen. Het taalgebruik was nergens platvloers of gezocht ‘modern’. Uiteraard kon ik via de radio niet zien wat er gebeurde, maar ik stel me zo voor dat de betrokken mensen niet in korte broek, T-shirt en sportschoenen gekleed waren.

Hoe kan dit? Waar komt deze schijnbaar vanzelfsprekende stijl vandaan?
Eerbied voor de oorlogsslachtoffers? Het besef dat de Koningin aanwezig is?
Maar hoe zit het dan met onze kerkdiensten?
Daar gedenken we hèt Slachtoffer. Daar is de grote Koning zelf aanwezig.
Toch is het juist in de kerk dat het moeilijk praten is over zaken als kwaliteit. Het moet vooral spontaan en leuk zijn. Over een bewuste stijl die past bij Gods heiligheid wordt maar zelden nagedacht. God is toch liefde? Dan vindt Hij vast alles ‘leuk’ wat zijn kinderen doen. Toch?

Ik schaam mij plaatsvervangend als ik de volstrekt vanzelfsprekende stijl van zo’n dodenherdenking vergelijk met wat we soms van de erediensten maken. En al is een kerkdienst uiteraard geen dodenherdenking, maar een viering van en voor de Levende; betekent dat vervolgens dat het er allemaal niet zo toe doet?
Is het echt een kwestie van ‘smaken verschillen?’ Of zit er meer achter? Hebben we nog echt een besef waarom en voor wie we eigenlijk kerkdiensten bezoeken? Of is de dodelijke gewoontevorming zo ingesleten dat we niet meer in staat zijn tot verwondering? Want daar begint het toch mee:

Een lied van uw verwondering
dat nòg uw naam niet onderging,
maar weer opnieuw geboren is
uit water en uit duisternis.

Wij zullen naar zijn land geleid
doorleven tot in eeuwigheid
en zingen bij zijn wederkeer
een nieuw gezang voor God de Heer.

(LvK 225, Willem Barnard)