Kijk, als je het boek Ruth geestelijk overbrengt, dan kom je tot de bevindelijke zaken
die de Kerk leert. Deze zaken kan men niet om heen, als boek Ruth geestelijk wordt
verklaard. Want dan komt men bij de leer der Reformatie, en de (veelal) gehate leer
van de Nadere Reformatie. Dus dan is het te begrijpen dat men dat niet op deze wijze
wil lezen. Dan zoeken we een andere verklaring, waar deze gangen niet noodzakelijkerwijs
op deze wijze verklaard en toegepast worden. En zo je het wilt aannemen, hier zal
de natuurlijke mens alles in mee hebben, behalve God. De duivel doet zeker zijn best om
de rijke lering uit het boek Ruth weg te nemen. Of geloven we niet dat de satan rond gaat
als een briesende leeuw, en dat hij, zo het mogelijk ware, ook zelfs de uitverkorenen
zou verleiden.
Kijk, als het boek Ruth geestelijk overbrengt. De 'waarheid achter de waarheid'? Het boek Ruth is door en door geestelijk. Dat hoef je niet geestelijk te maken of over te brengen.
Ik haat de leer van de Reformatie niet en ook niet de leer van de Nadere Reformatie.
Durf het eens zo te stellen: ik kan niet zonder deze zogenaamde gangen. Maar hoe is het met de ware bevinding? En nogmaals: daar heb ik het boek Ruth niet voor nodig. Dat kan ik lezen zoals de Heilige Geest dat gegeven heeft.
De Schrift leert mij de bevinding van Christus. Niet mijn ondervinding, maar hoe ik Hem ondervindt in de grazige weiden van het Woord. En zeker dan is er onderscheid. De Parel van grote waarde kent oneindig veel dimensies die wij hier op aarde nooit allemaal zullen kennen. Het blijft een verlangen om Hem meer te kennen in de kracht van Zijn opstanding. Maar om deze Parel gaat het. De oudtestamentische heiligen hebben Hem allemaal ten dele gekend. Onze kennis mag meer zijn, wij leven na Pinksteren. Toch is ook ons kennen ten dele. Alleen wie Hem ervaren heeft (bevindelijk kent) die heeft Hem en die leeft uit Hem.
Zeemeeuw schreef:Misschien kunnen we wat dit onderwerp betreft nog iets leren uit onderstaand citaat van ds. G. van Reenen:
"Het is, mijn geliefde toehoorders! een heerlijke en leerrijke historie de
levensgeschiedenis van de man, wiens naam we u daar noemden: "Mefiboseth." Reeds
zijn naam: doet het hart dergenen, die de inhoud des Bijbels kennen, opspringen van
innige aandoening.
Mefiboseth, hoe in-, indroevig was zijn jeugdig leven, waar hij als een banneling in
benauwdheid en angst vertoeven moest ten huize van een zekere Machir, de zoon van
Ammiël te Lodebar. Waarlijk, dat leven zijner jeugd moet wel iedereen vervullen met
deernis en medelijden, Maar dan springt ook het hart van vreugde en blijdschap op, als
wij verder horen, hoe hij daarna, als een van de meest begunstigden des konings, zijn
dagen mag slijten in de koningstad Jeruzalem.
En wat voor ons deze geschiedenis allerbelangrijkst maakt, is dit dat ze voor ons zulk
een rijke lering bevat. Of zouden we mistasten, als wij hetgeen we aangaande
Mefiboseth hier beschreven vinden, rekenen onder de dingen, die, volgens de apostel
Paulus, tevoren tot onze lering geschreven zijn? (Rom. 15:4).
Zeker kunnen wij het verstaan, dat er zijn die bang zijn, om geestelijke leringen te
trekken uit de historiën, die de Bijbel vermeldt; ach, er wordt dikwijls zoveel "uit de
Bijbel gehaald", wat er niet in zit. Men kan "over"geestelijk zijn, zoals men ook
"over"-gereformeerd kan zijn. Maar, omdat dit geschiedt, nu botweg te verklaren, dat
de historiën des Bijbels geen geestelijke achtergrond kunnen hebben, dat is ons te
machtig. Zou, om eens iets te noemen, de Heilige Geest, die altijd zo sober is in Zijn
woorden, die de grootste heilswaarheden, zoals de opstanding en hemelvaart van
Christus, met een paar woorden vermeldt, zou diezelfde Heilige Geest aan Mozes een
hoofdstuk des Bijbels van 67 verzen inspireren, enkel en alleen, opdat wij zouden
weten, hoe Izak aan zijn vrouw is gekomen?
De gedachte, dat Genesis 24 daarom in de Bijbel staat, is mij te arm. Het wil ons
toeschijnen, dat de apostel Paulus een andere mening was toegedaan omtrent de
verklaring van het Oude Testament. Als men toch Galaten 4 leest, daar vergeestelijkt
de apostel Sara en Hagar; Izak en Ismaël; Jeruzalem en de berg in Arabië, Sinaï
geheten. Hij zegt in vers 24, dat dit dingen zijn die een andere beduiding hebben. En
welk een geestelijke leringen trekt hij alleen uit de naam van "Melchizedek koning
van Salem!" En Paulus had de Heilige Geest! Ja, wat meer is, zegt Christus niet van
de boeken des Ouden Testament, dat die van Hem getuigen? Welnu, onder de dingen
die van Hem en van Zijn volk getuigen, rekenen we ook de historie, die we in ons
tekstkapittel vermeld vinden, aangaande Mefiboseth en David."
Ds. van Reenen wil geestelijker zijn dan de Heilige Geest hem geeft.
Galaten 4 is inderdaad een hoofdstuk dat Sara en Hagar; Izak en Ismaël vergeestelijkt. Deze dingen hebben een andere beduiding (allegorie). Maar dat is wat de Heilige Geest ons door Paulus overlevert! Niet door ds. van Reenen of welke andere predikant ook. Dat geldt ook voor Melchizedek. Hiermee misbruikt hij de allegorie van de Heilige Geest in het Woord, om zijn blijkbaar te dunne Bijbel zelf dikker te maken met zijn allegorische uitleg.
Het klinkt diep geestelijk, maar is het niet. Het gaat voorbij aan de werkelijke geestelijke betekenis van het Oude Testament.
Zeemeeuw schreef:Misschien kunnen we wat dit onderwerp betreft nog iets leren uit onderstaand citaat van ds. G. van Reenen:
"Het is, mijn geliefde toehoorders! een heerlijke en leerrijke historie de
levensgeschiedenis van de man, wiens naam we u daar noemden: "Mefiboseth." Reeds
zijn naam: doet het hart dergenen, die de inhoud des Bijbels kennen, opspringen van
innige aandoening.
Mefiboseth, hoe in-, indroevig was zijn jeugdig leven, waar hij als een banneling in
benauwdheid en angst vertoeven moest ten huize van een zekere Machir, de zoon van
Ammiël te Lodebar. Waarlijk, dat leven zijner jeugd moet wel iedereen vervullen met
deernis en medelijden, Maar dan springt ook het hart van vreugde en blijdschap op, als
wij verder horen, hoe hij daarna, als een van de meest begunstigden des konings, zijn
dagen mag slijten in de koningstad Jeruzalem.
En wat voor ons deze geschiedenis allerbelangrijkst maakt, is dit dat ze voor ons zulk
een rijke lering bevat. Of zouden we mistasten, als wij hetgeen we aangaande
Mefiboseth hier beschreven vinden, rekenen onder de dingen, die, volgens de apostel
Paulus, tevoren tot onze lering geschreven zijn? (Rom. 15:4).
Zeker kunnen wij het verstaan, dat er zijn die bang zijn, om geestelijke leringen te
trekken uit de historiën, die de Bijbel vermeldt; ach, er wordt dikwijls zoveel "uit de
Bijbel gehaald", wat er niet in zit. Men kan "over"geestelijk zijn, zoals men ook
"over"-gereformeerd kan zijn. Maar, omdat dit geschiedt, nu botweg te verklaren, dat
de historiën des Bijbels geen geestelijke achtergrond kunnen hebben, dat is ons te
machtig. Zou, om eens iets te noemen, de Heilige Geest, die altijd zo sober is in Zijn
woorden, die de grootste heilswaarheden, zoals de opstanding en hemelvaart van
Christus, met een paar woorden vermeldt, zou diezelfde Heilige Geest aan Mozes een
hoofdstuk des Bijbels van 67 verzen inspireren, enkel en alleen, opdat wij zouden
weten, hoe Izak aan zijn vrouw is gekomen?
De gedachte, dat Genesis 24 daarom in de Bijbel staat, is mij te arm. Het wil ons
toeschijnen, dat de apostel Paulus een andere mening was toegedaan omtrent de
verklaring van het Oude Testament. Als men toch Galaten 4 leest, daar vergeestelijkt
de apostel Sara en Hagar; Izak en Ismaël; Jeruzalem en de berg in Arabië, Sinaï
geheten. Hij zegt in vers 24, dat dit dingen zijn die een andere beduiding hebben. En
welk een geestelijke leringen trekt hij alleen uit de naam van "Melchizedek koning
van Salem!" En Paulus had de Heilige Geest! Ja, wat meer is, zegt Christus niet van
de boeken des Ouden Testament, dat die van Hem getuigen? Welnu, onder de dingen
die van Hem en van Zijn volk getuigen, rekenen we ook de historie, die we in ons
tekstkapittel vermeld vinden, aangaande Mefiboseth en David."
Ds. van Reenen wil geestelijker zijn dan de Heilige Geest hem geeft.
Galaten 4 is inderdaad een hoofdstuk dat Sara en Hagar; Izak en Ismaël vergeestelijkt. Deze dingen hebben een andere beduiding (allegorie). Maar dat is wat de Heilige Geest ons door Paulus overlevert! Niet door ds. van Reenen of welke andere predikant ook. Dat geldt ook voor Melchizedek. Hiermee misbruikt hij de allegorie van de Heilige Geest in het Woord, om zijn blijkbaar te dunne Bijbel zelf dikker te maken met zijn allegorische uitleg.
Het klinkt diep geestelijk, maar is het niet. Het gaat voorbij aan de werkelijke geestelijke betekenis van het Oude Testament.
Oké, zullen we dat dan maar aannemen...?
We zijn nu tocht veel meer verlicht dan die nauwelijks ontwikkelde
predikanten van toen. Of niet dan?
Dat is toch niet meer te vergelijken, we leven nu immers in 2013!
Laten we dat voor ogen houden...
Zeemeeuw schreef:Misschien kunnen we wat dit onderwerp betreft nog iets leren uit onderstaand citaat van ds. G. van Reenen:
"Het is, mijn geliefde toehoorders! een heerlijke en leerrijke historie de
levensgeschiedenis van de man, wiens naam we u daar noemden: "Mefiboseth." Reeds
zijn naam: doet het hart dergenen, die de inhoud des Bijbels kennen, opspringen van
innige aandoening.
Mefiboseth, hoe in-, indroevig was zijn jeugdig leven, waar hij als een banneling in
benauwdheid en angst vertoeven moest ten huize van een zekere Machir, de zoon van
Ammiël te Lodebar. Waarlijk, dat leven zijner jeugd moet wel iedereen vervullen met
deernis en medelijden, Maar dan springt ook het hart van vreugde en blijdschap op, als
wij verder horen, hoe hij daarna, als een van de meest begunstigden des konings, zijn
dagen mag slijten in de koningstad Jeruzalem.
En wat voor ons deze geschiedenis allerbelangrijkst maakt, is dit dat ze voor ons zulk
een rijke lering bevat. Of zouden we mistasten, als wij hetgeen we aangaande
Mefiboseth hier beschreven vinden, rekenen onder de dingen, die, volgens de apostel
Paulus, tevoren tot onze lering geschreven zijn? (Rom. 15:4).
Zeker kunnen wij het verstaan, dat er zijn die bang zijn, om geestelijke leringen te
trekken uit de historiën, die de Bijbel vermeldt; ach, er wordt dikwijls zoveel "uit de
Bijbel gehaald", wat er niet in zit. Men kan "over"geestelijk zijn, zoals men ook
"over"-gereformeerd kan zijn. Maar, omdat dit geschiedt, nu botweg te verklaren, dat
de historiën des Bijbels geen geestelijke achtergrond kunnen hebben, dat is ons te
machtig. Zou, om eens iets te noemen, de Heilige Geest, die altijd zo sober is in Zijn
woorden, die de grootste heilswaarheden, zoals de opstanding en hemelvaart van
Christus, met een paar woorden vermeldt, zou diezelfde Heilige Geest aan Mozes een
hoofdstuk des Bijbels van 67 verzen inspireren, enkel en alleen, opdat wij zouden
weten, hoe Izak aan zijn vrouw is gekomen?
De gedachte, dat Genesis 24 daarom in de Bijbel staat, is mij te arm. Het wil ons
toeschijnen, dat de apostel Paulus een andere mening was toegedaan omtrent de
verklaring van het Oude Testament. Als men toch Galaten 4 leest, daar vergeestelijkt
de apostel Sara en Hagar; Izak en Ismaël; Jeruzalem en de berg in Arabië, Sinaï
geheten. Hij zegt in vers 24, dat dit dingen zijn die een andere beduiding hebben. En
welk een geestelijke leringen trekt hij alleen uit de naam van "Melchizedek koning
van Salem!" En Paulus had de Heilige Geest! Ja, wat meer is, zegt Christus niet van
de boeken des Ouden Testament, dat die van Hem getuigen? Welnu, onder de dingen
die van Hem en van Zijn volk getuigen, rekenen we ook de historie, die we in ons
tekstkapittel vermeld vinden, aangaande Mefiboseth en David."
Ds. van Reenen wil geestelijker zijn dan de Heilige Geest hem geeft.
Galaten 4 is inderdaad een hoofdstuk dat Sara en Hagar; Izak en Ismaël vergeestelijkt. Deze dingen hebben een andere beduiding (allegorie). Maar dat is wat de Heilige Geest ons door Paulus overlevert! Niet door ds. van Reenen of welke andere predikant ook. Dat geldt ook voor Melchizedek. Hiermee misbruikt hij de allegorie van de Heilige Geest in het Woord, om zijn blijkbaar te dunne Bijbel zelf dikker te maken met zijn allegorische uitleg.
Het klinkt diep geestelijk, maar is het niet. Het gaat voorbij aan de werkelijke geestelijke betekenis van het Oude Testament.
Oké, zullen we dat dan maar aannemen...?
We zijn nu tocht veel meer verlicht dan die nauwelijks ontwikkelde
predikanten van toen. Of niet dan?
Dat is toch niet meer te vergelijken, we leven nu immers in 2013!
Laten we dat voor ogen houden...
Ook dit is een manier van redeneren. Je gaat voorbij aan de vragen die gesteld worden en probeert met deze woorden de discussie te smoren.
Geef eens antwoord op een al eerder gestelde vraag: waar lees ik bij oudvaders genoemde allegorische exegese van het boek Ruth?
Lees eens wat ds. van Reenen schrijft:
Zou, om eens iets te noemen, de Heilige Geest, die altijd zo sober is in Zijn woorden, die de grootste heilswaarheden, zoals de opstanding en hemelvaart van Christus, met een paar woorden vermeldt, zou diezelfde Heilige Geest aan Mozes een hoofdstuk des Bijbels van 67 verzen inspireren, enkel en alleen, opdat wij zouden weten, hoe Izak aan zijn vrouw is gekomen?
Waarom is de Heilige Geest sober over de opstanding en hemelvaart? Waarom is Christus zo uitgebreid over Christus' wandel op aarde? Waarom besteedt de Heilige Geest in Genesis 24 zoveel verzen aan de beschrijving van de reis van de knecht van Abraham naar Haran? Omdat de Heilige Geest dat wil! En dan ligt er in Genesis 24 genoeg onderwijs. Het geloofsvertrouwen van Abraham en zijn knecht. Alsook van dat van Rebekka, die onvoorwaardelijk meegaat: ik zal trekken.
Maar dat is voor veel 'geestelijke' predikanten te oppervlakkig. Maar juist deze teksten zijn geestelijk. Het geestelijk leven is niet alleen het leven uit Hem, maar ook het vruchtdragen voor Hem. Juist deze prediking wordt daar gemist. Denk eens aan een tekst als Lukas 3:11 ' Die twee rokken heeft, dele hem mede, die geen heeft; en die spijze heeft, doe desgelijks.' Dit zijn ontdekkende en confronterende woorden.
@ Hervormde. Nogmaals een citaat uit een preek van ds. G. van Reenen. Daaruit blijkt dat hij niet te 'geestelijk' was om ook over vruchten te spreken:
"U zult dan mogelijk zeggen: "Die ranken, welke vrucht vindt er de wijngaardenier
aan?"
En dan moet het antwoord zijn: "Druiven! Volle, heerlijke, saprijke druiven."
En vraagt u nu, wat toch wel eigenlijk die geestelijke druiven zijn, die aan die
geestelijke ranken van die geestelijke Wijnstok Christus, gevonden worden, dan
willen wij als antwoord de druiven van zulk een druiventros aandachtig beschouwen.
Let er nauwkeurig op, of die druiven ook bij u gevonden worden. Daaruit is het op te
maken, of u een rank zijt in de wijnstok, ja, dan nee.
1. Daar hebt u de druif "Zelfkennis." Dat wil zeggen, dat u uzelf leert kennen, zoals u
waarlijk door de zonden geworden zijt, dat is, een gans krom, verdraaid en dwaas
schepsel, die melaats is en stinkende door de zonden, volslagen duisternis en
onverstand en een vijand van God en Zijn dienst.
2. Aan die ranken groeit de druif "Zelfveroordeling." Dat wil zeggen, dat u zichzelf
des doods en des eeuwige verderfs waardig keurt, en gevoelt, dat u niet het minste
recht of aanspraak op een van Gods zegeningen hebt.
3. En dan de druif "Zelfverfoeiing", dat wil zeggen, dat u zo de walg aan uzelf krijgt,
dat u, was het mogelijk, wel van uzelf zou willen wegvluchten, ja, uzelf wel zou
willen uittrekken en wegwerpen. "Dat zijn wrange druiven", hoor ik u zeggen, en
dat zijn ze, voor ons maar niet voor de Heere, voor Hem zijn het zoete druiven.
"Hun bloed, hun tranen en hun lijden zijn dierbaar in Zijn oog."
4. Daaraan, groeit ook de druif "Godskennis" zodat u Hem leert kennen, niet alleen
als een vreselijke Majesteit, als een verterend vuur voor de goddelozen, maar ook
in Zijn onbegrijpelijke liefde en genade, ja, als uw Weldoener van de stonde van
uw geboorte af.
5. Maar daar is ook de druif "Godsliefde." De Heere toch, geeft Zijn kinderen een
Godskennis, waardoor zij niet zoals Kaïn en Judas van Hem wegvlieden, maar
zulk een, waardoor zij Hem beminnen en op Hem aanwerken, en wel zingen: "God
heb ik lief, want Hij hoort mijn stem."
6. En dan de druif "Godsvreze." Dat lieve kinderlijk ontzag voor de Heere, die
heilige schuchterheid om iets te doen, waardoor u de Heere zoudt bedroeven, dat
tere gevoel, waar door het u pijn veroorzaakt, als u een ander de naam des Heeren
hoort misbruiken of niet eerbiedig hoort gebruiken. Dat is die vreze, die Salomo
zeker op het oog had, toen hij zeide: "Welgelukzalig is hij, die geduriglijk vreest."
7. Daaraan groeit ook de druif "Waarheidsliefde." De Heere haat alle leugen, Hij ziet
naar waarheid in het binnenste, en datzelfde vindt u nu ook bij degenen, die als
levende ranken in Hem kleven. Zij hebben een waarheidsliefde, waardoor zij alle
huichelachtighéid bij zichzelf en bij anderen diep verfoeien.
8. En dan ook de druif "Liefde tot Jezus", waardoor Hij u zo lief, zo dierbaar, zo
onmisbaar wordt, dat u alles zoudt willen missen om Hem te mogen bezitten, en
alles verlaten en doen om Hem te behagen.
9. En dan de onmisbare druif "Kinderlijk geloof", waardoor zij de Heere behagen, en
Hem aankleven, gelijk de gordel eens mans aan zijn lendenen.
10. En daar mag ook de druif "Levendige hoop" niet ongenoemd blijven. Immers, dat
is ons anker. Dat is de helm van de krijgsman. Die levendige hoop doet ons uitzien
naar beter oord, en behoedt ons voor zinken in de doodsure, zoals Bunyans
pelgrim.""
11. En de druif "Liefde tot godzaligheid." Al moeten we van, onszelf getuigen, dat we
het nog niet veel verder gebracht hebben dan tot de keus om heilig te leven, en een
klein beginseltje. Zo beleed immers ook Paulus, dat wel het willen, maar niet het
volbrengen bij hem gevonden werd.
12. En om het dozijn vol te maken willen we nog noemen, de druif "ootmoed." Dat is
die ware zielskleinheid. Daardoor is het, dat Gods kind zulke geringe gedachten
heeft van zichzelf, en zulke hoge gedachten van anderen koestert. Door die
ootmoed is het ook, dat zij niet hoog op durven geven van hun vruchten. Ach, als
men hen spreekt van vrucht, dan vragen zij wel: "Groeien er aan mij ook
vruchten?" Ze zijn ook zo onvruchtbaar in eigen oog, dat ze wel menen, dat ze onvruchtbare
ranken zijn."
Hoewel ik tegen niets wat genoemd is bezwaar heb, mis ik ook een hoop vruchten. Het is op zijn minst een nogal eenzijdig overzicht.
Los daarvan bewijst het natuurlijk niet dat de bijbeluitleg van het boek Ruth hiermee ook deugt. Het probleem bij zulke predikanten is nu juist dat ze op zichzelf genomen ware dingen zo zeggen en beargumenteren dat je ze nauwelijks meer kunt geloven, omdat de redenering en uitleg overduidelijk niet opkomt uit de bepreekte tekst.
DDD schreef:Hoewel ik tegen niets wat genoemd is bezwaar heb, mis ik ook een hoop vruchten. Het is op zijn minst een nogal eenzijdig overzicht.
Los daarvan bewijst het natuurlijk niet dat de bijbeluitleg van het boek Ruth hiermee ook deugt. Het probleem bij zulke predikanten is nu juist dat ze op zichzelf genomen ware dingen zo zeggen en beargumenteren dat je ze nauwelijks meer kunt geloven, omdat de redenering en uitleg overduidelijk niet opkomt uit de bepreekte tekst.
Dat wantrouwen kan geen mens wegnemen. Alleen de zaligmakende overtuiging laat alle
kritiek varen, buigt onvoorwaardelijk onder de waarheid. Want dat het een waarheid is
is zeker, en om predikanten met zoveel genade als ds. van Reenen te wantrouwen kan
toch niet goed zijn. Hier lijkt zich iets van de wijsheid dezer wereld te openbaren. Ik kan
het niet anders zien.
Gelukkig heb je geen gelijk. Je moet ook wel oogkleppen op hebben om dit te durven stellen, terwijl in het bovenstaande zo duidelijk is beargumenteerd dat dit een heel unieke manier van bijbeluitleg is, die vrijwel nergens ter wereld gevonden wordt.
Los daarvan: ik hoop dat je je erin kunt vinden dat Luther ook veel genade kende. Is er sprake van wantrouwen als je het op punten niet helemaal met hem eens bent?
Laatst gewijzigd door DDD op 01 mei 2013, 09:18, 1 keer totaal gewijzigd.
DDD schreef:Gelukkig heb je geen gelijk. Je moet ook wel oogkleppen op hebben om dit te durven stellen, terwijl in het bovenstaande zo duidelijk is beargumenteerd dat dit een heel unieke manier van bijbeluitleg is, die vrijwel nergens ter wereld gevonden wordt.
Nee, alleen God is waarachtig, maar alle mens leugenachtig, dat heb je met waarheid gesproken.
En ik vrees dat ik hier niet meer op ga reageren, want het lijkt me echt nutteloos.
@ DDD. Ja precies, dat vraag ik me ook af. Waarom verdragen en respecteren we (en terecht overigens) wel iemand als Maarten Luther? En waarom wordt er op dit forum zo dikwijls meewarig en laatdunkend gedaan over de leer van predikanten als G. van Reenen?
Ik heb nog niets meewarigs over hem gelezen. Het was een getalenteerd prediker. Maar zijn uitweidingen bij het boek Ruth vind ik een vergissing, en ik niet alleen. Ik wil niet zeggen dat ik hem op dezelfde hoogte acht als Luther, maar bij Luther zou ik nog wel sterkere bewoordingen gebruiken, zoals over zijn antisemitisme. Dat doet niets af aan de waardering voor zijn rol bij de Reformatie.
Ik denk dat de discussie wel iets vertroebeld wordt omdat er op dit forum mensen zijn die iedere kritiek op (een uitspraak van) dominee Van Reenen en anderen met soortgelijke prediking gelijk afdoen als vijandschap tegen het werk van God, en dan ook nog met voorbijgaan aan allerlei argumenten die voor andere mensen wel ter zake doen. Dat zorgt misschien voor scherpere reacties dan als het gaat om bijvoorbeeld Luther. Tot op heden heeft niemand hier alles wat hij zei voor zoete koek geslikt.
Hetzelfde verschijnsel doet zich voor als iemand meent de slavernij te moeten verdedigen omdat die ook in de bijbel voorkomt. De gemiddelde christen is dan toch verontwaardigd dat zulke standpunten in naam van zijn geloof naar voren worden gebracht, en dat beinvloedt de toonzetting misschien meer dan christelijk zou zijn.
Een tijd geleden een preek van ds. Paul over Mefiboseth gehoord, hij haalde ook geestelijke lessen uit deze geschiedenis. Ik kreeg niet echt de indruk dat hij de Bijbel verdraaide, of niet genoeg had aan wat er geschreven stond. Zoals Mefiboseth van koninklijke afkomst was, was de mens dat ook. Zoals Mefiboseth ver bij de koning vandaan leefde en bang was dat de wraak van de koning hem zou treffen, moet een mens dat ook, in onbekeerde staat. En dat dan de koning, om Jonathans wil naar Mefiboseth gaat vragen en hem op laat halen om hem weldadigheid te bewijzen, enz. Ik was het met ds. Paul eens dat dat allemaal treffende beelden zijn van de staat des mensen en de bekering. Ik zou het een formalistische uitleg van de Bijbel willen noemen als je dat soort beelden niet meer mag gebruiken voor de toepassing van de waarheid. Wie kent niet het boekje van ds. Van der Groe, waar hij de genezing van Barthimeüs in acht preken bepreekt? Daarin maakt hij ook toepassingen in de trant van: Jezus liep door Jericho. Zo komt Jezus ook in de prediking voorbij, enz. Zo wordt door hem ook elk zinnetje van een toepassing naar de prediking en bekering voorzien. In zekere zin neemt hij daar dan ook een waargebeurde geschiedenis als 'beeld'. Daar hoor ik nooit iemand over.
Verder heeft ook Kohlbrugge Ruth typologisch uitgelegd. Die is geboren in 1803 (dat is voor 1870) maar overleden in 1875 (dat is na 1870). Ik weet daarom niet of DDD met dit voorbeeld akkoord gaat.......
O, maar daar heb ik geen problemen mee. Natuurlijk zijn in verhalen die uit het leven gegrepen zijn allerlei meer algemeen-menselijke patronen af te leiden.
Op dezelfde manier heeft ds. P. Mulder ook over het boek Ruth gepreekt. Dat is wat mij betreft alleen maar goed. Als je dat maar geen uitleg noemt, maar een overweging van toepassing, of het overbrengen naar meer algemeen menselijke of algemeen geestelijke processen.
Zelfs als ik dan denk: moet je dat echt vinden, dan kan ik er toch mee leven. Want je laat het Woord niet buikspreken, maar probeert geestelijk leiding te geven zonder je eigen opvattingen aan de tekst op te dringen. En dan heb je als prediker vanzelf een veel grotere vrijheid. Want luisteraars die er anders tegenaan kijken kunnen zich dan zonder gewetensbezwaren daaraan spiegelen.
Maar typologie (of minder vérgaand, het overbrengen naar geestelijk leven) is iets anders dan allegorische bijbeluitleg, natuurlijk.
DDD schreef:O, maar daar heb ik geen problemen mee. Natuurlijk zijn in verhalen die uit het leven gegrepen zijn allerlei meer algemeen-menselijke patronen af te leiden.
Op dezelfde manier heeft ds. P. Mulder ook over het boek Ruth gepreekt. Dat is wat mij betreft alleen maar goed. Als je dat maar geen uitleg noemt, maar een overweging van toepassing, of het overbrengen naar meer algemeen menselijke of algemeen geestelijke processen.
Zelfs als ik dan denk: moet je dat echt vinden, dan kan ik er toch mee leven. Want je laat het Woord niet buikspreken, maar probeert geestelijk leiding te geven zonder je eigen opvattingen aan de tekst op te dringen. En dan heb je als prediker vanzelf een veel grotere vrijheid. Want luisteraars die er anders tegenaan kijken kunnen zich dan zonder gewetensbezwaren daaraan spiegelen.
Maar typologie (of minder vérgaand, het overbrengen naar geestelijk leven) is iets anders dan allegorische bijbeluitleg, natuurlijk.
Fijn. Nog even voor mijn begrip: wat een predikant dus niet moet zeggen, wil hij jou bij een typologische uitleg meekrijgen, is dat hij de Bijbel aan het uitleggen is? Hij moet dan zeggen dat het toepassing o.i.d. is.
Het is wel apart, maar ook wel mooi, dat je met een iets scherpere formulering minder mensen tegen je in het harnas drijft.
Ja, maar dat is toch ook heel voor de hand liggend?
Het maakt ten eerste verschil of de geestelijke lessen opkomen uit de tekst of niet. Maar het maakt ook nogal verschil of de zelf bedachte inzichten als direct door God gegeven worden gepresenteerd of niet.
